Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: april 2015

Dat doen wij nooit!

“Dat doen wij nooit”, was het antwoord op mijn vraag of ik een jasje terug mocht sturen, in plaats van terug te brengen naar de winkel waar ik het iets te enthousiast en overijld gekocht had. Die winkel staat in Amersfoort… niet zo handig dus, om dat terug te brengen. Daarom had ik bedacht dat ik het jasje, dat bij nader inzien toch niet zo geweldig was, terug kon sturen. Als ik nou in de verpakking een enveloppe met mijn naam en een postzegel erop, zou doen, hoefden ze er alleen maar een tegoedbon in te doen, en mocht ik, te zijner tijd, nog een keer daar shoppen. Maar nee, een tegoed bon deden ze ook nooit. En een pakje in ontvangst nemen was te lastig.Ik mocht het jasje wel naar een ander filiaal brengen dat wat dichterbij was. Nu stond er op de kassabon dat ruilen alleen mocht in het filiaal van aanschaf. Ik reageerde wat verbaasd. Dat deden ze dan weer wel. Nu had ik niet zoveel zin in en tijd voor weer een dagje reizen, dus ik bedankte voor dat aanbod en bleef bij mijn vraag.

Ik zei dat ik het argument: dat doen wij nooit, niet het meest sterke argument vond. Daar moest de mevrouw even over nadenken. Het slot van het verhaal was dat het jasje daar nu weer in de winkel hangt, en hopelijk binnenkort het bedrag op mijn bankrekening verschijnt, want tja, tegoedbonnen, dat deden ze nooit…

Hoe vaak gebruiken we dat argument? Dat doe ik nooit, of juist: dat doe ik altijd? Hoe makkelijk is die automatische piloot van ons?

Ouder worden.. kost veel tijd!

Vorig jaar werd ik zestig jaar. Het werd een bijzondere dag. Ik moet er nog vaak aan wennen dat ik tot de ‘ouderen’ ben gaan horen. O ja ik ben grijs, denk ik soms. En soms is grijs het nieuwe blond. Dat is dan je geest, die ouder wordt. Ook dat merk ik soms, ik kan niet alles meer volgen. Een smart tv? En al die dingen? Geen idee, nu is het voordeel dat ik bijna geen tv kijk, ligt dus ook niet zo erg in mijn interessesfeer.

En dan je lichaam, dat ook zestig is. Vijf jaar geleden kreeg ik een TIA. Gelukkig bleef het tot nu toe bij die TIA, en leef ik met mijn pillen. (waar ik enorm aan moest wennen). Die TIA had tot gevolg dat ik in de medische molen van controles terecht kwam. Iedere drie maanden bloed prikken, en zo kwam ik erachter dat mijn bloedsuiker te hoog is. Ik zweefde een aantal jaren rond de grens van diabetes 2. Sinds kort ben ik ook al gecertificeerd diabeet type 2. Protocollen treden in werking.  Zoals het voetenprotocol. Eén keer per jaar word ik onder mijn voeten gekieteld om te controleren of ik voldoende voel. Vandaag ben ik daarvoor geslaagd. Het ogenprotocol bestaat ook. Naar de oogarts gaan, om te de “fundus” te laten bekijken. (dat moet ik nog even googelen). Dit gaat eind april plaatsvinden, tegelijk met mijn normale oogartsen bezoek. Op de uitnodigingsbrief stond dat ik op een bezoek van twee uur moet rekenen. Als ik daar de “normale”(??) wachttijd van een uur bijtel… ben ik een ochtend bezig, fijn tijd om met m’n haakwerkje verder te gaan!

Vanmorgen mocht ik dus voor de diabetescontrole bij de huisarts. Ik had goed mijn best gedaan met minder eten, en hoera, mijn bloedsuiker is een heel punt gezakt! Vanmiddag mocht ik weer een borstportret laten maken, in het kader van vroege opsporing van borstkanker.

Het is heerlijk hoor, al die onderzoeken en controles. Ik ben blij met de zorg die er in ons land is. Mijn maar is dat de zorg vast ligt  in protocollen en onderzoeken, die veel tijd kosten. Dat er ook nog een mens achter die protocollen zit, is niet altijd zichtbaar.

Maar morgen is er weer een nieuwe dag! En dan pluk ik de vruchten van het ouder worden.  Met mijn voordeelurenkaart met keuzedagen mag ik gratis in de trein, want ja,  ik ben zestig hè!

 

Jesus is alive!

Om nog even in Adrian Snell stemming te blijven…

Goede paasdagen! Steeds opnieuw mogen we bedenken dat leven na Pasen een nieuw leven is:

leven vanuit de opstanding, leven als nieuw schepsel, leven uit genade, leven om te zingen, leven om te delen!

The Passion

Muziek davert door mijn hoofd. Al dagenlang. De mooiste aria’s klinken, ik zing ze allemaal, helemaal vormvast. In gedachten dan… in het echt zal ik het mezelf en mijn omgeving niet aandoen. Maar o, wat mooi en fraai en geweldig klinken die aria’s en koralen! De muziek klopt aan alle kanten en is fraai gepolijst.

Vorige week donderdag gingen we naar de Mattheüs passie. Supermooi! Die wil ik ooit nog eens gaan zingen, dacht ik.

Dit bijvoorbeeld:

Gisteravond luisterden en ‘ondergingen’ we de Passion, uitgevoerd door Adrian Snell. We gingen naar Zwolle, dit soort concerten is helaas niet ons eigen stadje. Het was lang geleden dat ik een concert van Adrian Snell meemaakte. De laatste jaren werkt hij als muziektherapeut, en maakt niet veel muziek meer. (althans, hij treedt minder op)

The Passion wordt nu een aantal keren  in Nederland uitgevoerd. Alle kaarten zijn verkocht. Gister was de kerk mudjevol. Het publiek was grotendeels grijsharig. Ook hier was geweldige koormuziek, en opnieuw dacht ik: deze muziek wil ik zingen:

De rauwheid van deze muziek kwam dichtbij, het raakte me in mijn ziel.

Vanavond is de passion van de EO in ons stadje. Daar is al weken lang veel aandacht aan gegeven in alle media. Deze week komt het programma “Geloof en een hoop liefde‘ uit Enschede. Deze week kijk ik wel. Leuk om de plekken te herkennen, bijzonder om mensen te (her)kennen. Soms zelfs schrijnend om iemand die de daklozenopvang in wandelt te herkennen.

Voorgaande jaren liet ik the Passion aan mij voorbij gaan. Aangezien ik overal iets van moet vinden en niet weet wat ik hiervan vind, sla ik het over. Als het in je eigen stadje is, is het toch weer anders… Ik lees er meer over dan in vorige jaren. Lees verhalen van “voorstanders” en “tegenstanders”. Om me vervolgens af te vragen waarom er voor en tegenstanders moeten zijn… waarom oordelen we met z’n allen, inclusief ikzelf?

Vanavond is het zover. Wat zal de impact zijn?

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén