Maand: juli 2014

After New-Wine

Op juli 31, 2014

In Gehoord/ gezien/ gelezen, Leven als kind van God

Het is donderdagavond. We zijn alweer een paar dagen thuis, na New-Wine, na een weekend zee. Geliefde is druk aan de klus op zolder, en ik ben bezig met… ja wat? De dagen gaan zo snel.

New-Wine. Eerlijk gezegd zijn we de tel een beetje kwijt, de hoeveelste keer was dit? In ieder geval de vierde keer dat we de hele week hebben meegemaakt. Dat was in zekere zin merkbaar toen ik het programma bekeek. Vorige jaren had ik mijn menu al ruim van tevoren samengesteld. Ik wist precies welke seminars ik wilde volgen. Toen ik dit jaar het programma las dacht ik regelmatig: hé, die heb ik al meegemaakt. En: wil ik deze seminar volgen? Wil ik naar leren genezen, naar spreken in tongen, naar profeteren? In de afgelopen jaren had ik daar nooit behoefte aan, hoe is dat dit jaar?

Ik merkte dat ik onder de indruk was (en ben) van de vliegtuigbeschieting en alles wat daaromheen speelt. Zoveel verdriet, zoveel dingen die er omheen spelen. En dan naar NW gaan, en in je eigen wereldje zijn, dat vond ik lastig, of misschien wel te makkelijk. Hoe dan ook, ik ging al met gemengde gevoelens.

Die gemengde gevoelens zijn de hele week wel gebleven. Fijn vinden om te zingen, te aanbidden, te luisteren, mee te doen, met de seminars die ik uiteindelijk wel koos. En nee, toch geen genezen, geen spreken in tongen. De hoofdspreker, Simon Ponsonby, besteedde daar in een van zijn toespraken aandacht aan, dat we zeggen dat de wonderen van de Heilige Geest zoals we die lezen in Handelingen, nu niet meer zo gebeuren. Hij was het daar duidelijk niet mee eens, maar sprak overigens zeer genuanceerd over wonderen en genezingen. Zijn toespraken waren boeiend en zetten me aan het denken (en doen).

Wat ik dan minder fijn vond? Waarschijnlijk was ik meer moe dan ik me van te voren gerealiseerd had, en overheerste die vermoeidheid. Daardoor kon ik wat minder van dingen genieten en sliep ik niet goed. Wat geen positieve invloed op mijn humeur heeft… De sfeer bij de bijeenkomsten was soms uitgelaten, bijvoorbeeld de avond dat we met zo’n duizend mensen het lied I walk by faith, zongen, en de hele tent door hupsten. De sfeer was stil en intiem, in diezelfde grote tent toen ook wij de omgekomenen van de vliegramp herdachten.

Het was een goede en gave week, ook door de contacten op ‘ons’ veldje. Gezellig en goed. Heel bijzonder was het bidden op de laatste avond, voor ons als team van Hiernaast. God vragen om kracht en zegen, dat was gaaf! Zoals ik er nu op terug kijk was het opnieuw een bijzondere week, maar als je me vraagt: volgend jaar weer? Tja, ik vraag het me af!

Overigens, op de site van New-Wine zijn veel foto’s te vinden!

Wat een wereld

Door Margé

Op juli 18, 2014

In Leven als kind van God

Zo’n dag waarop je oppast, samen met geliefde, want vakantiedagen zijn toch andere dagen dan schooldagen. Zo’n dag waarin je al half met je hoofd in je vakantie zit. Wat moet ik meenemen, hoe doen we het met het eten? Tegelijk zie ik uit naar de vakantie, naar het samenzijn met zoveel mensen die willen leven in de Heer. Dat geeft zo’n geweldig gevoel van samenzijn, van daarna de wereld weer aan kunnen.

Zo’n dag dat je toch nog (even en nog eens even en dan weer even) op Facebook kijkt. Mooie haakwerken te zien, die bezorgden mij weer grote levensvragen als: welke omslagdoek ga ik haken en waar scoor ik een patroon? Er waren mooie foto’s te zien op FB, maar de mooiste foto’s stonden er toen nog niet op. Wel las ik een discussie waar ik niet echt blij van werd. Over goede werken doen in de Oekraïne, en of het al dan niet verantwoord is daar naar nu naartoe te reizen, en hoe er geoordeeld werd over het wel of niet gaan. Dat dus, dat oordelen… zo herkenbaar en zo jammer. Zo’n dag was het dus, waarin je best weet dat de wereld mooi is, want ja, die andere foto’s op Facebook, die uit Noorwegen, die stonden er al wel op en waren supermooi. En je eigen wereldje is ook best mooi, want deze dag toch beperkt tot het kleine kringetje waar je in zit, met kinderen en kleinkinderen. Die maken wel ruzie (soms), en ja, ook daarin zie je de werking van de zonde en de gebrokenheid van deze wereld. Het werd weer goedgemaakt en dus was het weer mooi.

Dan hoor je het nieuws over de vliegtuigramp in de Oekraïne, en realiseer je je nogmaals dat de wereld geen veilige plek is, dat de schepping zucht, dat mensen tot veel in staat zijn, tot heel veel in staat zijn…. deze vond ik op twitter, eerlijk gepikt.

Niet bepaald een blije wereld.

Een wereld waarin we mogen en blijven vragen om de ontferming van God:

Blij en dankbaar

Door Margé

Op juli 12, 2014

In Gehoord/ gezien/ gelezen, Leven als kind van God

Kettingbrieven en aanverwante artikelen zijn aan mij niet zo besteed. Vroeger als kind kreeg ik nog weleens een ansichtkaart (wat een woord overigens), waar een aantal adressen op stonden, met het verzoek zelf een kaart te sturen aan het bovenste adres, en mij eigen adres onderaan te zetten. Tamelijk onschuldig. Later was de vraag weleens geld over te maken, met de gedachte daar rijk van te worden. Verleidelijk! Meestal stopte de ketting of de piramide bij mij.

Gisteren ( nou ja, vannacht) kreeg ik via Facebook de “taak/opdracht” de komende dagen op datzelfde FB te vermelden waar ik dankbaar voor ben… Ik had dit al een tijdje rond zien zingen. Drie dagen achter elkaar vertellen waar je dankbaar voor bent. Vannacht heb ik er even over nagedacht, het woorden paar: blij en dankbaar kwam in me op. De traditionele woorden bij de aankondiging van een geboorte: Blij en dankbaar vertellen we u dat pietje puck is geboren. Vanmorgen las ik meer in het ND: blij en trots vertellen we jullie dat marietje pietje is geboren. Dankbaar heeft volgens mij een adres, je bent iemand of Iemand dankbaar. Trots ben je op iets wat jij hebt gedaan, althans zo zie ik het. Blijft voor mij de vraag wat de trots is, als je een kind hebt gekregen…

Maar goed, ik mag vandaag op facebook melden waar ik dankbaar voor ben. Opnieuw zit ik te zoeken tussen blij en dankbaar. Dankbaar mag en kan ik zijn omdat ik besef een kind van God te zijn. Dankbaarheid als basis in je leven, dankbaar voor de redding die je mag ontvangen. Dankbaar voor de nieuwe schepping die ik mag zijn. (dat zijn inmiddels drie dingen waar ik dankbaar voor ben). Dankbaar ben ik ook voor de pruimen die we gisteren en vandaag van onze buurman kregen. Tegelijk ben ik erg blij dat ze inmiddels tot jam en chutney getransformeerd zijn.

Blij ben ik met mijn tuin en de bloemen die er in staan. Blij om de schoonheid van de schepping. Ook in achtertuintjes van een gewone wijk.

Gebed voor deze dag

Door Margé

Op juli 8, 2014

In Leven als kind van God, NAH

Dit gebed hebben we gisteravond gezamenlijk gebeden:

ONZE VADER

Onze Vader die in de hemel is

Vader, moge Uw naam geheiligd worden in ons land

laat Uw koninkrijk komen in Nederland

Zodat vrede en recht ons land zullen regeren.

Laat uw koninkrijk komen in onze regering

zodat er eerlijke, verstandige besluiten worden genomen.

Laat toch ook vandaag Uw wil geschieden in de eerste kamer

laat er gerechtigheid zijn in de zorg

zoals er ook gerechtigheid is in de hemel.

Schenk hen en ons die zorg en baan dreigen te verliezen ons

dagelijks brood

en al hetgeen nodig is om een leven in vrede te leven.

Vergeef ook ons als we tekort schieten in gebed en liefde

vergeef ook onze regering

dat ze verkeerde besluiten hebben genomen.

En help ons hen te vergeven

als ze verkeerde besluiten blijven nemen.

Leidt het kabinet niet in verzoeking om zichzelf te verrijken

en de zwakke en zieke te onderdrukken.

Maar verlos hen van het egoïsme en de drang naar macht.

Want van U is het koninkrijk van vrede en gerechtigheid

de kracht om dingen te veranderen

En de heerlijkheid om mensen voor falen te behoeden

tot in eeuwigheid.

AMEN!

Geplaatst met toestemming van Christian, die het ” geschreven” heeft naar een prachtig voorbeeld.

Gebed op zeven zeven om zeven uur

Door Margé

Op juli 7, 2014

In Gehoord/ gezien/ gelezen

Terwijl ik dit zit te typen luister ik naar het “Oog op morgen”, naar een verslag over de vergadering van de eerste kamer, die vergadert en moet besluiten over de WMO. Vanavond hadden we een bijeenkomst van ons bedrijf, een dienst, een bidstond, welke naam je wilt bedenken. We waren in een fraaie kerk:

We kwamen samen om te zingen en te bidden, te luisteren naar elkaar, elkaar te bemoedigen, te bidden voor het bedrijf, voor onze cliënten, voor onze “bazen”. Het was mooi om zo bij elkaar te zijn!

De kracht van gebed is groot, we willen er op vertrouwen! Tegelijk is er de stand van zaken tot nu toe, en dan lijkt het erop dat deze wet wordt aangenomen, met alle gevolgen van dien. Gevolgen voor kwetsbare groepen mensen, mensen die niet goed voor zichzelf op kunnen komen. De uitdrukking: in eigen kracht zetten, komt mij eerlijk gezegd zo langzamerhand mijn neus uit. Niet iedereen kan op eigen kracht ‘drijven’. Mogen wij alsjeblieft de zwemband zijn die sommige mensen nodig hebben?

Ik hoor nu op de radio dat er nog “zorgpunten” zijn. De snelheid van invoering lijkt problemen op te leveren. Expertise die er op bepaalde gebieden is, mag niet verloren gaan, zo wordt gezegd. Gloort er toch nog hoop voor specifieke NAH begeleiding?

We wachten het af en we blijven bidden. Bidden in alle mogelijke vormen. Vanavond werd er een “kwik, kwek, kwak” gebed gebeden. Een prachtige vorm, even simpel als briljant: je schrijft een zin, of enkele zinnen op een briefje. Al die zinnen tezamen vormen een gebed, dat dan door één persoon voorgelezen kan worden. Dat was het enige moment dat het prettig was dat we in niet zo’n grote groep aanwezig waren….

Worden als een kind

Door Margé

Op juli 3, 2014

In Kleinkinderen, Leven als kind van God

Vandaag was oma-dag. Vroeg m’n bed uit, om op tijd bij de kinderen te zijn. Nog net dat laatste stukje ochtendstress meepakken. Nog anderhalve dag school, dan is het vakantie. Mees was erg moe, het eerste stukje schooltijd was pittig voor hem. Hij gaat nu nog halve dagen, om twaalf uur mocht ik hem ophalen. We aten een broodje, nou ja, twee dan. Floor deed vrolijk mee, ook zij had trek. Daarna mocht Floor slapen, Mees niet. (klinkt een beetje streng, maar anders ligt hij tot tien uur ’s avonds wakker) Mees wakker houden (en mijzelf erbij) is een kunst op zich. Televisie kijken is leuk, maar slaapverwekkend.

Vanmiddag had hij veel zin in snoep. Dat werd dus zeuren om een snoepje. Het werd een soort wedstrijd in volhouden, voor ons allebei. Uiteindelijk hield hij stil. Niet omdat hij in slaap viel, hij begreep dat er (nog) geen snoep kwam. Hij was even stil, kwam lekker tegen me aan zitten en zei: “Oma, ik vin jou lief”. (wat overigens nog geen snoep opleverde).

Het raakte me. Ik had verwacht dat hij boos of gefrustreerd zou zijn omdat hij niet kreeg wat hij wilde. Maar nee, de knop ging om, het was klaar voor hem, hij kon weer lief zijn en gaan spelen. Zo kan het dus, tijdelijk gefrustreerd zijn, dit vergeten en overgaan tot iets anders. Hoe anders is dat vaak bij mij. Wat iemand mij “aangedaan” heeft, weet ik tot in detail te reconstrueren. Ik krijg het voor elkaar om iedere keer de bijbehorende gevoelens te ervaren. Vergeten? Onbevangen opnieuw met de veroorzaker van mijn “leed” in gesprek gaan? Onmogelijk. Kijken door de ogen van Jezus naar de ander? Zielsgraag zou ik het willen, het lukt lang niet altijd. Loslaten en overgeven aan God? Wie kan het me leren?