Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: februari 2013

Emmadag

Vandaag was het Emma-dag. Inmiddels alweer tien jaar geleden werd Emma geboren, eerste kind van, kleinkind van. Op aarde heeft ze niet geleefd, in de hemel leeft ze wel. Een dag van herinneren. Herinneringen aan een tijd. Een tijd die achter ons ligt en nooit voorbij gaat.

emma10hart

Zingen

ZIngen…. ik kan het niet (goed) vind het heerlijk! Iedere vrijdagavond gaan we naar de Kristalkerk, anderhalf uur lang bezig zijn met muziek. Inmiddels alweer een paar jaar. Vaak heb ik niet eens zoveel zin om te gaan, om enthousiast weer thuis te komen, na een avond zingen. We zijn nu bezig met het paasoratorium van Dirk Zwart. Dit gaan we een aantal keren uitvoeren. Aanstaande zaterdag is er een vesper in de Kristalkerk. We zingen mooie liederen en er is samenzang. Er is tijd voor gebed en voor bijbellezing.

Welkom!

Belofte

Al een aantal jaren komen we eens in de veertien dagen bij elkaar, de Verlangengroep Een aantal mensen uit onze gemeente. We zingen, we bidden, lezen uit de bijbel en praten daarover. Praten over wie God voor ons is, praten over ons leven met God. Fijne avonden! Voor vanavond kregen we “huiswerk”op:

“We willen jullie vragen op deze avond een belofte mee te nemen die God aan ons heeft gedaan en die jou in het bijzonder aanspreekt. We zullen dit gebruiken bij het opstarten van de avond. Als het je niet lukt of als je niets weet dan zorgen wij dat er wat extra beloften klaar liggen;-) Je gaat niet zonder beloften naar huis!”

Moeilijk kiezen! Er staan zoveel beloftes in de Bijbel. Al een paar weken ben ik gegrepen door psalm 16, in de uitvoering van psalmen voor nu. (Opwekking 727). Je valt niet uit Gods hand. Dat is pas een belofte! Ik zie in spanning uit naar vanavond!

Was het maar weer lente…

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een winterhoofd: vaal, grauw, moe. Het lijkt wel of ik er in een korte tijd veel rimpels bijgefabriceerd heb. k ben moe en heb geen zin in de dag, al is het een vrije dag. Ik hoor vogels zingen en besluit nog de radio nog maar niet aan te doen, zoals bij mijn rituelen hoort. Ik word blij van de vogelgeluiden. Nog even en het wordt toch lente!

Ik ga naar de stad, op zoek naar? Loop winkel in en uit. Overal is nog uitverkoop, maar in winterkleren en kleuren heb ik geen zin meer, hoe goedkoop de spullen ook lijken. Drie halen een betalen, bijvoorbeeld. Toch is dat duur als je niets nodig hebt. De nieuwe voorjaarskleren hangen al weer in de rekken. Nog te vroeg, vind ik, ik kan nog niet bedenken wat ik leuk vind. Zo’n broek met bloemen? Wel erg leuk, maar kan dat nog, zo bij dat grijze haar van mij?

Zo sudder ik nog een poosje verder. Koop uiteindelijk niets (goed gedaan meisje) en ga naar huis. Gewoon verder gaan met de huishoudelijke dingetjes, nog wat voor mijn werk schrijven. De dag is alweer voorbij gegaan, waarom gaat de tijd wel snel, en duurt het nog zolang voor het lente wordt?

 

Proef, en geniet de goedheid van de HEER

Vanmorgen mochten we zingen in de kerk. Nu doen we dat wel vaker, deze keer zongen we als koor, in een bijzondere dienst. Het thema van de dienst was de titel van deze blog, een regel uit psalm 34. De eerste gezamenlijke avondmaalsviering van de vrijgemaakte kerk, samen met de combi-gemeente (sorry voor het rare woord), van Nederlands en Christelijke gereformeerde kerk, in de Kristalkerk in Hengelo. In 1892 is de christelijke gereformeerde kerk ontstaan, de nederlands gereformeerde kerken ontstonden eind jaren zestig van de vorige eeuw. De christelijke gereformeerde kerk ontstond doordat een aantel mensen niet mee wilden/ konden gaan met de vereniging van twee andere kerken. De nederlands gereformeerde kerken ontstonden door een strijd over hoe je de bijbel ziet, hoe je de band met de belijdenissen ziet. (dit is de kort door de bocht versie) Niet alle gemeenteleden konden dit zo “meemaken”, er werd gebeden voor de mensen die er niet bij waren.

Voorafgaand aan de lezing van het avondmaalsformulier mochten de kinderen naar voren komen. Zij zaten op het podium. De predikant (E.J. van den Bos) had een doos drop bij zich en liet hen een dropje zien. Hij vroeg waar drop naar smaakt? Hoe kom je erachter hoe iets smaakt? Door er naar te luisteren? Door te kijken? Dat was het niet. Door te proeven… Hoe kun je weten hoe de Here smaakt? Door te proeven…. Hoe doe je dat dan? Door te beseffen en stil te staan bij wat God doet. De kinderen wisten een aantal dingen te noemen. Ze kregen de “opdracht” mee vanavond met hun ouders vijf dingen te noemen waaruit zij de Here konden opmerken. Zegeningen dus. Wat een mooie opdracht!

Daarna volgde de viering van het avondmaal, waarin we als koor,  een lied uit het paasoratorium van Dirk Zwart: “Wees mijn brood en mijn beker”, zongen. Het brood en de beker met wijn, gingen de rijen door. Ik zag dat iemand het brood oversloeg en het bord doorgaf aan zijn buurman. Er wieberde wat in me… waarom blijf je niet thuis als je niet wilt aangaan… ik was weer eens te snel met oordelen, geduld is nog steeds geen gave van mij. De wijn werd wel gedronken, ik moest mijn mening snel herzien en stelde de diagnose glutenallergie.

avondmaal5[1]

Het was al met al een bijzondere en mooie dienst. Gesterkt gingen we weer naar huis.

Nog meegenieten? Hier kun je meeluisteren.

Afscheid

Nog een uur…. dan begint het afscheidsconcert van Steve Prey and band. Na zeven jaren komt er een einde aan het bestaan van deze leuke band. Jammer, jammer! Tja, wat zal ik er verder van zeggen? Ik hoop op een gave avond met een gevulde zaal. En ik ga er vanuit dat Steve en band hun gaven blijven gebruiken.

 

Schuld en boete

Vorige week ontstond consternatie in ons stadje. Een arts die in dienst was van een verpleeghuis, daar een opleiding zou volgen, bleek een verleden te hebben. Een zwart verleden: hij had een moordaanslag op zijn vrouw laten uitvoeren. Hij had een deel van zijn gevangenisstraf uitgezeten, en dit feit verzwegen bij de sollicitatie, en was met voortvarendheid begonnen aan zijn nieuwe baan. Tot het “uitkwam”. Onze stad was te klein..verontwaardiging steeg op. Grote woorden werden gesproken. Alle schuld werd bij de sollicitant gelegd. Dat de man een gat in zijn cv  had, was kennelijk niet opgevallen. Een VOG was niet gevraagd. Wil je in dit land via een gastouderbureau voor je kleinkinderen zorgen, dan heb je zo’n ding nodig, hier kennelijk niet…

Inmiddels is er een kort geding geweest, waarvan de uitspraak is dat de arts wel weer aan het werk mag, op straffe van hoge dwangsommen. Hoe penibel de financiële situatie in de zorg ook is, er is al gedreigd dat het verpleeghuis, of de overkoepelende organisatie dit gaat betalen, want deze man mag niet meer in dienst genomen worden.

hamer-rechter

Er zit iets dubbels in: wat als je zou merken dat deze arts (die van Egyptische afkomst is, dus duidelijk traceerbaar), de arts van jouw familielid is? Vertrouw je je moeder aan hem toe? Anderzijds, zijn misdaad betrof geen patiënten, wel zijn gezin. Wanneer is straf klaar? Mag iemand die zijn straf (bijna) heeft uitgezeten een nieuwe kans krijgen? Of kan hij beter zelfmoord plegen, want overal ongewenst? Wat is barmhartigheid? Of genade?

Hoe kijkt God naar ons? Ook met de gedachte: er is geen straf meer, die heeft mijn Zoon gedragen, maar Maahtje doet nog steeds veel verkeerde dingen en die donkere dag in haar leven… die moet onthouden worden? Ze mag en kan niet opnieuw beginnen? Zit het zo? Dat geloof ik niet, dat kan ik me niet voorstellen. (al is wat ik me al dan niet kan voorstellen, niet maatgevend)  Als God zo naar ons wil kijken: er is geen veroordeling meer, zie Romeinen 8, hoe kijken wij dan naar andere mensen?

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén