Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: september 2017

Grenzen

Grenzen, een spannend onderwerp.

Hoeveel ruimte heb jij, hoeveel ruimte heeft de ander? Als ik iemand iets weiger, doe ik hem/ haar dan tekort? Of voelt een ander zich dan afgewezen? Moet ik onmiddellijk op ieder berichtje, iedere vraag reageren? (en waarom reageer ik dan eigenlijk?) Ben ik zelf bang afgewezen te worden?

Enne, het is toch ook christelijk om om een ander te geven en voor een ander te zorgen? Maar waar eindigt meeleven en waar begint pleasen? En ga je over je eigen grens als je iets doet waar je niet veel zin in hebt? Zoiets als ‘zelfverloochening’. (en ik heb het hier niet over grensoverschrijdende fysieke dingen)

Of doe je alleen die dingen die je echt leuk vindt?

Over deze onderwerpen kun je eindeloos doorpraten en doordenken. Dat gebeurt dan ook. Afgelopen week kwam het aan de orde in een gesprek, in mijn werksituatie.  Het ging over de redenen waarom je dingen doet. Soms zit daar inderdaad angst voor afwijzing onder. Maar, als je het altijd iedereen naar de zin probeert te maken, weet je dan nog wie je zelf bent? Wat jouw wensen zijn, jouw verlangens. En, niet onbelangrijk: kun je die wensen kenbaar maken? Het was een boeiend gesprek, vond ik.

Gistermiddag had ik mijn oma-petje op. Ik mocht de kinderen uit school halen. Vrolijk kwamen ze de school uit. En vrolijk zaten ze in de auto.  Het was geweldig mooi weer, twee kleinzonen gingen buiten spelen. Kleindochter (5) was binnen bezig met het bouwen van sprookjespaleizen. Een precies klusje wat alle aandacht verdient.

Ik probeerde een gesprekje te voeren, met de geijkte vragen hoe het op school was die dag, en wat ze beleefd had. Haar antwoord was helder: “Oma, nu niet hoor, ik wil niet praten, ik ben bezig”.

Meer lezen over het onderwerp grenzen: “Grenzen” geschreven door Henry Cloud en John Townsend. En een recenter boek, geschreven door Michelle van Dusseldorp en Carianne Ros: “Nee is oké”, met als ondertitel: meer genieten, minder moeten.

Regen en zon

Dat je twee dagen weg bent, thuis komt en dan het gevoel hebt dat je wel twee weken weg bent geweest. De thuiskomst was gisteren. We gingen naar Rotterdam, naar Zoetermeer en Leiden. Dat kwam zo: van onze broers en zussen hadden we een bon voor een High Tea in de SS Rotterdam gekregen. Nu rijden we niet alleen voor zo iets naar het westen, dus het kwam heel mooi uit dat er een neef ging trouwen in Leiden, zodat we een en ander konden combineren. En wat Zoetermeer in dit rijtje doet? Dat ligt een beetje tussen die beide plaatsen in. Daar hadden we ons hotel geboekt.

In de stromende regen vertrokken we donderdag van hier en kwamen in de even stromende regen in Rotterdam. Het schip is heel bijzonder, de high tea superlekker! We liepen nog een rondje door het schip en ontdekten veel mooie dingen. En toch voelt het een beetje als een soort vergane glorie. Het is een totaal andere wereld dan de wereld die ik ken.. we hoorden veel verschillende talen om ons heen. Ik keek m’n ogen uit bij het maken van cocktails door de ober. En voelde me op slag weer een superprovinciaal.

Vrijdag konden we genieten van stralend mooi weer. Heerlijk gewandeld en op een terrasje gezeten. (de rechter foto is van de overkapping van het winklecentrum)

’s Avonds naar Leiden, waar het huwelijk was. We gingen naar de kerk, we zongen mooie liederen (vond ik), hoorden een mooie preek over Spreuken 16 vers 9. Maakten een vrolijk feest mee en hoefden na afloop slechts een half uurtje auto te rijden in plaats van de twee uur die we doorgaans moeten rijden.

Zaterdag reden we weer naar huis. Jammergenoeg regende het enorm, wat maakte dat we besloten niet meer naar mijn favo plek te gaan.. dat komt dan een andere keer wel weer.

 

Weer een film

Het gaat er op lijken dat ik alleen nog maar over films schrijf.. ik beloof dat mijn volgende blog over een ander onderwerp gaat.

Vorige week ging ik naar deze film met een kennis. Niet in ‘mijn’ vertrouwde filmhuis, wel in de grote bioscoop. We gingen naar de middagvoorstelling. De bioscoop maakte een verlaten indruk. Geen kassa open… kaartjes kopen via een automaat.

Mijn kennis kan niet zo goed traplopen, we moesten naar de eerste verdieping, dus zochten we een lift. Daar hing een briefje op: als u gebruik wilt maken van de lift, moet u zich bij de kassa melden. Maar ja, die was dus gesloten. Ik vroeg het aan een rondlopende serveerster. Ze adviseerde me naar boven te gaan voor verdere inlichtingen, zij kon me niet verder helpen….

Uiteindelijk kwamen we in de zaal boven. Er waren ongeveer vijf bezoekers. De film was uitgekozen door mijn kennis. Ik liet me twee uur verrassen. Het was mijn kennismaking met Tom Cruise. De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Een onvoorstelbaar verhaal. Een verhaal over hoe iemand steeds verder in een web terecht kan komen. Voor mij ook een duik in de geschiedenis. De geschiedenis van midden Amerika in de jaren tachtig vorige eeuw. In de film waren soms documentaire achtige delen. Een jonge Bill Clinton, Ronald Reagan eerst als filmster en daarna als president. Juist die stukjes geschiedenis vond ik bijzonder. Nogal eens een o ja gedachte, zo was dat. Wat weet ik er nog van, vroeg ik me af. Niet zo heel veel. Het was de tijd dat ons gezin groeide en ik vooral daar mee bezig was.

Ik verbaasde me in het verhaal over alle intriges en complotten. Dan denk je, heel naïef dat politiek soort van eerlijk is. Niets is minder waar. Niets was wat het leek. Intrigerend. Ik zat me af te vragen hoe dat dan nu zou zijn. Niet veel anders, ben ik bang. Dat is dan wel weer heftig.

Lazy Saturday

Ik fiets naar  het centrum van de stad en word links en rechts ingehaald. Rechts door oortjespubliek en links door een echtpaar. Zij fietsen op identieke fietsen, in identieke jassen, een tandje sneller dan ik. Het deert me niet, ik geniet van zon en wind in mijn gezicht.

Ik denk aan wat ik nog wil kopen. Morgen is de eerste brunch van het seizoen. Wij mogen die verzorgen en ik heb er zin in. Het is fijn om elkaar weer te ontmoeten, het is fijn om weer te starten. Ik heb de boodschappen gedaan, morgen alleen nog even broodjes bakken en eieren koken. Ik ben van de broodjes, allernaaste van de eieren. Ik heb het verhaal dat ik wil vertellen in mijn hoofd. Nu heb ik nog wat spullen nodig voor dat verhaal, die ga ik kopen. En ik mag nog kadootjes kopen voor de jarigen van de afgelopen periode. Dat laatste vind ik een puzzel, ik weet nog niet wat het worden moet.

Behalve de brunch staat er morgen een feest op het “programma”. Ik heb er zin in! Lieve vrienden mogen 25 jaar getrouwd zijn. Een groot deel van die tijd hebben we mee mogen maken. En nu dus feest! Ook daar moet ik nog wat voor bedenken.

Ik geniet nog na van de eerste zangavond van dit seizoen. We zongen de hele avond psalmen,  uit het nieuwe liedboek. Eigenlijk zongen we weinig psalmen zoals we ze in de kerkdiensten zingen, we zongen de a/ b/ of c psalmen. Vaak bijzonder verrassend. Heerlijk om weer te zingen !

En ja, ik ben nu wel aangekomen in het centrum. (Ik fiets langzaam of ik denk snel 🙂 )

Allereerst naar de evangelische boekwinkel. Ik koop de cd van LEV. De recensie in het Nederlands Dagblad overtuigde me van de noodzaak tot aanschaf. (en bedankt maar weer) Gelukkig vind ik na wat zoeken toch leuke kado’s. Terwijl ik aan het winkelen ben ontvang ik een aantal appjes. Berichtjes met foto’s en een filmpje. Ik geniet ervan.

Ik ben alleen vandaag. Allernaaste is vandaag zijn verjaardagskado aan het uitpakken: een solextocht met zijn zonen. De beelden die verstuurd worden  zijn vrolijk. Een mooi gezicht, die mannen. Ik realiseer me dat ik de enige ben die kan zeggen: “Kijk, dit zijn mijn kerels!”. Ik voel me blij en trots. (en ja, mensen zijn niet elkaars eigendom, ik weet het) Vandaag leef ik in mijn eigen bubbel. Ik wil vandaag niet weten wat er om me heen gebeurt. Vandaag zijn mijn luiken dicht.

 

 

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén