Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: mei 2014

niks is meer weerd dan vandaage

Gisteravond waren we in onze plaatselijke muziektempel. Afgeladen vol, grotendeels met hoofden met grijze haren. Iets dat ik niet zo verwacht had. Ik dacht dat er meer jongeren zouden zijn. De artiest van de dag was Daniël Lohues.  Het was zomaar een “wilde” gok om voor deze voorstelling kaarten te kopen. Het was een goeie gok. Al mag ik voor een eventuele volgende keer nog wel even oefenen op mijn drents, ik kon niet alle teksten goed volgen.

Een podium met een paar soort van waslijnen met grote doeken eraan, een piano, een bas, drie stoelen, drie mannen en een stuk of acht gitaren. Een avond vol mooie muziek, en goeie teksten. Milde teksten, uit het leven teksten, op een fraaie manier verpakt. Teksten die je ziel raken…
Het meest raakte ons het deel over de leegte in de ziel, waar hij over sprak. Een leegte die er vroeger niet was, vroeger toen hij (nog) naar de kerk ging en alles geloofde. Nee, het was geen geloven, het was gewoon zo! En nu? Nu was dat alles verdwenen, geloven lukte niet meer.

Ik weet het zeker, Daniël heeft er twee fans bij!

Vervuld van uw zegen..

Dit lied zongen we vanavond als soort van afsluiting van ons “zangseizoen”. Alweer een seizoen gezongen, hoe lang dit koor bestaat weten we niet eens.Het was weer een supergaaf seizoen, waarin we veel nieuwe stukken geleerd hebben. Het gebeurt regelmatig dat ik niet zoveel zin heb om op vrijdagavond de deur uit te gaan, na een avond zingen is de energie weer aangevuld!

Vandaag is op de synode van “onze” kerken besloten het gebruik van het nieuwe liedboek in de diensten toe te staan. Uit dat liedboek komt dit lied. Ik kon geen andere uitvoering vinden dan deze:

De tekst is:

Vervuld van  uw zegen gaan wij onze wegen

van hier , uit dit huis waar uw stem wordt gehoord,

in Christus verbonden, tezamen gezonden

op weg in een wereld die wacht op uw woord.

Om daar in genade uw woorden als zaden

te zaaien tot diep in het donkerste dal,

door liefde gedreven, om wie met ons leven

uw zegen te brengen die vrucht dragen zal…..

 

Zegen gewenst!

Dat heb je toch niet nodig….

Vanavond hadden we een lezing van ons bedrijf.

Dat gebeurt een aantal keren per jaar, service van de zaak. Gezamenlijk eten, ontmoeting, gesprek, een lezing. Inmiddels een bekend en beproefd recept. Meestal boeiend. Vanavond was het onderwerp: waardenloze gesprekken. In mijn omgeving had ik al positieve gesprekken gehoord over een boek met dezelfde titel. Dus vol verwachting klopte mijn hart, gezellig samen met een collega richting midden des lands.

De lezing begon… De spreker was boeiend en prikkelend, dat vooral. Hij lardeerde zijn verhaal met een aantal persoonlijke zaken. Hm.. Ineens kwam er een deel over het evangelie van Markus, over de wonderen die Jezus gedaan had. Op deze manier werd door Jezus het ziektemodel geïntroduceerd, aldus de sprekert. Daarna ging Hij dood en daarna stond Hij ook nog eens op, althans zo luidde dan het verhaal.

Oeps. Ik wist niet wat ik hier mee aan moest. Het kwam binnen en het raakte me. Dit wilde ik niet!  Dit raakte  me in mijn ziel. Het deed pijn. Hoe te reageren? De meer ‘primitieve’ reacties zijn bevriezen of vluchten. In eerste instantie had ik de neiging het pand te verlaten. (wel lastig als je met een collega meerijdt). Ik bleef zitten, en hoorde de rest van het verhaal met een half oor, het landde niet echt meer. Al zullen er best wel goede dingen zijn gezegd, ik maakte het niet meer mee. Ik was boos en verdrietig om de dingen die gezegd waren, ik zat in de knup met mijzelf, dat ik niets zei, en het maar aanhoorde, zonder ?? ja wat dan? Ik zat me af te vragen wat het toch is, dat geloven belachelijk gemaakt wordt, of dat Jezus te kijk wordt gezet, door mensen die zeggen dat zij niets (meer) over God willen weten. Waarom dan toch dit soort dingen?

En wat mijn eigen houding betreft, schaam ik me om ervoor uit te komen dat dit soort opmerkingen mij enorm raakt? Opstaan in een zaal met 200 mensen en mijn zegje doen? Ik zie mijzelf dat niet zo snel doen. Of “verloochen” ik Jezus op deze manier? (mattheüs 10 vers 33)

Wat was ik blij dat mijn baas aan het einde van de avond de spreker bedankte voor zijn verhaal, en er onmiddellijk aan toevoegde dat er een gedeelte in het verhaal was dat absoluut overbodig was. Bedankt!

Kijken en zien

Donderdag was mijn ‘oppasdag’. De eerste dag dat Floor alleen thuis was, grote broer Mees gaat ook al naar school. Voorlopig alleen ’s morgens, zodat hij ’s middags nog een flinke dut kan doen en de dag op een beetje redelijke manier door kan komen. Mees gaat met plezier naar school en heeft zijn plekje in de groep gevonden. Zijn dut leverde enige strijd op: eerst wilde hij niet slapen, vervolgens kostte het veel moeite om weer wakker te worden.

Dit was de week voor moederdag, dan kan niemand ontgaan zijn. Op school werd er hard gewerkt aan mooie kado’s. Vrijdag mocht Mees het mee naar huis nemen. Ik vroeg hem wat hij gemaakt had en er volgde een uitgebreide beschrijving. Uit privacyoverwegingen kan ik daar nu niet verder op ingaan. Wel zei hij dat mama wel naar het kadootje mocht kijken, maar dat ze het niet mocht zien… Hij wist precies wat hij bedoelde en hoe hij het bedoelde, kon het niet verder uitleggen.

Ik vond het een fantastische omschrijving: wel kijken maar niet zien. Volgens mij iets wat we heel vaak doen! Hoe vaak kijken we ergens naar, of naar iemand, zonder werkelijk te zien? Misschien geldt dit ook wel voor horen en luisteren. Vaak horen we iets en luisteren niet echt.

Ik merk dat het zien en kijken bij mij nogal eens bij Bijbelteksten voorkomt. Sommige teksten heb ik al vaker gelezen en ik denk ze te kennen of begrijpen, en dan kan soms ineens iets binnenkomen en landen. Deze week zat deze tekst in mijn mailbox: uit www.tijdmetjezus.nl

Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige Geest, die ons gegeven is. (Romeinen 5:5)

Ineens zag ik dat de liefde van God al in ons uitgegoten IS. Waardoor we een bron van liefde in ons hebben. Opnieuw realiseer ik me dat iets al IS, en niet nog hoeft te komen.

Ineens zag ik het!

Gratis

Vandaag was de Pathmos meimarkt. Deze keer voor de tiende keer. We hadden ons voorgenomen dit jaar aanwezig te zijn om zo “reclame” te maken voor  Hiernaast en mensen uit te nodigen voor onze zondagse brunches. Wouters fiets kan omgebouwd worden tot mobiel koffie en theecentrum. Het was voor hem de première in Enschede, in den Haag was dit prachtige mobiele centrum al veel vaker gebruikt.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA  We hebben heel wat koffie gezet vandaag! We stonden gewoon in een straat, tussen de andere kraampjes. De meeste verkopers zaten gewoon voor hun huis met hun zolderopruiming. Barbiepoppen voor vijftig cent, er was van alles te vinden en te koop.

Mensen liepen langs de fiets, keken een beetje, draaiden hun hoofd af… liepen weer verder. Als we vroegen: heeft u zin in een kopje koffie?, was het bijzonder hoe vaak mensen zeiden dat ze net een bakje op hadden. Als mensen wel koffie wilden was de volgende vraag: wat kost dat?
Ons antwoord: niets, wekte verbazing. Dat kan toch niet? Of ze dan toch wat mochten geven? Tuurlijk mag dat. Het leek wel of dat nog veel prettiger was, als ze wel wat mochten geven. We maakten een praatje met mensen, om hen uit te nodigen voor de brunch. Ook daar als eerste vraag: hoeveel kost dat? Opnieuw verbazing als we zeiden dat het gratis is. Dat was wel stom van ons, gratis. Het was veel beter om er geld voor te vragen, zo was de gedachte. We waren wel gek dat we dit gratis deden…

Zou het echt zo zijn dat mensen liever wèl geld willen geven? Geeft het een gevoel van afhankelijkheid als je niets hoeft te geven? Willen we met z’n allen toch zo graag die kleine zelfstandige zijn die alles zelf doet? Is genade daarom zo moeilijk? Je hand open houden en alleen maar ontvangen? Of toch stiekem zelf dingen willen doen? Het dankbaar “moeten” zijn, waardoor je toch het idee hebt dat je iets terug kunt doen voor God en zijn liefde? Ach, al deze vragen stellen is als ze al beantwoorden!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén