Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: augustus 2017

The big sick

Onlangs zagen we deze film, in ‘ons’ filmhuis. 

Toen wij er waren was de zaal behoorlijk vol, wat bijzonder is. Vanaf morgen is de film opnieuw te zien, tot en met dinsdag 5 september.

Wij vonden het een bijzondere film. Niet eens zozeer verhaallijn, wel hoe er gespeeld werd. Het bijzondere is dat het filmverhaal gebaseerd is op het leven van de hoofdrolspeler. Hij is een amerikaan van pakistaanse afkomst. Hij leeft als het ware in twee werelden. Werelden die botsen. Zijn moeder wil hem uithuwelijken aan een pakistaanse. Ze organiseert vaak “spontane” ontmoetingen. Geen enkele vrouw valt in de smaak. Dat kan ook niet, hij heeft een geliefde. Een rasechte amerikaanse. Een zwijmelfilm met inhoud, zo zou ik het willen omschrijven. Niet oppervlakkig, er zitten echt wel nadenkers in. En ja, ik beken: ik had een zakdoek nodig…

#Zomerfotochallenge2017

In de afgelopen zeven weken plaatste ik elke dag een foto op Facebook. Ik deed (weer) mee aan een challenge. Dit keer was de uitdaging zeven weken iedere dag een foto plaatsen, elke week een ander onderwerp. De organisator was een fotografe. (hoe kan het ook anders) Hieronder mijn foto’s. Allemaal gewoon met mijn telefoon gemaakt. Nu is het voorbij. Ik vond het erg leuk om mee te doen. Het leerde me beter te kijken. Het was best een uitdaging om te zoeken naar kleuren en vormen. Jammer dat het afgelopen is. De zomerchallenge gaat wel door als creatieve challenge. Dan hoef je niet iedere dag een foto te plaatsen, maar een paar keer per week. Ik zit nog een beetje te puzzelen of ik daar aan mee ga doen.

blauw

rond

groen

rood

lijnengeel

Groet’n

Een aantal jaar geleden liep ik met een van mijn zussen in onze stad. Zij verbaasde zich over het aantal mensen dat mij groette. Het lijkt hier wel een dorp, iedereen kent elkaar, was haar reactie. Hm, heel dorps is het hier niet. (vind ik dan) Ik ken gewoon redelijk veel mensen door werk en kerk. En het is leuk om te zien en gezien te worden.

De laatste dagen maak ik elke dag een behoorlijk aantal stappen. Ik kwam tot de ontdekking dat er (weer) teveel Maahtje is en dat het dus tijd voor actie is. Aan de wandel. Het is heerlijk om  je straat uit te lopen en buiten de stad te zijn. Zo is wandelen een makkie. Dat vinden meer mensen. Ook zij zijn aan de wandel, al dan niet met hond. Of aan het hardlopen, al dan niet onder fietsende begeleiding. Het al dan niet groeten is soms een vraag.

Eigenlijk heb ik geen zin om iedereen te groeten, ik doe het dan ook lang niet altijd. En soms zie je gewoon aan mensen of ze al dan niet gegroet willen worden. Vanmiddag fietste een (oudere) mevrouw met haar hardlopende man mee. Ik groette hen en werd terug gegroet. Ik hoorde haar zeggen: “Heel veel mensn segn niks meer, tegnwoordig“. Haar man had nog genoeg adem om te reageren, ik liep zelf te snel om dat antwoord nog mee te krijgen.

Groeten, het is fijn om gezien te worden. Gezien door mensen. Gezien door God. Ook deze week mochten we beginnen met een groet van onze Heer.

 

Hartengroet en een goede week gewenst!

De Hardwerkende Nederlandse

Ik fiets naar huis en ben blij dat het weekend is. Een weekend zonder afspraken, zonder verantwoordelijkheden,  met de gewone huishoudelijke dingen. Misschien nog wat administratie bijwerken. Dat is het ‘lot’ van een zzp-er, die administratie.

Ik kijk terug op de week. Denk aan maandagochtend. Een ochtend met twee afspraken. Bij de ene klant loopt het gesprek niet goed, begrijpen we elkaar niet. Als ik dan ook nog aangeef dat ik de argumenten die de partner aandraagt goed begrijp lijkt het hek van de dam. Een begeleider hoort dat niet te doen, die hoort ten allen tijde de klant gelijk te geven. Ik geef aan dat begeleiden meelopen is maar dat een begeleider geen meeloper is. Ik kan gaan, einde verhaal. Even lijkt het er op dat ik definitief kan verdwijnen…. een week afkoeling levert hopelijk weer nieuwe gedachten en energie op.

De andere klant is blij me te zien. Dit gesprek is een drie-gesprek. Een maatschappelijk werker van de gemeente is eveneens aanwezig. We bespreken wie waar voor verantwoordelijk is in de nabije toekomst. Mijn taak zal vooral zijn het uitleggen wat de gevolgen zijn van Niet Aangeboren Hersenletsel in het dagelijkse leven. Die gevolgen zijn pittig. Het leven leven van een bejaarde als je 21 bent is een opgave. Na een uurtje praten is de energie op en vertrek ik weer. Gauw naar huis om de logeerhond uit te laten en daarna naar Hiernaast voor de handwerkclub.

Het uitlaten gaat (deze keer) goed. Bij Hiernaast is het een volle bak. Er wordt gefilmd voor tv Enschede, omdat er een buurthuis gesloten moet worden, door bezuinigingen van de gemeente. Onrust alom in de wijk waar Hiernaast staat. ’s Avonds ben ik er alweer, dit keer om te kletsen & kleuren met een stel tieners. Meestal goed voor een avond lol en goede gesprekken. Deze avond zijn we allemaal rustig en heel fanatiek met ons kleurwerk.

Dinsdagochtend heb ik een afspraak met een klant en partner die ik nog maar kort begeleid. Soms nog wat aftasten, wederzijds. Een afasie zorgt voor ingewikkelde situaties. En zorgt ervoor dat de kring rond dit echtpaar steeds kleiner wordt. Dat er niemand contact met hen zoekt, dat alles dus van henzelf uit moet gaan, het frustreert hen. Ik snap het zo goed. Voel me machteloos. Tegelijk realiseer ik me dat ik de wereld niet kan redden, dat ik de mensen waar ik op bezoek kom evenmin kan redden. Weten Wie wel de redder is, is iets wat we samen kunnen delen.

’s Middags ga ik aan de slag met rapportages, zodat ik aan het einde van de week mijn facturen kan maken. Niet mijn favo bezigheden. Ik bel een WMO consulent om te vertellen dat een klant, waar ik net begonnen was, absoluut geen begeleiding meer wil hebben. Jammer, het is niet anders. En in deze situatie niet onoverkomelijk, zo is mijn inschatting. Er belt een collega, voor overleg over een (gezamenlijke) klant. We besluiten samen dat we deze mevrouw beter niet meer kunnen begeleiden. Onze kennis is niet toereikend voor deze mevrouw.

Ik bekijk mijn mail en zie een paar gezellige mails. Fijn, even gewoon kletsen, al is het per mail is erg prettig. Ik zie dat ik een nieuwe abonnee op m’n weblog heb. Ook daar ben ik altijd blij mee.  ’s Avonds gaan allernaaste en ik naar een film. De zaal zit bijna vol, wat heel bijzonder is voor dit filmhuis. “The big sick” is de film van onze keuze en het is een goede!

Woensdagochtend word ik met gejuich  begroet in het gezin waar ik kom. Altijd als ik op vakantie ben, gebeurt er iets meer of minder dramatisch. Zo ook in de afgelopen weken. Ik mag (voorlopig) niet meer op vakantie. De verhalen zijn heftig. De strijdlust en humor van deze mevrouw bewonderenswaardig. Toch knijpt er wat in mijn hart. Zoveel moed en zo weinig uitzicht. Behalve luisteren en af en toe een spiegel voorhouden kan ik hier niet zo veel doen. Het is genoeg. Deze avond wordt onze logeerhond opgehaald. Dolblij is Tess als ze haar baasjes weer ziet. Ook wij zijn erg blij om hen weer te zien. Veilig terug van vakantie.

Donderdagochtend mag ik naar de afdeling WMO van onze gemeente. Er is verschil van inzicht over het al dan niet inzetten van begeleiding en huishoudelijke hulp. Een onafhankelijke arts moet nu een advies geven. In een pittig gesprek van een half uur maakt hij zijn beeld en trekt hij zijn conclusie. Ik ben mee om zo nodig uitleg te geven. Dat is niet nodig. Dit soort gesprekken vind ik altijd lastig. Het is sowieso erg vervelend dat het nodig is. De situatie is stabiel, luidt het oordeel van de WMO consulent, “dus” geen hulp meer nodig. Dat die situatie dankzij de hulp stabiel is. lijkt niet altijd te landen. Enfin, dit gesprek is geweest, er wordt een advies geschreven richting gemeente en deze oordeelt dan weer verder. Wordt vervolgd en dat dit soort dingen veel stress oplevert schijnt niet erg te landen bij instanties.

Ik kom thuis in een heel stil huis. Geen geblaf en gekwispel. Ik hoef niet meer te wandelen. Vreemd. ’s Middags brengt de post (eindelijk) de cd’s van Adrian Snell: Alpha&Omega. Het is een bekend muziekstuk, waar ik vorig jaar in mee zong. Nu kan ik genieten van een cd waar ik zelf aan meegewerkt heb. Dit gegeven ontlokt een leuke chat op onze gezinsapp. Heerlijk om zo even te contacten, al zien we elkaar niet, de verbinding is er wel. Jongste zoon komt de auto ophalen, en eet een hapje mee. Gezellig om weer bij te praten.

De hele dag verheug ik me op een aflevering van een van mijn favoriete detectives die die avond op tv komt. Terwijl ik naar een ontvoeringszaak zit te kijken rolt onder in beeld de actuele stand van zaken in Barcelona. Ik kan het niet rijmen, voor m’n lol naar iets engs zitten kijken, terwijl intussen mensen gewond zijn of erger. Toch dompel ik me onder in mijn spannende aflevering.

Vanmorgen ben ik weer bij Hiernaast, koffie ochtend. Het is gezellig en goed. Vanmiddag nog één werkafspraak. Klant was moe,  deed het verhaal en liet me naar huis gaan. Ik fiets naar huis. Kom onderweg een schoentje tegen. Een paar dat gebroken is. Zoals ik meer gebrokenheid zie deze week. Gebrokenheid en moed.

Trouw

De laatste bijeenkomst van NewWine. Deze werd geleid door een vrouw. Alle andere bijeenkomsten werden door een man geleid. Dat was in de afgelopen jaren anders, waren er meer vrouwen. En natuurlijk werden er grapjes over gemaakt.

Het was een mooie afsluiting, een mooie samenvatting van een bijzondere week. De spreekster (Esther Westerkamp) vroeg ons of Jezus door ons heen zichtbaar mag worden? De wereld heeft Gods kinderen nodig!

We mochten allemaal een stuk karton beschrijven. Iets dat ons in de afgelopen week duidelijk geworden was,  een woord, een tekst, een omschrijving van God. Vervolgens hielden we die tekstborden allemaal boven ons hoofd. Het was een bijzonder gezicht, al deze borden, met mooie woorden in de lucht.

Dit was mijn bord. TROUW. Ik ervaar God als trouw. Een trouwe Vader. Hij doet wat Hij beloofd heeft.

Gister was ik bij iemand op bezoek. Haar man is al een aantal jaren ziek. De situatie is stabiel. Samen voelen ze zich vergeten. In het begin van de ziekte was er alle aandacht voor beiden. Nu niet meer. Ze zijn er verdrietig door. Zij nog meer dan hij, hij merkt het wat minder op. Communiceren met hem gaat moeizaam, door zijn ziekte. Dat is best een barrière. Begrijpelijk en verklaarbaar. En toch doet het zo’n pijn! Wat moet ik dan doen, zegt zij? Zelf maar steeds weer aan anderen vragen of ze willen komen? Of ze mijn man eens mee willen nemen voor een autoritje?

Och, wie herkent dit niet, het alleen zijn, je alleen voelen? Hoe gedachteloos kan een belofte gedaan worden? “We komen gauw hoor!” De weduwe die inmiddels al meer dan tien jaar weduwe is heeft de maker van die belofte nog niet weer ontmoet. We komen gauw hoor! Ik probeer dat juist niet te zeggen, om me niet vast te leggen. Maar ook om geen valse verwachtingen te wekken. Op safe spelen dus.

Trouw zijn en daarin God laten zien aan de ander…. niet zo makkelijk dus.

Op de wind letten.

In Prediker 11 vers 4 staat:

“Wie altijd op de wind let, komt nooit aan zaaien toe; wie altijd naar de wolken kijkt, komt nooit aan maaien toe”.

In de afgelopen week ging ik met kleinzoon Stijn een dag op stap. Ik heb al een tijd het idee om een rondje reuzenrad in Scheveningen te doen. Dat leek Stijn ook een goed idee. Oma had nog een vrij reizendag, en een krant had een leuke aanbieding. Zo gingen we op weg. Het was rustig in de trein, zeker voor vakantie tijd. We vermaakten ons prima, met gedrukte en andere media. Na ruim twee uur treintijd waren we blij in den Haag te zijn. We kochten een tramkaart, want naar Scheveningen lopen duurt echt wel drie kwartier en dat is best veel. We constateerden dat het best wel hard waaide toen we uiteindelijk op het strand kwamen.

We liepen door de Pier, op weg naar het paviljoen waar je dat reuzenrad in kunt. Omdat ik niet zo graag iets aan het toeval overlaat, had ik alvast kaarten gekocht. Bij de digitale  aankoop had  ik mijn telefoonnummer doorgegeven. We liepen nog in de Pier toen ik gebeld werd: “Mevrouw, het waait zo hard, we draaien niet vandaag.” Hm, daar had ik geen rekening mee gehouden! Ik had juist niet op de wind gelet…

Dit was een kleine cursus omgaan met teleurstellingen voor ons. Dat lukte best goed, we besloten er een educatieve draai aan te geven door naar het Binnenhof te gaan. Dat deden we, daar aten we ijs en bekeken de gebouwen eens goed. We slenterden nog wat door het centrum, kochten nog wat en gingen weer naar huis. De terugreis in de trein was erg gezellig. De trein was nu best vol, vooral omdat er nogal wat Oranjesupporters meereisden.

Ik denk dat dit verhaaltje wel past in de bloghop van deze zomer, met als thema: licht en luchtig.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén