Gesien

Verzorgingshuis Manna is van oudsher een gereformeerd huis. Vroeger heette het Martha-Oord  Ik heb er een aantal jaren gewerkt als vaste nachtdienst. Inmiddels is Martha-Oord Manna, is er een nieuw gebouw, een modern logo en wonen er bewoners uit veel verschillende kerken. Manna is inmiddels uitgegroeid tot een zorggroep, niet meer alleen een verzorgingshuis zoals vroeger.

Iedere drie maanden wordt het avondmaal gevierd. Een van de zes gereformeerde kerken verzorgt dit avondmaal. Gisteren was onze kerk aan de beurt, niet helemaal volgens rooster, soms gebeuren dingen. Aan mij de eer om dienstdoende ouderling te zijn. Gelukkig waren de dienstdoende diakenen vaker geweest, voor mij was dit nieuw. In  het trappenhuis vroegen we om een zegen voor deze dienst. We gingen daarna de grote zaal in en de dienst begon.

Een zaal met een aantal echt oude mensen. Ingedut of erg wakker. De overdenking ging over 1 Filipenzen 1 vers 9: “Ik bid dat uw liefde steeds meer aan inzicht en fijnzinnigheid wint, zodat u kunt onderscheiden waar het op aankomt”. Jezus Christus bindt ons samen, Hij leert ons in liefde met elkaar om te gaan. We mogen dankbaar zijn voor Gods genade die ons gegeven is en waar het avondmaal een teken van is.

Brood en wijn werden uitgedeeld. Gegeten en gedronken. De broeders en zusters droegen nog wat gebedspunten aan. Het was mooi dat iemand graag wilde danken voor de woordverkondiging. Hij was geraakt door de preek. Een ander vroeg gebed voor haar vriendin. En er werd gebeden en gedankt.

Na de dienst dronken we samen koffie. Mooi om wat gesprekjes aan te knopen. Niet iedereen had evenveel tijd: een van de dames moest toch echt naar haar kamer, want haar dochter belde iedere avond. En als moeders dan de telefoon niet opnam zou dochter zeker ongerust worden. Alleen wel jammer dat dochter zo onduidelijk spreekt, een gesprek was weleens lastig, aldus mevrouw. Wie zorgt hier voor wie?

Een andere dame vroeg heel belangstellend of deze predikant aan deze instelling verbonden was? Ik legde uit hoe het in elkaar zit en ze begreep het. Met heldere ogen keek ze me aan. Vervolgens werd dezelfde vraag met korte tussenpozen nog enkele keren gesteld. Ach ja… die vermaledijde kortetermijngeheugens….

Het was een bijzondere viering. Mooi en confronterend. De gebrokenheid van de ouderdom vind ik vaak lastig en confronterend om aan te zien en mee te maken. En toch, gaaf om in deze gebrokenheid avondmaal te kunnen vieren!

De liturgie is klaar. Aan de powerpoint wordt gewerkt. Over de door mij te dragen kleding wordt gepuzzeld. De advertentie stond zaterdag al in de krant en de kaarten zijn gisteren bezorgd. Nog anderhalve dag om punten op de i te zetten. En dan is de begrafenis.

Waren we vorige week nog in mineur en op zoek naar een plek voor ma, deze week zijn we nog steeds in mineur en ook opgelucht dat het zware einde nu afgelopen is. Een einde dat voor ons allen zwaar was. Hoe zwaar het voor haarzelf was, was moeilijk in te schatten. “Ik ben ook al 95” was een veelgehoorde opmerking. Evenals: ik begin een beetje vergeetachtig te worden.

De veelgeroemde zelfstandig wonende oudere verschrompelde steeds meer in haar. Corona had geen goede invloed op haar leven. De angst om ziek te worden was groot. Ma kwam de deur niet meer uit, allernaaste deed de boodschappen. Iedere zaterdagochtend ging de telefoon en werd het lijstje doorgenomen. Trouw werden de boodschappen gedaan en gebracht. Ook toen het voor corona niet meer nodig was. Twee jaar thuiszitten doet een mens geen goed, bovendien ging de leeftijd ook steeds meer tellen.

Zorg was nodig en alleen wonen ging niet meer. Om de beurt logeerde een van de kinderen een week bij haar om voor haar te zorgen, vanaf de kerstdagen.  De indicatie voor een verzorgingshuis was gelukkig snel binnen. Maar toen begon de ellende die wachtlijsten heet. We belden de ene na het andere verzorgingshuis, kregen soms wat tegenstrijdige informatie, de slotconclusie was dat de wachtlijsten lang zijn. Hoe verder?

Het ging steeds minder met ma. Het einde leek in zicht te komen. Donderdagavond waren we er nog, het leek zoals voorheen. In de nacht werden we gebeld door (schoon)zus die er die week was: ma was in haar slaap overleden. Ze mag in het Vaderhuis zijn. Zonder wachtlijst en waar niet naar een indicatie gevraagd wordt. Rust voor haar.

Wij hebben nu een paar volle dagen achter de rug. Dagen met een lach en een traan. Nu nog één weg met haar te gaan en dan is het over. Geen moeder meer. En straks geen huis meer van haar. Het is goed zo. En het is dubbel.

M’n nieuwste hobby is kringlopen. Sinds kort is een van de grotere kringloopwinkels in onze stad verhuisd naar een pand op fietsafstand. Ook dat is een voordeel, met de fiets kun je niet teveel tegelijk meenemen, al heb ik grote fietstassen. Maar ja, ons huis is best ruim, ontdekten ook onze kinderen, vooral onze zolder is hun favoriet. Maar zelf denk ik wel: genoeg spullen gekocht en ben ik ook wel erg blij met het weggeefhoekje in onze kerk app. En toch blijft zo’n kringloop trekken.

Onlangs ontdekte ik dit ding, ja wat is het? Schilderij? Een bordje met tekst. Een bekende tekst. Ik vond het erg mooi, lekker nostalgisch. Vandaag plaatste ik het in onze gezinsapp. Niet iedereen waardeerde de uitvoering. De tekst wel. Al stuiter ik zelf een beetje op die laatste  regel: “Dan geeft Hij kracht naar kruis”  Ik denk dat dit gebaseerd is op 1 Korintiërs 10 vers 3. Daar staat dat God trouw is en dat Hij niet zal toestaan dat je boven je krachten wordt beproefd. Ik weet nog niet zo goed wat ik met deze tekst kan en moet. Wat als je het gevoel hebt dat je niet kunt omgaan met wat er in je leven gebeurt? Heb je dan gefaald? Geloof je niet genoeg?

Ik kocht dit ding omdat ik het wel apart vond. Misschien is het inmiddels van toepassing in ons eigen leven, nu er onzekerheid is over ziekteverschijnselen in ons gezin. Wat verder onderzocht moet worden. Eerst wachten op onderzoeken en dan op uitslagen. Juist die onzekerheid is slopend. Meer kan ik er momenteel niet over zeggen. Wel merk ik dat het heftig is. Vertrouwen houden, alles in Gods hand leggen, overgeven aan Hem. Ach, ik “weet” het allemaal. Ervaren is iets anders merk ik.

Gister ging ik om half zes de deur uit en ik was om half twaalf weer thuis. Ik reed zo’n 160 kilometer en dit alles voor ruim een uur muziek.

Niet zomaar muziek, het was een optreden van toch wel mijn meest favoriete artiest, Adrian Snell. Ik schreef al veel vaker over hem. Ik houd van zijn muziek en van zijn manier van optreden. Het podium opkomen en dan beginnen met het zingen van het onze Vader.  Zo mooi! Er volgde een uur intense muziek. Heftig soms ook. Pittige teksten, geënt op het nu en hier.

In een week waarin een “politicus” afgeeft op christen zijn: “altijd maar weer dat kruis, altijd weer dat lijden”, werden we hier geconfronteerd met dat kruis en lijden. We zagen gisteravond beelden van het lijdensverhaal van de Here Jezus, met daarbij beelden uit Oekraïne, afschuwelijke beelden, niet om aan te zien. Ik wilde ze niet zien, zo afschuwelijk en beangstigend. De liederen die we hoorden waren droevig.

Die droefheid paste wel in een week waarin mensen zoek waren en uiteindelijk verdronken bleken, of verdronken in zee, zoals gisteren bij een aanvaring bij Terschelling gebeurde. In ons eigen wereldje moest onze moeder door beeldbellen aards afscheid nemen van haar enig overgebleven broer. De begrafenis maakten zij en ik via internet mee. Het is fijn dat het zo kan, en verdrietig dat het zo moet. Kortom, genoeg voorbeelden van lijden. Genoeg “bewijzen” dat leven niet altijd een feest is.

Voor mij waren die zware liederen gisteravond goed, en toch was ik ook erg blij dat er wat meer licht in de muziek en teksten kwam. Gouwe ouwe nummers, die nog steeds zo mooi zijn. Liederen uit de Passion, uit Alpha en Omega. Om ten slotte aan het einde van de avond samen onderstaand lied te zingen. Een lied dat uitzicht geeft. Een lied met lof voor God.