Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: februari 2016

Kleurrijk

borstschildOnlangs bezocht ik een vrouwenochtend waar een man sprak. Zo’n ochtend met een sprekert en standjes en koffie en ontmoetingen. Deze ochtenden worden al bijna 25 jaar georganiseerd in ons stadje.

Het onderwerp was: “Verlangen naar volmaaktheid” Iets dat ons vrouwen bekend voorkomt, en christenvrouwen misschien nog bekender. Jezus geeft het als opdracht in Mattheüs 5:48. “Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is”. Beetje moeilijke tekst.

Bij het verhaal werd een foto getoond van de Efod, die de hogepriester moest dragen. Over volmaaktheid gesproken, onlangs las ik in Exodus de beschrijvingen voor het maken van de tabernakel en de kleren van de priesters en hogepriester. De hogepriester droeg dit borstschild met twaalf edelstenen, en op de stenen de namen van de twaalf stammen van Israël. Ik vond het bijzonder om te lezen, en me te realiseren dat het volk in de woestijn bivakkeerde op het moment dat dit alles gemaakt moest worden. Spinnen, weven, timmeren, niets was te gek.
Ik vond het humor om dit te lezen: “Zo draagt Aäron telkens als hij het heiligdom binnengaat, de namen van Israëls zonen op zijn hart, op de borst-tas voor de orakelstenen, om de HEER steeds opnieuw aan hen te herinneren”.  (Exodus 28:29)

In de lezing ging het over verlangen naar volmaaktheid. Een verlangen dat zo vaak en zo makkelijk kan ondersneeuwen doordat we onszelf veroordelen, doordat we ons schuldig voelen, en daardoor in schuld en angst leven waardoor je je verborgen houdt. Je veroordeelt jezelf, of je voelt je veroordeeld of je veroordeelt een ander. Of misschien wel alles tegelijk.

Aan de hand van een reis door de bijbel werd geprobeerd die gedachten te ontzenuwen. Bijvoorbeeld door een tekst als in Romeinen 8:1: dus wie in Christus Jezus zijn, worden niet meer veroordeeld, zie je dit. God heeft onze zonden weggedaan, zo ver als het oosten verwijderd is van het westen, zover heeft Hij onze zonden van ons verwijderd.  (Psalm 103: 12) Of in de diepten van de zee. (Micha 7:19) God veroordeelt ons niet meer, je hoeft jezelf daarom ook niet te veroordelen.  Je bent in Christus geborgen, er is door  Hem betaald.

Heel vaak realiseer ik me dat ik die teksten best wel ken en weet. Ja, ik ben vrij, ja ik hoef geen slaaf te zijn van de zonde, in Christus ben ik een nieuwe schepping. En toch lijkt het zo vaak theorie en geen levenspraktijk. Te vaak gaat aandacht alleen uit naar de zonden die gedaan worden. Waarmee ik absoluut zonden niet wil ontkennen. Maar het steeds opnieuw stilstaan en soms stilzitten bij zonde maakt dat ik (soms) moedeloos word. Blijf zitten waar je zit en verroer je niet, zo lijkt het wel.

In Christus zijn, in Hem zijn, deze omschrijving komt vaak voor in het nieuwe testament. We mogen door Christus vrij tot God gaan! Vrij van oordeel.

kleurpotloden-01We kregen een mooie tip mee om thuis uit te werken: pak je bijbel en (je) kleurpotloden en ga de teksten ïn Hem” “in Christus” kleuren.

Ik ben er nog niet mee begonnen maar ga het zeker doen.  Veel kleurplezier gewenst!

logo-2016

Deze blog schreef ik in het kader van de #bloghop februari 2016. Organisator voor deze maand is Chiel Voerman.

Voor de verandering last-minute

Spotlight

Vanavond zagen we deze film. Een journalistieke thriller. Helaas gebaseerd op ware verhalen. Een team journalisten moet op onderzoek uitgaan naar het gedrag van geestelijken in de rooms-katholieke kerk. En wel het sexuele gedrag. Oftewel misbruik van jongen kinderen door priesters.

We zien de speurtocht naar betrokkenen, daders en slachtoffers. Patronen worden ontrafeld. Gedrag goedgepraat. Belangen verstrengeld. De jacht naar de waarheid wordt bemoeilijkt door vergoelijkend gepraat. Een dader praat openlijk over zijn “gerommel” met jongens. Het kon en was acceptabel omdat het hem zelf geen bevrediging opleverde. Hij had geen jongens verkracht. Zoals hij zelf wel was.

Een team van journalisten is hiermee bezig. Het is 2001. We zien hoe de WTC instorten en hoe dat de blikrichting tijdelijk verandert. We zien de impact van dit onderzoek op hun leven. De journaliste ging soms met haar oma mee naar de kerk, maar kan dit nu niet meer. Een ander hoopte nog eens ooit weer naar de kerk te gaan. Er is verdriet omdat  hij dit nu niet meer kan.

Zoals zo vaak is het topje van de ijsberg zichtbaar. In de loop van de film zien we steeds meer ijsberg. Hoe kon dit zo gebeuren? Een van de antwoorden is verbluffend simpel: Ik deed slechts mijn werk. Zo kan dat dus gebeuren, bezig zijn met je werk, zonder de gevolgen te willen zien. Desastreuze gevolgen. In de film gaat het over overlevenden van  het misbruik. Niet iedereen overleefde de gevolgen van dit gebeuren.

In de aftiteling wordt verteld over degene die in Boston (waar de film speelt) alles bedekte met de mantel der liefde, hij kreeg een hoge functie in Vaticaanstad. Na deze mededeling volgde drie schermen vol namen van plaatsen waar na 2002 eveneens misbruik was ontdekt en aan de schandpaal genageld…..

Nog tot 2 maart te zien in Concordia.

Lied voor deze dag.

Strijken

Afgelopen woensdag stond er een fraaie column van Neel Frens in het Nederlands Dagblad. Ik lees ze altijd met veel plezier, een soort onderkoelde humor die me aanspreekt, een laagje dieper dan je in eerste instantie denkt, ik houd daar van.  Het onderwerp was deze keer strijken en daaronder de laag wanneer stop ik met zorgen? Een van de Frensjes, zoals zij haar kinderen noemt, moet voor zijn werk overhemden dragen. Maar weet niet hoe ze te strijken. Och, gebrek aan de opvoeding, kan ingehaald worden. Frensje krijgt strijkles en alles gaat goed. Moeder kan het (nog) niet loslaten, het eind van het verhaal is dat zoon de overhemden mee naar huis neemt en fris en gestreken weer mee naar zijn woonruimte neemt.

Als kind had ik een houten strijkplankje met een eigen strijkijzer. Van degelijk ijzer, met een rode bovenkant en houten handgreep. Ik heb het jaren gehad, en het zou wel eens pas bij onze vorige verhuizing verdwenen kunnen zijn. Ik mocht altijd de zakdoeken strijken, als mijn moeder ook aan het strijken was. Strijken is niet helemaal mijn hobby geworden, al is het wel rustgevend. Maar ja, het is ook tamelijk zinloos, draag een overhemd een half uur en dan..

Stijken… ik heb het alle zonen geleerd. Om de beurt waren ze aan de beurt. Ze leerden overhemden strijken, spijkerbroeken en vooral ook zakdoeken. Om de beurt was het hun wekelijkse taak om de strijk weg te werken. (dit waren dan weer wel de klusjes waar extra zakgeld mee te scoren was).

In de afgelopen jaren paste ik een dag in de veertien dagen op, als kinderen naar hun werk waren. Doorgaans streek ik dan wat overhemden en andere kleding. Tot mei vorig jaar, toen stopte het oppassen door de ziekte van onze schoondochter. Een heftige ziekte die er flink inhakte. Werken was onmogelijk, leven werd overleven. In december volgde een operatie en daarna ging het langzaam beter.

floorstrijktVanmorgen mocht ik weer oppassen. Een halve dag, om te proberen hoe het werken zou gaan. Floor vond het maar raar en ook wel spannend. Mama weg, oma hier. Raar! Na een half uur was ze er weer aan gewend. Ik pakte de draad weer op en had strijkwerk en -ijzer meegenomen. En sloeg aan het strijken. Het duurde maar even of Floor vroeg of ik haar ‘ding’ op wilde halen, dat was op haar kamer. We gingen samen op onderzoek uit en ontdekten een strijkplank en strijkijzer.

Zo gingen we samen aan het werk. Floor streek de zakdoeken van opa, ik de overhemden van haar papa. We zongen er een zelfgemaakt liedje bij en hadden dikke pret. Wat heb ik deze keer genoten van het strijkwerk!

#huppakee

euthanasieloesjeWat een idee, een week van de euthanasie. Die nog tot 20 februari duurt. Wat moet je ermee en wat is de bedoeling? Meer bekendheid geven? Nog eens hameren op het aambeeld van zelfbeschikking?

In het Nederlands Dagblad van zaterdag 13 februari stond te lezen dat christenen meer begrip krijgen voor euthanasie. Maar wat is dat meer begrip, vraag ik me af en heeft dat dan gevolgen in de omgang met euthanasie? Gesteld werd: “christenen realiseren zich gewoonweg dat er heel nare lijdenswegen bestaan”. De wereld verandert en christenen veranderen mee. Hoever gaat dat mee veranderen?

Gisteravond zag ik de documentaire over de Levenseindekliniek op tv. Deze documentaire was bedoeld als kunstzinnig document, zo vertelde de directeur van de kliniek vanavond bij de wereld draait door.

In die documentaire werd het verhaal van drie mensen verteld, die alle drie graag wilden sterven. De behandeling bestond uit euthanasie. Ik vond het een schokkend verhaal. Het uitzichtloze lijden (=voorwaarde om te mogen euthanaseren) bestond bij alle drie uit geestelijk lijden. De ene mevrouw was 100 en klaar met  leven, een man van in de 60 werd geregeerd door zijn dwanggedachten en -handelingen. Een mevrouw, ook 60-er, had een bijzonder soort dementie, waardoor zij steeds minder woorden kende en herkende. “Huppakee” dat was wat ze wilde, huppakee weg. Alles was huppakee. En huppakee, weg, stond keurig gepland in de familyplanner. Haar liefhebbende echtgenoot vroeg met tranen in zijn ogen om begrip voor de zieke, en dat we nu eens niet aan ons zelf zouden denken. Hoeveel begrip voor de zieke uit zijn eigen woorden sprak: “Als zij in een tehuis moet worden opgenomen ga ik niet naar haar op bezoek, want ze is zichzelf niet meer en kent me niet meer, is alleen nog een lege huls”, mag de lezer zelf invullen.

We mochten getuige zijn van het sterven van deze mevrouw. Als kunstuiting?

Ik keek met droge ogen en volle verbazing. Intussen volgde ik de discussie en reacties op Twitter. #levenseindekliniek was trending topic. Naarmate de uitzending vorderde gevolgd door #huppakee. Op Twitter sprak men algehele bewondering uit voor de artsen en verpleegkundigen die zulk moeilijk en zwaar werk hebben. Geweldig wat deze mensen doen! Een enkeling die een andere mening had, werd weggezet als, ja wat?

Het taalgebruik in deze docu was uitermate verhullend. De mensen gingen op reis, vlak voor het toedienen van het dodelijke middel werd hen een goede reis gewenst. Euthanasie heette een behandeling. De randen van de wet moeten worden opgerekt. Euthanasie is een recht, en de artsen die er niet aan mee wilden (konden) werken, die hadden er echt niets van begrepen.

Nog een paar dooddoeners, die ik veel vaker tegenkom: “Daar herken ik me niet in”. Tja, dat is voldoende om verder geen argumenten meer nodig te hebben. Of je benoemt iets als “beneden alle peil”, en ook dan ben je klaar met je argumenten.

Afgelopen zondag was het tweede deel van een serie op tv: Langs de oevers van de Yangtze. Boeiende beelden en gesprekken. Er was een gesprek met een ‘brugwachter’. Deze meneer probeerde mensen te redden die van een enorm hoge brug wilden springen omdat zij het leven niet meer aan kunnen. In de loop der jaren heeft hij heel wat mensen kunnen weerhouden van hun sprong. De man geeft ze te eten en drinken, de warmte van een bed, de warmte van aandacht. Het kost hem veel moeite, zijn huwelijk en zijn gezondheid. Hij verdrinkt het verdriet van de ander.

En wie is hier nu de barmhartige samaritaan?

Netwerken

In de afgelopen week was ik op een bijeenkomst in een plaatselijk ziekenhuis. Het onderwerp was, heel verrassend: wat zijn de gevolgen van NAH voor het dagelijkse leven. Behalve dat deze bijeenkomst duidelijk maakte wat er in dat ziekenhuis allemaal voor goeds gebeurde, was er tijd voor netwerken. “Gaan jullie nu maar lekker netwerken”, zo klonk het.

Ehh… netwerken? Hoe doe je dat? Gelukkig kende ik een iemand, en die was geïnteresseerd in wat ik doe. Een ander wilde ook wel graag mijn visitekaartje, en zo sloeg ik aan het netwerken. Nu maar hopen dat het iets oplevert.

Netwerken_745x415-740x415Nu doe ik niets anders, de laatste tijd. Verbindingen leggen. Al klinkt dit wat in tegenspraak met mijn blog van 2 januari… Een verbinding verbreken kan weer nieuwe verbindingen opleveren, zo ontdekte ik. En wat is het dan geweldig om te ontdekken hoeveel mensen je kent en hoeveel lijntjes er over lopen!

Want wat had ik allemaal nodig, de laatste tijd? Allereerst visitekaartjes, zo dacht ik. Dan heb je een logo nodig, en dat maakte Miranda voor mij. Puzzelen en puzzelen, dat deed ze. Uiteindelijk was ik tevreden. Maar het ontwerp moest nog vertaald worden zodat het bruikbaar was voor drukwerk en digitaal werk. Dat deed Jacques voor mij. Met alle dank aan Manuela, die, terwijl ik me met de woorden van haar website bezig hield, intussen druk bezig was alle ontwerpen van Jacques te bekijken. Dat leek mij ook wel wat, en zo is het gekomen.

Jacques maakte mijn visitekaartjes, briefpapier, rekeningen enzo verder. In een razend tempo, voor scherpe prijzen. Toen kwam het hoofdstuk website. Nu ben ik al jaren aan het bloggen, een website bouwen is andere koek. Dat deed mijn allernaaste.

Op die site moest uiteraard tekst komen. En waar ik daar normaal gesproken mijn hand niet voor omdraai, slechts mijn vingers in beweging hoef te zetten, lukte het me nu voor geen meter. Ik zat te zwoegen en zweten, kon geen begin en geen einde vinden, laat staan een zinvol tussenstuk. Gelukkig bestaat Facebook met allerlei groepen, waaronder een groep webloggers. Daar ‘ontmoette’ ik Chiel Voerman.

Tekstschrijver en meer. Hij werd voor mij de stok achter de deur die ik nodig had. Na wat aanwijzingen lukte het wel. En zo hielpen we elkaar verder. Wat leuk toch! Ik ben blij met alle meelezers en meedenkers en geniet ervan om over en weer elkaar te helpen!

En tja, nu ik het toch over netwerken heb: ik ben erg blij met mijn website. Maar één ding zit me dwars en is onhandig: ik wil hyperlinks hebben van de websitenamen van mijn collega’s. En dat lukt nog steeds niet, helaas. Er zijn al heel wat uren in gestoken om tot een oplossing te komen. Het thema is LLorix One,

Wie o wie?

Een echtpaar in de trein

Zo zaten wij gisteren in de trein, op weg naar Zwolle. Op weg naar een museum waar een foto expositie was: Dutch identity. In goed Nederlands: nederlandse portretfotografie nu. Aangezien allernaaste van fotograferen houdt en ik van uitgaan, was de deal snel gesloten.

We waren onder de indruk van dit museum. Wat een mooi gebouw! Oud en nieuw gecombineerd. In de koepel is een restaurant, met een leuk uitzicht. museumuitzicht

De fototentoonstelling is erg mooi. Indrukwekkende foto’s. Heel verschillend, ook al waren het allemaal portretten. Mensen in alle kwetsbaarheid, mensen in ongenaakbaarheid. Foto’s met een heftige achtergrond: een homo in west-afrika, die met gevaar voor zijn leven, zich liet fotograferen. Een danseres, bezig met stretchoefeningen die ik aanzag voor acrobatiek. Natuurlijk raakte niet iedere foto even diep. Sommige vond ik helemaal niets, of te plastic.

Er is behalve de foto tentoonstelling ook een schilderijen uitstalling, van Ans Markus. Van haar had ik ooit wel eens afbeeldingen van schilderijen gezien. Zo af en toe een enkel iets. Hier waren een aantal zalen vol schilderijen, groot en klein. Bepaalde thema’s zijn erin terug te vinden. Ik vind die schilderijen prachtig en soms raadselachtig, voor mij niet te vatten. Bijzonder vond ik de schilderijen die ze van haar moeder heeft gemaakt. Zichtbare aftakeling. Ontluistering. Beklemmend.

ansmarkushanden                                        DvA_091203 004

 

Na nog een bezoek aan de mooiste boekhandel van Overijssel, gingen we weer naar huis. Veel indrukken en ervaringen rijker!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén