Maand: november 2013

Mijn krant

Op november 29, 2013

Vanmorgen was ik erg vroeg wakker, om zeven uur al. Bijzonder vroeg voor mij, zeker in een vakantieweek. De tijd van vroege diensten draaien enzo, die ligt al lang achter me. Ik ging naar beneden, in verwachting van een verse krant. Vooral de bijlage van de vrijdagkrant vind ik bijzonder. De Gulliver, waarin boeiende artikelen staan over boeken, muziek, films en (vaak) boeiende essays. Ik zag er naar uit, vanmorgen. Er schoof een krant door de brievenbus, helaas, niet ‘mijn’ krant. De Volkskrant lag vandaag op de mat. Snel haalde ik de sleutel en opende de voordeur, in de hoop de bezorger te treffen. Hij stond er nog, rommelend in zijn fietstassen. Ik kreeg het nog net voor elkaar goedemorgen te zeggen, en brandde los, dat ik ervan baalde weer een verkeerde krant in de bus te hebben. Inmiddels de derde keer in twee weken. De bezorger, een sjofel geklede, mat uitziende, heel donkere man, verontschuldigde zich. Zo sorry, zal niet meer gebeuren, echt de laatste keer, was zijn tekst. Ik voelde me vervelend over mijn gemopper, maar baalde eveneens van die krant.

Nee, het Nederlands Dagblad had hij niet meer. Wilde ik misschien het AD? Nou nee, dank je wel. Dan maar de Volkskrant. Ik ging naar binnen en las de krant. Hm, boeiend artikel over de werkloosheidsuitkeringen. Misschien wel belangrijk om dat te lezen. De bel ging. De bezorger, hij had toch nog een ND voor mij. Blij nam ik het van hem aan. Maar hij wilde wel graag de Volkskrant weer terug hebben. Die gaf ik hem, en nogmaals werden excuses gemaakt. Het voelde als een soort onderdanigheid van de bezorger. Waar kwam die man vandaan? Wat was zijn geschiedenis? Niet gevraagd….

En ja, vanmiddag heb ik toch nog maar een Volkskrant gekocht, dat artikel over die ww-uitkeringen wilde ik persé lezen….

In herinnering

Door Margé

Op november 27, 2013

In Leven als kind van God

Afgelopen zondag was de laatste zondag van het kerkelijke jaar. Dat betekent in ieder geval dat het aanstaande zondag alweer de eerste adventszondag is.

Het is vaak de gewoonte om op die laatste zondag de namen van de mensen die in het afgelopen jaar gestorven zijn te noemen. Gedenk hen die hier niet meer zijn. Het Nederlands Dagblad had vorige donderdag een mooie bijdrage: in memoriam. Daarin foto’s en namen van ongeveer honderd mensen. Over ieder van hen stond wat geschreven. Bij de een een regel of tien, bij de ander een halve pagina.

Afgelopen zondag waren we elders, zoals al geschreven. De middag dienst die we bijwoonden had als thema: in herinnering. Het was een vriendendienst. We konden het specifieke van die vriendendienst niet zo goed ontdekken. Wel was het een heel mooie dienst. Op iedere plek lag een kaartje, waar je een naam op mocht schrijven van de persoon aan wie je dacht. Er was stilte, om te gedenken. Er waren mooie liederen, liederen om te zingen en naar te luisteren. Er was een overdenking. Over troosten en verdriet. Hoe troost je? Het is ongelooflijk hoeveel manieren van on-troosten er zijn. We kregen een aantal voorgeschoteld. Herkenbare woorden. Het ging niet alleen over het verlies van geliefden, ook over andere vormen van verdriet en verlies. Zoals het verlies van dromen. Dromen die zo wreed verstoord kunnen worden door de dagelijkse realiteit. Goed dat ook die dingen genoemd werden. Goed om ook daar bij stil te staan.

Waar wij zelf stil bij stonden? Onze vaders. Hun sterven was een einde aan hun lijden. In zekere zin een opluchting, en bevrijding. Uiteraard kwam Emma in onze gedachten en hart. Herinneringen aan haar hebben we niet. Tenminste geen levende herinneringen. Leven mag ze wel. Dat troost, en tegelijkertijd blijft de vraag: hoe zou ze geworden zijn? Zou ze net zo’n mooi meisje zijn als Floor nu is?

Familie weekend

Door Margé

Op november 26, 2013

In Kleinkinderen, Persoonlijk

Het is weer stil in huis, rust regeert. Het blijft nog even wennen, die stilte en rust. Afgelopen weekend waren we met ons hele gezin een weekend weg. Nog een verlate viering van een huwelijksjubileum. We zaten met z’n allen, (inmiddels 13 personen) in een huis. Heel spannend, hoe zou dat gaan? Drie dagen samen?

Vrijdagmiddag kwam de een na de ander aanrijden. De auto vol geladen. Spaarzaam met bagage, dat zijn we niet. Hebben we een auto tot onze beschikking, dan moet die vol. Zo hebben wij ook altijd veel eten en drinken nodig, daar zorgden we dan ook voor. Vrijdagavond keken we gezamenlijk tv. The Voice. Zaterdagochtend volgde een fotoshoot.

Met veel plezier stonden we model. In alle mogelijke combinaties. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Ik denk dat ik niet de enige ben…De rest van de dag waren we heerlijk aan het “rommelen”. Beetje lezen, beetje slapen, beetje wandelen, beetje met de kinderen spelen. Zoiets dus!

Zaterdagavond deden we een rondje “kaarten op tafel” met de volwassenen. Iedere keer weer vind ik het bijzonder om te merken dat een gesprek zo makkelijk op gang komt, aan de hand van de vragen van dit “spel”. Wat deze keer eveneens bijzonder was, wie welke vragen te beantwoorden kreeg. Het leek erop dat een ieder de vragen kreeg die nu actueel zijn in zijn of haar leven! Toeval bestaat niet, zelfs bij kaarten op tafel.

Zo ging de tijd voorbij, of liever gezegd, vloog voorbij. Zondag gingen we naar de kerk. Nu we toch in de buurt waren, leek het ons een goed plan om naar de VEZ te gaan. Dat deden we dus, een deel van het gezelschap. Ik was niet eerder in zo’n grote dienst. We verbaasden ons over de organisatie van het geheel. Al die parkeerwachters die ons naar een plek leidden. (en die wat mopperig zeiden dat we de volgende keer binnen de lijnen moesten lopen.) De dienst ging over de val van Jericho. Vond ik er wat van? Uiteraard! Nog even laten bezinken denk ik. ’s Middags ging een aantal van ons naar deze kerk.

Een weekend gaat snel voorbij, merkten we. Maandagochtend was het alweer inpakken. Een ieder mocht weer naar de eigen plek gaan. Een laatste keer koffiedrinken en de laatste stukken taart verdelen, de laatste broodjes verdelen. Ach ja, we hadden toch veel te veel boodschappen ingeslagen…

Aan het einde van het weekend mochten en konden we God danken voor deze mooie dagen. Dat is wat ik zo bijzonder vind en waar we zo dankbaar voor zijn, dat we in liefde met elkaar om kunnen en mogen gaan, en dat we elkaar kunnen vinden in onze gezamenlijke liefde voor God.

Genade

Door Margé

Op november 21, 2013

In Kleinkinderen, Leven als kind van God

Vandaag was mijn omadag. Altijd volle dagen die veel plezier opleveren. En ook wel eens niet. Mees is drie en een half jaar, en vindt het niet meer nodig ’s middags te slapen, waardoor hij erg moe is. Dat was hij vanmorgen al, en hij ‘zeurde’ om een “scherpe snoepje, oma”. Een bepaald soort mentos waar hij dol op is en die hij krijgt als ik wegga. Ik zei dat hij niet zo heel lief deed, en dat hij wel een snoepje kreeg, als hij dan ook maar ging luisteren.

Oeps, ik hoorde het mezelf zeggen. Wat een voorwaarde stelde ik! Een snoepje om beter te luisteren. De boodschap van de avond ervoor was alweer weggezakt. Of dit was opnieuw een bewijs van hoe diep ingesleten het voor- wat- hoort- wat leven is? Gisteravond was er in ons kerkgebouw een geweldige avond. Arie de Rover sprak over geloven na de genadeklap. Ik schreef al eerder over zijn boek.

Nu dus verhaal naar aanleiding van dit boek. Boeiend, scherp, confronterend. Een verhaal dat reacties opriep. Een verhaal dat je uit je comfort zone haalt. Kritische geluiden over hoe we vaak kerk zijn. Of hoe we proberen anderen over God te vertellen, door bijvoorbeeld de vraag te stellen: waar ga je naartoe als je dood gaat? Alsof je in God gelooft om in de hemel te komen. Hoe belangrijk is het leven hier dan?

Hoe leef je je leven? Hoe afhankelijk kun je/ durf je te leven? Hoe vast zit je, zit ik, aan mijn geld? Hoe belangrijk zijn anderen voor je, of te wel, wie ben je echt?

Kortom, een pittige avond!Voorlopig nog hier na te luisteren, of te downloaden.

Onze huisband speelde, onder anderen dit nummer:

Actie!

Door Margé

Op november 18, 2013

In Gehoord/ gezien/ gelezen, Leven als kind van God

Het kan je bijna niet ontgaan zijn dat er vandaag een actie is voor de Filipijnen. Eerlijk gezegd heb ik er niet heel veel van meegekregen. Niet bewust naar gekeken. Afgelopen week lagen er vier acceptgiro’s van christelijke hulporganisaties in de brievenbus, met een oproep te geven. Jammer van al dat papier en geld. Kon dat nou niet gebundeld worden? Dat vroegen we vanavond toen we ook nog eens opgebeld werden door een dame van één van die organisaties. De samenwerking was te pril om te kunnen bundelen. Ik hoop dat het nooit meer nodig is te bundelen, dat zou betekenen dat er geen rampen meer zijn. Wat wel een droom zal blijven tot na de wederkomst.

Ik zag en hoorde een paar min of meer gulle gevers op radio en tv. Mensen voeren allerlei acties om geld te verdienen om dat weer weg te geven. Een kook workshop geven, lege flessen verzamelen, spaarpotten omkieperen, enzo verder.

Misschien is gewoon geven wel erg moeilijk, en hoeveel kun je dan geven? Lekker gepuzzel zo.

Op Facebook kwam ik nog een andere actie tegen. Een actie die me aanspreekt, zeker na een film die ik vorig jaar op New Wine zag: 58. Over gerechtigheid. Zie bijvoorbeeld Jesaja 58, en nog heel veel andere bijbelteksten. Dus bij dezen: van harte aanbevolen!

En toen was ik van plan een You Tube filmpje toe te voegen, wat niet lukte… dus daarom maar een link

Gewoon kijken, gewoon doen!

Urban Expression

Door Margé

Op november 9, 2013

In Leven als kind van God, Persoonlijk

Met moeie benen en een vol hoofd zitten we weer thuis. Een middag Urban Expression is de oorzaak. Vanmiddag kwamen een aantal teams uit andere steden naar ons stadje om elkaar te ontmoeten en te zien waar wij mee bezig zijn. We maakten een wandeling door ‘onze’ wijk: Pathmos, namen een kijkje bij ‘ons’ pand: Hiernaast.

We luisterden naar iemand die namens Tear aanwezig was. Hoe gaan zij te werk in Afrika? Alleen maar geven, of mensen ook daar in hun kracht zetten? Wat kunnen wij daarvan leren en gebruiken? Meer dan we misschien in eerste instantie dachten.

We dronken koffie, aten veel te lekkere taart en veel te veel andere lekkere dingen. Spraken met elkaar over hoe het werk in de diverse steden gaat. Een ieder is gedreven om tot gemeente stichting te komen. Maar hoe doe je dat? Of, kunnen mensen dat zelf? Hoe bereik je mensen? Mooi om hier met elkaar over te praten, ervaringen uit te wisselen. De een is nog helemaal met het allereerste begin bezig, zoals wij zijn. Onze vraag was: hoe leg je contacten die tot meer kunnen leiden? We kregen tips en adviezen mee, die zeer waardevol lijken. Kunnen we weer mee verder, niet alleen dat, maar ook elkaar de vraag stellen of we op ‘onze’ manier op de goede weg zijn. In gemeentes die al wat langer bestaan, zoals in den Haag, zijn de vragen weer heel anders. Het is mooi om elkaar zo mee te nemen in de processen.

Fijn om elkaar te ontmoeten en bemoedigen. Op weg naar de volgende ontmoeting!

1001 redenen, en vandaag alweer een erbij!

Door Margé

Op november 7, 2013

In Persoonlijk

Gisteren had het ND een geweldige binnenpagina! Hierboven een verkleining. Deze pagina is te downloaden als PDF bestand. Het was dankdag gisteren. Wie de krant goed las, zag onder elk artikel een reden om te danken. Heel bijzonder, heel mooi. Ik werd geraakt door de dankpunten. Hoe vaak vindik dingen niet gewoon, of normaal, of denk ik zelfs ergens recht op te hebben?

Vandaag weer een nieuwe dag. Ik mag weer aan het werk, en werd zoëven gebeld door een attente cliënte. Er wordt aan de weg gewerkt, ik kan de normale route niet rijden. Ze wilde me even vertellen hoe ik dan wel moet rijden. Mocht het me niet lukken, dan kan ik haar altijd bellen. Dan komt ze mij begeleiden…. weer een dankpunt!

Mooi begin van de dag!