Het is meivakantie, kinderen hebben vrij en mama’s moeten wel werken. Dan is een oma in de buurt wel makkelijk. Zo ook afgelopen dinsdag. Het was een rustige oppas, de helft van de kinderen logeert bij andere opa en oma. Zo was ik met oudste en jongste kleinkind. De was was gestreken, de koffie opgedronken en er waren nog wat nuttige of leuke dingen gedaan. We deden een spelletje.
Memory over de zondvloed. Spelregels werden aangepast aan de stand van het moment. Gelukkig voor mij had het spel maar vijftien setjes kaarten. Dat was nog redelijk te overzien en te onthouden.We oefenden ons in het selfies maken. 
Na het spel was het tijd om de neus buiten de deur te steken. Het ene moment scheen de zon, daarna zag ik alleen maar wolken, vervolgens regende het. Kortom, ik aarzelde om weg te gaan. Floor vond dat allemaal onzin, zij wilde gewoon gaan. Jas aan en dan weg oma.
We wandelden naar het winkelcentrum, deden onze boodschappen en zagen allerlei mooie armbandjes, haarspeldjes en andere bijzondere dingen. Floor is een kei in het niet vragend vragen.
Op de terugweg was het nog steeds droog. Floor legde uit: “Oma, het is nat, of het is niet nat. Maar het is niet erg hoor. Als het niet nat is, komen we gewoon thuis. Als het nat is, neem je een paraplu mee en dan ben je niet nat. Maar als we de paraplu vergeten zijn en het is nat, dan pakken we thuis een handdoek en drogen we ons af. Klaar.”
Het was heerlijk om zo in de kleine overzichtelijke wereld van een vierjarige te zijn!
Ik was bijzonder geraakt door dit werk, een Piëta. Geen Maria met gestorven zoon. Dit is gemaakt door Klaas Kloosterboer, na aanslagen in Parijs. (november 2015) Door de verf heen zijn de krantenberichten over deze aanslagen te lezen.