Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: april 2016

Geborgenheid

behangdGeborgenheid is het thema van de bloghop van de maand april. Ik had niet echt een beeld bij dit woord, al kan ik me er wel het een en ander bij bedenken. Ik doe deze maand maar niet mee, dacht ik. Geen inspiratie.

Gisteravond zaten geliefde en ik aan onze (grote) keukentafel. Samen waren we bezig een gedachte van mij uit te werken. Ik had weer eens bedacht dat ik een nieuw ‘kunstwerk’ in de kamer wilde hebben. Een keer in de zoveel tijd koop ik een rol behang, waarmee een houten paneel bekleed wordt, als nieuw “schilderij”. Bij een nieuw schilderij horen andere nieuwe dingen, dus zo kan ik me weer eens heerlijk uitleven.

We waren aan het werk gisteravond. De lijntjes moesten getrokken, en de banen aan elkaar gemaakt. Het vergde wat teamwork. Genoeglijk waren we aan het knutselen. Ik dacht er nog over na en voelde en ervaarde geborgenheid. Samen bezig. Op een rustige manier. We hopen dit jaar ons veertigjarig huwelijk te vieren. Veertig jaren. Ik kan alle clichés uit de kast halen, over vliegende tijden en zo meer. Over een relatie die veranderd is in de loop der jaren. Och, misschien ga ik dat nog wel eens doen.

Voor nu was daar de ervaring van geborgen zijn bij elkaar. Je veilig voelen. Aan niet veel woorden genoeg hebben. Begrijpen waarom de ander in de stress schiet bij ogenschijnlijk simpele dingen. Begrijpen waarom de ander dit alleen op die manier kan doen. Begrijpen en aanvaarden. Rust.

Ik was aan het denken over het woord geborgenheid en zat me af te vragen of het in de bijbel voorkomt. Welgeteld één keer: in Ruth 1 vers 9, daar zegt Naomi tegen haar schoondochters: “Moge Hij ervoor zorgen dat jullie allebei geborgenheid vinden in het huis van een man”.

O  ja, dit was dus alsnog een bijdrage aan de bloghop van april. De andere bijdragen van deze bloghop zijn hier te vinden: http://godisindestilte.blogspot.nl/2016/04/bloghop-april.htmllogo-2016

Feest!

feest

Afgelopen weekend hadden we twee kleinzonen te logeren. De opa’s en oma’s hadden de kinderen “verdeeld”, zodat papa en mama een weekend weg konden. Een weekend dat al lang in de pen zat en na veel ge-denk en ge-doe kon gebeuren. Programmapunt van de zaterdagochtend was vissen met opa.

Om het geheel wat traditioneel te houden, besloot ik de boodschappen voor het weekend te gaan doen terwijl de heren aan het vissen waren. Het lijstje lag klaar, de tassen ook en ik wilde mijn portemonnee pakken. Die lag er niet. Niet op een van de (vele) vaste plekken… Ik schoot wat in de stress. Wanneer had ik die portemonnee voor het laatste gebruikt? Ik was nog bij de Appie geweest de dag ervoor. Daar naar toe gebeld, er was niets gevonden. Ik liep het huis door, niets te vinden. Ik inspecteerde de auto een keer of drie: niets. Ik wist het niet meer.

Ik besloot mijn mannen te bellen, en mijn toon en boodschap was wel zodanig dat ze onmiddellijk thuis kwamen. Ik bleef maar puzzelen en denken. Vooral over de gevolgen van een verdwenen portemonnee. Vier bankpasjes, mijn ID  kaart, mijn rijbewijs, talloze winkelpasjes. Wat een gedoe om alles te blokkeren en opnieuw aan te vragen. Ik zag de film al voor me. Ik zat me zorgen te maken over alle kosten die dit grapje zou opleveren. Wat te doen?

Vrijdagavond waren we nog even in het huis van oudste kinderen geweest, om wat tijd tussen twee zaken te portemonneeoverbruggen. Zou toen misschien?  De enige manier om daar achter te komen was in de auto te stappen en op onderzoek te gaan. Dat gebeurde, en zowaar…

We waren erg blij en opgelucht, heel wat gedoe en kosten zijn mij bespaard gebleven.

Vanmorgen bij Hiernaast mocht ik de brunch voorbereiden, vrijdagavond zat ik nog te puzzelen over het onderwerp… gister werd het me in de schoot geworpen.

Ik vertelde het verhaal van mijn “verloren” portemonnee en las uit Lukas 15 de volgende verzen:

“Jezus zei ook: “Stel dat een vrouw tien zilveren munten heeft, maar er één kwijtraakt. Dan gaat ze die toch zoeken? Ze doet een lamp aan en veegt haar huis totdat ze de munt vindt. En als ze hem gevonden heeft, dan roept ze haar vriendinnen en de buren. En ze zegt: laten we feestvieren! Want ik was mijn zilveren munt kwijt, maar heb hem gevonden”

Luister naar mijn woorden, zegt Jezus: als één slecht mens zijn leven verandert, zijn de engelen van God net zo blij als die vrouw.

 

Jongetje B

Jongetje B stond er op de couveuse, die eerste dagen in april 1981. Veel te vroeg geboren, er was nog geen tijd geweest om de definitieve keuze voor zijn naam te maken. Bovendien was die naam niet de grootste zorg in die tijd. Zou hij blijven leven en hoe zou hij blijven leven waren belangrijkere vragen. Wat maakte dat dit kindje al na 27 weken zwangerschap de wijde wereld in kwam? Daar zijn we nooit achter gekomen.
De eerste dagen na de geboorte moest ik het met een polaroid foto doen, het duurde een paar dagen voordat ik jongetje B kon zien en aanraken. (dat het een paar dagen duurde kwam omdat we in verschillende ziekenhuizen lagen en ik mijn bed niet uit mocht)
Stel je niet teveel voor bij dat aanraken, hij in de couveuse en wij ervoor, onze handen door de openingen, daar hield het toen wel mee op, meer mocht en kon niet. De tijden veranderen, nu zou zou dat niet meer zo gaan.
Ik herinner me dat ik in een grote zaal kwam, met wel tien tot twaalf couveuses. We werden naar de ‘onze’ gebracht. Geliefde had onze zoon al eerder gezien, voor mij was het de eerste kennismaking. Wat gaaf was dat ik hem wel onmiddellijk herkende als ons kind! Vertrouwd, hij leek op zijn broertjes en was toch zichzelf.
Echt vasthouden mocht officieel pas na zes weken, op Moederdag. Net of ik toen pas echt moeder van hem werd. Van jongetje B.
Het jongetje dat wel een echte naam kreeg en dat vandaag zijn vijfendertigste verjaardag mag vieren.
Het jongetje dat veel moest vechten en nog steeds in gevechten gewikkeld is.
Onze stoere zoon!
Een oude blog, vandaag weer actueel.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén