Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juni 2017

Schoolreisje

Gisteravond ging ik op “schoolreisje”. Dat kwam zo: de EO bestaat dit jaar vijftig jaar, en hield een zoektocht naar de beste kerkband van Nederland. Amaze Praise, uit onze stad deed daaraan mee. Zij kwamen in de finale, en die finale was gisteravond. Er was een grote praise avond in de open lucht, bij het EO-gebouw in Hilversum. Iemand uit onze stad had bedacht dat het leuk zou zijn met een bus vol supporters naar Hilversum te gaan. Bus gehuurd, bericht op Faccebook gezet en maar afwachten. De bus was in no-time volgeboekt. Zo vertrokken we gisteravond, op een superwarme dag, richting EO-studio. Een bus vol enthousiastelingen! Alles was supergoed georganiseerd. We kregen een vlaggetje met AMAZE erop, een sticker, een flesje water, een zakje snoep.

De reis ging voorspoedig. De bus had airco, heerlijk koel. Onderweg zagen we enkele bliksemflitsen en we voelden dat het behoorlijk waaide. Een hoge bus is een beste windvanger. Het werd wel steeds koeler en daar had ik qua kleding geen rekening mee gehouden. We kwamen bij het EO gebouw aan, het was bijzonder om dat gebouw ook eens een keer te zien. Het is een mooi oud gebouw.

Er waren drie bands in de finale. Een ieder had een verplicht nummer, een psalm en een eigen keuzelied te zingen. Het was leuk om naar die bands te luisteren en ongegeneerd af te serveren. Uiteraard was er in onze oren maar een band de beste!   In de pauze was overleg tussen de juryleden. Zij ‘stuurden’ een band weg, en de finale ging tussen AMAZE en Break Through, een band uit Zwijndrecht. Het was superspannend.  Uiteindelijk won de laatste band….

In een iets minder uitbundige stemming reden we weer naar huis. We kregen een zakje chips voor onderweg, waar de chauffeur niet zo blij mee was. De bus moest vandaag naar Frankrijk, het liefst geheel schoon. Traditie getrouw ging iemand met “de pet” rond voor de chauffeur. We verstopten ons niet, we werden toch niet opgewacht.

Wat we onderweg wel deden was zingen, veel zingen. Heel bijzonder om ’s avonds laat met zo’n vijftig mensen opwekkingsliederen in een bus te zingen! Ik zeg: geslaagd schoolreisje!

 

Stigmajas

Een stigmajas, wie kent hem niet? Ik niet, tot voor kort. Onlangs hadden we een leden vergadering van de ZorgondernemersTwente. Behalve een aantal onderwerpen om te bespreken, was er een spreker. Een ervaringsdeskundige. Voordat de vergadering begon was de spreker bezig te stickeren. Hij bekeek ons eerst, om vervolgens een sticker op te plakken. Op de mijne stond “lief”.

De spreker stak van wal. Wat volgde was een verhaal dat ruim een uur duurde en geen seconde verveelde. De spreker was een man, geboren in Turkije, op éénjarige leeftijd naar Duitsland verhuisd en als twintiger in Nederland terechtgekomen. Hij was verslaafd geweest aan hard drugs en vertelde daar over. Hoe het zo gekomen was. Hoe zijn ouders waren: liefhebbende, hardwerkende mensen. Mensen die goed wilden zijn voor hun familie en bedrogen werden. Hoe hij als kind hierin stond, wat dat met hem deed. Ik realiseerde me weer eens hoeveel invloed je cultuur op je heeft.

Hoe hij met drugs begon, er mee stopte, ermee begon, ermee stopte. Wat voor invloed dat had op relaties. Hoe er (niet) over gesproken werd. Immers, waar je niet over praat, dat is er niet. Een grote roze olifant, die midden in de kamer staat, die iedereen ziet en die niemand benoemt.

We kregen allemaal labels met teksten. Die moesten we met klittenband op een jack plakken. Allemaal labels, over mensen die verslaafd zijn. Losers, sukkels, eigen schuld, enzoverder. We moesten ook gewichten aan die jas hangen, zo zwaar. Dat waren de oordelen die anderen al dan niet uitspraken of dachten. De zwaarste oordelen zijn die die je over je zelf uitspreekt. Zelfstigma’s. Die blijven het langste hangen en zijn bijna niet uit te roeien.

De spreker vertelde over gevangenisstraffen en hoe het is als je de gevangenis verlaat. Wie helpt je dan? De reclassering? Eerste afspraak twee weken na ontslag. Waar kun je terecht? Bij het Leger des Heils om te slapen? Bijna alle mensen daar zijn verslaafd. Dus de kortste route naar weer in de fout gaan. In ons land is alles perfect geregeld, al klopt er vaak niets van. Als je woonruimte wilt hebben, moet je geld hebben. Om voor een uitkering in aanmerking te komen, moet je woonruimte hebben. Tja… een echte kip-en-ei vraag dus, die bijna niet te ontwarren is.

Uiteindelijk volgde opname in een kliniek om af te kicken. Dat is gelukt. Daarna volgde een scholingstraject en nu heeft hij een eigen bedrijf en is voor diverse instellingen werkzaam. Wat een verhaal! Wat een moed en wat een kwetsbaarheid.

En ik, ik zat er maar met mijn labeltje…

Synodebesluiten

En inmiddels zijn er besluiten genomen. Vrouwen mogen diaken, ouderling èn predikant worden. Donderdag is besloten dat diaken en ouderling mag. Vrijdag viel de beslissing dat vrouwen ook predikant mogen worden. (in mijn ogen is die laatste beslissing een logisch gevolg van de vorige beslissing)

Vandaag wordt besloten hoe dit ingevoerd gaat worden. Er lag een voorstel om diaken en preekconsent (= wel mogen preken en geen predikant zijn) wel snel in te voeren, en ouderling en predikant officieel in 2020. Als ik het goed heb is daar geen uitsluitsel over gegeven. (ik zie net op twitter dat het open ligt en er geen voorstel van deputaten ligt) Lijkt mij een goed plan om dit aan de plaatselijke kerken over te laten, en niet van “bovenaf” vast te leggen. We heten niet voor niets nog steeds vrijgemaakt.

Er zijn veel reacties op deze besluiten. Blije reacties, in de zin van: eindelijk gerechtigheid. Of dankbaarheid, die gewoon dankbaarheid genoemd wordt. Ik zie ook veel teleurgestelde en verdrietige en boze reacties. Mensen die aangeven nu weg te gaan uit de GKv. Dit is de laatste druppel die de emmer deed overlopen voor hen. Ik lees veel woorden, grote woorden. Ik lees oordelen en hardheid. Word er verdrietig van.

Wat zal ik er nog meer over zeggen?

 

M/V en ambt, blog nummer zoveel…

en dan binnen de Gereformeerde kerk vrijgemaakt. Nog meer dan anders zit ik aan mijn telefoon gekluisterd. Iedere tweet volg ik. De synode (=landelijke vergadering van de kerk) vergadert. Over de plaats van vrouwen in de kerk. Daar wordt al een aantal jaren over nagedacht en vergaderd.

Binnen onze kerken mogen vrouwen veel doen, maar geen ambt bekleden, zoals dat heet. Een ambt betekent regeren, en vrouwen mogen niet regeren. Dit is gebaseerd op een aantal bijbelteksten. In onze kerken is lang gezegd dat als je die bijbelteksten over de vrouw loslaat, dus wel zegt dat een vrouw in het ambt kan en mag, je de bijbel loslaat. En waar kom je uit, als je het gezag van de bijbel loslaat? Wat is dan nog wel of niet waar?

Sinds een aantal jaren wordt er (toch) nagedacht over vrouwen en ambten. Ik schreef er al (veel) vaker over. De reden dat ik er nu weer over schrijf is dat er vandaag een beslissing genomen wordt. Terwijl ik dit schrijf ontdek ik dat er een video is gemaakt over dit onderwerp. Nog niet gezien, dat ga ik binnenkort doen.

Ik merk dat ik een knoop in mijn maag heb. Ik probeer om wijsheid te bidden.  Ik vind het heel erg spannend. Ik weet niet wat ik ervan kan en mag ‘vinden’. Het argument: ik volg de bijbel, “dus” mag het niet, vind ik te kort door de bocht. Alles en iedereen veroordelen die alleen al er over nadenkt, nee dat is het niet. Wat het dan wel is, wat wel wijsheid is, weet ik nog steeds niet.

Wel weet ik/ denk ik, dat wat er ook besloten wordt, er mensen teleurgesteld en verdrietig (boos?) zullen zijn. Er zijn al verschillende voorstellen voorbij gekomen. En afgeschoten. Een voorstel tot verdere studie haalde het niet. De gedachten gaan diverse kanten uit, zoals de meningen in de kerk dat ook doen. Ik vind dat er een echt besluit genomen moet worden. Ook al zou dat zijn dat alles blijft zoals het was. Dan is er duidelijkheid. Dus niet nog eens weer gaan studeren, of het ene ambt uitbreiden en geen ambt meer noemen zodat vrouwen mee kunnen doen. (en toch net niet echt mee doen).

Er was een opmerking dat de urgentie (voor besluitvorming)  wel meevalt als je twaalf jaar discussie tegenover twintig eeuwen kerkgeschiedenis zet. Dat vind ik dan weer typische mannenlogica, die vrouwen werkelijk te kort doet.

Hoe het wel moet? Hoe het verder gaat? Heer, geef wijsheid.

Pasto-raad op wielen

 

“Pas op dat je niet cynisch wordt”, zei hij, “je hebt het wel een beetje in je dat je dat wordt”.

“neem me niet kwalijk hoor dat ik dat zo zeg”.

“Van jou kan ik het hebben”, was mijn reactie. “Dank je wel, ik weet het van mezelf”.

Hij, de predikant van een kerk die qua ‘ligging’ onze buurkerk is, een jaar of vijftig geleden ontstaan. En ik. Twee kerkmensen, met hart en ziel verbonden met Christus, gescheiden optrekkend. We wonen in aangrenzende wijken en zijn beiden fervent fietser. We ontmoeten elkaar regelmatig, en zijn redelijk op de hoogte van (elkaars) kerkelijke wel en wee. Mijn wee mocht ik naar hem uitspreken.

Gister zag ik hem bij een winkel in het stadscentrum, ik fietste naar huis. Altijd dezelfde route. Och, een ontmoeting zou leuk zijn dacht ik. Ik vertraagde mijn fietstempo, en bij verkeerslichten werd ik ingehaald. We praatten, nou ja, hij vroeg en ik vertelde. Altijd fijn, een luisterend oor. Zoals vaker was zijn slotzin: je weet met te wonen, toch? Ja, ik weet zijn huis te wonen, en zal toch niet zo snel een afspraak maken. Dat heeft dan weer te maken met mijn invulkunde: hij heeft het al zo druk…

Ik kreeg bovenstaande opmerking over cynisme.  Ik herken me erin. Cynisch worden, dat wil ik niet. Het is mijn valkuil, cynisch worden/ zijn om niet te voelen of al te zeer na te denken.

Onze wegen gingen uiteen, hij had zijn bestemming bereikt. Zoals vaker stak hij zijn arm op en zei: Zegen voor jullie.

Een gezegend mens fietste dat laatste stukje naar haar huis.

pastoraat

Alsof het voorbij is..

Is de titel van een boek, een novelle. Geschreven door Julius Barnes. Die naam zei me niets, totdat we de film “the sense of an ending” zagen. Het script van de film is gebaseerd op dit boek.

Een verhaal over een leven dat nogal overhoop wordt gegooid. De hoofdrolspeler leeft zijn leven. Al jaren gescheiden, eigenaar van een winkel in tweedehands Leica’s, vader van een dochter. Een man die tevreden is met zijn leven, die terugkijkt op dat leven met goede herinneringen.

Over die herinneringen gaan boek en film. Klopt dat wat we ons herinneren? In de loop van het verhaal blijkt dat we ons (soms) herinneren wat ons uitkomt. Een liefdevolle kaart bleek uiteindelijk een haatbrief te zijn. Dat is nog maar de kleinste vervorming.

In de film wordt steeds van perspectief gewisseld, tussen toen en nu. Steeds verder terug in de tijd, en steeds meer ontrafeling en ontluistering. Toch vond ik het geen hopeloze film. De draadjes kwamen mooi bij elkaar.

Wat ik niet zo vaak doe, is het boek lezen waar een film op gebaseerd is. Deze keer wel. Het is ook maar een dun boekje, dat snel leest. Er staan mooie zinnen in. Zinnen die soms in de film terug te horen zijn. Bijzonder. De film volgt het boek in grote lijnen, alleen is de ontknoping in het boek duidelijker dan in de film. Al met al een aanrader, zowel boek als film.

Op een mooie pinksterdag

Stel je bent veertien jaar. Je zit in de tweede klas van het middelbaar onderwijs. Je bent het nogal eens niet met je vader eens. Die doet altijd zo stom namelijk.

Je gaat naar school, hebt leuke en vet stomme leraren. Je hebt leuke en minder leuke klasgenoten, maar daar vertel je niet zoveel over. Je gaat naar catechisatie. Iets wat nog suffer is dan dat moet nog uitgevonden worden. Kerkdiensten duren uiteraard veel te lang. Huiswerk? Met schema’s en overhoringen door je ouders en soms je oma, lukt het om bij te blijven. Als je dan toch overhoort, oma, doe het dan wel precies in de volgorde van de woordjes. Anders weet ik het echt niet. Waarom zeg je de woorden in het frans? Je spreekt ze niet goed uit.

Vrije tijd? Die is er om te voetballen en om spelletjes op de tablet te doen, of om vlogs te maken. Je bent het liefst de hele dag met die schermpjes bezig. Je grootste zorg is het aantal likes op YouTube en Instagram.

Het leven van een veertienjarige kan vol zijn en soms zwaar zijn. Het is een leven in de knop. Er zijn nog zoveel mogelijkheden, het kan nog zoveel kanten opgaan.

Stel je bent veertien. Of zestien. Je gaat naar school en leeft je leven. Het leven van een puber. Het gewone leven!? Vannacht werd je opgepakt. Omdat je iets (alles?) te maken hebt met de dood van een veertienjarig meisje. Twee meisjes van veertien zijn om het leven gebracht. Twee jongens, een van veertien en een van zestien hebben er mee te maken. Het leven van die twee meisjes is voorbij, over, er zal niets meer gebeuren. Het leven van hun ouders en familie is niet voorbij maar stokt wel. Onpeilbaar verdriet.

Het leven van die veertien en die zestienjarige jongen…. is in zeker zin ook voorbij. Het leven van hun ouders en familie stokt ook. Wat is er gebeurd? Hoe kwam het zover?

Heer, ontferm U

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén