Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: oktober 2016

Wachten… ook bij Alpha & Omega

Ze zijn alweer voorbij, de mooie concerten met Adrian Snell. Voor het eerst sinds dertig jaar werd “Alpha & Omega” weer compleet uitgevoerd. Ik schreef er al eerder over. Vrijdag was de uitvoering. Om half drie moesten we in Zwolle zijn. Oefenen en inzingen, soundchecken en wachten. Vooral veel wachten. Ik wist dat er veel lege tijd zou zijn en had me er op voorbereid, door de krant en mijn haakwerk mee te nemen. Maar de ruimte die voor het koor bestemd was, was nogal klein. Dat werd het niet. Te druk om op lezen te concentreren, te weinig armslag om te haken. Dan maar een beetje niks doen en wachten op de dingen die gebeuren. Beetje inzingen over zwanen die oehoe zeggen, beetje in elkaars saladebakken kijken, zoiets dus. Toen eenmaal duidelijk was dat een kerk niet de meest geschikte plaats is voor geluidsopnames, kon er verder gewerkt worden en mochten we het programma nog eens zingen, nu met de band als begeleiding. Geen split track met de eigen partij, nu het echte werk. Dat is dan toch echt weer anders dan thuis of met het koor oefenen. Ik moest soms zoeken naar de noten.

We ontdekten dat het koor na de pauze van zich mocht laten horen. Voor de pauze zong Adrian solo. Dat was niet geland bij ons. Als alle publiek zat mochten het koor op de overgebleven plaatsen gaan zitten. Om vijf voor acht kwam iemand enthousiast melden dat de hele kerk vol zat. Fijn! Ik had geen idee waar ik dan de tijd voor de pauze zou doorbrengen. In de kerk staan, na een middag hangen en staan leek me niet zo fijn.

Om vier voor acht las ik in onze familie app een paar berichtjes die me wat achterdochtig maakten. Twee schoondochters die ‘verbaasd’ appten: hé, jij ook hier? (ik had kaarten voor zoon drie en schoondochter twee besteld, dus ik wist dat zij er waren) Ik appte terug: is er nog plek voor mij? En kreeg als antwoord: onder het balkon, daar zitten we. Grote grap en grote verrassing: zaten alle kinderen (en jongste zus en zwager) daar!. Gelukkig pasten op tien stoelen elf mensen. Het programma voor de pauze was mooi en uiteraard was het programma na de pauze nog veel mooier.

Gister reden allernaaste en ik naar Veenendaal. Daar was een concert, van Adrian Snell. Deze keer maakte ik het hele programma in de zaal mee. Opnieuw maakte de zandtovenaar Gert van der Vijver geweldige schilderijen. De geweldige solist is zijn dochter. Mooie samenwerking.

Opnieuw kwam ik onder de indruk van deze geweldige compositie. Een reis in de tijd, de geschiedenis van de mensheid. Met veel aandacht voor de verschrikkingen in de tweede wereldoorlog. (een bezoek aan Bergen-Belsen is de aanleiding tot het maken van dit muziekstuk) Hoe was het mogelijk dat mensen elkaar zo kunnen pijnigen en doden? De aloude vraag: “waar was God?” kwam naar boven. Het verrassende antwoord van een rabbi aan Adrian Snell was: waar was de mens? Hoe kon dit alles gebeuren? Hoe is dat nu? Wat voor verschrikkingen gebeuren er nu op zoveel plaatsen in de wereld? Ooit zullen we daar verantwoording voor af moeten leggen. Ooit komt er een nieuwe wereld. Een volmaakte wereld. Daar mogen we op wachten. En tijdens dat wachten hoeven (mogen) we niet stil te zitten. God geeft ons de opdracht bezig te zijn. Hem te laten zien in de wereld. We mogen Hem vertegenwoordigen.

De avonden eindigden met deze zegen als toegift:

Er is hoop, God is het begin en het einde. Alles en iedereen omvattend. Eens komt er een einde aan alle ellende. Dat mogen we verwachten. Intussen wacht God ook. Tot zijn tijd gekomen is. Zijn tijd die niet na te rekenen is. Waar al vaak naar gevraagd is.  Ik lees in Openbaring 6 dit:

Toen het lam het vijfde zegel verbrak, zag ik aan de voet van het altaar de zielen van al degenen die geslacht waren omdat ze over God hadden gesproken en vanwege hun getuigenis. 10 Ze riepen luid: ‘O heilige en betrouwbare Heer, wanneer zult u de mensen die op aarde leven eindelijk straffen en ons bloed op hen wreken?’ 11 Ieder van hen kreeg witte kleren. Verder werd hun gezegd nog een korte tijd geduld te hebben, totdat ook de andere dienaren, hun broeders en zusters die net als zij zouden worden gedood, zich bij hen gevoegd zouden hebben.

Hoe lang nog Heer?

Met deze blog wil ik meedoen aan de bloghop van oktober, die als onderwerp wachten heeft. logo-2016De host van deze maand is hier te vinden: http://omily.me/waiting/

S.O.S

In de afgelopen week hadden we (= Hiernaast-team) een “regiomeeting”. Iets nieuws binnen Urban Expression. Een maaltijd met (afgevaardigden van) teams uit verschillende steden. Tijdens het eten praten over het reilen en zeilen van de diverse teams. Waar ben je God dankbaar voor, waar zou je graag verandering in zien? Lig je nog op koers, voor zover je een duidelijk doel voor ogen hebt.

Het was goed, we aten heerlijk, met dank aan ons eigen team. We hadden goede gesprekken. Er is en was heel veel om dankbaar voor te zijn. We hoorden over groeiende gemeenschappen. Bemoediging en verwachting. Blijdschap en dankbaarheid.

Er waren en zijn ook zorgen. De meeste teams hebben een thuishaven. Een veilige haven waar je op adem kunt komen en waar je bij kunt tanken. Die thuishaven heeft het Hiernaast-team niet. Gelukkig hebben we als teamleden een aantal mensen om ons heen staan die met ons mee leven,  meebidden, mee geven. Daar zijn we al jaren heel blij mee en dankbaar voor. Tegelijkertijd missen we een samenhangend geheel, waar je niet eerst heel veel uit hoeft te leggen, of je verdedigen of wat ook. Die haven… die is er niet. Dat betekent dat we nu in een boot zitten en op reis zijn. We weten wel (in grote lijnen) waar we naar toe willen. We varen, als we heel veel energie hebben. Soms dobberen we maar wat. Zijn we al heel erg blij dat onze boot nog niet gezonken is, en is dat ook het enige waar we op dat moment op kunnen letten: varen we nog? zijn we niet lek gestoten? Hebben we genoeg aan boord om verder te varen? En wie weet…. misschien zijn we intussen zover dat we moeten hozen, en zien we het zelf nog niet. En wat als een van onze bemanningsleden zo moe wordt dat er uitgestapt moet worden? Kan onze boot dan nog blijven varen? Kortom, veel vragen.

Er werd naar ons geluisterd. Er werd voor ons gebeden. Problemen opgelost? Uiteraard niet. Voor mij was deze avond zeer verhelderend. Ik zie nu beter hoe het is en dat het er is, of juist niet is. Hoe verder varen, welke route, dat weet ik (nu nog) niet. Bewustzijn van is een voorwaarde om verder te kunnen. “Dus” er zal een vervolg, op welke manier dan ook komen.

Vandaag mogen wij de brunch voorbereiden en verzorgen. Dat betekent dat ik gisteren veel boodschappen heb gedaan, dat we vanmorgen al veel broodjes hebben gebakken, eieren gekookt, tassen ingepakt hebben. Niet alleen het voedsel dat we eten is onze verantwoordelijkheid. De verdere invulling ook. Altijd leuk om te doen, en ook altijd een puzzeltje. Wat wil je vertellen?

ontbijthiernaastEn nu kunnen we terugzien op een mooie ochtend. We aten gezellig met elkaar. Zoals altijd was er eten in overvloed. Na het eten vouwden we bootjes. Bootjes? De een wist nog precies hoe het moest, een ander voelde weer trauma’s opborrelen. Hoe vervelend om het niet netjes te krijgen, terwijl je zo je best doet..

Hierna las ik een hoofdstuk uit de bijbel, Marcus vier vers 35 tot 41:

Jezus vaart met zijn leerlingen over het meer. Het gaat stormen, de boot loopt vol water. Jezus slaapt. Hij ligt achter in de boot op een kussen te slapen. De leerlingen maken Hem wakker en roepen bang: Meester, doe toch iets!

Jezus praat streng tegen de wind, de storm gaat liggen, het water wordt weer rustig. Jezus vraagt aan zijn leerlingen waarom ze zo bang zijn.

De leerlingen verbazen zich. Hoe kan het dat de wind en het water doen wat hij zegt? Ze vragen zich af: wie is toch deze man?

Jezus houdt de touwtjes in handen, ook al lijkt het of hij er niet bij betrokken is. De leerlingen roepen Hem en vragen Hem om hulp. Die hulp wil Hij geven, maar je mag er eerst zelf om vragen. De leerlingen vragen zich af wie Hij is.. dit terwijl ze toch al wel het een en ander van Hem gehoord en gezien hebben.

bootjeshiernaast

De leerlingen zijn veilig bij Hem. Dat merken ze uiteindelijk wel. Zo mogen wij ook veilig bij Hem zijn en onze angsten bij Hem neerleggen. Dan zijn die angsten misschien niet weg, Jezus kent ze wel. Ook Hij heeft angsten gekend, zo is in de bijbel te lezen.

Als einde van de ochtend, schreven we een angst in het bootje, om op die manier “afscheid” van die angst te nemen.

 

Toeval bestaat niet.

Het industrie terrein van Veenendaal werd afgelopen zaterdag bevolkt door vrouwen. Veel vrouwen. Er was een Eva-vrouwendag. In een kerk, Basiliek zelfs, die op dat terrein staat. Daar gingen schoondochter twee en ik naar toe. (het getal zegt iets over volgorde van binnenkomst in de familie) Vol verwachting klopte ons hart. Wat zou er komen en wie zouden we ontmoeten?

evaVrijdag zag ik op facebook dat iemand uit mijn fb-vriendenkring er met een vriendin naar toe zou gaan. Ik had haar vorig jaar in het voorbijgaan ontmoet, en verder kennen we elkaar alleen via FB en twitter en als bloggers. Ik zat me af te vragen of we elkaar zouden zien, zaterdag.

Omdat ik toch echt niet de deur uit kan zonder FB te checken, deed ik dat ook zaterdagochtend. Zo zag ik dat de betreffende FB vriendin toch alleen moest gaan, omdat haar maatje ziek geworden was. Mijn eerste gedachte was: ik reageer even en regel wat. Wie mijn een beetje kent, weet dat ik van het regelen ben. Nu dacht ik: nee, ik ga niets doen, ik reageer niet. Ik laat het los… er gebeurt wel wat, of niet, en dan is het ook goed…

Schone dochter en ik reden vrolijk naar Veenendaal. Er is daar bij de kerk een parkeergarage. Het onderwerp van de dag was: kwetsbare helden. Een held ben ik zeker niet in een parkeergarage, en gelijk aan het begin van de dag al zo kwetsbaar zijn, daar had ik geen zin in. Ik besloot mijn auto op een parkeerterrein in de buurt van de kerk te zetten. Zo gezegd, zo gedaan. Met een zwierige draai reed ik het terrein op. Onmiddellijk gevolgd door nog een auto. En jawel, uit die auto.. stapte de FB vriendin.

We hebben de hele dag met z’n drieën opgetrokken en dat was bijzonder en goed. Het was een mooie dag, we hebben veel gelachen, geboeid geluisterd naar twee spreeksters. ’s Morgens sprak Jeanette Westerkamp, en ’s middags Wilma Veen. Beiden vertelden een verhaal dat doorspekt was met eigen ervaringen. Daardoor was het geen abstract verhaal, integendeel. Dat saaie levens niet bestaan bleek wel uit de toespraken. Dat er veel gebrokenheid is, eveneens. Traditie getrouw was er ’s middags aandacht voor een goed doel. Soms ervaar ik dat als een ‘moetje’. En iedere keer weer is het schokkend te zien hoeveel armoede er overal en nergens is. Behalve armoede is er ook veel strijdlust en moed (bij vrouwen). We mochten collecteren en een druppel op een gloeiende plaat bieden.

laatlosevadagSchilderes Wilma Veen deelde een deel van haar leven. Een heftig deel, vol kwetsbaarheid. Angsten kun je benoemen, en weer loslaten. Daar is een goede gebruiksaanwijzing voor, zie deze foto –>

Ook bij God mag en kun je dingen loslaten. Dat werd concreet gemaakt. We kregen allemaal een sticker, waar we iets op mochten schrijven wat we kwijt willen/ bang voor zijn. Die stickers werden op harten, die al op doeken geschilderd waren, geplakt. Wilma ging er vervolgens overheen schilderen, zodat alles weggewist werd. (zie minifoto hieronder)

hartenevadagb

 

 

Het was een bijzondere dag met een bijzondere ontmoeting!

Lees hier het verhaal van de andere kant van de ontmoeting.

Maskers af

whitmsk1Ik sta voor de spiegel en zie dat mijn gezicht bleek is. Helaas, het is weer tijd voor make-up. Niet mijn favoriete tijd. Ik ervaar het vaak als een masker. Een masker waar ik zelf voor kies.

Ik denk aan de mensen die altijd met een masker rondlopen. Omdat het moet, om hun pijn niet te laten zien, om hun daden te verbergen. Hoe kijken zij naar zichzelf, als het masker af is?

Gisteren stond het Nederlands Dagblad “vol” artikelen over een verzwegen misbruikzaak in een van de kerken in Amersfoort. Een man ligt op sterven, daar werd voor gebeden in een kerkdienst, zoals dat dan gaat. Iemand herinnerde zich dat er een duistere kant aan deze meneer zat.

Onderzoek volgde, en de beerput ging open. In de tachtiger jaren heeft deze meneer een (on)behoorlijk aantal jongens misbruikt. Deze zaak is in de doofpot gestopt, althans, zo lijkt het. Er is in ieder geval geen aangifte gedaan. Niet door de ouders van de jongens, niet door de jongens. De man in kwestie kon zijn werk blijven doen. (hulpverlening) en lid van deze gemeente blijven.

Nu hij ernstig ziek is, komen zijn misdragingen alsnog aan het licht en lijkt het er op dat hij nu ineens aan de schandpaal genageld moet worden.

Ontmaskerend.

Deze man is dader. Dat is een feit. Tegelijkertijd verbaas/erger/ ik me aan de manier van beschrijven in de krant. In een commentaar van de hoofdredacteur wordt een zodanige omschrijving gegeven van de dader, dat iedere (meelevende) 50+er met een redelijk geheugen, weet wie deze man is.

Ik twitterde hierover. Omdat ik me afvroeg wat nu het verschil was tussen concreet een naam noemen, en deze omschrijving. Ik kreeg enkele reacties. Instemmend.

Eén luidde: wat gun ik het de ‘dader’ dat hij er zelf geen moeite mee zou hebben als zijn naam genoemd wordt. Genade maakt vrij.

Dat klopt, genade maakt vrij. Het allermooiste zou zijn geweest als er dertig jaar geleden anders was gehandeld. Door iedereen: kerkenraad, dader, slachtoffers. Niet veel mensen van nu zijn er toen bij geweest. Grote woorden zijn nu makkelijk en snel gesproken.

Ontzetting en verbijstering voor zolang het geheugen van krantenlezers duurt. Slachtoffers hebben levenslang. Dat realiseer ik me en maak ik van dichtbij mee. En toch…. Ik blijf me afvragen of een masker op deze manier moet worden afgerukt.

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén