Met een hoofd vol beelden en geluiden kwamen we vandaag weer thuis. We maakten en avond en dag vol films en ontmoetingen mee. Het Reflectfilmfestival! Een festival waar al een tijd over nagedacht was en dat uiteindelijk in korte tijd in elkaar gezet is. Maar daar was niets van te merken.
Omdat we dit festival van begin tot einde mee wilden maken hadden we een hotel geboekt. Dat lag een half uurtje lopen vanaf de bioscoop, zodat we ook nog aan ons aantal stappen kwamen.
Het festival begon met de première van de film Bonhoeffer. Een film waar al veel over geschreven is. Of Bonhoeffer nu wel of niet goed uitgebeeld wordt en of hij nu wel of niet voor bepaalde karretjes gespannen wordt. Van die karretjes weet ik nu nog niet. Het was in ieder geval een indrukwekkende film. Een film waarin wel heel veel geswitcht werd in de tijd. Wat vermoeiend is om te volgen. Je ziet in de film het nazisme langzaam toenemen. Waarbij mensen niet door hebben wat het gevaar is, of denken: het gaat mijn deur wel voorbij. Tot het te laat is. Wat ik lastig van deze film vond dat het een engels gesproken film is, tot aan inscripties in een cel toe.
Gisteren was een dag die voor mij gevuld was met vijf films, allernaaste had een iets rustiger menu gekozen. Ik begon met de documentaire Under Pressure Heftig om de dag daarmee te beginnen! Over geloven in oorlog. Met veel heftige beelden uit Ukraïne. Wat een geweld, verwoestingen en moed. Geloven is makkelijk op zondag, zo begint het. Geloven is geen religie maar een relatie. En daarin doe je dingen, niet alleen op zondag. De hoofdpersoon (Baron genoemd) wordt commandant van een eenheid, voordat ze naar het front gaan bidden ze eerst het onze Vader.
Dat onze Vader kwam terug in de volgende film die ik zag: Pinksterprins. Een coming of age film, over een jonge man, opgegroeid in een Pinksterkerk, daar lid van, jong getrouwd. Ook hier werd het onze Vader gebeden, en klonk het totaal anders dan in die documentaire. Ik vond het een beklemmende film. Beklemmend in de zin van bijna een gevangenis. Het leek of er alleen in bijbelteksten gesproken werd, op een soort automatische piloot. De voorganger was verre van sympathiek, integendeel, manipulatie voerde de boventoon, ondanks alle vrome praat.
Deze film kreeg uiteindelijk de gouden spiegel, de trofee van dit festival. De maker van de film, Karsten de Vreugd, was er oprecht blij mee! Mooi om te merken. Deze film is gebaseerd op zijn eigen ervaringen en is te zien op NPO start.
De meest bijzondere film vond ik de film Cabrini. Helaas niet in Nederland te zien, alleen tijdens dit festival. Indrukwekkend, huiveringwekkend ook wel. Een Italiaanse non die naar New York gaat, eind negentiende eeuw, om daar voor italiaanse immigranten te zorgen. Als je deze film ziet besef je: er is weinig nieuws onder de zon: mensen worden vernederd om wie ze zijn. Uitbuiting is de norm. De strijd die in deze film gevoerd wordt voor recht, is geen nieuwe strijd. Wel een strijd tussen mannen en vrouwen en de vraag wie de macht heeft. Vrouwen duidelijk niet in die tijd.
Na deze film was het tijd voor iets luchtigers, we zagen de eerste aflevering van de serie The Promised Land. Gemaakt door een van de makers van The Chosen. Een luchtige film over de reis van het volk Israël naar Kanaän. De nabespreking spitste zich toe op de vraag of dit soort film nu wel of niet kan. De meningen waren verdeeld, ook in ons huwelijk.
Het sluitstuk van het geheel was de eerste aflevering van het vijfde seizoen van the Chosen, waarin het gaat over het laatste avondmaal, de intocht in Jeruzalem en tempelreiniging. Ik ben niet zo’n Chosenkijker, heb een enkele losse aflevering gezien. “Dus” ik moest er aan wennen. Vond het wel een mooie aflevering, al is er eigenlijk geen moment rust in dit verhaal. Het gaat maar door! Heerlijk om daarna in alle rust naar ons hotel te lopen en zo weer te schakelen naar het gewone leven.
Wij hebben mooie dagen gehad, het was vermoeiend, zoveel films maar zeker de moeite waard! Het was leuk om familie en bekenden te ontmoeten, het was bijzonder om ze zien dat een team jonge mensen dit festival bedenkt en op de kaart zet! Trots op de makers! Hieronder: Mirthe van de Westerlaak, Steven Buitinga en Jort van Slooten, de krachten achter dit festival.
Ik liet me heerlijk meevoeren in alle muziek. Puur sentiment. De elpee Bridge over troubled water was een bijzondere, de markeerder van het begin van hun carrière. Ik weet niet meer of ik die LP gehad heb, wel dat ik erg onder de indruk was van deze muziek. Nog steeds wel.
Het was weer kloosterfestival in Nieuw Sion en wij waren weer poortwachter. Omdat allernaaste de huisfotograaf is en foto’s van het festival zeer welkom zijn, is dit een ideale combinatie: poortwachteren en fotograferen. Nu is het poortwachter zijn tijdens het festival niet het zwaarste werk, behalve dan die wassen. In gewone weken is er beduidend minder te wassen. (gelukkig)
Het was leuk een graantje mee te pikken van het kloosterfestival en een taak erin te hebben. Mijn taak was het toezien op het schoonmaken van de toiletten. Corvee hoort erbij. En verder bestond mijn taak uit het wassen en kaarsjes aansteken.
Wie in de komende dagen nog wil genieten van een mooie expositie van tien art prints van psalmen spoede zich naar Klooster Nieuw Sion. Daar staan in de refter tien werken van Jedi Noordegraaf. Slechts enkele dagen te zien!