Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: november 2012

Amour

In ons fraaie filmhuis draait nog een paar dagen de indrukwekkende film Amour. Onlangs zag ik die. Een film die ruim twee uur duurt, en alleen in een appartement in Parijs speelt, en geen moment verveelt. Integendeel, een film die je voortdurend in spanning houdt over de vraag wat er zal gaan gebeuren. De opening is fraai en bizar. Daarna gaat het verhaal terug in de tijd. Je ziet hoe een man en vrouw liefdevol met elkaar omgaan. Samen hebben ze een goed leven, bezoeken concerten, maken plezier. Dat alles verandert door de hersenbloedingen die de vrouw krijgt. Bloedingen waardoor zij steeds meer afscheid moet nemen van het leven. De man belooft haar thuis te verzorgen, zonder te beseffen wat dat allemaal inhoudt. In eerste instantie zorgt hij alleen voor haar, later met een soort van thuiszorg. Het is ontluisterend om te zien hoe er met dit paar wordt omgegaan. Er is een dochter, zij begrijpt niet wat haar vader bezielt. Zo komt de man steeds meer alleen te staan en voel je aankomen dat dit niet goed gaat….. heftige gebeurtenissen volgen elkaar op. Het einde van de film maakt dat je niet weet wat er precies gebeurd is met de man en de vrouw….

Mijn fiets

Mijn fiets is mijn trouwe metgezel. Zie je mijn fiets, zie je mij, tenminste doorgaans. Ik ben blij met mijn vervoermiddel. Ik zou geen andere willen. En toch, het kriebelde wat de laatste tijd. Knarsende geluiden, een lamp die steeds de verkeerde kant op scheen, een bel die ronddraaide. Het fietsen was niet leuk meer en werd steeds zwaarder.  Kortom, er mankeerde van alles aan. Voor mij genoeg redenen om na te denken over iets anders, iets nieuws, iets snellers.

Ik leende een elektrische fiets en reed als een speer naar mijn klanten. Helemaal geweldig! Die moest ik hebben… ik was klaar voor verandering, helemaal goed.

Terwijl ik op die elektrische fiets rondcroste, werd mijn eigen fiets gerepareerd. Ik ging met een niet krakende fiets naar huis. Als een speer reed ik weer. De lamp zat weer vast, de bel was vastgezet. Wat een weelde! Wat was ik weer blij  met mijn eigen fiets. Ik keek met nieuwe ogen en merkte opnieuw hoe belangrijk onderhoud is. Omdat ik zoveel geld uitgespaard had door geen elektrische fiets te kopen, mocht ik fietstassen kopen van mezelf. Nu heb ik behalve een bel met bloemetjes ook fietstassen met bloemetjes.

Ach, nieuw is niet altijd beter!

Kloosterweekend

In dit fraaie huis bracht ik het afgelopen weekend door. Samen met veertien vrouwen. Het werd op geen enkel moment een kippenhok, integendeel. Het was gaaf! Dit is huize Doornenburg, het hoort bij de priorij Emmaus in Maarssen. Hier ben je echt uit de wereld. Geen tv, geen internet. (afkicken dus) De eerste avond was er een workshop schrijven: “Luisteren naar je pen”. Niet helemaal onbekende stof voor mij. Zaterdagochtend zat ik al vroeg in de kerk, om de ochtendviering mee te maken. De middagviering heb ik ook nog meegemaakt, daarna stopte ik. Anderen vonden het erg mooi, het lukte mij niet zo goed door alle vormen heen te kijken. Vormen en rituelen was het enige dat ik zag.. zodat ik nog geen eucharistieviering meegemaakt heb.

Het weekend was een mix van tijd voor jezelf en gezamenlijke tijd. We wandelden, ontwarden knopen van elkaar. (soort van “intervisie”). We gaven elkaar kadootjes. Vooraf was gevraagd of we voor iedereen iets mee wilden nemen. Mooi om te ontdekken hoe creatief mensen zijn. De een had een mooie kaart voor iedereen meegenomen, een ander een kaars, een derde een gehaakt vlindertje. Nog veel meer leuke dingen had ik in mijn tas toen ik weer naar huis ging.

De tijd alleen was heerlijk! Ik dook in mijn nieuwste boek, waarvan de ‘recensie’ nog wel zal volgen. Ik zat achter mijn internetloze laptop, om te schrijven. Heerlijk om dat ongestoord te kunnen doen.

Het is heel bijzonder om op vrijdagavond  aan zo’n weekend te beginnen en niemand te kennen. Na die paar dagen weet je alle namen, en veel verhalen. Wat een bijzondere dingen hoorde ik. Er waren ontmoetingen die geen toeval konden zijn. Er was herkenning en erkenning. Geweldig om zo met elkaar in gesprek te zijn, nog geweldiger om een paar dagen extra dicht bij God te leven. Extra in de zin van meer tijd en ruimte hebben, (maken), dan anders. God was erbij en zal bij ons blijven.

Zondagavond reed ik weer naar huis, met een opgeruimd hoofd, een gevuld hart en een volle tas. Ik werd liefdevol opgewacht door geliefde, de dag kon niet meer stuk!

Ik ga op reis en ik neem mee…

Ik vertrek vandaag en wel naar Maarssen om daar met een aantal vrouwen een kloosterweekend mee te maken. Het weekend gaat uit van Sestra. We zijn er vanaf vanmiddag vijf uur, tot zondagmiddag, een uur of drie.

Ik heb er heel veel zin in! Ben benieuwd wat het programma is, hoe ik me zal voelen en wat we met elkaar gaan meemaken aan mooie dingen! We mogen meedoen met de gebedstijden van de zusters van het klooster. Het ochtendgebed is om half acht, zelfs voor mij mogelijk, denk ik.

Waar ik heel erg op hoop is dat ik nog net voordat ik wegga een boek kan kopen. Een boek waar ik al heel lang op gewacht heb, dat gelukkig al leverbaar is, maar dat ik alleen nog even moest bestellen. Een boek dat bij uitstek geschikt is om mee te nemen naar een kloosterweekend. Neem even de tijd voor het volgende filmpje, en ik hoop dat je snapt wat ik bedoel….

En jawel, het boek was op tijd en het zit inmiddels in mijn tas!

Zorg voor jezelf

Gister was een intensieve dag. Al ‘vroeg’ zat ik in de trein, op weg naar Utrecht. Daar zouden jongste zus een workshop van de (of het?) PGGM gaan volgen. Van 13.00u tot 19.30 zaten we onder de pannen van het “Huis van Verbinding”. zie: http://www.persoonlijkevisie.nl/nl/inspiratie

Dertig vrouwen zaten verwachtingsvol te wachten op de dingen die gebeuren. Er volgde een lange introductieronde. Iedereen kreeg een vraag te beantwoorden, zoals: wat zijn je verwachtingen voor deze dag? Die vraag kreeg ik niet, zou het lastig vinden om daar wat zinnigs over te zeggen, doorgaans stap ik redelijk blanco zo’n dag in. Zo’n soort van schijnzekerheid, dan kan het niet tegenvallen. Het was opvallend dat er alleen vrouwen waren, en iets minder opvallend dat een behoorlijk aantal op zoek was naar de balans tussen werk en privé, of tussen overige verplichtingen en vrije tijd.

Het was de bedoeling dat we in een aantal stappen tot een persoonlijke visie kwamen. Visie? Hm, soms een vies woord, er wordt zo vaak een fraaie visie beland, die vervolgens onderin in een kast beland. (overigens precies de plek waar mijn spullen van gisteren nu liggen…..)

We gingen in een aantal stappen aan de slag met die visie:  Wat zijn je kernwaarden? Wat is je hogere doel? Wat zijn je kernkwaliteiten, wat is je gewaagde doel?

Onze kernwaarden moesten we op een sticker schrijven, die op je kleding plakken, om vervolgens drie anderen op te zoeken en in gesprek te gaan over die waarden. Het was heel bijzonder om drie vrouwen te ontdekken die alle drie geloof als kernwaarde opgeschreven hadden. De vierde, (ik dus) had dat niet zo benoemd, mijn redenering was dat geloof de basis is en niet zozeer een kernwaarde. Wat volgde was een boeiend gesprek over geloven en wat dat voor jou betekent. Heel bijzonder!

Wat ook bijzonder was, was dat we iemand moesten bellen om te vragen wat diegene als kernkwaliteit van jou zag. Ik belde een collega, (doordat mijn telefoon kapot is, ben ik al mijn telefoonnummers kwijtgeraakt, dus voel je niet gepasseerd dat ik jou niet gebeld heb)

Goed om te horen wat collega als kernkwaliteit zag, met een zeer herkenbare valkuil, die kreeg ik er gratis bij. Zo bouwden we verder aan onze persoonlijke visie. Die ik overigens nog niet echt concreet heb. Wel vond ik het mooi, goed, bijzonder, om mijn dromen die ik droom op papier te zien, en me af te vragen wat me ervan weerhoudt ermee aan de slag te gaan. (dromen in de zin van gewaagde doelen, dingen waar je zelf, in meer of mindere mate, wat aan kunt doen) We kregen het boek: Je bent wie je wordt, geschreven door Salem Samhoud en Ilse Nelemans mee, om nog verder met deze dingen aan de slag te gaan.

Na dit deel volgde het tweede deel van de workshop. Een workshop kleur en stijl. We kregen leuke tips mee, en we ontdekten dat simpele dingen grote verschillen kunnen maken. Dingen om blij van te worden. Minder blij werd ik toen gezegd werd dat ik eigenlijk de ‘verkeerde’ kleuren draag… help, wat moet ik daarmee? Nieuwe garderobe? Lijkt me toch maar niet. Waar ga ik me nu weer druk over maken? Hierover voorlopig maar niet!

Schoolochtend

Vanmorgen mochten opa’s en oma’s naar de school van Stijn (groep5)  en Mart (groep 3) Daar moest ik bij zijn, vond ik. Het was nog haasten om op tijd te zijn.. de tweede bel was al gegaan, wat betekent dat de lessen gaan beginnen. Er werd al hard gewerkt, toen ik binnenkwam.

Grappig, in mijn hoofd had ik nog het oude patroon van beginnen met bidden en bijbelverhaal vertellen. Dat was niet zo, er werd eerst geoefend met woordjes lezen. Daarna volgde een kringgesprek. Mart was deze week aan de beurt om naast juf te zitten. Ieder kind dat iets nieuws had, mocht dat laten zien. Er waren kinderen die speelgoed meegenomen hadden, dat werd ook getoond. Na deze dingen was het tijd voor het bidden en het bijbelverhaal. (en misschien was de volgorde wel andersom, dat weet ik niet meer). Op weg naar kerst, ging het bijbelverhaal over de geboorte van Samuël. Het thema was gekozen: Samuël was gekozen om priester te worden, en hij mocht in zijn leven de koning zalven, die door God was uitgekozen. Na deze verhalen was het tijd voor het rekenen.

De klas van Mart is een combinatieklas, groep 3 en 4. Dat houdt wel in dat er best veel van de kinderen (en de juf) gevraagd wordt. Ze moeten zelfstandig werken, wat nog best lastig is, als je nog maar in groep 3 zit.
Na de rekenles van Mart ging ik naar de rekenles van Stijn. Ook dit is een combiklas, van de groepen 5 en 6.

In groep 5 wordt hard geoefend en gewerkt met de tafels. Daar gingen de sommen dan ook over. Stijn was heel hard aan het werk. In een verbluffend hoog tempo.

De kinderen hebben een houten blokje voor zich staan, met gekleurde vakjes. Als je een vraag hebt, draai je het blokje om, dan zie je een vraagteken, en weet de juf, die steeds rondloopt, dat er een vraag is. Rekenen gaat op een manier die mij onlogisch voorkomt. De antwoorden zijn wel dezelfde als ik zelf zou bedenken, de manier waarop je tot zo’n antwoord komt kan ik niet navertellen.

Bijzonder om te zien hoe de digitale wereld een plek heeft in school De te zingen liedjes worden via de computer geprojecteerd. Het schoolbord is digitaal, het gaat met een stift, en het schoolbord schoonmaken met een borstel, of die piepende krassende geluiden op het bord, zijn voorgoed verleden tijd.
Wat nog wel in gebruik is, (tot mijn verbazing, eerlijk gezegd), zijn de boekjes van Naam en Feit, voor de bijbelse geschiedenis…..

Blij zijn

Gisteren was Mart jarig. Hij werd zes jaar. Vorige week had hij al duidelijk gemaakt wat hij graag van ons wilde hebben. Een slang. Wel de goede, dat ene exemplaar dat de winkel in hun eigen winkelcentrum verkocht. Die en geen andere! Minstens tien keer werd herhaald wat hij wilde hebben. Opdat wij niet vergeten….

Gister was de dag. Hij was echt jarig, dat was best spannend. Zes jaar worden, in groep drie zitten, leren lezen en alles wat daarbij hoort. Dan ook nog trakteren en de klassen rondgaan…. En ook nog eens wachten op alle visite en alle kadootjes. De slang was wel het  favoriete geschenk. “Dit is het mooiste wat ik gekregen heb”, verzuchtte hij.

Veel “grotere” (duurdere) kado’s werden een seconde bekeken en op de kadotafel neergelegd. De hele avond was de slang hét speelgoed.  Deze slang en nog een andere, die hij gekregen had.

Wat heerlijk om zo te kunnen genieten van zo’n kado! Zonder na te denken wat iets kost, gewoon genieten en blij zijn. Ik denk dat alleen kinderen dat kunnen. Kinderen, Jezus stelde kinderen al als een voorbeeld voor ons. Er staat niet precies bij op welke manier dat dan is. Ik denk dat dit genieten, zo blij zijn met iets, gewoon bij het koninkrijk van God hoort!

Urban Expression

GEZOCHT:

Mensen die tegen de stroom in willen gaan en gemeenten willen stichten in aandachtswijken.

Geen huisvesting.

Geen salaris.

Geen onkostenvergoeding.

Geen vooruitzichten.

Waarschijnlijk gaat het niet werken.

Kom en sluit je bij ons aan…..

Nee, de bliksem is niet ingeslagen, ik heb het licht niet gezien, (nou ja, ook weer wel). Gister hadden een vriend en ik een bijzondere ontmoeting. Met iemand die begonnen is met gemeentestichting in Amersfoort. Gedreven, gedragen mens. Op zoek naar mensen om relaties mee te leggen. Om door die relaties te laten zien Wie God is. Om een gemeenschap te vormen, waar mensen mens kunnen en mogen zijn. Klinkt als een droom. Is misschien ook wel een droom…..

Maar ook de droom voor Hiernaast. Wil je echt meedoen met Urban Expression dan is het een voorwaarde in die wijk te wonen waar je aan het werk wilt. Hm… stof tot nadenken. (voorlopig?) is dat een ver van mijn bedshow, eerlijk gezegd.

Dat neemt niet weg dat het een bijzondere ontmoeting was, waar we de opdracht kregen een aantal zaken nog eens heel goed te doordenken. Daar wordt aan gewerkt. We gingen naar huis met een vol hoofd en een paar boekjes met meer informatie en met gebeden:

God van de stad,

U bent hier in

de levens van de mensen

de stenen van de gebouwen

de paden waarop we lopen

de plantsoenen die we passeren

de bomen in het park

de stemmen op de markt

de hoop en de dromen

van al onze buren.

Wij danken u daarvoor!

 

 

Zwamgedicht

Zachte zon

raakt aarde

zwammen vlammen

sporen van het koninkrijk

ik heb op mijn knieën in het gras gelegen

Verlangen

Verlangen

Gisteravond was er weer een “avond van verlangen”. Met een aantal gemeenteleden van onze kerk komen we om de andere week bij elkaar, om te zingen, te bidden, na te denken over God en wie Hij is. Gister waren wij gastheer en gastvrouw.  Het leek erop dat er niet zoveel mensen zouden komen, en zie daar, we hadden precies genoeg stoelen! Fijn om zo samen te zijn!

Zondagochtend ging de preek over Galaten vier, waar Paulus zo duidelijk beschrijft dat we geen slaaf meer zijn, maar vrij zijn voor God. Mooi! Een preek om blij mee te zijn! En toch bleef ik nog wat met de vraag zitten: hoe vul je daarmee je leven in? Vrij staan voor God, wat betekent dat? Daar spraken we gister nog over door. Met Galaten 5 vers 13- 26 als uitgangspunt.  Iemand merkte op dat hij zich meer herkende in het beeld van de vrucht van de Geest, dan in het beeld dat in de verzen 19 tot 21 wordt getekend. Dat wat onze eigen geest tevoorschijn tovert: ontucht, zedeloosheid, jaloezie, woede, rivaliteite, en nog een paar van dit soort karaktertrekken. Paulus waarschuwt hier nog een keer: als je je daaraan overgeeft, heb je geen deel aan het koninkrijk van God.

Dat ontlokte de vraag of je dat zo wel kunt zeggen… ik herken me meer in de mens die de vrucht van de Geest heeft.  De vrucht van de Geest is liefde, zachtmoedigheid, geduld, vrede, zelfbeheersing, vreugde en vrede, vriendelijkheid en goedheid.

Er ontstond een boeiend gesprek. Tekst met tekst vergelijken is het aloude adagium. We gingen op zoek naar teksten en kwamen uit bij Romeinen 7, waar Paulus verzucht dat hij een gevangene van de wet van de zonde is, en er onmiddellijk achter aan zegt dat Jezus hem vrijmaakt en redt uit het zondige bestaan. We dachten na over wat het betekent dat Christus in je is. We ontdekten dat we ‘oude’ beelden van God hebben: God als de straffende, wrekende Vader, die alles van ons ziet en optelt. Om vervolgens te eindigen met Romeinen 8 vers 1: dus wie in Christus zijn, worden niet meer veroordeeld.

Ach, en nadat we met elkaar en voor elkaar gebeden hadden, ging een ieder weer naar huis, en ruimden wij de kamer op. Dankbaar voor de vrijheid waarin we mogen leven, en delen!

Vanmorgen was ik nog even verder op zoek, en ontdekte de aloude catechismus weer eens. In vraag en antwoord 56 staat dat God, door het werk van Christus,  nooit meer zal denken aan mijn zonden, en ook niet aan mijn zondige aard.  Geweldig, God denkt zelfs niet meer aan mijn zondige aard, dacht ik heel blij. Die blijdschap werd weer getemperd door de zin die er opvolgde: “mijn zondige aard, waartegen ik mijn leven lang moet strijden”. Denk ik dan dat ik er al ben?  Nee, absoluut niet, daar heb ik genoeg zelfkennis voor. Het voelt as een duim, die je naar beneden drukt. Denk erom! Je kunt toch nog niets hier. En dat begin ik me toch af te vragen….

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén