Het is zondagochtend, de wekker gaat. Ik sta op. Stel de oven in, kook water in de waterkoker. Stap onder de douche, kleed me aan, bak broodjes, zet koffie. Eieren worden (elektrisch) gekookt. Want het is toch wel erg lastig om dat gewoon in een pannetje met water te doen. O ja, ook nog even mail checken en er komt een appje binnen.
Wij zijn aan de beurt om de brunch bij Hiernaast te verzorgen. Daar aangekomen praten we bij en vragen om een zegen voor de brunch. Een zegen voor hen die komen en voor hen die er, helaas, niet bij kunnen zijn.
Vandaag verzorgen wij alleen de “inwendige” mens, een ander vertelt het verhaal. Normaal zorgen we voor brunch en verhaal. Onlangs is iemand uit ons team naar Oeganda geweest, met Tear, en daar zal hij iets over vertellen.
We horen verhalen over sterke vrouwen. Vrouwen die zich eerst een nobody voelden en nu somebody. Vrouwen voor wie het leven veranderd is, door een project. Er is een waterpomp gekomen, zodat ze minder tijd kwijt zijn aan het halen van water.
Situaties zijn veranderd, daar in Oeganda. Tegelijk is er nog veel armoede, corruptie. En veel saamhorigheid, er wordt veel gedeeld. Zorg voor elkaar, verantwoordelijkheid voor elkaar. Dicht bij God willen leven. Daar mee bezig zijn.
Onvergelijkbare werelden, het leven daar en het leven hier.
Water moeten halen, scholen die geen toiletten hebben en bijna geen leermiddelen, klassen van 40 -100 kinderen, ziektes, generaties die verdwenen zijn door AIDS.
Samen leven en samen delen. Dat kan daar (nog?) De vraag is wie van wie kan leren….
