Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: augustus 2013

Mannen en vrouwen

Afgelopen zaterdag stond er een cartoon in het ND. Een cartoon over het vrouwenstandpunt van de SGP. Mannen laten het afweten, nu mag een vrouw de zaakjes redden, is een beetje mijn idee. “Wij”, vrijgemaakten (Gereformeerde kerk vrijgemaakt), snappen dat de vrouw best actief kan zijn in de politiek. Niks mis mee, voor de ChristenUnie zitten al jaren vrouwen in de tweede kamer en in gemeenteraden. De voorschriften die in de bijbel staan, gelden wel voor vrouwen, dan toegespitst op het kerkelijke leven.

Laat er nu net in de Trouw van afgelopen zaterdag een interview staan met een GKV theologe die een proefschrift heeft geschreven met de titel: ‘Triniteit, antropologie en ecclesiologie. Een kritisch onderzoek naar de implicaties van de godsleer voor de positie van mannen en vrouwen in de kerk’. Als ik deze titel lees, denk ik dat ik wacht tot de publieksvriendelijke versie in november verschijnt… In het interview legt ze uit hoe ze tot de gedachte komt dat het ambt in de kerken, open gesteld kan worden voor mannen en vrouwen. Haar visie doet , zacht gezegd, wat stof opwaaien. Zowel binnen als buiten de GKV.  In de bijbel staan een aantel teksten die vaak ‘zwijgteksten’ genoemd worden.  in die teksten staat dat de vrouw in de bijeenkomsten haar mond moet houden en thuis om opheldering moet vragen. Een ander gegeven is dat Paulus ergens teruggrijpt op de schepping: Adam is eerst geschapen, Eva daarna. De man leidt en gaat voor, de vrouw volgt. Grofweg en heel globaal, zijn dit de gronden om vrouwen niet in het ambt toe te laten. Almatine Leene ziet dat, zoals gezegd, anders. Ik kan niet goed uitleggen hoe zij dit ziet.

Wat ik wel weet, is dat in de afgelopen jaren het al dan niet vrouw in het ambt hebben een soort van maatstaf van “schriftgetrouwheid” is geworden. Geen vrouwen in het ambt is dan goed. Dan wordt de bijbel op de goede manier gelezen en gevolgd. Wel vrouwen in het ambt is dan schriftkritisch. Onze kerken hebben schriftgetrouwheid  hoog in het vaandel staan.

Ik ben geen theoloog, kan mevrouw Leene dus niet ‘narekenen’. Ze geeft aan dat er nu te weinig rekening met de context van teksten wordt gehouden. Doe je dat wel, dan kom je uit op openstelling van de ambten voor vrouwen. Hm, ik weet niet goed wat ik hiermee moet.

Wel weet ik, (nou ja, denk ik, ik kan het niet bewijzen) dat er veel kerkelijke ellende voorkomen zou zijn als er vrouwen in het ambt gezeten hadden. Dat is mijn stellige overtuiging. Ik hoor nu vaak zeggen dat ook wij binnen afzienbare tijd vrouwen in het ambt hebben,  het wordt steeds moeilijker om ambten ingevuld te krijgen. Dan zou het een soort van noodsprong worden. Waarschijnlijk is er helemaal geen man meer te vinden die nog ouderling of diaken (of predikant?) wil worden als vrouwen dit ook mogen. Zijn ze weg, die mannen…dat is wat je vaak ziet gebeuren.

Ik begon dit blogje over die cartoon in het ND. cartoonnd24augustus13

Het lijkt dat er wat meewarig gekeken wordt naar de SGP. Maar hoe meewarig wordt er gekeken naar kerken waar het ambt alleen voor mannen is?

WWJD?

Een aantal jaren geleden waren deze armbandjes  hot, of ze dat nu nog zijn weet ik eerlijk gezegd niet. WWJD staat voor: wat would Jezus do?

wwjd   Tijdens de opleiding die ik een aantal jaren geleden volgde (GPW), werd in een van de    lessen aandacht besteed aan dit fenomeen. De vraag werd gesteld of het  werkelijk mogelijk was.  Je afvragen wat Jezus zou doen. Uiteraard is het niet alleen de bedoeling je af te vragen wat Jezus zou doen, maar meer nog: wat ga jij doen? In die les werd aangegeven dat dat best een beetje hoogmoedig kon klinken. Alsof wij, mensen hier op deze aarde, zomaar zouden kunnen doen wat Jezus ook deed.. een waarschuwing was toch wel het minste wat kon klinken…

Inmiddels zijn we een aantal jaren verder. Ben ik meer gaan nadenken, ben over sommige dingen anders gaan denken. Zit me nu dus af te vragen in hoeverre die waarschuwing terecht was?

Ik herinnerde me die armbandjes weer doordat ik vandaag een artikel in de Trouw las. Ik kan het digitaal niet terug vinden, dus geen linkje. Het artikel gaat over een abortuskliniek die in Houten geopend wordt. Die kliniek komt in een bestaand gebouw, en dit gebouw staat… naast een kerkgebouw. Een kerk dat toebehoort aan de gereformeerde gemeente. De gemeenteleden zijn hevig verontwaardigd, dat er een abortuskliniek naast hun kerk komt. De voorzitter van de kerk wil in gesprek met de directeur, om zijn verontrusting duidelijk te maken. Hij vraagt zich af hoe je op dit idee komt. “Een abortuskliniek naast een kerk, hoe verzin je het? Je zet toch ook  geen varkensslachterij naast een moskee?”

Gelukkig worden er wel pastorale gesprekken aangeboden aan de vrouwen die de kliniek bezoeken. Ook (of misschien zelfs?, mijn toevoeging) nadat ze de abortus hebben laten uitvoeren. Wij zijn er voor alle mensen in nood. De kerkdeuren staan open voor die vrouwen. Het gaat namelijk in tegen alle principes als de kerkmensen naar de kliniek toe zouden gaan, de dames moeten zelf maar naar de kerk gaan.

En ja, toen ik dit gelezen had, bekroop met toch werkelijk de vraag: wat zou Jezus doen?

Ik mis je…..

Hoe zal het nu gaan met Beatrix, met Mabel. Zouden haar dochters slapen? Zitten ze nu bij elkaar, herinneringen ophalend van “vroeger”? Och, wat maakt het uit als ik dit zou weten? Wat wil ik eigenlijk weten, waar ben ik naar op zoek?

Naar niets denk ik, het is niet in te denken wat voor verdriet er is, bij allen die Friso missen. Al zo lang gemist hebben, vanaf die fatale dag. Hoe lang blijft de hoop op herstel en wanneer verandert die hoop op iets anders? De hoop dat dit leven, dat zo moeilijk echt leven genoemd kan worden, afgelopen is?

Een man en vader die al zo lang geen man en vader meer kon zijn. Die in bed lag en die…. In de afgelopen tijd moest ik vaak terugdenken aan mijn werktijd op de intensive care, lang geleden. Het gebeurde regelmatig dat iemand na een ernstig ongeluk binnenkwam en in een onomkeerbaar coma terecht kwam. Vaak een eindeloze tijd en strijd. Wat vertel je aan familie? Wat beleven de naasten? Je ziet iemand in bed die jouw geliefde wel is en toch ook weer niet. Iemand voor wie alles gedaan moet worden. Je bent wel getrouwd en niet meer. Je hebt wel een vader en niet meer.  Het daadwerkelijke sterven kan ‘genadig’ zijn. Rationeel dan.

Beslissingen over leven en dood, over wel of niet behandelen, over wel of niet doorgaan met behandelen zijn moeilijke en beslissingen. Ze zijn onontkoombaar. Die beslissingen hoeven over Friso niet meer genomen te worden. Het echte rouwproces kan nu beginnen. Ik hoop en bid dat er echte troost gevonden wordt bij de enige echte Trooster!

Hier toch nog wat foto’s van deze dag.

Lage Vuursche, de laatste rustplaats van prins Friso

Lage Vuursche, de laatste rustplaats van prins Friso

 

Kerk zijn…

Vroeger, toen ik nog heel erg jong was,  had ik een droom voor de kerk. Ik was bang voor de boze buitenwereld. Al die mensen die niet in God geloofden, daar moest ik me niet mee bemoeien. Dat was verwarrend en ingewikkeld en moeilijk. Mocht ik op zondag met onze rooms-katholieke buren mee een eindje wandelen. Kochten zij een ijsje… ik durfde te zeggen dat ik geen ijsje wilde, want op zondag geen ijsje kopen enzo. Dat was dan wel weer sneu voor mij, de rest van de aanwezigen wel een ijsje en ik niet. Gelukkig kreeg ik nog een hapje mee.

Of vloeken, dat deden de mensen in de boze wereld ook. Ik zat op de kleuterschool en had een mooie pop van papier uitgeprikt. Thuis was ik er nog mee bezig om die pop mooier te maken. Dat lukte me niet en een luide vloek kwam uit mijn mond. Ik wist niet wat ik zei. Huilde tranen met tuiten toen mijn moeder mij uitlegde wat voor vraag er uit mijn mond gekomen was. Dat wilde ik niet! Wat was de Here verdrietig door mij… en waarom zeggen mensen dit soort dingen?

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ik had een oplossing bedacht voor dit soort ingewikkelde zaken. Als alle gelovigen (lees: leden van dezelfde kerk waar ik lid van ben) nu eens bij elkaar gingen wonen, in één grote stad? Dan konden we helemaal voor onszelf zorgen en hadden we geen last van ingewikkelde vragen en situaties… wat een goed idee, vond ikzelf.

Een paar weken geleden (alweer, waar blijft de tijd) waren we op New-Wine. Ik voelde me heerlijk en veilig. Vrij om te doen wat ik wilde. Handen in de lucht? Staan bij het zingen? Of toch liever zitten? Geen probleem, doe wat je wilt en wat jij voelt. Heerlijk! Ik voelde me geborgen, meer dan anders.

Het thema van New-Wine was: Break Out. Eerder het tegenovergestelde van mijn dagdromen van vroeger. Niet in een hok gaan zitten, maar de wereld ingaan, om… ja wat? Discipel te zijn, Gods woord te leven en te brengen! Er zijn zoveel mogelijkheden en kansen in deze tijd.

Maken we daar gebruik van als kerken? Of zijn we naar binnengekeerd, ontmoeten we elkaar op zondag en hebben het dan (al dan niet) fijn met elkaar, om vervolgens allemaal ons eigen ding te gaan doen. Is dit wat God bedoelde met de kerk? Is dit wat Jezus bedoelde, toen Hij zijn opdracht gaf:

“Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader, en de Zoon en de Heilige Geest, en hun te leren dat ze zich moeten houden aan alles wat ik jullie heb opgedragen. En houd dit voor ogen: Ik ben met jullie, alle dagen, tot aan de voltooiing van deze wereld” Matteüs 28 vers 19 en 20

Ik ben vaak geneigd om naar dat laatste deel van deze tekst te kijken:: IK ben met jullie, alle dagen! Wat een belofte en troost in moeilijke tijden. Maar dat deel ervoor? …..

op de foto het kunstwerk dat op het new-wine podium stond.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén