Ik loop naar de kassa en leg mijn boodschappen op de band. Niet zo heel veel. Een flesje wijn en wat zakjes noten. De jonge vrouw die achter de kassa zit heeft dreadlocks. Ik zie wat tattoos onder haar t shirt uitpiepen. Mijn hersenen vormen zich al oordelen.
Als ze het flesje wijn scant, zegt ze: “Is dit lekkere wijn?” Ik antwoord dat ik het eigenlijk niet weet, dat ik deze nog niet eerder gekocht heb. En in een vlaag van openhartigheid vertel ik dat ik eerder andere wijn kocht, in grotere flessen, en dat dit nu mijn voorraad voor de hele week is. Dat ik voorheen veel meer dronk, maar besloten heb te minderen.
De vrouw antwoordt: “O, ik heb nog nooit alcohol gedronken. Geen idee hoe het smaakt. Ik heb net zoveel plezier met een colaatje. Waarvoor zou je alcohol nodig hebben?”
Ik ben stil, weet geen antwoord. En voel me beschaamd en word van binnen rood. Ik had mijn oordeel alweer klaar.
Mijn wijnvoorraad voor een week bestaat tegenwoordig uit één flesje. Ik ben er blij mee. Was bang verslaafd te raken of te zijn. Dat ben ik gelukkig niet, of niet meer. Ik geniet iedere vrijdag van een heerlijk flesje wijn!
Het thema van de huidige bloghop is rood. Dit is mijn bijdrage. Deze keer mag Martine bedenken wie gewonnen heeft!
Je hoort het wel eens: vroeger was het beter. Niet een heel bijbelse uitspraak. Prediker zei al: “En vraag jezelf niet af waarom het vroeger beter was dan nu. Het getuigt van weinig wijsheid als je daarnaar vraagt.”
In onderwijsland is veel onrust. Grote klassen, veel minder geld voor kinderen die extra zorg nodig hebben. Daardoor overbelasting bij leerkrachten. Verschil in beloning in basis- en voortgezet onderwijs. Dit alles levert acties op. Of ingezonden stukken in kranten. Recent stond er een in het ND. De vraag werd gesteld of het nu echt zoveel slechter in het onderwijs is dan voorheen. De vader van schrijver van deze brief was ook onderwijzer geweest en had een klas met wel vijftig leerlingen. En dat was toch ook goed gegaan? Er kwam een reactie op in een andere ingezonden brief. Vrijdag stond er een column van Theanne Boer in het ND, naar aanleiding van deze brief. Helder werd uiteengezet dat vergelijken niet goed mogelijk is. Dat er op andere manieren gestraft werd, dat de klassen wel veel groter waren, maar dat daardoor veel dingen over het hoofd gezien werden. Met als voorbeeld diagnoses die gemist waren. Herkenbaar.
Ik heb op twee verschillende lagere scholen gezeten. Eerst een algemeen christelijke, die achter ons huis stond. Daar ging ik naar toe tot en met klas vier. Lekker makkelijk, thuis eten tussen de middag, op het laatste moment naar school. We leerden daar elke week een psalmversje, en soms ook gezangen. Die zongen wij niet in de kerkdiensten. Dan leerden we thuis nog een extra vers uit een psalm, als we een gezang moesten leren. Soms was er met kerst een kerstspel. Daar ging ik dan niet naar toe, of ik het niet mocht, of dat ik zelf dacht dat het niet kon, iets uit de bijbel uitbeelden, dat weet ik niet meer. Ik kan me ook niet goed meer herinneren of de klassen erg groot waren. Ik weet nog wel dat ik met een paar andere kinderen helemaal achter in het lokaal zat. Wij waren altijd sneller klaar met de opdrachten uit de les, dan mochten we andere dingen doen. ( alle hoofdsteden van heel Europa leren of dergelijke dingen)
Op enig moment werd er een gereformeerde school gesticht. (we hebben het over de jaren zestig, waarin de vrijgemaakte zuil erg bloeide) Die kwam in Mariënberg, zo’n 20 kilometer van Almelo. Een streekschool. Dat zou betekenen dat we elke dag met de bus op en neer reisden. Lange dagen, want tussen onze woonplaats en Mariënberg zou die bus op verschillende plaatsen kinderen ophalen. Ik wilde daar wel heel graag naar toe, en dat gebeurde. Ik heb op die school klas vijf en zes meegemaakt, mijn broer vanaf klas drie en mijn zussen vanaf klas één. Een hele onderneming. Het was een kleine school in het begin. Er waren drie combinatieklassen, meer niet. In het allereerste begin was de school nog niet klaar en hadden we les in de kerk.
Het schoolgebouw was een houten gebouw. Daar zaten we dan, twee klassen in één lokaal. Klas vijf en zes. In klas vijf en zes hadden we les van de hoofdmeester. Op deze school hadden we meesters, op de vorige hadden we meneren. Hier was veel anders. Geen banken, wel tafeltjes en stoeltjes. Geen inktpennen, wel balpennen. Ik zat hier voor in de klas.
Aan het einde van dag werden we vaak voorgelezen. De hoofdmeester schoof dan zijn stoel naast mijn tafeltje. Tijdens het lezen rookte hij zijn pijp. Tijdens het lezen streelde hij voortdurend mijn arm…
En ik, ik liet dat toe. Heb er nooit over gepraat thuis. Kreeg daardoor een uitzonderingspositie in de klas. Haha, jij bent het lievelingetje van de meester…. dat was ik waarschijnlijk ook.
Gisteravond togen we naar Apeldoorn om daar naar een theatervoorstelling te gaan. Je moet toch wat, als de IJssel oversteken voor artiesten wat lastig lijkt. We gingen naar Timzingt.
Mijn communicatie met de kaartjesautomaat verliep nogal moeizaam. De reis verliep deze keer vlekkeloos. We wandelden een kwartiertje en waren bij het theater van bestemming.
Onze plaatsen waren op de allereerste rij, helemaal in het hoekje. Hm, zou niet echt onze eerste keuze zijn, maar we hadden niets te kiezen. Uiteindelijk viel het mee, we zagen alles goed en het geluid was niet oorverdovend.
Wat volgde was enerverend. Hilarische teksten waarbij ik de neiging kreeg te huilen. Niet van het lachen, wel omdat de teksten me raakten. Leidraad van de avond was het levensverhaal van de oma van Tim. Het was een spiegel en soms een feest van herkenning.
Het was een waterval van verhaaltjes, anekdotes, liedjes. Verhalen waarin ik me meegezogen voelde. De woorden vlogen de zaal in. Het ging over heel veel. Opvoeding, onderwijs, selfies. facebook, geloven, relaties, tuinieren. Onderwijs is: ik weet een verhaal en ik wil graag dat jij dat verhaal ook kent. Zo waren er veel meer mooie zinnen. Zoveel… zo mooi…
Er zijn liederen die absoluut mij favoriet zijn en er zijn liederen die ik met pijn en moeite zing, of helemaal niet zing.. Niet zing omdat de tekst me teveel aangrijpt, of niet zing omdat ik denk: als ik dit zing beloof ik van alles en dat alles gaat me nooit lukken!
Een lied dat ik liever niet zong is “Neem mijn leven, laat het Heer”. In dat lied beloof je al je uren en je tijd aan God te besteden. Ook nog je zilver en je goud bied je aan. Maak dat ik de voeten zet op de wegen van de wet, ook nog een zin uit dit lied. (in het ‘nieuwe liedboek’ nummer 912) Jaren lang was ik erg consequent in het niet zingen. Tot ik het ooit dus wel zong, uit mijn hart. Eén keer.
Bijna iedere zondagochtend luister ik naar het lied: “Here’s my heart, Lord” gezongen door de Casting Crowns. Ik vind het een mooie opening van de week, het zet me stil. Mooie muziek, mooie tekst.
Een paar weken geleden waren we op een dag van Vaderhart Een bijzondere dag! (alle ’toespraken’ zijn terug te luisteren)
We begonnen die dag met het zingen van aanbiddingsliederen. Oude en nieuwe. We zongen “Hier is mijn hart, Heer”. Hé, bekende melodie! Ik luisterde nog eens goed naar de tekst. Een tekst met dezelfde strekking als het lied (uit het liedboek) dat ik voorheen zo lastig zingen vond. Het lied waar ik elke week naar luister, nu in de eigen taal. Bijzonder!
Ik loop naar de kassa en leg mijn boodschappen op de band. Niet zo heel veel. Een flesje wijn en wat zakjes noten. De jonge vrouw die achter de kassa zit heeft dreadlocks. Ik zie wat tattoos onder haar t shirt uitpiepen. Mijn hersenen vormen zich al oordelen.
Je hoort het wel eens: vroeger was het beter. Niet een heel bijbelse uitspraak. Prediker zei al: “En vraag jezelf niet af waarom het vroeger beter was dan nu. Het getuigt van weinig wijsheid als je daarnaar vraagt.”
Onze plaatsen waren op de allereerste rij, helemaal in het hoekje. Hm, zou niet echt onze eerste keuze zijn, maar we hadden niets te kiezen. Uiteindelijk viel het mee, we zagen alles goed en het geluid was niet oorverdovend.
zeg niet: dat heb ik ook weleens,