Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juli 2017

Still haven’t found what I’m looking for

Een paar weken geleden vroeg iemand me wat ik in mijn vakantie ging doen. We gingen naar NewWine, maar wat vertel je dan? Ik vertelde dat we naar een conferentie zouden gaan, waar veel gezongen wordt en waar veel sprekers hun verhaal vertelden en dat dit alles christelijk is. O, was de reactie, “dus je gaat de hele dag “Kumbaya my Lord” zingen?” Dat bevestigde ik maar, al kon ik me niet herinneren dat we dat lied ooit  op NewWine zongen.

We gingen naar NewWine. Het was Nederlands weer, ons veld was gezellig, met bekende en onbekende mensen. Iedereen komt naar NW met verwachtingen en hoop en er is een gezamenlijke basis. Dat maakt het bijzonder en laagdrempelig.

In de openingsbijeenkomst (zaterdagavond) werden we uitgedaagd uit onze comfortzone te stappen. De volgende ochtend mocht ik meehelpen oppassen, op kindertjes van 1 à 2 jaar. Voorwaar, een uitdaging!

De rest van de week stapte ik best uit mijn comfortzone, wat die ook wezen moge. We hoorden preken van Derek Morphew, over pinksteren en verder. Derek was de hoofdspreker.  Hij hield iedere dag een ‘preek’. Gedegen verhalen, die niet altijd even makkelijk te volgen waren. We leerden over parallellen tussen delen van het oude testament en nieuwe testament. Dit waren voor mij nieuwe verbindingen.  In een van de diensten werden we opgeroepen te vragen of we met de Heilige Geest vervuld mochten worden. In een andere dienst werd geluisterd of er een woord van God voor een ander zou komen.

In weer een andere dienst werden we gevraagd een gebed mee te bidden zodat we iemand vergeving konden geven. Zo te zien/horen deed iedereen mee. Ik ook, het was bevrijdend. In diezelfde dienst werd gebeden voor genezing, en er zijn inderdaad een aantal mensen genezen. (maar toen was ik al niet meer aanwezig, dus ik heb dat van horen zeggen)

Oei oei, voor mij best wel uit mijn comfortzone getrokken! Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet, en ik moet van mijzelf altijd ergens iets mee. In die zin waren al deze dingen voor mij verwarrend. En natuurlijk waren we dit jaar niet voor de eerste keer op NewWine en hadden we het programma van te voren bekeken. In die zin dus geen grote verrassing. En toch… ik blijf maar weer puzzelen. Moet ik streven naar de gaven van de Geest? Zo wordt het alweer moeten. Genezen, woorden van profetie uitspreken, het spreken in tongen, met name deze gaven kregen de aandacht. Ik denk wel (bijna) zeker te weten dat ik die gaven niet heb.

Ben ik nu klaar met NewWine? Geen idee. Ik heb genoten van Otto de Bruijne, die zijn verhaal heel relativerend begon met: de werking van de Geest is ook het brengen van gerechtigheid aan hen die verdrukt worden. (maar misschien moet je een en ander niet tegen elkaar uitspelen) Niettemin, dit verhaal raakte me enorm. Echt tot diep in mijn ziel. De muziek die erbij gedraaid werd, raakte me nog meer: “Kumbaya my Lord”….

Ik heb genoten van een avond met Elise Mannah! Wat een geweldig mooie muziek, wat een goede band, wat een vakvrouw! Ik heb genoten van een workshop biblejournaling. Ik heb genoten van de contacten, mensen die langskwamen, (nieuwe) familieleden die ik ontdekte,  korte gesprekjes bij de douches, het plezier, de kinderen die van alles en nog wat organiseerden om maar geld binnen te halen voor het goede doel. Zelfs de corvee die we als groep hadden, (het schoonmaken der toiletten) was niet echt fijn maar wel leuk.

Het kwam enorm binnen dat in een van de diensten gebeden werd voor ‘gemeentestichters’. Aan het eind van een dienst werden kerkplanters, voorgangers verzocht te gaan staan. De spreker sprak een gebed uit, en vervolgens waren er veel meer mensen die voor de staande mensen gingen bidden. Een zegen!

En de titel van deze blog en dit lied? Een knipoog naar mijn tijdlijn opTwitter en Facebook. En als ik eerlijk ben? Ik was op zoek naar ‘geestelijke’ rust op NewWine……

Laatste brunch (van dit seizoen)

Ik doe de vier tafelkleden die we vanmorgen gebruikten in de wasmachine. Ik bedenk dat dit de laatste keer van dit seizoen is dat ik ze was. Nog één keer strijken, en dan pas weer ergens in september. Even een aantal weken geen brunch is ook wel goed. Zelf even bijtanken en nergens voor hoeven zorgen. Zitten, zingen, aanhoren…. er is een tijd voor bezig zijn met- en voor de brunch en een tijd voor even alleen maar consument zijn.

Vanmorgen dus de laatste keer, voor we op vakantie gaan. We waren niet helemaal “compleet”, een enkele vroege vakantieganger was er niet. Er was, zoals altijd, royaal te eten en te drinken. Er waren twee verjaardagen geweest en zongen de jarigen toe. We maakten een gezamenlijk vriendenboekje en ook nog een groepsfoto.

We dankten voor dit afgelopen seizoen. We mochten in alle vrijheid bij elkaar komen. Meeleven met elkaar. Elkaar helpen als dat nodig was. Vriendschappen mochten groeien. We hebben plannen om volgend seizoen een alpha cursus te geven. Er is groei! En daar zijn we erg dankbaar voor!

Tot slot kregen we de zegen mee:

“De Heer zal jullie gelukkig maken en jullie beschermen. De Heer zal bij jullie zijn en voor jullie zorgen. De Heer zal aan jullie denken en jullie vrede geven”

 

 

10 jaar

15-07-2007
Een regenachtige zondag …. een goede gelegenheid om eindelijk eens echt met een web-log te beginnen, zoals ik al zo lang van plan was te gaan doen. Nu maar de daad bij het woord voegen. Hoe alles werkt? Nog geen idee. Maar daar komen we wel achter. Ik ben van het soort: al doende leert men. Dus wie weet waar ik uiteindelijk terecht kom!
Welkom in ieder geval!
Dit was mijn allereerste blogje, vandaag tien jaar geleden geschreven en geplaatst.  Hier te vinden:  www.Margeke.punt.nl 
Alle begin is moeilijk, zo ook het begin van bloggen. Het was puzzelen om uit te vinden hoe ik een foto moest plaatsen, of een filmpje. Hoe maak je een link in een bericht? Al doende kwam ik daar toch wel achter. En begon ik plezier in te krijgen.
Na 700 blogjes geschreven te hebben op punt.nl werd het tijd voor een andere blog. Ik kwam op WordPress uit. Opnieuw moest ik wat wielen uitvinden. Met wat hulp lukte dat.
Op deze plaats blog ik ook alweer een aantal jaren. Dit is mijn 290e bericht.
In het begin blogde ik vaker dan nu. Schreef ik ook meer over de kinderen en kleinkinderen. Nu de kinderen allemaal de deur uit zijn, valt er niet zoveel meer te vermelden. De  kleinkinderen zijn gestopt met leuke prietpraatjes (want die leeftijd te boven), ook over hen schrijf ik minder.
Ik merk dat ik over de wat meer ‘zware’ dingen schrijf. Ik merk ook dat ik meer terughoudend ben in wat ik wel en niet schrijf.
Over mijn werk valt best wel wat  te vertellen bijvoorbeeld, maar niet op het internet. ( wees gerust, ‘klanten’ verhalen komen hier ook niet op tafel)
Zo ben ik weleens aan het puzzelen over wat wel en niet kan… een zoektocht soms.
In de afgelopen tien jaar heb ik door het bloggen, veel nieuwe mensen leren kennen. Sommigen in het ‘echie’, anderen alleen digitaal. Dat is bijzonder en daar ben ik blij mee en dankbaar voor.

Wirwar

Geef vrede

Geef vrede, Heer, geef vrede,
de aarde wacht zo lang,
er wordt zo veel geleden,
de mensen zijn zo bang,
de toekomst is zo duister
en ons geloof zo klein;
o Jezus Christus, luister
en laat ons niet alleen!

Er woedt een strijd in de gereformeerde kerk vrijgemaakt. Het besluit om toe te staan dat vrouwen in alle ambten actief mogen zij, roept veel weerstand op. Op twitter woeden fitties over dit onderwerp. Onvoorstelbaar hoeveel en wat je in 140 tekens naar een ander kunt werpen. Het grote verwijt (en misschien ook de angst) is dat deze besluiten betekenen dat er geen recht wordt gedaan aan Gods woord. Dat wordt losgelaten, dat Woord. En in een goede kerk houd je vast aan het woord van God. En als je ergens begint met loslaten, dan kan het niet anders dan dat je uiteindelijk alles van God loslaat, zo is de redenering.
Gisteravond was er een vergadering van kerkleden die het niet eens zijn met deze besluiten. Onder leiding van twee predikanten. Deze predikanten riepen op om de GKv te verlaten. Schrijf een brief aan je kerkenraad met daarin je bezwaren, en geef aan dat als er geen gehoor gegeven wordt aan die bezwaren, ga dan weg. Het bestaat niet dat je als echte gelovige het eens kunt zijn met de besluiten van deze synode. Dus wegwezen. Waar je dan naar toe moet werd er (geloof ik) niet bijgezegd. Ik baseer met op wat ik in het Nederlands Dagblad lees.
De wereld staat in brand, en wij vergaderen hierover. Misschien is dit een tegenstelling die niet klopt. Iets met appels en peren enzo. Maar toch… waar zijn we mee bezig en waarom? Is dit de manier van kerkzijn die God graag wil?  Ik weet het niet meer, ik word er erg moe en verdrietig van en over. Weer een scheuring… die was er ook al in 2003 en 2004 en 1969 en 1944 en… iedere keer weer scheuringen, om de waarheid recht te doen, want dat wil God graag.
Dit is wat speelt binnen de vrijgemaakte kerk. De kerk waar wij lid van zijn. In het algemeen zijn de kerkgebouwen van onze kerken niet zo heel erg groot. Momenteel is het bouwen van een mega kerk in Yerseke in het nieuws. Een megakerk met 2000 zitplaatsen. Een kerk voor de Gereformeerde Gemeenten.  Een kerk die gebouwd wordt in een natuurgebied. met een parkeerplaats voor enkele honderden auto’s. Het lijkt een schuilplaats te worden voor gelijkgestemde mensen. Heerlijk om dicht bij elkaar te zitten en elkaar te warmen. Klonterkerk, zo werd deze kerk in het Nederlands Dagblad genoemd. Gelovigen zijn als zout. Smaakmakers, zouden we moeten zijn. Hier, in Yerseke, gaan we bij elkaar zitten, warmen we elkaar en hebben we niet veel last van de boze wereld.
Ook dit doet me denken aan een liedje: vluchten kan niet meer, schuilen alleen nog wel, heel dicht bij elkaar. Dat doen we dan ook maar. In een grote kerk, bijna een toren van Babel. Ik vraag me af in hoeverre je je verantwoordelijkheid voor de aarde neemt, met het bouwen van van zo’n kerk met een grote toren. En ik vraag me af of dit nu de bedoeling is van kerkzijn, van leven als Christen.
Ik blijf worstelen met alles wat er gebeurt, en het kan me terneerdrukken.
Heer ontferm U…
En ik? Ik kan niet wachten tot het zover is dat ik me kan verschuilen in mijn eigen bubbel, de New-Wine bubbel!

 

Beatrijs

Onlangs kreeg ik een paar tijdschriften. Niet geheel toevallig uit het jaar 1954. Het blad Beatrijs, katholiek weekblad voor de vrouw. Ik kende het niet. Bij ons thuis lazen we vroeger het blad “Prinses”, geloof ik.

De geur van de oude bladen was een oudebladengeur. Lekker! De inhoud ook een feestje om door te bladeren/ te lezen.

Ik was erg op zoek naar wat het katholieke inhield. Daar vond ik niet zoveel over. In een van de nummers stond een klein verhaal, geschreven door een Rector. De titel: gestoorde spreker. “Een zwak geloof is als een vergadering waarin de spreker herhaaldelijk geïnterrumpeerd wordt. Een zwak geloof betekent rumoer in je binnenste. Door dat rumoer kunnen we Gods stem niet horen.” Dit is mijn vertaling van één pagina tekst, dus waarschijnlijk wat kort door de bocht. Dat was zo ongeveer het enige uitgesproken christelijke dat ik kon ontdekken.

 

 

 

Ik vond het leuk om de advertenties te bekijken. Veel namen van producten bestaan niet meer, de producten nog wel. Ik kreeg de indruk dat het uiterlijk zeer belangrijk was in die tijd. En wat anderen ergens van zullen denken of zeggen, getuige een tekst als:  “wat zal uw bezoek wel zeggen?” Het ging over versleten zeil in de gang, dat toch nodig vervangen moest worden.

Och, en wat te denken van teksten als: voor het aanstaande moedertje. Of: pretentieloze zomerjurkjes. Pretentieloos is iets wat ik me nu niet goed meer voor kan stellen, als doel. Alsof het een kunst is om niet op te vallen? (al is het nu niet bepaald mijn levensdoel om op te vallen. :-))

De mannen in dit blad gaan naar hun werk en komen weer terug. De vrouwen zorgen er vooral voor dat zijzelf goed verzorgd zijn, getuige advertenties voor ontharingsmiddelen, afslankdrankjes, anti-transpiratie middelen, lekker luchtjes, lippenstiften.

Behalve de zorg voor het uiterlijk is de zorg voor het huishouden belangrijk. Over dit onderwerp veel advertenties: voor stofzuigers, wasmiddelen, en nog veel meer. Hoe wordt het (huishoudelijke) leven zo gemakkelijk mogelijk, dat was een grote vraag. Een vraag die ook nu nog belangrijk is. Wel was de wereld toen een heel stuk kleiner dan nu. Buitenshuis werken, het was er denk ik niet. Niets over te vinden in ieder geval…

Hoera, er staan ook nog breipatronen in. Nu nog zoeken of er iets te vinden is om anno nu te dragen!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén