Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juli 2016

New-Wine, aflevering zes

Vannacht kon ik weer diagonaal in mijn bed liggen, zonder eruit te rollen. Vanmorgen kon ik zo doorlopen naar de douche, die zomaar een constante stroom warm water gaf. Het water voor de thee kookte in een mum van tijd. Kortom: we wonen weer in een gewoon huis, in plaats van een huis(je) op wielen. Voor de zesde keer mochten we de New-Wine zomerconferentie meemaken.

logonewineWe kijken terug op een supergave week! Een week met gave ontmoetingen,  mooie seminars, geweldige muziek, goeie gesprekken, geestrijk vocht en gezelligheid. Een week met mooi weer en toch nog een enkele stortbui, zodat ik gelukkig mijn nieuwe laarzen ook nog kon showen.

De hoofdspreker, Karl Martin, nam ons mee op reis door het boek Jozua. Een reis op zevenmijlslaarzen, die hij zelf op blote voeten maakte. Boeiende en inzichtgevende preken waren het.

Dinsdagochtend vierden we avondmaal. Heel bijzonder omdat met 2000 mensen te vieren! We vierden het met brood en druivensap.

In voorgaande jaren had ik mijn programma geheel vol geplempt met workshops en seminars, met als gevolg dat ik er zeer vermoeid van raakte.

glasbakDit jaar ben ik wat selectiever geweest. Geen programma’s van de vroege ochtend tot de late avond. En dat is me prima bevallen.

We mochten bijzondere dingen meemaken, ook voor ons persoonlijke leven. We hebben dat als heling van pijn ervaren. Waar we erg dankbaar voor zijn!

We mochten het supergezellig hebben, door nieuwe ontmoetingen, door hernieuwde ontmoetingen.  Door de gasten (vrienden en kinderen) die kwamen. Genieten van kinderen, plotseling een soort surrogaat grootouders zijn. Er zijn heel wat ballonnen opgeblazen die helaas ook weer knapten.

Muziek is een belangrijk onderdeel van de conferentie. Iedere ochtend en avond is er in de viering veel tijd ingeruimd voor zang, onder leiding van goede muzikanten. Alleen dat al is een goede reden om hier naar toe te gaan. Wij hebben ervan genoten. Een ontdekking was de band Half a Mile. Mooi mooi mooi!

Finding Dory

Om het begin van de schoolvakantie te vieren gingen we afgelopen zaterdag met twee kleinkinderen naar de bioscoop, om de film Finding Dory te gaan bekijken. Ik wist nog net dat dat eens soort vervolg op Finding Nemo is. Dus die eerst maar thuis bekeken, voorzover mogelijk. Het exemplaar dat ik uit de bieb geleend had, was van een slechte kwaliteit. Ik snapte nu wel wie Nemo was.

We gingen met Mart en Mees, 9 en 6 jaar oud. Vol spanning en verwachting zochten we onze plaatsen op.  Eerst moesten we ons door een hele serie reclames worstelen. Vervolgens nog een aantal trailers van films in aanbouw en eindelijk begon het dan! Mees begon al ongeduldig en hongerig te worden.

De film… tjonge wat een aaneenschakeling van gebeurtenissen! Veel meer actie dan in finding Nemo. Ik vraag me af hoe een kinderbrein dat allemaal volgen kan. De kinderen vonden het een mooie film, de mooiste ever, oma. Tja, daar doe je het voor, toch? Nog popcorn, nog drinken, en we wisten zeker dat ze geen trek meer in de warme maaltijd zouden hebben.

De film. Wij vonden het zelf ook een leuke film, al is het verhaal misschien wat simpel. Vergeetachtige Dory gaat op zoek naar haar ouders die ze is kwijtgeraakt door haar “kortetermijngeheugenprobleem”. Dat terugvinden lukt uiteraard wel, na een aantal avonturen met mislukkingen. Ze blijft zoeken, op haar manier. Daarbij krijgt ze hulp van anderen, en vooral van een octopus met zeven poten, een septopus dus. De redder tegen wil en dank. Er zitten mooie thema’s in: moed en hoop houden. De ouders van Dory hadden allerlei schelpenpaden naar hun huis aangelegd, zodat Dory makkelijker de weg terug zou vinden. De verloren dochter die weer thuis kon komen…

Door blijven gaan, op je eigen manier bezig zijn, zijn eveneens thema’s . Vooral dat laatste is een item. Ik las in het ND een recensie waarin gesteld werd: “Het: “je mag zijn zoals je bent”wordt er in geramd met de subtiliteit van een potvis.”

Wij zijn naar de nederlands gesproken, 2d versie geweest. Zowel allernaaste als ik meenden stellig de stem van Brigitte Kaandorp te herkennen als Dory. Dat bleek niet zo te zijn.
Al met al: leuke film, met veel plezier naar gekeken, de kinderen waren erg enthousiast. Kortom: goed begin van de vakantie!

Verhuisd

Vorig jaar om deze tijd hadden we het besluit genomen geen lid meer te willen blijven van onze kerkelijke gemeente. Té teleurgesteld, te verdrietig, en soms te boos om op een goede manier lid te blijven. Ik wilde eruit. Maar wat dan? Geen idee! Natuurlijk hebben we onze brunches bij Hiernaast, (tevens mede oorzaak van de verwijdering). Niet iedere zondag is er een brunch, en dan een kerkdienst bijwonen en er bijhoren, dat was onze wens. In de thuisgemeente was teveel gebeurd om daar nog vrijmoedig naar toe te gaan.

Er kwam een tijdelijke predikant in die thuisgemeente. Iemand met goede oren en ogen. Een bidder. Zo kon er (een deel van het) puin geruimd worden. Daar waren we blij mee. Dat gaf wel wat rust en wat ruimte. Niet voldoende, in onze beleving. En als ik het zo schrijf, lijkt het of wij van alles wilden en eisten. Dat was niet zo. Wel wil ik me veilig kunnen voelen. Juist dat ontbrak toch nog, dat gevoel. En natuurlijk is dat een gevoel, mijn gevoel.

Allernaaste en ik bleven puzzelen en denken, de een meer dan de ander. Was hier nog een plek voor ons? Waarom wel? Waardoor niet? En als het hier niet is, waar dan wel? Wat is doorslaggevend in deze beslissing? Verstand? Gevoel? Plichtsbesef?

Uiteindelijk besloten we toch deze gemeente te verlaten. Met moeite en met pijn. Ooit (2005) zo enthousiast binnengekomen. Meegedaan en meegedraaid met allerlei dingen. Een plek gezocht en gekregen. Dat alles weer loslaten, dat voelt (nog steeds) zwaar, ondanks alles.

kristalkerkWe zijn nu kerkelijk verhuisd, dat wil zeggen dat we lid zijn geworden van een GKv gemeente vijftien kilometer verder op. Geen onbekende gemeente voor ons, oudste vogel en gezin wonen daar, en we zijn al jaren lid van de cantorij. Nu mogen we bij deze gemeente horen. Er is, vanmorgen in de dienst, voor ons gebeden. Voor een goede plek binnen de gemeente, voor een zegen op ons werk bij Hiernaast…..

Verhuisd

Vorig jaar om deze tijd hadden we het besluit genomen geen lid meer te willen blijven van onze kerkelijke gemeente. Té teleurgesteld, te verdrietig, en soms te boos om op een goede manier lid te blijven. Ik wilde eruit. Maar wat dan? Geen idee! Natuurlijk hebben we onze brunches bij Hiernaast, (tevens mede oorzaak van de verwijdering). Niet iedere zondag is er een brunch, en dan een kerkdienst bijwonen en er bijhoren, dat was onze wens. In de thuisgemeente was teveel gebeurd om daar nog vrijmoedig naar toe te gaan.

Er kwam een tijdelijke predikant in die thuisgemeente. Iemand met goede oren en ogen. Een bidder. Zo kon er (een deel van het) puin geruimd worden. Daar waren we blij mee. Dat gaf wel wat rust en wat ruimte. Niet voldoende, in onze beleving. En als ik het zo schrijf, lijkt het of wij van alles wilden en eisten. Dat was niet zo. Wel wil ik me veilig kunnen voelen. Juist dat ontbrak toch nog, dat gevoel. En natuurlijk is dat een gevoel, mijn gevoel.

Allernaaste en ik bleven puzzelen en denken, de een meer dan de ander. Was hier nog een plek voor ons? Waarom wel? Waardoor niet? En als het hier niet is, waar dan wel? Wat is doorslaggevend in deze beslissing? Verstand? Gevoel? Plichtsbesef?

Uiteindelijk besloten we toch deze gemeente te verlaten. Met moeite en met pijn. Ooit (2005) zo enthousiast binnengekomen. Meegedaan en meegedraaid met allerlei dingen. Een plek gezocht en gekregen. Dat alles weer loslaten, dat voelt (nog steeds) zwaar, ondanks alles.

kristalkerkWe zijn nu kerkelijk verhuisd, dat wil zeggen dat we lid zijn geworden van een GKv gemeente vijftien kilometer verder op. Geen onbekende gemeente voor ons, oudste vogel en gezin wonen daar, en we zijn al jaren lid van de cantorij. Nu mogen we bij deze gemeente horen. Er is, vanmorgen in de dienst, voor ons gebeden. Voor een goede plek binnen de gemeente, voor een zegen op ons werk bij Hiernaast…..

Musical

Gisteravond mochten we de afscheidsavond van groep acht van oudste kleinzoon meemaken. Bijzonder om daar bij te mogen zijn! Een volle zaal, veel mensen, veel emoties. De musical heette “Overboord”. Ik heb het idee dat deze musical de hit van dit jaar is, ik zie die titel vaker voorbij komen, zo aan het eind van het schooljaar. Een verhaal over samen iets voor elkaar krijgen, samenwerken. Een reis maken die een heel andere invulling krijgt dan de passagiers denken. Is dat niet een beetje zoals het leven is? Niet weten welke invulling je leven krijgt? Je kunt wel denken dat jij de baas over je eigen leven bent, maar vaak gebeuren er zoveel dingen waardoor je een andere kant opgaat dan je oorspronkelijk dacht, of hoopte.

stijnkapitein

De teksten vond ik grappig, leuke woordspelingen. Spreekwoorden die letterlijk gebruikt werden, grapjes. Leuke liedjes, goed gezongen. Grappige rolverdeling, met de juiste kinderen op de juiste plaats. Hulde aan de organisatoren!

De reis in de musical stond onder leiding van een pittige kapitein die zijn rol met verve speelde. Gaaf om te zien en mee te maken.

Op het laatste moment had de klas bedacht nog iets voor de leerkrachten te organiseren. “Toen we bedachten dat we nog iets wilden organiseren, hebben we om te beginnen een app-groep gemaakt” Omgaan met social media hoeven ze niet meer te leren!

Bemanning en passagiers: een goede reis gewenst en bedankt voor de gave avond!

Weest in geen ding bezorgd…

trouwtekstJullie moeten blij zijn, omdat jullie bij de Heer horen. Ik zeg het nog eens: wees altijd blij. Laat iedereen merken dat jullie vriendelijk zijn. En bedenk goed: de Heer is dicht bij ons. Maak je geen zorgen, maar vraag God alles wat je nodig hebt. Bidt tot God, wat er ook gebeurt. En dank Hem altijd. Dan zal God zijn vrede aan jullie geven. Dat is een vrede die geen mens ooit gekend heeft. Die vrede zal jullie gevoel en jullie gedachten beschermen tegen al het kwaad. Want jullie horen bij Jezus Christus.

Filippenzen vier vers vier tot zes.

Over deze tekst ging de preek toen we trouwden. Ik heb er eerlijk gezegd niet veel van meegekregen. We hadden een cassettebandje waar de trouwdienst opstond.. en op enig moment is daar een andere opname overheen gespoeld. Ik heb nooit goed geweten hoe onze preek was…

Gisteren mochten wij de brunch bij Hiernaast verzorgen. Dan verzorg je de brunch en het verhaal erbij. eerlijk gezegd vind ik het vaak moeilijk om een onderwerp te bedenken, en er een goede invulling aan te geven. Het onderwerp voor deze brunch was snel gevonden. Nu de invulling nog. Gelukkig hebben we de samenleesbijbel, waar vaak goede opdrachten en invullingen instaan. Dus daar maar weer dankbaar gebruik van gemaakt. Nog een keer goed lezen wat er staat, nadenken over de vragen, over de verdere invulling, en het kon zondag worden. Toen hoorde ik dat er gasten zouden komen, die nog nooit geweest waren en die graag wilden weten hoe wij invulling aan de brunch geven… Dat veranderde een en ander voor mij. Plotseling voelde die brunch als een soort examen. Oei, en zou ik dat wel kunnen? Kon niet beter een van de anderen het verhaal vertellen?

Wat een gedoe, waarom doe ik zo onzeker? Gisteren heb ik de brunch gedaan. De bijbeltekst gelezen, verteld waarom we die gekozen hadden, over Gods nabijheid in alle jaren van ons huwelijk. (uiteindelijk was dat de aanleiding voor deze tekstkeuze, en we kregen ook nog bloemen!) God was erbij, ook als het moeilijk was, om welke reden dan ook. Ik had een aantal vragen uit die samenleesbijbel gehaald, en daar werd over gepraat, in groepjes. Dat leverde soms emotionele gesprekken op, en soms een niet begrijpen. Aan het einde van het verhaal zou ik bidden. Ieder die dat wilde kon aangeven waarvoor ik dan zou bidden. Voor vrede in de wereld, of voor een goede gezondheid, of dankbaarheid voor een kleinkind of dat het bijna vakantietijd was.

Thuisgekomen ging ik zelf eerst maar eens danken voor de kracht die ik ontvangen had om de brunch te leiden. Wees in geen ding bezorgd….. nee, ook niet over een brunch!

Weer thuis

En zoals altijd met de mooie dingen in het leven: het gaat veel te snel voorbij! Ter ere van ons huwelijksjubileum waren we een weekend weg met kinderen en kleinkinderen. We hadden voor deze locatie gekozen. Dat was een goede keuze! Wat een mooi huis en wat een ruimte. Het weer, niet onbelangrijk, was weliswaar hollands zomers, wel zeer aangenaam. We hebben het enorm goed gehad  met elkaar. Gewoon, ongedwongen, goed.
Tegelijk realiseren we ons dat dit niet ‘gewoon’ is. Juist daarom waren het bijzondere dagen. We deden opnieuw een fotoshoot. Tegenwoordig hebben we niet alleen een blogger maar ook een vlogger in de familie. Een vlog over de shoot kon niet ontbreken natuurlijk.

Het was een bijzondere shoot! En let even op de kleur van mijn jurk…..

Nu weer thuis, nagenieten van het delen en ontvangen.

Veertig jaren samen

trouwfotoDaar staan we. Vandaag veertig jaar geleden. Vol verwachting over ons leven samen. Onder de boom, in de stralende zon. Warm was het, die dag. Dertig graden. Dat was toen heel bijzonder, dat kwam lang niet zo vaak voor als nu. De dag voor onze trouwdag had ik de mouwen van mijn jurk nog verkort. Ik had mijn jurk zelf gemaakt, met lange mouwen, dat stond netjes. Zo vond ik toen.

Het was een mooie dag. Er volgden meer mooie dagen, veel meer. We kregen vier zonen. Maakten van alles mee met die zonen, mooi en minder mooi. Spannende dingen.

We werkten en ontwikkelden ons. Als persoon en als echtpaar. We ontdekten dat niet alles vanzelf gaat, dat samen leven soms hard werken is. We waren lid van een kerkelijke gemeente en droegen daarin onze steen bij. Allernaaste door ouderling te zijn, ik door veel avonden alleen thuis te zijn. Later, in een andere gemeente, hadden we een jeugdgroep aan huis, waren we bezig met “huwelijksvoorbereidingsavonden”, daarbij onder anderen puttend uit onze eigen ervaring. Momenteel staan we wat aan de zijlijn in de gemeente, zijn des te meer betrokken bij Hiernaast, waar ik al vaker over schreef.

Onze zonen zijn mannen. Nog vaak heb ik het over “de jongens”. We zijn blij en trots op die mannen. Dankbaar voor de vrouwen die ook in ons leven mochten komen. Die ons weer nieuwe dingen leerden. En het opa en oma zijn… wat is er leuker dan dat?

Onze trouwtekst was Filipenzen vier vers zes: ‘Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank Hem in al uw gebeden’

Bezorgd zijn we regelmatig geweest, gevraagd hebben we zeker, en gedankt ook! We zijn dankbaar voor deze veertig jaren. Jaren die niet altijd makkelijk waren, jaren waarin we elkaar hebben leren lezen. Ik hoop dat we nog lang niet aan de laatste bladzij van dit boek toe zijn.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén