Maand: mei 2017

# Tag: zing, vecht, huil, bid, lach en bewonder.

Op mei 29, 2017

Er zijn van die leuke ‘kettingbrieven’ in blogland en deze keer mocht ik er eentje ontvangen. Uiteraard geen echte brief. Ik werd getagd door Lydia en uitgedaagd om een aantal vragen te beantwoorden. Vragen die afkomstig zijn uit een liedje van Ramses Shaffy: zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.

Een leuke uitdaging!

Zing: wanneer zing je?

Ik merk dat ik vooral “functioneel” zing: bijeenkomsten, kerkdiensten, oefenavonden van de cantorij, dat soort gelegenheden. Ik voel me meestal weer opgeladen na een avond oefenen en zingen. Vroeger was er niets leuker dan met een kind achterop te fietsen en dan “Jezus is de goede herder” over de straat te galmen. Of de kinderen dat nu echt leuk vonden weet ik niet meer. Er werd wel braaf meegezongen. Ik houd van muziek. Muziek kan troosten en die bemoedigen. Sommige muziek zal voor mij verbonden blijven met bepaalde gebeurtenissen. In m’n uppie zingen doe ik zelden, er moet iets van samen bij zitten.

Dit lied zongen we afgelopen vrijdag. Soms vind ik het moeilijk om door de bomen van alle ellende het bos van Gods grootheid te (blijven) zien. Dit lied hielp me weer op weg, God is erbij!

Vecht: beschrijf de laatste keer dat je hebt gevochten, voor jezelf of voor een ander.

Vechten vind ik moeilijk, ik denk dat ik sneller uit situaties wegloop. Ik probeer wel eerst een situatie te veranderen, of om er mee te leven. Als dat niet lukt, ga ik weg. Niet altijd is vechten de beste optie, vind ik. Soms is het beter uit een relatie/ situatie te stappen. Opnieuw beginnen. Zoiets als: met vallen en opstaan doorgaan. Al levert dat uit relaties/ situaties stappen wel vaak veel verdriet op. Verdriet met veel tranen.
Ik ben wel een doorzetter, heb op latere leeftijd mijn HBO diploma gehaald. Toen vechten in mijn vorige baan als werknemer niet meer hielp, ben ik weggegaan en als ZZP-er verder gegaan. Ik had niet gedacht dat ik dat zou kunnen….

Ik heb soms het gevoel dat ik moet vechten zodat een klant een beschikking voor begeleiding kan krijgen. Dat voelt niet bepaald aangenaam, alsof het een gunst is.

Huil: ben je snel geëmotioneerd?

Ik krijg steevast tranen in mijn ogen op de eerste bijeenkomst van de New-Wine zomerconferentie. Het daar weer samen zijn, het samen zingen, het is iedere keer weer een overweldigende ervaring. Ik kan tranen in mijn ogen krijgen als ik zie dat anderen verdriet hebben. Soms krijg ik tranen in mijn ogen als ik me dicht bij mensen voel en er iets pittigs gebeurt.

Bid: hoe uit je jouw spiritualiteit? Waar geloof je in?

Ik geloof in God de Vader, Jezus de zoon en de Heilige Geest. Opgevoed in een gereformeerd gezin, ben ik nog steeds lid van deze kerk. Al is mijn manier van geloven wel veranderd in de loop van de jaren, dat dan weer wel. Ik vind de kerk als instituut nu minder belangrijk dan vroeger en ik ben er losser in geworden. Er zijn verschillende gebeurtenissen aan te wijzen als oorzaak/reden van deze veranderingen.
Eerlijk gezegd kan ik me een leven zonder God niet voorstellen.

Lach: wie maakt je aan het lachen?

Na veertig jaar huwelijk: nog steeds mijn allernaaste.Een lachen in verbondenheid, elkaar (meestal) begrijpen en waarderen.

En de kleinkinderen, waar we samen erg van (mogen) genieten.

Soms moet ik wel mijn best doen om de dingen te zien waar ik om kan lachen. Niet dat ik mijzelf voortdurend alleen maar serieus neem, soms gebeurt er teveel in de kleine en grote wereld.

Werk: werk je om te leven, of leef je om te werken?

Ik hoef niet te werken om te leven, tegelijkertijd is werk wel erg belangrijk voor mij. Ik werk vanaf mijn achttiende, ben door blijven werken tijdens zwangerschappen en kindertijden. Dat was toen nog niet zo gewoon als het nu is. Nu had ik de mazzel dat ik ’s avonds kon werken, zodat er niet al teveel georganiseerd hoefde te worden. Ik werk niet meer in de zorg aan het bed, ik heb mijn eigen toko en begeleid mensen die niet aangeboren hersenletsel hebben.

Bewonder: wie bewonder jij en waarom?

Ik bewonder vooral de mensen die ik mag begeleiden.Ondanks alle gekwetstheid zie ik zoveel kracht en doorzettingsvermogen. De wil om door te gaan, de wil om relaties in stand te houden, ondanks alle gebrokenheid. De energie en levenskracht, de wil om een goede vader en moeder te zijn.. zo bijzonder om te zien en mee te mogen maken.

zo, dat was nog best een ‘klusje’ om deze vragen te beantwoorden. Graag wil ik dit stokje doorgeven aan Ingeborg va Vliet, met haar weblog Als het leven kwetsbaar is. http://kwetsbaarheid.blogspot.nl/

Ingeborg… voel je niet verplicht, maar stiekem zou ik het wel fijn vinden als je de vragen wilt invullen. En wil je het dan ook weer “doorgeven”?

Vloggertje

Door Margé

Op mei 27, 2017

In Kleinkinderen

Oma als blogger, kleinkinderen als vloggers.

Stijn, oudste kleinzoon, vlogt al een tijdje. Af en toe is zijn zusje Floor filmonderwerp. Geweldige onderwerpen, grappig om te zien! (haha, helemaal niet bevooroordeeld hoor..

Klaproos

Door Margé

Op mei 23, 2017

In Leven als kind van God

de wereld staat in vuur en vlam door oorlogen en geruchten van oorlogen

oorlogen in de grote wereld en in de kleine wereld

vluchtelingen op zoek naar veiligheid, op zoek naar rust

onrust en geweld bloed en tranen

en toch….

de klaproos toont zijn vuur

uitgebarsten

“Ik ben altijd bij jullie, totdat de nieuwe wereld komt”

Meedenken

Door Margé

Op mei 18, 2017

In Gehoord/ gezien/ gelezen

In het Nederlands Dagblad staan regelmatig oproepen om mee te denken over allerlei onderwerpen. Altijd leuk, dat meedenken! Ik houd er wel van. Een paar weken geleden was de vraag naar babyfoto’s met een bijzonder verhaal. Voor iedere ouder zal iedere babyfoto een bijzondere foto zijn. Sommige foto’s zijn meest bijzondere foto!

Ik had daar onmiddellijk een beeld bij. De foto dat ik onze derde zoon voor het eerst echt vast mocht houden. Die foto stuurde ik op en schreef er wat tekst bij. Een tijdje later kreeg ik een reactie, dat de foto geplaatst zou worden en dat nog wat meer informatie wenselijk was. Een telefoongesprek volgde.
Vanmorgen lag het resultaat op de mat. Toch best raar, om jezelf op de voorpagina van een krantenbijlage te zien!

Dit is de link naar het artikel: https://www.nd.nl/nieuws/nederland/eindelijk-even-uit-de-couveuse.3.2683632.lynkx?s=xIaNAIpREzxMeqXYVdAFOg==

Vrouwen

Door Margé

Op mei 15, 2017

In Gehoord/ gezien/ gelezen, Leven als kind van God

Afgelopen weekend was het jaarlijkse Urban Expressionweekend in Amerongen. Wij gingen alleen de zaterdag, overnachtten in een B&B in Veenendaal en gingen daar gisteren naar de kerk. Onze keuze viel op Mozaiek0318, een evangelische gemeente die in de afgelopen jaren enorm is gegroeid. Iedere zondag is er twee keer dezelfde dienst. Met kerst en pasen moet je zelfs reserveren, dan loopt het helemaal storm. We hoorden van iemand dat er zelfs mensen vanuit Eindhoven deel (lid) zijn van deze gemeente.

’s Morgens werden we gewekt door klokgelui. Dat was lang geleden dat we dat hoorden. Als ik hier een kerkklok hoor luiden is het bij een begrafenis vanuit een kerkje hier dichtbij. ( ik denk er dan meteen aan dat dat vier euro kost, wat extra bijgeschreven wordt op de rekening van de begrafenis) Onderweg naar het kerkgebouw zagen we veel mensen onderweg. Allemaal kerkgangers. In Veenendaal zijn heel veel kerken. Fraai gekleed, de meeste vrouwen in een rok of jurk. Soms met een hoed op. Grote gezinnen, grote auto’s.

Goed, Mozaiek3018 dus, daar kwamen we uiteindelijk. Kees Kraayenoord hield de preek. De preek ging over de positie van vrouwen. Hoe kijken we (mannen) naar vrouwen? Welke positie krijgen zij? In de tijd dat Jezus op aarde rondwandelde was de situatie heel wat slechter dan nu. ( hier in het westen) In de bijbel lezen we hoe Jezus met vrouwen omgaat. Uit het boek Lucas werden een aantal voorbeelden genoemd. De Here Jezus had vrouwen in zijn groep volgelingen. Rijke vrouwen zorgden voor zijn onderhoud. Zij worden bij name genoemd. Vrouwen zijn de eersten die de opgestane Jezus zien. Zij zijn getuigen. In die tijd mochten vrouwen geen getuigen zijn, hun verhaal telde niet mee. De Here Jezus vertoont zich aan hen en zij mogen vertellen over Wie zij gezien hebben.

Een bekend bijbelverhaal is dat over Martha en Maria. De een hard aan het werk, druk in met zorgen. De ander zit aan de voeten van de Heer. Zuigt zijn woorden in. (stel ik me zo voor). Als Martha vindt dat Maria ook wat moet doen, zegt Jezus dat Maria het beste deel gekozen heeft. Het lijkt dan dat Jezus bedoelt dat rusten aan zijn voeten het beste deel is. Echter, dat aan de voeten van Jezus zitten, is niet zozeer rusten en mindfull leven of iets in die richting. Eerder het tegenovergestelde: aan de voeten van een leraar zitten, betekent dat je student bent! Een echte leerling van een rabbi (joodse leraar), dat was Maria. Ongehoord in die tijd! Martha riep haar zus tot de orde: hoe haal je het in je hoofd om daar te gaan zitten en te denken dat jij, een vrouw notabene, een student zou kunnen zijn? Jezus zegt dat zij het beste deel gekozen heeft. (Lucas 10: 38-42) Vrouwen krijgen een totaal andere positie dan gewoon was in het oosten van die tijd. (Overigens: de wetten die God gegeven heeft in het oude testament zijn meer vrouwvriendelijk dan in de omringende volken “normaal” was)

Aan het einde van de dienst moesten alle vrouwen gaan staan. De mannen mochten laten horen dat zij respect en bewondering voor de vrouwen hebben. Een vet applaus volgde! Kees Kraayenoord las de volgende tekst voor:

Sta op en schitter! Jullie zijn door God geschapen, geliefd en geroepen. Jullie identiteit ligt in Christus. Niet in je lichaam, in je positie, in je man, in je vader. God zelf houdt van je. Je bent zijn dochter. Je bent geschapen naar zijn beeld. Je bent meer dan een lustobject. Je bent meer, door Jezus onze Heer!

Wow, dat voelde heel bijzonder om zo aangesproken te worden! Een bijzonder moederdagkado!

Nieuwe beschikking

Door Margé

Op mei 4, 2017

In NAH

Vanmorgen had ik een afspraak met een klant. Daar schoof een WMO-consulent bij aan. De beschikking voor de begeleiding was namelijk afgelopen en dan moet er weer een nieuwe komen. (tenzij ik van plan ben als vrijwilliger verder te gaan)

Voordat de gemeentes over de toekenning en financiering gingen, schreef ik als begeleider een brief naar het CIZ (centraal indicatieorgaan zorg) met daarin de beargumentering voor voortzetting van de begeleiding. Meestal volgde dan nog een telefonisch onderhoud met de indicatiesteller en doorgaans was de indicatie geregeld. De duur van deze indicatie kon tot 15 jaar oplopen.

Nu is alles anders. Immers, we zetten een ieder in zijn/ haar kracht en bezuinigen er vrolijk op los. Nu moet de persoon die begeleiding wil, dit zelf aanvragen. Vaak betekent dat dat het hele verhaal opnieuw verteld moet worden, voor de zoveelste keer. Vanmorgen hoefde dat gelukkig niet, de consulent had zich terdege voorbereid. Wel moest mijn klant uitgebreid aangeven waarvoor ze begeleiding nodig heeft. En leek de conclusie deels te zijn dat vrijwilligers in deze situatie ook best veel kunnen doen.

De situatie van mijn klant zal niet verbeteren. Zoals het er nu uitziet, alleen verslechteren. In die zin is het voorspelbaar dat begeleiding langer nodig is. Zoals het er nu uitziet, komt er een beschikking voor een jaar. Dan kan het verhaal weer van voren af aan beginnen. Voor mij voelt het of ik iedere keer weer moet bewijzen dat ik het geld waard ben.

Voor mijn klant(en) betekent het dat ieder jaar weer uitgelegd moet worden wat jij niet kunt en waar je hulp bij nodig hebt. Word je dan in je kracht gezet of word je, steeds weer opnieuw, geconfronteerd met dat wat je niet meer kunt doen en ook nooit meer zult kunnen doen.

Het voelt alsof het ontvangen van begeleiding een enorme gunst is die gegeven wordt, in plaats van die zorg te leveren die ervoor kan zorgen dat mogelijkheden nog zoveel mogelijk gebruikt worden. Overigens wil ik zeker niet beweren dat mensen zelf niet in staat zijn hun vraag te verwoorden, of hen onmondig houden. Maatwerk zou nog meer maatwerk kunnen worden als klanten de keuze zouden hebben: zelf de aanvraag etc. regelen of dit laten doen door een ander (=begeleider)

Kostbaar

Door Margé

Op mei 3, 2017

In Kleinkinderen

“Oma, gaan we nog een keer naar de Spelerij?”, vroeg oudste kleinzoon. (13). De vraag verraste me. De laatste keer dat we er waren was drie jaar geleden, en het leek er op dat dat voor hem ook echt de laatste keer zou zijn. Maar als jullie graag willen, dan doen we dat toch?

Zo reden we gisteren naar DIeren. Naar de Spelerij/ de Uitvinderij. Oudste en een na oudste kleinzoon met opa en oma. De Spelerij lieten we een beetje links liggen. Te koud en te nat. In de Uitvinderij was het behoorlijk druk.

We begonnen de dag heel gezond. Zo grappig, vier keer koffie en geen frisdrank meer. We bakten ons eigen stokbroodje als lunch.We maakten veel dingen. Onvermoede creativiteit borrelde op. We maakten een vloot van piepschuimbootjes.

We probeerden mooie dingen van plexiglas te maken. We ontdekten dat het niet handig is om eerst een mooie vorm te maken en dan een gaatje te boren.. niet de meest praktische volgorde.

En waren om een uur of vier toch echt uitgewerkt en uitgeknutseld. We stapten weer in de auto, waar de schermen weer in gebruik genomen werden. Die hadden ze toch wel een beetje gemist overdag.

We besloten bij de meest gezonde restaurantketen van het land te eten. (al is de naam restaurant teveel eer). Want eigenlijk hoort dat toch, als je een dagje met je opa en oma op pad bent, afsluiten met fastfood en ijs.

Kostbaar staat boven deze blog. Voor ons was dit een kostbare dag. (letterlijk en figuurlijk) Genieten om zo met elkaar op pad te zijn. Genieten om zo deel te mogen zijn van elkaars leven.