Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juli 2013

Dagje Amsterdam

Gisteren waren we in Amsterdam, geliefde voor een fototentoonstelling, ik  om wat rond te lopen en te kijken. Het was rustig in de trein, de reis kende slechts een half uur vertraging. Voor het station splitsten onze wegen zich.
De fototentoonstelling was erg mooi, zo begreep ik. En ik, ik voelde me een super provinciaal, zoals alle keren dat ik in Amsterdam ben. Al die mensen, al die nationaliteiten. Al die koffieshops, al die, ja wat was het? Mooie huizen, als je alleen naar het bovenste deel keek, op de begane grond doorgaans cafés en dergelijke.

Ik wandelde naar de Nieuwe Kerk, met de gedachte daar misschien wat rond te neuzen, DE jurk van Maxima hangt er nog. Tot mijn en haar stomme verbazing ontmoette ik mijn schoonmoeder voor de kerk.. ook zij deed een dagje Amsterdam, samen met haar zus en dochter. Ik liep toch maar verder, de rij wachtenden was nogal lang.

Ik keek mijn ogen uit bij de Bijenkorf. Ons stadje is trots op onze korf, maar dat is echt maar een minikorfje, vergeleken bij deze. Wat een keuzes, wat een overvloed, bijna: wat een decadentie. Tijd voor iets anders, ik zocht het Waterlooplein op. Het aanbod was een beetje meer van hetzelfde vond ik. Dezelfde soort kleding bij meerdere kraampjes, dezelfde souvenirs. Het begon te regenen en ik ‘vluchtte’ een kerk in. De Mozes en Aäronkerk, die aan het Waterlooplein ligt. Ik bofte, want er was net een orgelconcert. 🙂 Een raar contrast, zo uit de koop en verkoop wereld in een kerk terecht te komen. (nader onderzoek leerde me net dat die kerk alleen op dinsdag en donderdag geopend is) Er waren veel verschillende soorten bezoekers. Mensen die voor de muziek kwamen, zo leek het. Mensen die in stil gebed en aanbidding voor het altaar lagen te bidden, zich van niemand bewust. Mensen die aan het praten waren.

En dat orgelconcert? Eerlijk gezegd houd ik niet van orgelmuziek. Het concert werd beëindigd met onderstaand lied. Ik dacht nu niet direct aan een orgel als meest geschikte instrument voor deze melodie.  Toch vond ik het heel erg mooi, eerlijk gezegd wat het  een lied dat ik op dat moment echt nodig had….

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Luisteren naar God.

Eén van de seminars die we volgden had bovenstaande titel. God spreekt op verschillende manieren. In Job 33 vers 14 staat: “God antwoordt wel, op meer dan een manier, alleen merkt de mens het niet op” Zou het echt zo zijn, dat we niet opmerken wat God ons nog wil zeggen? Of, is het echt zo dat God “uitgesproken” is en zich nu door de Bijbel tot ons richt? Dat is wat ik altijd gehoord heb, althans, dat is wat ik onthouden heb… In de seminar werd  uitgelegd dat God spreekt door omstandigheden, gedachten, door anderen aan ons, door emoties, door een lichamelijk gevoel en door engelen. Uiteraard spreekt God ook door zijn woord tot ons. Niet alleen door de woorden die er staan en die voor een ieder gelden. Het kan ook zijn dat er plotseling een woord voor ons uitspringt. Je leest iets wat je misschien al honderd keer gelezen hebt en ineens ontdek je dat dit voor jou is, dat God je hier iets bijzonders mee wil vertellen!

God kan tot je spreken in je stille tijd. Als je echt helemaal stil bent, kun je woorden van Hem krijgen. Je kunt eveneens woorden voor een ander krijgen. Dit laatste hebben we wat geoefend. In een groepje van vier personen. We waren met z’n vieren, we waren drie minuten stil en richtten onze aandacht op een persoon en wachtten af wat er zou gebeuren. Daarna vertelden we wat er ‘binnengekomen’ was. Dat was spannend! Zou er iets gebeuren?  Het lastige van dit seminar was, het geroezemoes rondom de tent. Toch gebeurde er wel het een en ander….

Na deze seminar en dit luisteren naar God, maakten we gisteren een bijzondere dienst mee. We waren in den Haag, in een bijzondere gemeente. Daar namen twee mensen afscheid, om naar onze stad te verhuizen. Zij zijn ervan overtuigd geraakt dat God hen naar onze stad roept. Zij willen gehoorzaam zijn aan zijn stem. Hij roept hen om hier het werk te doen, wat zij ook in den Haag deden: mensen vertellen over Gods grootheid en Gods liefde.

We waren blij dat we erbij mochten zijn. Na de dienst was er nog tijd om naar het strand te gaan, voor mij een plek waar ik iedere keer onder de indruk raak van Gods grootheid en trouw. Trouw in het blijven zorgen voor de aarde. Trouw in het zorgen voor ons, altijd. Ook dat is zijn stem….

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Hoe warm het was en hoe ver…

Afgelopen week waren we op de New-Wine zomerconferentie. Alweer voor het vierde achtereenvolgende jaar. Inmiddels met een grote groep uit onze gemeente, ieder jaar gaan er meer mensen mee. Stond New-Wine een aantal jaren geleden bijna synoniem met een regenweek, dit keer was het warm, heel erg warm. Dat was het slechte nieuws. Het goede nieuws was dat het een superweek was! Super om met zoveel christenen bij elkaar te zijn en te delen. Super om te mogen en kunnen luisteren naar zoveel mooie sprekers en spreeksters, met zoveel mooie verhalen.

Het was bijzonder om bij elkaar te zijn, als groep, het was zo gezellig, dat ik nog ongeveer tien uur slaap tekort kom. Niet meer in te halen, denk ik. Het was bijzonder om in gesprek te zijn met een oud(er) echtpaar, dat een dagje New-Wine deed. Lid van een PKN-gemeente met 1200 leden, waarvan er ongeveer 200 ter kerke gaan. Een kerk geheel gevuld met grijsharigen…wat een verdriet klonk er in hun verhaal.

Het was bijzonder om aangesproken te worden met de vraag of ik een Ploegman ben… iemand die ‘zusje’ kent en haar trekken in mij terug zag, en dat even checkte. Ook toen volgde een leuk gesprek, waarin bleek dat ‘zusje’ en ik niet alleen uiterlijk op elkaar lijken. (wat overigens geen echt nieuws was)

Het onderwerp van de conferentie was: Break Out. Een thema dat op veel verschillende manieren werd uitgewerkt.  Een thema dat ons erg bezighoudt. Er zit zoveel in mijn hoofd en hart. Het borrelt nog, ik kan er nog niet zoveel woorden voor vinden.

Eerst mijn laatste vakantiewasje maar eens uit de machine vissen en nog wat ‘rommeldingetjes’. Misschien binnenkort meer….

Drie kruizen…

In Moerdijk zijn speeltoestellen geplaatst. In Noorse stijl, in een nieuwbouwwijk. Het zijn zwaarden. Misschien moet je dat er wel bij zeggen, dat het zwaarden zijn. Het zou namelijk zomaar kunnen dat je denkt dat dit kruizen zijn. Geen gewone kruizen, nee, ze lijken op de kruizen van Golgotha. Of Calgarie, zoals ik op de site van omroep Brabant las.

Die kruizen van Golgotha, wereld beroemd zijn ze. Of ze dat in Nederland (nog) zijn, vraag ik me af. Wat weet de gemiddelde nederlander nog van het christelijke geloof? Wat merken niet-christenen van niet christenen? Wat voor beelden bestaan er? Ik denk niet zulke heel positieve beelden. Christenen zijn tegen homo’s, vinden dat vrouwen niet mogen werken, hebben hun eigen zaken, zoals scholen enzo, mogen geen ijsje kopen op zondag, zijn tegen inenting van kinderen. En zijn tegen kruizen op speelterreinen, zo lijkt het nu. In ieder geval voelde de plaatselijke christelijke politicus zich geroepen hierover vragen te stellen:

“Het lijken zwaarden als je er vlakbij staat, maar van veraf lijken het echt kruisen”, aldus de fractievoorzitter van de ChristenUnie in de gemeente Moerdijk. “Ik ben door verschillende mensen aangesproken, gelovigen en niet-gelovigen, die het niet vinden kunnen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid voor mijn achterban en heb nu vragen gesteld aan het college.”

Ik vraag me af of dit nu echt de verantwoordelijkheid is van christenpolitici. Zijn er geen betere zaken om je energie in te stoppen? Die drie zwaarden, of kruizen, of wat het ook zijn mag… wat een mogelijkheden bieden die om over het kruis van Jezus te spreken?

3kruizenmoerdijk

Aanpassen of accepteren?

Vandaag was ik aan het werk. Er stonden een paar bezoeken aan klanten op het programma en een sparring gesprek met een collega. Altijd boeiende gesprekken. Bij een klant was het gespreksonderwerp:” harkerigheid”. Een weerkerend gespreksonderwerp.Een onderwerp dat niet door hemzelf werd aangedragen, wel door de partner, die er last van heeft. Gevoel voor nuance kan verdwijnen door NAH. Wat is gepast om te zeggen en te doen en wat niet? Niet iedereen heeft daar een antenne voor, en helaas wordt die antenne (soms) nog wat minder subtiel afgesteld bij iemand met letsel.

Dan sta je als omgeving voor de grote vraag wat te accepteren en wat niet. Verwachten dat de persoon met NAH zijn gedrag verandert is te optimistisch. Meestal lukt het niet, of niet helemaal. Juist omdat er niet beseft wordt waar de” harkerigheid” zit. Wat ik zeg is toch normaal, waar doen ze moeilijk over?, kan de gedachte zijn.  Moet de omgeving, lees partner/ kinderen, dan ‘genoegen’ nemen met de soms vreemde opmerkingen die gemaakt worden? Alles accepteren en zich aanpassen aan de nieuwe partner/ vader. Geloof me, na letsel kan iemand een geheel nieuwe versie van zijn oude zelf geworden zijn.

Zo werd er gepuzzeld en gedacht en gesproken. Eerlijk gezegd kwamen we er niet uit. Wie moet zich aanpassen? Degene met letsel of de omgeving? Wie heeft de mogelijkheden om zich aan te passen: degene met letsel of de omgeving? Ik denk dat er niet een heel algemene handelwijze voor te bedenken is. Veel is maatwerk, veel hangt af van het invoelend vermogen van partner en eventueel gezin. Belangrijk is uitleg over NAH. Aanstaande zaterdag is er op tv een programma waarin aandacht wordt besteed aan NAH.

En dat ge sprek van vanmorgen? Aan het eind werd duidelijk wat er met”harkerigheid” bedoeld wordt. Inzicht in eigen gedrag.. knap om naar jezelf te kunnen kijken, en te bedenken hoe je iets op een andere manier kunt doen.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén