Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: april 2014

Meneer ADD

We hebben een logé! Eerlijk gezegd is het geen logé, maar een nieuw gezinslid. Meneer ADD heeft zich aan ons bekend gemaakt. Hij heeft toegegeven dat hij al heel veel jaren bij ons woont. Stiekem, illegaal. En daar zijn we tegen, tegen illegalen. Daar moeten we wat aan doen. Het minste wat we kunnen doen is ontmaskeren. Daarna kunnen we bedenken hoe verder te gaan met die illegalen. Maar goed, meneer ADD is nu bekend. Hoe dat zo kwam?
Logeren doe je natuurlijk niet onopgemerkt. Je bent er. Je laat merken dat je bestaat en wie je bent. Meneer ADD deed dat door te zorgen dat in ons huis wel eens dingen anders liepen dan (door mij) verwacht. We vertrokken veel later dan gepland, meneer ADD zorgde voor vertraging. Of een klus duurde veel langer dan gedacht. Of foto’s werden gemaakt vanuit een onverwacht gezichtspunt. Of alle energie werd stiekem opgeslurpt. Het leek wel of er ergens een lek zat… een echt onzichtbaar lek. Vermoeiend allemaal. En maar proberen toch door te gaan en maar doorgaan met vechten tegen de moeheid. Doorgaan en denken dat jij toch alles net zo kan doen als een ander. Meneer ADD zat in zijn vuistje te lachen als hij weer een groot deel van de energie opgeslurpt had. Het was onuitstaanbaar en onbegrijpelijk!

ADD-veel-informatie-verwerken
Al langere tijd hadden we de gedachte dat we een bijwoner en energievreter in huis hadden, maar wie, dat was niet duidelijk. We hoorden geruchten, daarna zochten we op het wereldwijde web. We ontdekten van alles, onder anderen dat er een meneer ADD bestaat en dat die dingen doet die verdacht veel leken op wat wij tegenkwamen. Deze ontdekking verdiende nader onderzoek… er volgden gesprekken met officiële ontmaskeraars. Hierdoor kon meneer ADD zich niet langer schuilhouden. We weten nu dat hij er is en bij wie hij hoort. Of we hem gewoon laten bestaan of met verdelgingsmiddelen te lijf gaan… dat weten we nog niet…. of we hem omarmen of verfoeien weten we ook nog niet. Wel zijn we blij dat we nu weten dat hij er is. Dat verklaart al veel, al is zijn aanwezigheid geen excuus zijn voor dingen die niet helemaal goed lopen.

Opstanding tot het nieuwe leven!

pasen1pasen2  Deze beide mooie teksten vond ik op facebook. (met dank aan de plaatser)

 

Wow, dit is dus Pasen! Goede dagen gewenst!

Behüte mich Gott

Donderdag mochten we weer meezingen in een vesper in de kerk te Hengelo. We zongen onder anderen dit mooie lied:

Op deze stille zaterdag een geweldig lied: God wijst de weg tot leven, God geeft vreugde en vrede.

 

Geniet van deze stille dag, (en dan denk ik onmiddellijk aan de boodschappen die nog gedaan moeten worden, en aan de strijk en aan..) Ondanks dat ga ik stil staan bij deze dag en me alvast verheugen op de dag van morgen!

Vreugdevolle paasdagen gewenst!

Gewoon Jezus

Dit jaar had ik besloten iets te doen in de veertigdagentijd, in plaats van iets te laten (staan). En wel een boek lezen. Al een tijd ben ik bezig het boek “Gewoon Jezus” van Tom Wright te lezen. Het boek houdt me bezig en tegelijk lukt het me niet zo goed erdoorheen te komen. (onlangs las ik in een recensie dat dit geen makkelijk leesbaar boek is, wat me dan weer troost)

gewoonjezus

Toch ga ik het uitlezen, nog 50 pagina’s te gaan, van de 260. In het hele boek wordt de metafoor van de perfecte storm gebruikt. Gebaseerd op een storm uit 1991, waar een film over is gemaakt, die, verrassend, the perfect storm, heet. Voor die storm zijn verschillende dingen nodig, wat perfect wordt uitgelegd en uitgewerkt. Aan de hand van dit beeld, dat voortdurend gebruikt wordt, wordt gekeken naar Jezus, en naar de tijd waarin Hij leefde en naar de dingen die Jezus deed.

Ik ben veel wijzer geworden over het leven in het Israël van die tijd, het is me duidelijk geworden waarom de woorden van Jezus verzet opriepen bij de farizeeën en sadduceeën. Maar ook waarom wat Hij deed en aan boodschap bracht voor de Romeinen ingewikkeld was.

Vanuit het oude testament wordt gekeken naar de messias die wel verwacht werd, maar op een totaal andere manier dan Jezus uiteindelijk bleek te zijn.

Mijn beeld van Jezus is door dit boek weer helderder geworden. Ik ben weer verrast door de grootheid van Jezus en door zijn liefde voor ons. Ik zie nog uit naar het derde hoofdstuk uit dit boek, dat ik nog niet gelezen heb. Dat hoofdstuk heet: Jezus, Heer van de wereld. Ja, dat is Hij! Daarin mogen we ook delen, in zijn macht en majesteit. Zijn koninkrijk is er al wel maar nog niet compleet. Daar mogen we naar uitzien, dankzij Pasen. Tegelijk mogen we hier op aarde bezig zijn, in zijn naam. Mogen we weten een nieuwe schepping te zijn, mogen we van daaruit verder gaan.

Mijn krant.

Vanaf dat ik achttien jaar was heb ik een abonnement op dezelfde krant. Heette die destijds nog “Gereformeerd Gezinsblad”,  nu is de naam “Nederlands Dagblad”.

Een krant die inmiddels meetelt in de vaart der volkeren, regelmatig wordt in het radioprogramma “Met het oog op morgen” uit deze krant geciteerd. Ik ben een fervente krantenlezer, volgens overlevering lag ik als kind al op de grond om van alles en nog wat te lezen. Wat ik allemaal las weet ik niet exact meer. Wel weet ik dat ik de synodeverslagen spelde, al snapte ik er niets van. Destijds waren dat nog een soort van letterlijke verslagen. Ouderling zus zei dit, dominee zo vond daar wat van. Nu zijn de beschrijvingen van synodes heel wat beknopter. Gister zat ik een deel van een synodeverslag op de site ven het Reformatorisch Dagblad te lezen, daar werden de sprekers wel bij name genoemd. Het was gisteren een belangrijke vergadering, immers een eerste bespreking over de vraag of vrouwen binnen de GKv toegelaten kunnen/ mogen worden tot alle ambten.

Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Tot drie keer toe zag ik in de afgelopen week bijzondere verhalen in het ND. Dat wilde ik vertellen. Op dinsdag stond er iets in over collegevorming in Culemborg. Voor het eerst mag de Christen Unie daar een wethouder ‘leveren’. Er was al een geschikte kandidaat gevonden. Een mevrouw die politicologie gestudeerd heeft, en waarschijnlijk de post jeugdzorg en volksgezondheid gaat krijgen. Niet dat ze daar al veel over weet, maar een paar weken inlezen moest de leemte in haar kennis opvullen.

Daarna las ik een ingezonden stuk, over de vrouw in het ambt. Zo kom ik toch weer bij mijn inleiding terecht. Het was een kort ingezonden. Vrouw en ambt, gevolgd door een aantal bijbelteksten. Met als conclusie:  Gods woord is onze basis.

Gisteren stond er in de altijd lezenswaardige Gulliver (bijlage over kunst, cultuur, boeken, film), een artikel/ gespreksverslag over Alzheimer. Biografie van een ziekte, geschreven door Koos Neuvel. Hij geeft aan dat er in de maatschappij veel angst is voor het syndroom van Alzheimer. Er zijn mensen die zeggen dat zij liever dood dan dement zouden zijn. De schrijver vertelt over zijn moeder die de ziekte ook heeft (mede de aanleiding om dit boek te schrijven), zijn moeder bleef lang een blije vrouw, die van het leven leek te genieten. Nu woont ze in een verpleeghuis en heeft het idee in een hotel te wonen.

Zo maar drie artikelen in één week, die me bijzonder verbazen. Niet omdat ze in de krant staan, wel verbaas ik me over de strekking. De mevrouw die nog graag wethouder wil worden over een terrein waar ze niet erg inside is. Jammer, gemiste kans, juist nu er zoveel veranderingen op stapel staan. Hoe kun je aansturen als je het terrein niet kent? Een opeenstapeling bijbelteksten, zonder enige context als “bewijs”, voor wat eigenlijk? En omdat jouw eigen moeder niet lijdt aan Alzheimer, zou het allemaal wel meevallen?

Tja, de krant is hierbij de boodschapper, niet de auteur van het nieuws. Ik blijf toch maar blij met mijn krant!

Zoek de verschillen.

Gisteravond gingen we naar de Mattheüs Passion. Niet voor het eerst, en hopelijk niet voor het laatst. We zaten tweede rang. Oftewel, op de eerste rij. Ik kon de ademhaling van de solisten tellen. Verder was er wat minder te zien, te dichtbij.

Deze keer werd de Mattheüs uitgevoerd zoals Felix Mendelssohn Bartholdy het uitvoerde in 1841. Dat was een jaar of 90 nadat Bach het uitgevoerd had. Het werk was alweer bijna ouderwets geworden. Mendelssohn gaf zijn eigen “draai” aan de muziek. Vooral door er flink in te snijden. Duurt een Bach uitvoering ongeveer drie uur, gister duurde het ongeveer twee uur.

In het programmaboekje stond precies aangegeven wat er weggelaten was in deze versie. Er waren nogal wat koorgedeeltes en aria’s verdwenen. De koorgedeeltes miste ik. Dat zijn vaak bekende melodieën en bekende woorden, zoals het lied: “O Haupt vol Blut und Wunden”.  Dit lied werd dan nog net wel gezongen, het tweede couplet niet.

Bijzonder was de rol van het orgel. Magistraal klonk het in een van de meest heftige koralen. Mooi!

De zaal was mudjevol en aan het einde klonk een ovationeel applaus. Het was supermooi! Vandaag piepen nog flarden van de muziek op. Ook op deze manier leer ik weer om stil te staan bij de lijdenstijd, bij het bijzondere van Pasen!

20140404_Matthaus

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén