Gistermiddag was de juiste tijd om te beginnen aan het boek met deze titel. Vanmorgen had ik het uit gelezen. Wat een boek! In 160 pagina’s wordt een indringend verhaal verteld. Een verhaal over bestaan en het fundament van bestaan. Een verhaal in zinnen van zes woorden die tien woorden betekenen. Ik houd van dit taalgebruik.
Een verhaal over een dochter die vijf kwartier mocht leven. Over wat dat voor chaos en ontzetting in levens geeft. Een van de “mooiste” zinnen vond ik deze: Je verliest hetzelfde kind, maar je verliest ook elk je eigen kind.
Behalve over het verlies van het kindje, is dit boek een terugkijken op een jeugd en opvoeding binnen de kerken waar ik lid van ben. Een heel kritische terugblik. Ik herken de tijd die beschreven wordt. Ik herken een aantal dingen die genoemd worden, het enige ware kerk zijn, het zeker weten wat goed en fout is. Ik herken niet (helemaal) de invulling van het dagelijkse leven. Ik lees over het geworstel, het strijden, het zoeken.
Het boek zit nog helemaal in mijn hoofd. Dit ga ik vast en zeker nog een keer lezen. Die mooie zinnen, maar ook: wat een pijnlijk verhaal….
Als ik al die verschillende taken en functies hoor in dit filmpje, herken ik er veel van. Zoveel verschillende rollen, in zekere zin lijkt het op moeder zijn. En misschien zijn er nog meer overeenkomsten… moeder zijn staat (vaak) niet in hoog aanzien. Als je geen baan buitenshuis hebt, ben je een beetje sneu. Meetellen doe je pas als je geld verdient. Dat niet meetellen en dat vervangbare, dat is ook wel de tendens bij begeleiding. Al die plannen van overheveling van zorg vanuit de AWBZ naar de WMO… Gemeentes moeten alles kunnen en alles kunnen beoordelen. Tegelijk moet er bezuinigd worden. Begeleiding is niet heel zichtbaar, in de zin van meetbare resultaten. Misschien zorgt dat ervoor dat er makkelijk over gesproken wordt. Daar kan wel op bezuinigd worden. Of dat kunnen anderen doen, weet je wat? Degene die de huishoudelijke hulp verzorgt, kan tegelijkertijd een begeleidingsgesprek voeren. (vooral erg prettig voor mensen die NAH hebben, twee dingen tegelijk meemaken). Of een bedrijf dat nu ineens vrijwilligers gaat coachen. Die vrijwilligers kunnen dan de begeleidingstaken over nemen. Eigenlijk zeg je hiermee dat je nu overbodig werk doet.
Overbodig werk? Regelmatig krijgen we te horen dat dank zij de begeleiding, een huwelijk nog in stand is. Dat kinderen nog thuis kunnen wonen, doordat er iedere week of vaker iemand komt. Dat de financiën nog in orde zijn. Dat mantelzorgers het nog net vol kunnen houden, dankzij….
Wat er gaat gebeuren als er geen begeleiding meer mogelijk is? Eerlijk gezegd wil ik daar niet aan denken….
Vandaag is het 23 februari. Een datum en dag om nooit te vergeten. Levens werden door elkaar geschud en veranderden voor altijd. Het niet hier op aarde mogen leven van Emma blijft heftig. De dag van Emma was een zondag, net zoals nu, dat maakt dat herinneringen dichterbij komen, in de zin van: dat gebeurde op maandag, dinsdag, etc. Het zijn herinneringen aan de gebeurtenissen uit die tijd.
Lied 518 uit opwekking is onlosmakelijk verbonden met deze tijd. Een lied met psalm 139 als basis. God die ons kent, en ook Emma kent zoals wij haar nooit hebben kunnen kennen.
Een psalm die in de afgelopen dagen eveneens voorbij kwam, op een bijzondere manier, namelijk in een lied dat door Huub Oosterhuis geschreven is. Bekender in de uitvoering van zijn dochter, ik vond deze erg mooi.
In drie dagen tijd ruim vijfhonderd kilometer rijden… dat doe ik niet iedere week. (gelukkig overigens). Deze week wel. Ik heb dus flink mijn best gedaan het milieu nog een eindje verder te verpesten. Overigens niet voor de lol, wel voor de groei. Mijn eigen groei. Ik was de afgelopen dagen in Apeldoorn, om een training te doen. Als voorbereiding moest een boek gelezen worden
Dat stond al in mijn boekenkast, nu mocht ik het eruit halen en lezen. Niet al mijn boeken valt die eer te beurt..
Donderdag was de eerste dag. Altijd spannend om ergens naar toe te gaan als je niemand kent en ook niet helemaal een beeld hebt van wat er gaat gebeuren. Miep leidde me op de goede weg en ruim op tijd arriveerde ik. Bij binnenkomst ontving ik boek en badge. Een ieder kon zien wie ik ben en ik kon de handleiding van de komende dagen in mijn werkboek vinden.
In die drie dagen volgde veel onderwijs. Onderwijs over psychologische inzichten. Onderwijs uit Gods woord. Het was niet alleen luisteren, of misschien moet ik zeggen: juist niet alleen luisteren. We deden oefeningen in kleine groepjes, onder leiding van een coach. Maak maar concreet wat je gehoord en gelezen hebt. Oeps, dat viel nog niet mee… Ga maar eens iets in je lijf voelen als je hoofd je vaste woon en verblijfplaats is. Dat was nog best lastig! Ook voor de coach die deze oefening begeleidde.
Het waren mooie dagen, waarin ik veel leerde en ontdekte over mijzelf. Bijzonder om steeds opnieuw te ontdekken dat er nog veel te ont-dekken is. Wat mij betreft is deze training een aanrader! Zoveel lieve coaches die je liefdevol naar jezelf leren kijken, die je laten ontdekken en onthullen. Die met je willen bidden. Er is veel gebeurd in de afgelopen dagen! Harde harten mochten verzachten. Grenzen opgezocht of aangegeven. Vergeving mocht gegeven worden. Niet alleen door het te zeggen, ook door het helemaal in te leven en te beleven.
Het was mooi om mensen te ontmoeten die ik al eerder ontmoet had, of die ik nog nooit ontmoet had. Wie weet waar ik ze ooit nog weer tegenkom.
Nu weer thuis, met nog weer een boek, de mp3 bestanden van alle onderwijs van de afgelopen dagen. Met een vol hoofd en een blij hart. De uitdaging voor mij is niet gelijk weer door te gaan met de volgende ronde, maar de tijd te nemen voor rust en bezinning, voor het doen en het laten….
Deze woorden bleven hangen na de film die ik gisteren zag. Wederom in het plaatselijke filmhuis. Een film die gebaseerd is op een ware geschiedenis. Een geschiedenis van machtsmisbruik en onderdrukking. Een film over gewone mensen en snobs. Verbijsterend wat er in naam van God gedaan en misdaan kan worden.
Een moeder op zoek naar haar zoon die ze af moest staan en nooit meer mocht zien. Een wijze moeder, zonder veel intellectuele bagage. op reis met een snob, afkomstig van Oxford. Samen op reis, wat hilarische en ontroerende situaties oplevert. Hij leert van haar en zij leert van hem. Uiteindelijk kon de moeder de mensen (het kerksysteem) vergeven, tot verbazing van haar reisgenoot.