Maand: februari 2018

Voor mij geen luizenmoeder op zondagavond, ik reis liever door China. Door het hart van China met Ruben Terlou als gids en reisleider. Een tijd geleden was de serie “Langs de oevers van de Yangtze te zien, die serie keek ik al met veel plezier. Nu deze serie, die over een tocht  van het noorden naar het zuiden van China gaat. Het bijzondere is dat Ruben Terlou chinees spreekt en daardoor snel contact met de inwoners van het land heeft. Moeilijke gesprekken schuwt hij niet. Iedere keer opnieuw verbaas ik me over de schoonheid van het land. Zó mooi! En iedere keer opnieuw verbaas ik me over de bevolking, zo vréselijk veel mensen. Steden vol. Zoveel mensen zo dicht op elkaar en tegelijkertijd zoveel eenzaamheid. De politiek van een kind per gezin heeft er uiteraard voor gezorgd dat er geen broers en zussen zijn. Zorg voor ouders komt dan op één paar schouders terecht. Het allene kind moet alle dromen en wensen van de ouders waarmaken, wat een enorme druk oplevert.

Te zien is de trek van uit het platteland naar de steden. In de dorpen wonen alleen oude mensen. Zondag ging het over gezondheidszorg. Een arts liet zien hoe hij te werk ging. Hij werkte op een eiland, waar ongeveer 800 bejaarden wonen. Geen jongeren, geen gezinnen. Scholen werden gesloopt. Die arts gaf een infuus en veel verschillende medicijnen aan een man die slechts fikse verkoudheidsklachten had. Ruben (die geneeskunde gestudeerd heeft) liet zijn verbazing volop zien.

In een grote stad bezocht hij een ziekenhuis dat gespecialiseerd is in de behandeling van kanker. Het was er overvol. Overal mensen en nog meer mensen. Ze liepen te slepen met hun eigen CT scans. Consulten gingen aan de lopende band. De arts bleef op z’n stoel zitten, en de patiënten liepen in en uit. Ik kreeg niet het idee dat er erg veel behandeld werd. Wij klagen hier misschien nog wel eens over de kosten van de zorgverzekering, en de hoogte van de eigen bijdrage. Die kosten vallen in het niet vergeleken bij de bedragen die in de film genoemd werden. Mensen staken zich volop in de schulden om de behandeling van hun geliefden te kunnen betalen. Tienduizenden euro’s moesten ze zelf betalen. Euro’s die betaald werden voor behandelingen die mogelijk een paar maanden verlenging van het leven konden geven. Verzekeringen bestaan wel, maar dan nog moeten de mensen zelf 70% van de behandeling zelf betalen. Schrijnend was een scene waarin een vrouw ontzettend op haar kop kreeg van een andere vrouw. De eerste zou het land te schande maken, ze moest dankbaar zijn voor alle goeds dat de staat voor haar deed. Zij had namelijk verteld aan Ruben hoeveel ze bij moest dragen aan de behandeling van haar man, en hoe moeilijk het allemaal was. Haar man zat stil als een doodziek vogeltje op een stoeltje te wachten op de dingen die zouden komen.

Ontroerend waren de beelden van een fotoshoot die Ruben deed bij een ernstig zieke vrouw . Ze maakte zich mooi voor de foto’s. In de aftiteling werd vermeld dat zij inmiddels was overleden.