Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: mei 2016

Stil

Het is weer stil om ons heen. Na een paar dagen geruis en geroezemoes en praten en luisteren en eten en drinken zitten we weer op onze eigen bank. Het was weer tijd voor het Urban Expression weekend, ons vierde op rij inmiddels. Dit jaar was het een volle bak. We begonnen met een kennismaking. In tweetallen reageren op stellingen. Boeiende vraagstellingen: – Je werkt, woont en eet in een IKEA, of je mag jezelf alleen nog maar wassen met knakworstensap.
– Je moet altijd ovenwanten aan, òf je mag maximaal 100 woorden per dag zeggen. – Je woont op de 94e verdieping, òf al je digitale communicatie moet vanaf vandaag met handgeschreven brief.Tja, dat zijn nog eens echte dilemma’s!

We praatten bij het kampvuur over muziek in ons leven. Welke muziek maakt blij, welke muziek koppelen we aan bijzondere gebeurtenissen? Het grappige is dat ik in eerste instantie dacht dat ik het niet meer wist, maar in een gesprek borrelen herinneringen spontaan op. Kwam muziek weer opborrelen. Soms gekoppeld aan heftige herinneringen.

Het thema van dit weekend was:

De geloofsreis van de pionier

‘Elia viel onder de bremstruik in slaap, maar er kwam een engel, die hem aanraakte en zei: ‘Word wakker en eet wat.’‘ … De engel van JHWH kwam terug, raakte hem opnieuw aan en zei: ‘Sta op en eet wat, anders is de reis te zwaar voor je.’

(1 Koningen 19,5 en 7; Nieuwe Bijbel Vertaling)

We keken zaterdagochtend naar onze eigen geloofsreis. Het was de bedoeling een rivier te tekenen zoals die door het landschap van jouw leven vloeide. Met alle hobbels, obstakels, blije dingen en nog meer. Je kon erbij schrijven aan welke (bijbel) teksten je iets gehad had bij die gebeurtenissen. Twintig minuten tekenen, en daarna met een maatje in gesprek over wat je levens en geloofsreis.

survivalgidsUEZaterdagavond werd de “Survivalgids pionieren”gepresenteerd. Een boekje vol verhalen over gemeentestichting. Verhalen en foto’s uit de verschillende teams. Aanbevelingen en afraders zijn erin te vinden. Een mooi boek, is mijn eerste indruk. Zeker een aanrader! Verkrijgbaar via deze webwinkel.

Wat deden we nog meer? Heerlijk zingen, luisteren naar psalm 27. Iedere keer weer een mooie psalm. Luisteren naar elkaar, naar alle verhalen, vreugdevol en soms verdrietig. Soms wel heel verdrietig en dichtbij komend.

We aten en we dronken. Wat was het weer goed verzorgd.

We luisterden, vanmorgen, naar het verhaal van Elia, op zoek naar God, boos op God, of misschien meer teleurgesteld in Hem. God spreekt tot Elia, niet in de storm, niet in de aardbeving, wel in de stilte. Op die stilte reageerde Elia, hij wist dat God toen met hem in gesprek ging. Hij was vol eerbied, maar durfde wel te zeggen wat hem dwars zit. Het liefst wil hij sterven.  Heel bijzonder is de reactie van God: niks sterven, je hebt nog een taak. Ga terug en doe dit en doe dat. Elia gaat.

Soms heeft een mens dat nodig, weer eens opnieuw merken dat datgene wat je doet er wel toe doet. Ook al lijken sommige dingen zinloos, of zonder (meetbaar) resultaat. Dat was voor mij de “les” van dit weekend. Al vindt een ander dat wat je doet, dwaas, wees maar dwaas. Wees ook stil, om te luisteren…..

viertafelUEweekend

Komm zu Jesus

Vanmorgen liep ik even over de plaatselijke markt. Het was een koude, gure dag. Zo koud dat ik overwoog erwtensoep te gaan koken. Ik zag leuke kleren hangen en zat me af te vragen of dat leuk zou zijn. En of ik er niet te oud voor zou zijn. Wanneer ben ik begonnen me af te vragen of ik ergens te oud voor ben? De verkoper bezwoer me dat ik geen spijt zou krijgen, integendeel, ik zou volgende week weer hetzelfde kledingstuk komen kopen, weliswaar in een andere kleur, maar toch. bordjezus Intussen klonk er gezang over het marktplein. Het “zangkoor” stond tegenover de charmante markt meneer. Een meneer waarvan ik inschatte/ aannam, dat hij geen christen was. Het gezang was onmiskenbaar christelijk. En met dit bord voor het koor geplaatst, was de identiteit ook wel duidelijk.

Ik ging weg met mijn aankoop. Ik liep naar een winkel, en hoorde intussen het gezang, en daarna een preek. Het ging over “Ik ben de weg, de waarheid en het leven”en over bekering die vandaag nog moest plaats vinden.

Ik voelde me ongemakkelijk. Zacht gezegd. Vond ik het moedig, wat deze mensen deden? Zomaar, op een doordeweekse dag getuigen van je geloof. Mensen oproepen zich te bekeren, wijzen op het belang van die bekering. Zou ik het zelf doen? Ik ging terug naar de jaren zeventig en herinner me dat we toen een ‘koffiebar” bij het kerkgebouw hadden, waar mogelijkheid tot ontmoeting was. We hoopten vooral dat er mensen van buiten de kerk zouden komen. Ook vandaar uit zongen we een enkele keer in de stad, om zo te getuigen van de liefde van God. Angstige momenten vond ik dat. Ik geloof dat ik me daar zoveel mogelijk aan onttrokken heb.
Nu dus dit koor. Ik vond het “moedig” en ik stoorde me eraan. Ik ving commentaar op in winkels. Het meest positieve was dat er wel zuiver gezongen werd. Dat was ook zo, er werd mooi gezongen, in zijn soort.

Maar toch, is dit de manier om Gods liefde te laten zien? folderjezus

Er werd gezongen, er werden folders uitgedeeld.

Ik kreeg ook zo’n folder. Massieve tekst. Doel: bekering. Wat ik niet zo goed begreep was waar deze mensen vandaan kwamen en waar je eventueel naar toe zou kunnen gaan, mocht je meer willen weten. Op de folder geen echt adres te zien, alleen de oproep om op zondag naar diensten in België te gaan. De dienst begint om 10 uur ’s morgens. Een telefoonnummer staat ook nog op de folder.

Ik werd in het duits aangesproken, er werd eveneens in het duits gezongen. Alle leeftijden waren vertegenwoordigd in de groep. Op de foto is te zien dat ook kinderen met folders liepen.

Voor mij was het verwarrend. Getuigen? Ja,graag zelfs!  Op deze manier?  Ik twijfel. Het gevoel hierbij te horen, als christen, en tegelijk, hier toch liever niet bij willen horen, omdat dit niet mijn manier van getuigen zou zijn.

En nee, erwtensoep hebben we toch maar niet gegeten.

Jezus

logo-2016“Jezus”, dacht ik, toen ik het onderwerp zag van de Bloghop mei 2016. Wat moet ik daarmee? Moeilijk om daar een blog over te maken. Niet omdat ik niets met Hem heb, integendeel, Hij is de grond van mijn bestaan. Leven met Hem is één ding, woorden vinden voor een blog over Hem een ander iets.

Als team van Hiernaast, proberen we (ook) bezig te gaan met nadenken over wat God ons wil zeggen in zijn woord. We merken dat de drukte van de gewone dingen en bezigheden veel energie opslorpt. Daardoor raakt het zoeken en lezen en voeden wel eens wat in de verdrukking. Nu zijn we bezig met een boek bij het Boek, in de hoop dat dat werkt. We kozen voor een boek van Henk Stoorvogel:

jezus-leven-henk-stoorvogelInmiddels hebben we een paar hoofdstukken gelezen en besproken. Stiekem heb ik vooruit gelezen. Ik wilde weten hoe het afloopt…

Het boek leest redelijk makkelijk. Al staan er af en toe zinnen in die ik twee keer moest lezen voordat ik ze begreep. Of dit alles over mijn al dan niet begrijpelijk lezen zegt, of over de constructie van de zinnen laat ik in het midden. Er zitten enkele slordigheidjes in: een woord vergeten, een d in plaats van een t. Dat zijn de kleine kritiekpuntjes.

Waar ik ik meer moeite mee heb, is de redeneertrant die ik tegenkwam. Een voorbeeld hiervan: op een blz 137 staat: volgens de Joodse overlevering was dit de berg waarop eens de gevallen engelen op aarde waren neergedaald. (het gaat over de berg Hermon, die dicht bij Caesarea Filippi ligt, een stad waar Jezus aan het einde van zijn leven naartoe ging. Waarschijnlijk was dit de berg waarop de verheerlijking plaats vond)

Het gaat hier over de Joodse overlevering. Op verdere pagina’s gaat het dan over “de bolwerken van de duisternis”, en wordt nog een paar keer genoemd dat die plek zo’n bijzondere plek is. Het gaat dan nog steeds over diezelfde berg.  In mijn beleving is dat dan gefundeerd op iets wat niet zeker is, nl. die joodse overlevering.

Regelmatig wordt in dit boek het werk van de 4e Musketier genoemd, waar de schrijver de oprichter van is. Of ik lees over zijn eigen leven. Hm, dat hoef en wil ik niet weten.

Wat ik mooi vond waren de lijnen die getrokken worden tussen oude en nieuwe testament. Sommige gebeurtenissen uit het leven van de Here Jezus worden hierdoor nog bijzonderder. Krijgen meer diepgang en betekenis. Wat ik ook mooi vind is het mooie overzicht dat je krijgt van het leven van Jezus. De gebeurtenissen uit de vier evangeliën worden chronologisch verteld, zo krijg je een nog beter beeld van dit veelbewogen leven.

Bij het boek kun je studiemateriaal krijgen, via een mailtje naar de schrijver. Twaalf pagina’s met gesprekspunten. Een aantal vragen zijn meer kennisvragen. Bijvoorbeeld de vraag waarom Jezus in gelijkenissen is gaan vertellen, of wat het betekent dat Jezus een rabbi met Smicha is. Deze omschrijving wordt in het eerste hoofdstuk uitgelegd en komt in ieder hoofdstuk ter sprake. En er zijn meer persoonlijke vragen: wat doe je ermee, hoe vertaal je dit naar jouw leven? De keren dat we met dit boek bezig waren hebben we gebruik gemaakt van die vragen. Het leverde intensieve gesprekken op en dat was erg fijn.

Zo, op deze manier, door het lezen en bespreken van een boek, (ondanks mijn kritiekpunten) mag ik toch wel dichter bij Jezus komen, en nog meer dankbaar zijn voor wie Hij is!

Zoals gezegd, deze blog is in het kader van de bloghop. Deze keer bedacht door Regina, haar blog is: http://kwetsbaarvoorhem.blogspot.nl/

Jongens en meisjes

Vandaag was er bij dé krant een bijlage: Nieuw leven. Met daarin ook wat verhalen over gezinnen met alleen maar zonen, of alleen dochters. Blije verhalen. Ook een deskundige liet zijn licht schijnen over dit soort gezinnen. In de inleiding stond: “In een jongensgezin betekent het dat een moeder het zwaar kan hebben”.

Tja, wat zal ik daar van zeggen? Toen ik zwanger was van onze jongste zoon werd er een echo gemaakt. We hebben het over ruim 30 jaar geleden. Nu is het normaal dat het geslacht van de baby van te voren bekend gemaakt wordt, toen was het eigenlijk verboden om het te weten. Degene die de echo maakte deed alsof hij een grote gunst verleende door te onthullen dat we opnieuw een zoon zouden krijgen. En ik was superblij. Ik was zó bang dat een dochter, na drie zonen, een verwend prinsesje zou worden. Vier zonen opvoeden…. Ja, het was goed en gaaf en ik zou geen van onze ‘vogels’ kunnen missen. Toch denk ik dat er meer evenwicht in een gezin is als beide ‘soorten’ aanwezig zijn. En ik denk dat onze zonen ook wel eens de vrouwelijke inbreng gemist hebben.

Ik heb ze heel wat keren meegesleept de stad in, om te winkelen. Tot ze het spuugzat waren. Dan ging ik maar weer alleen. (oei, dit klinkt wel zielig)

We mochten opa en oma worden. Vijf kleinkinderen.. de oudste, een meisje, mocht gelijk al in de hemel leven. Daarna werden er drie gezonde jongens geboren. Uiteindelijk kwam Floor. Inmiddels ook alweer bijna vier jaar. De tweewekelijkse oppasdagen zijn alweer bijna voorbij. Ik merk dat zij toch een bijzondere plek heeft. Zowel in haar gezin als in ons hart. Het is anders dan met de jongens, of dat nu onze ‘eigen’ jongens vroeger is, of met haar broers, die zij steevast als “de jonges” benoemt.

Deze oma sloeg aan het haken, een rokje, gehaaktrokjeeen deken. ( want oma, die deken isse jose en mijn kamer is ook jose).

We maken selfies, want dat is zo leuk. selfie

Of dan toch (eindelijk) met een meisje winkelen, zoals vanmorgen. Ze ontdekte een broek met een geweldig dessin: frozen. Als een volleerde mannequin hield ze die broek voor zich. Ze was helemaal verliefd, dat was wel duidelijk. “Oma”, zo sprak ze. “Weet je, opa koopt weleens iets voor mij….. ”

“Welke opa”, vroeg ik. “Jouw opa”, zo klonk het. Ja, wat moet je dan doen als oma?

Het ging om deze legging:

legging Ik schatte in dat mama hier niet erg gecharmeerd van zou zijn. Misschien zou het als pyamabroek kunnen, meer niet. Dus ik kocht niets. Zonder protest verlieten we de winkel, om een andere winkel binnen te stappen. Een modezaak, heel verrassend. Ook daar was Floor druk bezig met bekijken welke kleren haar zouden passen. Dat ze ook zeer sociaal is bewees  ze weer eens. Ze haalde allerlei kleren uit de rekken. Ze hield ze voor mij en tegen me aan, voorzover dat lukte. Ze sprak me voortdurend bemoedigend toe: “Oma, deze past wel voor jouw buik”. Daar moet je toch echt een meisje voor zijn, om dit te zien en zeggen…

 

Kollektivet

Embed from Getty Images

De cast van de film, 66e filmfestival in Berlijn.

Gisteravond zaten we met in totaal vier personen in de plaatselijke filmzaal. Rustiger dan dat hebben we nog niet meegemaakt. De film die we keken: “Kollektivet”. een film over een commune in de zeventiger jaren. Een film met kleding die heel herkenbaar was, met auto’s zoals we zelf in gereden hebben, met kleuren in de juiste sfeer.

De film gaat over een stel dat een huis verkrijgt. Hij wil het verkopen, zij zou wel een commune willen beginnen. Dertienjarige dochter die er ook bij is, zegt niets. Ouders beginnen toch de commune, ondanks protesten van de man, die het in eerste instantie niet zo ziet gebeuren. Een aantal medebewoners komt op sollicitatie gesprek en wordt aangenomen. Een zootje zeventigerjaren blije mensen. De start van het samenleven is een gezamenlijke blote zwempartij. Alcohol hoort bij de dagelijkse maaltijd en er wordt onwijs veel gerookt.

In het begin lijkt het of het verhaal wat kabbelt en lijkt het vooral te gaan over de dagelijkse beslommeringen in de commune. Verbale vechtpartijen, wie is de baas, en zo verder.

Dan laat de man, die de eigenaar van het huis was, zich inpalmen door een jonge studente. Zijn vrouw wordt aan de kant gezet. Ze gaat zelfs zover dat ze voorstelt dat de minnares ook in de commune komt wonen. Dit gebeurt, met dramatische gevolgen.

We vonden het een bijzonder film. Bijzonder omdat we het tijdsbeeld herkenden. Bijzonder om de ontwikkeling van de huwelijksrelatie. Leven in een relatie is niet een vanzelfsprekend iets, en ook niet iets dat vanzelf goed gaat en zich positief ontwikkelt. Hier ging van alles mis, door de drukte van het dagelijkse leven en door het gebrek aan rust in het leven in de commune.

Wij vonden de rol van de dertienjarige dochter bijzonder. Een belangrijke en soms stille rol. Uiteindelijk geeft zij doorslaggevende adviezen, waardoor het lijkt alsof zij de enige echt volwassene is in deze film.

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén