Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: februari 2017

Leven….

“Het leven, het hoeft voor mij niet meer. Het is dat ik het mijn kinderen niet aan wil doen, maar anders, ja, dan wist ik het wel”.

“Het leven is een feest!” “Nou ja, ik doe maar alsof het een feest is, want als ik echt bedenk hoe mijn leven eruit ziet, heb ik geen leven meer.”

“Het leven is een strijd, ik ben er zo moe van, ik kan niet meer vechten”

Een veertienjarige jongen in onze stad besloot niet verder te willen en kunnen leven, nadat hij een naaktfoto van zichzelf op het www ontdekt had.

Deze zinnen hoorde en las ik in de afgelopen dagen. Ik werd er een beetje verdrietig van. Zoveel moeheid om te leven. Het leven niet zien als geschenk maar als opgave. En ik beken dat ik het soms herken. Moeheid, verdriet om alle gebrokenheid. Verlangen naar de nieuwe wereld die God beloofd heeft.

In andere situaties is er grote dankbaarheid omdat het ‘van de weg raken’ slechts tot gevolg heeft dat de auto kapot is, en de bestuurder niet. Leven dat door mag gaan!

bloemenfotomirjamIk schrijf dit op de dag die toch bijzonder is en blijft: de geboortedag van het eerste kind van oudste zoon en schoondochter. Emma was toen al overleden. Haar plaats was niet hier, maar al bij God.

Onbegrijpelijk voor ons allen. Dat is wat ik het liefste wil, begrijpen, grijpen waarom dit zo gebeurde. Hier op deze aarde  zullen we geen antwoord krijgen. Geen idee of  er “later” antwoorden komen. Ik denk dat het dan niet meer zo belangrijk is te weten waarom dingen al dan niet gebeuren.

Dan is er alleen feest!

Silence

Vroeger was ik altijd bang dat de Russen ons land zouden bezetten en dat geloven dan verboden zou zijn. Wat zou ik dan doen, wat zou ik dan durven? Dit was echt een kinderangst van mij. In de loop van de tijd verdween de angst voor Russische overheersing. Gisteravond zag ik een film die toch wel weer een angst naar boven liet komen: Silence. Ik twijfelde lang of deze film echt wilde zien. Ik las er een aantal artikelen over. Allemaal even boeiend, (met dank maar weer aan  het Nederlands Dagblad) Ik twijfelde of ik bijna drie uur naar veel zware en moeilijke dingen kon en wilde kijken.

Gisteravond ben ik toch gegaan. Een adembenemende en hartslagverhogende film. Boeiend vanaf de eerste beelden. Geweldig mooie beelden van de natuur in Japan. Geweldig heftige beelden van alle pijn en martelingen die mensen ondergingen omdat zij hun in geloof in God vasthielden. Confronterend. De zielsvragen en zoektocht van de priester om wie dit verhaal draait kwamen erg dichtbij. Zó voorstelbaar!

Het verhaal speelt in de 17e eeuw, in Japan. Kort gezegd: twee priesters gaan in Japan op zoek naar een andere priester, die, zo wordt gezegd, het christelijke geloof heeft afgezworen. Verzaakt, zoals in de film steeds wordt gezegd. De priesters ontmoeten wel christenen, die allemaal vuurbang zijn voor de vervolger. Terecht, zo blijkt in de loop van het verhaal. De ene priester overlijdt al vrij snel, de ander gaat op pad. Hij wordt gevangengezet. Hij wordt zelf niet (fysiek) gemarteld, maar moet aanzien hoe anderen lijden. Regelmatig heeft hij gesprekken met de grote opdrachtgever voor de martelingen. Hierin rollen de spitsvondigheden van beide over elkaar.  Deze gesprekken zijn uiteraard bedoeld de priester zijn geloof te laten verzaken. Doet hij dit niet, dan lijden anderen daar onder, lijden tot in de dood.

Uiteindelijk zet ook deze priester zijn voet op een afbeelding van Jezus, waarmee hij aangeeft Jezus los te laten.  Hierdoor worden anderen gered.

Ik heb geboeid zitten kijken. Al kon ik het af en toe niet aanzien. Nu nog spoken er beelden door mijn hoofd. Denk ik aan de stilte van God, zoals die ervaren is door de priester. Zie ik zijn verdriet en pijn. Realiseer me dat zijn geloof in de loop der tijd een verandering ondergaat. Eerst een zeer stellig weten, en uitvoeren van alle rituelen. Daarna veel dichterbij en dieper.

In de film benoemt degene die de macht heeft (de veroordelaar, ik ben de titel kwijt) de cultuur van Japan. Hij stelt dat het volk helemaal geen nieuwe godsdienst nodig heeft. Het christendom zou wezensvreemd zijn voor Japanners, zo vindt hij. Het geloof kan hier niet groeien, het belandt in een moeras en schiet geen wortel. Dat kan zo zijn, zeker is dat er werkelijk alles aan is gedaan om te voorkomen dat het ooit wortel zou schieten. In hoeverre dat echt succesvol is geweest, weet ik niet.

Mijn hoofd is nog vol, mijn slaap was onrustig, de vraag uit mijn jeugd komt weer naar boven….. ondanks dat ben ik blij dat ik deze film gezien heb.

Communicatie in het ziekenhuis.

In de afgelopen week was ik voor mijn werk drie keer in een ziekenhuis.  Als extra paar oren. En ik hoorde veel, deze week.

Als je een afspraak hebt bij een specialist, moet je je eerst aanmelden bij de secretaresse. Zij (ik ben nog geen hij tegengekomen) achter een computer aan een bureau. Je zegt je naam en voor wie je komt. De vervolgvraag is altijd: wat is uw geboortedatum? Braaf noem je die. Een ieder die wil kan meeluisteren….

Gisteren hadden we een afspraak bij een cardioloog. We zaten (lang) te wachten. Er kwam een echtpaar bij de balie. Na het noemen van de geboortedatum gaf de secretaresse een blijk van herkenning: o ja, u komt hier voor hartfalen. Gaat u maar in wachtruimte C zitten. Blijkbaar begon ze aan zichzelf te twijfelen, ik hoorde haar even later bellen. Waar moet ik meneer H (volle naam) neerzetten? ……. Oké, ja ik heb hem nu in ruimte C gezet.

Even later waren wij aan de beurt, nou ja, mijn klant dan. Doorgestuurd door de longarts naar de cardioloog. Allereerst werd de vraag gesteld waarom zij hier zat. De uitleg duurde te lang en werd onderbroken. Vervolgens de mededeling dat de onderzoeken geen afwijkingen lieten zien. En of ze nog steeds rookt? Er volgde een tirade over de gevaren van roken. Deze bevatte geen nieuwe gezichtspunten. Slechts een hoog eigen schuld, dikke bult gehalte.  Terwijl de rede uitgesproken werd was de arts druk bezig te typen. We stonden binnen vijf minuten weer op de stoep, een aanvraag voor een volgend onderzoek bij ons.

Eerder deze week was ik met iemand anders in het ziekenhuis, op de afdeling eerste hulp. Daar wachtten we een uur of twee. Vervolgens kwam er een arts. Zij was hoogstverbaasd dat zij ingevlogen was, in haar ogen was zij niet de aangewezen persoon. Na nog een tijd wachten en een kort lichamelijk onderzoek gingen we weer naar huis. We kregen een recept mee voor rustgevende medicijnen en de mededeling dat dit toch niet de bedoeling was, en dat de communicatie beter moet.

communicatie-creatie-bij-djojIk vraag me in dit soort situaties af waar het om draait. Het aloude adagium dat de patiënt centraal staat ben ik in deze gesprekken niet tegengekomen. Wordt er naar de procedures gekeken of naar de mensen die ziek zijn?

 

De dag door uwe gunst ontvangen.

Vanmorgen scheen de zon stralend. Het is al weer iets vroeger licht en later donker. Ik hoor alweer meer vogels dan een tijdje geleden. Het is stil in straat en in ons stukje van de wereld. Ik stop even mijn hoofd onder het dekbed en is er alleen maar rust en vrede.

Een week met goede werkgesprekken en een aantal spontane waardevolle gesprekken ligt achter me. Deze dag ligt zonder agenda en afspraken voor me. Spontaan komt er een zin van een lied in me op: de dag door uwe gunst ontvangen….  ik merk dat alleen de eerste regel boven komt en ik het vervolg niet meer weet. Opzoeken dus.

Tot mijn verrassing is het geen ochtendlied maar een avondlied. Een gedragen tekst. Toch ook wel een mooie tekst. De dag ontvangen door Gods gunst. Dank u wel!

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén