Mei 2000. Allernaaste en ik zijn aan het wandelen op een stralende, voor de tijd van het jaar veel te warme, voorjaarsdag. We wandelen in een park en bespreken onze toekomst. Ik heb mooie en grote plannen, ik wil aan de studie. We praten en we dromen. Plotseling is er een grote wolk en lawaai als van vuurwerk. Sirenes klinken, even later horen we ambulances. We gaan naar huis, en doen de radio aan. De vuurwerkramp. Mijn familie, die niet in deze stad woont, maakt zich de hele avond ongerust, we zijn niet te bereiken, alle telefoonlijnen waren overbelast. Een wreed einde aan een gave middag. Niemand uit onze naaste groep is gewond of meer, heel erg dichtbij is het niet gekomen.
September 2014. BFF en ik wandelen op zondagmiddag in het Haaksbergerveen, we praten en sparren, spiegelen en zeuren, kortom, genieten. Als we ook nog een theetuin ontdekken met heerlijke koffie en appelgebak, en mos zo zacht onder je voeten, kan de dag niet meer stuk.
Onderweg naar huis komt ons een ambulance met gillende sirenes tegemoet, gevolgd door een politiemotor, en nog een -auto. Hm, lijkt pittig. Een paar minuten later worden we door een motoragent naar de kant gedirigeerd, een ambulance moet ons passeren. Bij verkeerslichten zien we verkeersregelaars staan, daarna komen er nog een paar ambulances ons tegemoet, en bij het daarna volgende kruispunt wordt alle verkeer tegengehouden of omgeleid. We zien alleen maar gespannen blikken bij alle agenten. Op dat moment weet ik via Twitter al dat er in Haaksbergen een ramp is gebeurd doordat een monstertruck het publiek in is gereden. Enkele doden, veel gewonden, meest zwaargewond. Hoe kom je nog levend onder zo’n ding uit, vraag ik me af. Hoe is het mogelijk dat dit is gebeurd, zal de vraag van de komende tijd zijn.
Op Twitter zijn de eerste filmpjes al te zien, op Facebook ook. Filmpjes te heftig om te zien. Ik las ook al wat verhalen van mensen die er (dicht)bij waren. Televisieploegen zijn erbij en maken reportages. Voor hoeveel mensen eindigt deze dag in een hels drama?