Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: februari 2015

Vergeving

Je kunt er geen genoeg van krijgen, van vergeving! Via de Tear kalender kwam ik dit liedje (weer) tegen. Blijft mooi!

Wij tasten in het duister. Zo ervaar ik het ook wel (eens). Het zoeken, het nadenken. Dat kan verlammend werken en maken dat je maar blijft zitten waar je zit. Over vergeving gesproken en gelezen, dit citaat hangt al jaren in ons huis. Vandaag zag ik het weer: “Vergeving breekt de keten van oorzaak en gevolg. Hij die jou vergeeft -uit liefde- neemt de consequenties van wat jij gedaan hebt op zich. Vergeving brengt daarom altijd een offer met zich mee.” Dag Hammarskjöld.

You carried me

Zaterdag 22 februari 2003 was een mooie stralende en koude dag. De voorjaarsvakantie begon bijna. We woonden nog in ons vorige huis, dat in het centrum van de stad lag. Shoppen was nog laagdrempeliger dan nu. Mijn favo boekenwinkel bestond ook toen al en ik keek of er leuke boeken waren, of een leuke cd. Ik had een plotselinge koopbehoefte. Ik zag wel een boeiende cd, maar die vond ik wat te droevig, wat te zwaar, al die troostliedjes. Deze bijvoorbeeld:

Ik had helemaal geen zin in troostliedjes. Waarvoor? Binnenkort zouden we opa en oma worden! Dat leek ons spannend en bijzonder! Een nieuwe fase in het leven, om het maar traditioneel te zeggen. Ik had al een truitje en een vestje gebreid. Iets wat ik meestal niet deed, iets geven voordat het kindje geboren werd.

Zaterdagavond laat belde onze zoon op, om te vertellen dat hun baby al wel gestorven was, en nog niet geboren. Die geboorte was de volgende dag, zondag 23 februari. De wereld werd op dat moment heel erg klein. Het duurde lang voordat de wereld weer groter werd voor ons. Die maandag kocht ik alsnog die cd, die ik zaterdag al ongeveer uitgezocht had. Vrijdag 28 februari droegen onze kinderen het kistje met hun dochtertje de kerk in, terwijl deze muziek klonk.

Vandaag is het alweer 12 jaar geleden. De tijd heelt geen wonden, de wonden worden minder diep. Het leven gaat verder, zegt men soms. Je moet wel door en dat lukt ook nog, met vallen en opstaan.

Andere kinderen mochten geboren worden. Iedere keer als er een broertje en tenslotte nog een zusje, geboren werd, hingen dat ene truitje en vestje in de babykamer. Zo mooi! Iedere keer was er enorme dankbaarheid en opluchting, een levend en gezond kindje. En toch…. hoe zou Emma zijn geweest?

Vergeven…

Afgelopen donderdag waren we op zoek naar dit lied. We is een aantal gemeenteleden, die bij ons thuis nadachten over wat vergeven is en hoe je dat doet. Een paar filmpjes op You Tube was het voorbereidingsmateriaal. Twee filmpjes van 20 minuten elk. Voor mij twee keer twintig lange minuten. Irritatie klom op in mijn lijf en onmacht overspoelde me. Onmacht over wat ik hoorde, onmacht over wat er mee te doen.

In het ene filmpje vertelde een mevrouw over haar ongeluk, en dat ze de veroorzaker van dat ongeluk eerst niet vergeven kon, dat haar leven door wrok werd beïnvloed, dat ze uiteindelijk wel kon vergeven en dat dat haar veel zegen had opgeleverd. In het andere filmpje werd gezegd: “Er zijn mensen die zeggen dat ze wel willen vergeven, maar het niet kunnen. Ik(de spreker) zeg dan: waar een wil is, is een weg”. Tja, en dan denk ik: wie niet weg is, is gezien.

Tja, daar kan ik dan weer niets mee. Klinkt als een verwijt: als je niet kunt vergeven, ligt het aan jezelf. Of als: je vertrouwen op God is te klein. Als je ècht op God vertrouwt en ècht van genade leeft, dan kun je wel vergeven…. Bovendien is het erg ongezond om niet te vergeven, de wrok gaat vast zitten in je en je wordt belemmerd in je leven met God. Was een beetje wat ik uit de filmpjes haalde.

Ik merkte dat ik deels kon volgen, en deels ook niet. Naar mijn mening word je erg op jezelf teruggeworpen, je moet het zelf doen. En zoals ik de filmpjes begreep, is het vooral goed voor je eigen psyche om te vergeven. Maar misschien heb ik niet goed gekeken en geluisterd.

Aan het begin van de avond lazen we uit de bijbel: Matteüs 18 vers 21 tot 35, waarschijnlijk de meest bekende gelijkenis over vergeven. Iemand kreeg een groot bedrag kwijtgescholden, om vervolgens bij een ander, die hem geld schuldig was, verhaal te halen. Het was “logisch” dat hij wel moest vergeven, hij deed het niet. Zo zijn wij ook, als we wel Gods genade willen aanvaarden, en een ander niet kunnen/ willen vergeven. Voor mij is  vergeven vooral een opdracht van God.  is vergeven daardoor iets statisch en iets wettisch geworden? Hm, dat weet ik niet. Ik blijf het moeilijk vinden om te vergeven, ik voel me (soms) te gekwetst en geraakt. Mijn angst is dat ik over me heen laat lopen, als ik wel vergeef. Ik denk dat die gedachte me soms belemmert om oprecht naar mezelf en mijn motieven te kijken. Ik denk/ weet/ ervaar dat ik nog veel moet leren en vergeving moet vragen.

Gisteren wilde ik een winkel binnenstappen, mijn fiets stond al op slot. Er kwamen een paar mensen aanlopen, om dezelfde winkel binnen te gaan. Zij zag me niet, hij groette wat binnensmonds. In een enorme flits kwamen veel pijn en wrange herinneringen naar boven. Die winkel heb ik niet meer van binnen gezien.

Keuzestress in de veertigdagentijd

De veertigdagentijd… morgen begint het. Veertig dagen op weg naar Pasen. Vanouds een tijd van vasten om je zo voor te bereiden op het paasfeest. Eerst uit je dak met carnaval, daarna een askruisje halen en de stilte in. En je onthouden van.. Onlangs hoorde ik iemand zeggen dat hij uitkeek naar de 40-dagentijd. Veertig dagen geen alcohol, daardoor viel hij vast nog wel een paar kilo af.

Via krant en internet komt er veel materiaal voorbij wat te gebruiken is in de komende tijd. Het Nederlands Dagblad houdt een actie om in deze tijd energie te gaan besparen, om je ecologische voetstap te verkleinen. Nobel streven, maar de link met Pasen ontgaat me een beetje.

Dit heb ik verzameld:

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Een leesrooster uit Opwekking, een kalender uit Eva, fraai vormgegeven door Jose Boekema En dan nog de veertigdagen delen kalender van Tear  Met daarbij zelfs nog een schriftje, speciaal voor kinderen, met een leesrooster en gebedspunten. Als extraatje van het blad Jente

Wat het voor mijzelf gaat worden weet ik nog niet. Ik ben een beetje overdonderd door de keuzemogelijkheden. Ook hier, teveel.

Hoe is dat bij jullie? Doen jullie iets? Laten jullie iets (staan)?

Birdman

Gisteravond gingen we weer eens naar ons plaatselijke filmhuis.

We hadden mooie recensies gelezen over de film Birdman, en de trailer sprak ons ook aan. We werden twee uur ondergedompeld in een lawine van geluiden en beelden. De manier van filmen is bijzonder, je wordt geheel meegezogen in alle beelden. Een acteur op leeftijd, wereldberoemd als Birdman,  die een nieuwe carrière begint als toneelspeler. Kritieken op het toneelstuk lijken vernietigend te zijn. We zien de man in alle kwetsbaarheid, in relaties die mislukt lijken. We zien hem omgaan met collega’s, een omgang die soms zeer fysiek wordt. We zien zijn worsteling met zijn verleden, als beroemde filmheld, we zien vooral zijn worsteling met zichzelf. Wie ben ik nog? Voor wie ben ik van betekenis?

De film speelt in New York, in een achteraf theater. Ik had het gevoel midden in dat theater te zitten en alles mee te maken, alle conflicten, alle verwarring kwamen dichtbij. Het raakte me en maakte me verward. Verwarring vooral door de snelheid van de beelden, en wisseling van scenes. Ik vond het taalgebruik heftig. Rauw, heftig, soms grof, confronterend.

Ik vond het een pittige film, geen avondje uit om te ontspannen. Bijzonder gefilmd, de muziek was ook bijzonder, een mix van klassieke stukken, geweldig mooie slagwerkmuziek, die beelden prachtig ondersteunde en versterkte!

Wel een film om over na te denken. Wie ben je als je denkt dat niemand kijkt? Wie ben je als je “roem” wegvalt? Voor wie of wat leef je?

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén