In de maand november ging ik met een klant naar de kledingbank. Na jaren sappelen en met hulp, is ze van haar schulden af. Schone lei, etc. De inkomsten zijn blijvend laag. Bewindvoering is nog steeds aan de orde, nu echter vrijwillig.
We reden vrolijk naar de kledingbank. Omdat ik toch recent mijn kleding kritisch had bekeken en gesorteerd bracht ik mijn overtollige waar mee. Er wordt voor iedere klant een uur gereserveerd. In dat uur komen er geen andere mensen binnen, alleen de vrijwilliger van dienst. Nu heeft mijn klant een beetje keuzestress, dus ik betwijfelde of het zou lukken. (note to self: bij volgende afspraak rekening mee houden).
Voor mijn klant was de kledingbank een waar paradijs. Het was of ze bij de gepimpte Bijenkorf in Amsterdam rondliep. Zoveel keuze, zoveel mogelijkheden. En wat mocht ze veel kleren meenemen! Zelfs een extra mooie feestjurk, om met kerst te dragen. En had ze nog handdoeken nodig? Geen probleem, ook dat werd geregeld. Met gevulde tassen en een overgevuld hoofd reden we weer naar haar huis.
En ik? Ik werd aan het denken gezet. Kleding kopen doe ik vaak zonder echt na te denken. Soms als beloning voor mezelf. Eerlijk gezegd let ik weinig op het land van herkomst. Na verloop van tijd ruim ik mijn kast op en geef kleding weg, of ik breng het naar de kledingbank. Ik zorg ervoor dat mijn kleding er nog goed en niet al te gedragen uitziet als ik het wegdoe. Tja, dan kun je best weer wat nieuws kopen, toch?
Als ik er over nadenk, geef ik dus alleen maar iets weg wat niet meer nieuw is. Soms zijn mensen aangewezen op de kledingbank, zij hebben zelden tot nooit nieuwe kleding. Ik wel. Ik heb er geen oplossing voor, behalve dan aan iemand nieuwe kleding te gaan geven.
Het voelt als makkelijk scoren om “overbodige”kleding weg te geven, zelf (zeer) regelmatig nieuwe spullen te kopen en een “goed” gevoel te krijgen door naar de kledingbank te rijden…..Maar hoe het anders moet/ kan?
Deze blog schreef ik in het kader van de bloghop december/ januari. Het thema: tussen oud en nieuw. Host is deze keer Marc Volgers.
Vandaag zijn ze gedoopt, zoon drie en schoondochter twee. (op volgorde van binnenkomst). Het was een bijzondere gebeurtenis!. …..
Een stap die ik een jaar of tien geleden erg lastig gevonden had.Toen zouden mijn theologische gedachten me erg in de weg gezeten hebben. Nu weet ik dat niet meer zo goed. Ik zie alleen twee jonge mensen die een welbewuste stap zetten. Die veel verdriet en problemen op hun weg tegengekomen zijn en Gods liefde en trouw daarbij ervaren hebben. Daar gaven ze allebei een ontroerend getuigenis van vanmorgen.We zagen twee jonge mensen die met Hem hun leven verder willen gaan leven en dat graag willen laten zien.
In dat verhaaltje stonden ook tips om die dip te lijf te gaan. Lange wandelingen maken bijvoorbeeld, en vitamine D slikken, en veel groenten eten. Die vitamine slikte ik al, groente en fruit eet ik al redelijk veel. Nu dat wandelen nog…. Het hoorde doorgaans wel bij mijn goede voornemens, elke dag een eind wandelen. Ik houd daarvan. Al was het wel wennen om weer alleen te moeten lopen. Ook dat went. Lopend overdenk ik de dag, luister ik een preek of een podcast, bel gezellig, geniet van de dingen om me heen. Lopend geniet ik er iedere keer opnieuw van dat ik kan lopen. Ondanks dat lukte het me niet goed om heel regelmatig te lopen.
“Je ziet allemaal leeuwen en beren op de weg”, hoor ik mezelf zeggen in een begeleidingsgesprek. “En die worden steeds maar groter, omdat je ze voedt door jouw gedachten”.