Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juli 2015

Teken van trouw

Al eerder schreef ik over dankbaar zijn onder alle omstandigheden. De omstandigheden die er toen waren, bestaan nog steeds. Nog steeds onzekerheid en veel vragen en onzekerheden. We leven met z’n allen in de spaarstand. Soms meer, soms minder.

Bijzonder om dan toch, of misschien juist, iets van Gods trouw en liefde te ervaren en elkaar daarmee te bemoedigen. Soms word ik wakker met een lied in mijn hoofd, meestal kan ik daar betekenis uithalen. Gisteren werd ik wakker met het lied “10000 redenen tot dankbaarheid” in mijn hoofd.

Toch weer dankbaarheid en dankbaar zijn/ blijven. Vervolgens werd me de volgende tekst in herinnering gebracht, (nogmaals hartelijke dank en lang leve whats app):

“Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus, de Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wij zelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven”  Uit de tweede brief aan de Korintiërs, hoofdstuk 1, vers 3 en 4.

En bijna aan  het einde van een volle dag, een dag met spanning en ontspanning, als ‘uitsmijter’ nog een teken van trouw, en voor mij ook troost:

regenboog28-07

 

Minions, gevaar voor je geloof?

Meer dan veertig jaar geleden was ik op een ‘sprekersavond’.Het was de tijd van de stellige meningen en enig juiste mogelijkheden. De verzuiling was nog in volle bloei.

Jongelui kwamen in een zaal bij elkaar om naar een christelijke spreker te luisteren. Win-win situatie natuurlijk: je leerde iets over het leven als christen en wie weet, misschien ontmoette je daar wel de partner om dat leven vorm te geven. Voor mij niet meer nodig, we hadden al verkering…

Ik herinner me van een bepaalde avond dat het over bioscoopbezoek ging. De mening was helder: daar hoorde je als christen niet te vertonen. Misschien was het wel mogelijk dat een enkele film wel bekeken kon worden, echter het gros van de films niet. Per definitie is een bioscoop het huis van de duivel, en je kon ook best leven zonder die enkele goede film die er dan wel was. Op mijn achttiende ging ik voor het eerst naar de bioscoop. Samen met een collega, (ook christen, andere afdeling), keken we naar “One flew over the cuckoo’s nest”.  

Een must voor leerling verpleegkundige, dachten we. Bijzondere film, mooi, indrukwekkend, voor een groentje zoals ik. In latere jaren gingen we met het gezin regelmatig naar de bioscoop. Meestal naar films als The Lion King, Aladin. Dat soort werk. Nog lange tijd voelde ik me niet erg prettig als ik kerkleden tegenkwam bij zo’n uitstapje. Nu maakt me dat niet zoveel meer uit, en bezoeken we regelmatig een filmhuis, al zijn we redelijk kritische kijkers. De bioscoop als huis van de duivel, dat zie ik niet meer zo. Op de televisie is intussen meer rotzooi te zien dan daar. Ik probeer een bewuste tv kijker te zijn. Geen series waarin overspel normaal is, of detectiveseries  waarin zo gruwelijk mogelijk gemoord wordt. Ook onze kinderen mochten lang niet alle programma’s zien: de smurfen waren verboden, evenals Tom en Jerry. Teveel gedoe en gevecht, alleen om het vechten en elkaar dwarszitten en treiteren.

Afgelopen week zag ik de film de Minions, ik schreef er op deze plek over. Er kwam een reactie op, met de vraag wat ik van deze film vind en of het verantwoord is dat een christen hier naar kijkt. Immers, het verhaal gaat uit van evolutie, en niet van schepping. En de Minions zijn op zoek naar een slechterik die ze kunnen volgen. Ehmmm, ik had hier niet zo over nagedacht voor we naar de bioscoop gingen, realiseerde ik me. Ik had het verhaal in grote lijnen gehoord en het leek me wel wat. Maar het klopt, die evolutie, de film begint met: miljoenen jaren geleden, en je ziet eerst hele kleine gele dingetjes, die zich uiteindelijk ontwikkelen tot de Minions. Het klopt ook dat ze op zoek gaan naar een slechterik om hem te dienen. Aan het einde van deze film hebben ze die uiteindelijk gevonden in de persoon Gru.  Een eersteklas slechterik, die de maan wil stelen…

minionsIn de films Despicable 1 en 2 zien we deze slechterik als een persoon die wanhopig op zoek is naar goedkeuring van zijn moeder. Ten diepste doet hij al zijn slechte daden om indruk op haar te maken. Is Gru in het begin een oude mopperdoos, die sadistisch genoegen schept in het treiteren van anderen, aan het einde van Despicable 1 is hij een eerbiedwaardige vader, die zich compleet laat inpakken door zijn adoptiedochters. En aan het einde van Despicable 2 is hij zelfs getrouwd en maken alle Minions geen wapens meer (die overigens toch allemaal mislukken), maar doen ze hun uiterste best om jam te maken, die maar steeds nergens naar smaakt.

Zijn de Minions een gevaar voor je geloof, en dan vooral voor het geloof van kinderen? De reactie op mijn blog was een leuke aanleiding tot een gesprek met Stijn. Met hem en zijn broertje had ik een poging gedaan de Minions te zien, echter broertje vond het té eng, zodat we in de pauze weer naar huis zijn gegaan. Stijn is elf jaar, en hij vertelde van de week al dat hij het verhaal niet goed kon volgen. (iets wat ik begreep. Het grappige van de film is dat die in 1968 gesitueerd is en er muziek uit en verwijzingen naar die tijd inzitten. Voor mij een feest van herkenning, voor hem onbegrijpelijk)

Ik vroeg naar zijn beleving van de evolutie in die film. Het antwoord kwam op het volgende neer: “Oma, ik weet dat de Here God de aarde en alles heeft gemaakt. Dat geloof ik vast en zeker. O, ging het in de film over evolutie? Maar die Minions, dat zijn toch geen schepsels, dat zijn toch filmfiguren?”.  Een elf jarige kan dit ongeveer beredeneren. Ik vraag me af of het bij jongere kinderen landt. Ik vraag me ook af of het verhaal op zich, met gevechten etc. niet te heftig is voor jonge kinderen.

Het zoeken en volgen van een slechterik dan. Daar had Stijn niet zo’n uitgesproken idee over. Misschien ook wel omdat hij het verhaal niet zo goed kon volgen, en omdat hij alleen de eerste helft gezien heeft. Het is een serie van drie films, waarin zoals al gezegd, de slechterik uiteindelijk een heel erg klein hartje blijkt te hebben.

Is deze film geschikt voor kinderen? Zeker niet voor jonge kinderen, maar niet om de evolutie die erin verweven zit. Wel om de vele gevechten, al verliezen natuurlijk wel de slechteriken. Ik vind dat er voor volwassenen meer humor en lagen inzit dan voor kinderen. En of je wilt gaan kijken… dat beslis je voor jezelf, vind ik.

Binnenstebuiten

De geur van popcorn hangt nog in mijn neus.. Mijn bijdrage aan de overleving van nederlandse bioscopen heb ik deze week ruimschoots geleverd. Vandaag was het de tijd om naar Binnenstebuiten te gaan. Ik verwachtte een volle bak, slechts de achterste drie rijen van de zaal waren bezet.

De film gaat over emoties: angst, plezier, woede, afkeer en verdriet. Die emoties worden als menselijke wezens uitgebeeld. Ze zijn aanwezig in het hoofd, het hoofdkwartier van iemand. Ze zijn met elkaar in gesprek, en de ‘sterkste’ veroorzaakt de gevoelens van de “eigenaar”. In deze film is dat Riley. Zij verhuist met haar ouders van de ene staat naar de andere staat in Amerika. Dat heeft nogal wat gevolgen voor haar.
Plezier wil de hoofdrol spelen, en blijft de eeuwige optimist. Zij wil dat alles plezierig is en voorspelt dat alles weer goed zal komen. Voor verdriet is geen plaats, zij doet het voortdurend verkeerd in de ogen van plezier.
Er gebeurt van alles, waardoor het lijkt alsof Riley volledig de weg kwijtraakt, als gevolg van de emoties die het onderling niet eens zijn. Plezier en Verdriet maken samen een spannende reis, en komen daarbij in het “lange termijn geheugen” terecht, en in het “onderbewuste”.
Aan het einde van de film (die anderhalf uur duurt), is de conclusie dat er meer is dan Plezier alleen, en dat Verdriet er best toe doet, en soort van zin heeft/ geeft.

Ik bekeek deze film samen met kleinzoon Stijn, en dit is zijn visie:
het was een leuke film waarin blijkt dat alle emoties voor en na delen hebben.

Ik bezocht wat filmsites, voor ik dit blogje schreef. Ergens stond in een recensie dat dit een langdradige kinderfilm was, enkellaags, zonder diepere lagen. Ik verbaasde me, ging dat over deze film?
In twee kranten las ik een recensie. In de Tubantia stond een uitgebreid artikel, met de aanleiding tot het maken van de film. Positieve recensie, vier sterren. Het Nederlands Dagblad was helemaal enthousiast, daar kreeg de film vijf sterren!

Minions

Ik beken: ik ben bekeerd! Ik ben in de ban van gele wezentjes die onverstaanbare klanken uitstoten. Niets is te herleiden, alleen banana, of zoiets. Tot voor kort had ik echt geen idee wat Minions waren… ik zag ze zo hier en daar voorbij komen en snapte er helemaal niets van… tot dit weekend! Allernaaste ging met vriend naar de bioscoop om de film te zien. Enthousiast kwamen ze weer terug. Ik werd erg nieuwsgierig. Afgelopen weekend zagen geliefde en ik de films ‘Despicable Me’, deel een en twee.

Despicable-Me-HD-Wallpapers5 Geweldige films. De eerste maakte de meeste indruk op mij. Misschien door het nieuwe, onbekende. Och, eigenlijk spelen in al deze films bekende thema’s een rol: gezien worden, gewaardeerd worden, er mogen zijn. Van betekenis zijn, liefde geven, liefde ontvangen. Je opofferen voor een hoger doel. Leegte in het bestaan, die door een ander opgevuld moet worden.

Los van al deze thema’s zijn het grappige verhalen, met heel veel onzin en verpakte humor.

Gisteravond ging ik met een vriendinnetje naar de film de Minions. Pas uitgekomen. Deze film zagen we in 3D. Er vliegt je van alles om de oren. Ook dit was weer een spectaculaire film. De film speelt in 1968, met volop al dan niet muzikale, flashbacks naar die tijd. Humor en genieten. Dit was een leuk avondje uit en avondje plezier!

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén