Maand: januari 2016

Keep them rolling

Op januari 23, 2016

In de afgelopen week ging ik samen met mijn moeder op pad om een rollator te kopen. Het werd er nu toch wel eens tijd voor, vond zij. Ze heeft de leeftijd ervoor. We togen naar de Welzorgwinkel in haar plaatselijke ziekenhuis. Er was behoorlijk veel keuze in de vierwielers. Mijn moeder had goed nagedacht over wat zij wilde en stapte resoluut af op een fraai exemplaar. Deze zou het worden en deze werd het ook. De verkoper legde een en ander uit. Op enig moment wendde hij zich tot mij en het verhaal ging over mijn moeder, en andere rollatorgebruikers. Zij doen dit… en zij gaan zo lopen…, en dat soort taal. Waarom praten óver en niet mèt? Ik dacht: laat maar….

Op de dag dat mijn moeder deze aankoop deed, werd er in de tweede kamer gestemd over een VN verdrag. In dat verdrag wordt toegezegd dat alle (?) gebouwen in Nederland in 2017 toegankelijk moet zijn voor mensen met een beperking. Er wordt dan vooral aan rolstoeltoegankelijkheid gedacht. In de afgelopen weken waren er bizarre voorbeelden van ontoegankelijkheid voor rolstoelers getoond in de social media.
Niet alleen gebouwen kunnen onneembare vestingen zijn. In de straat waar ik woon worden alle stoepen als parkeerplaats gebruikt, bijvoorbeeld.

Op het achtuur journaal van die dag was de vreugde voor de aanneming van dit verdrag te zien. Het leek of er een enorme overwinning was behaald. En misschien is dat ook zo.

Eigenlijk vind ik het stuitend dat dit verdrag nu pas aangenomen wordt, en dat het sowieso nodig is om dit via een verdrag af te dwingen. Wat ik nog stuitender vind is dat er over mensen gesproken wordt, zoals bij de rollator aankoop gebeurde en zoals nog zo vaak gebeurt in het dagelijkse leven. De afstand tussen een staande en een zittende persoon lijkt vaak zo groot. Dan zie je gebeuren dat de staande personen over het hoofd van de zittende heen praten. Moet daar ook nog een verdrag voor komen of kunnen we daar zelf alert op zijn?

Wijn op de bruiloft.

Door Margé

Op januari 17, 2016

In Leven als kind van God

Vanmorgen hadden we weer een brunch bij Hiernaast. Om de beurt verzorgen we de inhoud van de brunch. De eetbare inhoud en de ‘geestelijke’ inhoud. We zijn als team met drie stellen, en als stel verzorg je de ochtend. We volgen niet een of ander rooster of volgorde, daardoor is het iedere week weer een verrassing wat we gaan doen.
Het stel dat vanmorgen aan de beurt was, had bedacht dat we een soort detectivespel gingen doen. Huh? Wat nu? was mijn eerste gedachte.

Het was de bedoeling dat ieder teamlid een persoon uit een bijbels verhaal zou voorstellen, en dat de gasten door middel van vragen moesten achterhalen welk persoon. Het bijbelverhaal werd voorgelezen en ik wist onmiddellijk wie ik wilde zijn. Het grappige was dat ik die rol in het dagelijkse leven ook vaak pak. Het was zó herkenbaar.

We gingen naar Hiernaast en na het eten werd het spel uitgelegd aan onze gasten. De eerste ronde vragen mocht alleen met ja of nee beantwoord worden. Hm, wat antwoord je dan op de vraag: Margé, ben jij een oude vrouw? Toch maar ja geantwoord. Het bleek wel lastig te zijn om te achterhalen uit welk verhaal wij de personen waren. Met een kleine hint lukte het.

De Here Jezus die op de bruiloft te Kana het eerste wonder verrichtte. Hij was er, en zijn moeder, een bruid, die in onze versie een bruidsmeisje bij zich had. De bruidegom was even weg, gelukkig was de ceremoniemeester wel aanwezig. Het grappige was dat we min of meer spontaan het verhaal gingen “vertellen”, toen het geraden was. Een ieder zat in zijn rol en vertelde vol vuur: Maria die dacht dat zij alles moest regelen, Jezus die haar tot kalmte opriep, een verbaasde ceremoniemeester, een blije bruid.

Bijzonder dat Jezus zijn eerste wonder op deze manier verrichtte. Hij gaf feestvreugde en blijdschap. Hij vulde de mensen met plezier en liefde.

foto van de Mariamonologen. ( zie blog https://maahtje.wordpress.com/?s=mariamonologen+&submit=Zoeken)

die taal van my hart

Door Margé

Op januari 15, 2016

In Persoonlijk

De Taal Van Mijn Hart : Kijk de zon staat aan de hemel Dit is het einde van de nacht Ik was verdwaald in het donker Ik vond mijn weg terug op de tast Vroeger was ik rijk aan woorden Ik ben verstild, ik ben veranderd Maar mijn stem, mijn stem bleef branden Dit is het vuur, jij mag je warmen Hoor de taal van mijn hart Hoor de taal van mijn hart Ook al klink ik soms gebroken Gebroken en verward Het is de taal van mijn hart Ik heb mijn spiegelbeeld zien vallen Ik lag in stukken op de grond Ik heb mezelf leren kennen Als een held en als een hond En er is niet zoveel meer over Van al mijn tedere geweld Maar ik ken nu ook mijn slechte kanten En ik sta dichter bij mezelf Ik zing de taal van mijn hart Hoor de taal van mijn hart Ook al klink ik soms gebroken Gebroken en verward Het is de taal van mijn hart Ik ben te nemen of te laten Je mag van mij houden Je mag me ook haten Ik ben wie ik ben Dit is mijn wereld En dit is mijn stem Ook al klink ik soms gebroken Gebroken en verward Dit is de taal van mijn hart Dit is de taal van mijn hart Dit is de taal van mijn hart

Dit lied kreeg ik vorig jaar ’toegestuurd’. De zender moest aan mij denken, daarom kreeg ik het. Sindsdien heb ik het al vele keren gehoord en geluisterd. Zó mooi! Bedankt!

Verhuizen

Door Margé

Op januari 9, 2016

In Persoonlijk

Gisteren mocht ik weer naar het ziekenhuis voor controle bij de oogarts. Afspraak om negen uur. Het was de allerlaatste dag dat er in dit ziekenhuis gewerkt werd. Het ziekenhuis dat nog steeds het nieuwe ziekenhuis genoemd wordt. Inmiddels is er een nog nieuwer ziekenhuis en is de verhuizing in volle gang.

In 1981 was de vorige verhuizing. Het ziekenhuis Ziekenzorg verhuisde van de Ruyterplein naar Haaksbergerstraat. Ik werkte toen op de intensive care afdeling. En was zwanger. Ik dacht de verhuizing als verpleegkundige mee te maken. De zwangerschap verliep niet goed, en ik kwam in het ziekenhuis te liggen. Ik dacht de verhuizing als patiënt mee te maken… ook dat ging niet door, want tijdens de verhuizing lag ik in het academisch ziekenhuis in Utrecht, onze inmiddels geboren zoon, jongetje B, in het Wilhelminakinderziekenhuis.

Ik heb nog tot 1990 in dit ziekenhuis gewerkt. Er kwam een nieuwe naam met een logo, dat was nodig omdat de twee plaatselijke ziekenhuizen samengingen. Naam en logo kregen veel commentaar. De fusie leverde nog lang wij en zij gevoelens op. Jarenlang concurrenten, nu ineens verplicht tot samenwerken.

In latere jaren nog regelmatig op bezoek geweest in het nieuwe ziekenhuis. bij diezelfde zoon die inmiddels een naam gekregen had, of bij schoonvader, die in de laatste jaren van zijn leven regelmatig in het ziekenhuis lag en er uiteindelijk ook gestorven is.

En nu is dit nieuwe ziekenhuis alweer oud geworden en werd het tijd voor een echt nieuw ziekenhuis. Nu zijn er nog steeds twee gebouwen, verbonden door een brug. Het ziekenhuis dat nu gebouwd is heeft de pretentie het modernste ziekenhuis van Nederland te zijn. Met de beste service. En service is afhankelijk van mensen. Nu maar hopen dat die mensen oog hebben voor andere mensen. Zich niet verschuilen achter protocollen en daardoor niet meer zelf denken. Zich bekommeren om de mens die in het allernieuwste bed ligt, waarvan nog niet helemaal duidelijk is hoe dat bed werkt. Zich bekommeren om de mens in het bed, hoe hij erbij ligt, hoe ze hem achterlaten in een hal vol mensen die een afspraak bij een oogarts hebben. (voor mij zou dat zijn: even zeggen dat je weggaat, zorgen dat iemand niet met een volle urinezak het ziekenhuis doorgereden wordt, zorgen dat iemand niet zo onbeschermd en weerloos erbij ligt) Pretenties zijn mooi, menselijkheid is beter.

Gisteren was ik bij de oogarts. Ik had om negen uur een afspraak. Om tien uur wandelde ik de spreekkamer in en om twee over tien weer uit. Mijn oogdruk was eindelijk goed! Blij verliet ik het pand. Voor de laatste keer.

Wat niet zo goed te zien is op deze foto, wat ik wel grappig vond. Vandaag fietste ik langs het ziekenhuis, en de ANWB borden die de eerste hulp afdeling aanwezen, werden al verwijderd.

De mannen die daar bezig waren zagen mij fotograferen, en begonnen enthousiast te zwaaien.

Verbinding verbroken

Door Margé

Op januari 2, 2016

In #bloghop, Persoonlijk

Leuk, even je berichten bijwerken als je een nieuwe categorie hebt toegevoegd. En plotseling was het bericht geheel verdwenen… Per ongeluk naar het niets verplaatst.
Deze blog had ik geschreven in het kader van een Bloghop. Het thema was verbinding, mijn uitwerking was de verbroken verbinding.

De verbinding met het bedrijf waar ik tot eind 2015 voor gewerkt heb. Vanaf voorjaar 2010. Een bedrijf waar ik erg trots op was. Waar ik veel geleerd heb. Een bedrijf dat ik heb zien groeien, van zo’n 60 werknemers in 2010, tot een 180 eind 2015. Misschien mede door de groei veranderde de sfeer. De grootste boosdoener was de transitie van de AWBZ naar de WMO. Het spande erom: blijven we bestaan? Die vraag legde veel druk op directie en medewerkers. Die druk zorgde voor zoveel stress, ook bij medewerkers dat de sfeer er zwaar door beïnvloed werd. Iets waar ik niet langer meer tegen kon. Daarom besloot ik ontslag te nemen en voor mij zelf te beginnen. Graag blijf ik mensen met NAH begeleiden. Die verbinding blijft bestaan.