Stille zaterdag, de dag tussenin. Ik probeer ieder jaar bewust stil te staan bij de lijdenstijd, lees een extra leesrooster. Toch ‘overvalt’ goede vrijdag dan. Dat komt vooral door praktische dingen, een gewone werkdag, en ’s avonds naar de kerk. Stilstaan bij het offer van de Here Jezus, deze keer op een bijzondere en aansprekende manier. En dan vandaag stille zaterdag.
Vanmorgen vond ik dat ik eindelijk eens moest strijken. Dat doe ik dan maar met de tv aan, om het niet al te saai te laten zijn. Ik keek “Over de rug van de Andes” terug. Boeiende serie, iets minder boeiend dan de recente serie over China.
Stef Biemans reist door de Andes. Doordat hij vloeiend spaans spreekt maakt hij makkelijk contact met de bewoners van de diverse landen. Mijn indruk is dat hij zich regelmatig verbaast over alles wat hij ziet en hoort. Er zijn bijzondere gesprekken. In een van de vorige keren ging het over bezit en rijkdom. Een inwoner stelde de vraag: wat heb je aan rijkdom, wat heb je aan een aantal auto’s? Straks raak je het kwijt en wie ben jij dan nog, zonder je bezit?
In de aflevering die ik vandaag zag (getiteld: Het eeuwige leven) ging Stef op onderzoek uit hoe het mogelijk is dat veel mensen hier, in Ecuador, zulke hoge leeftijden bereiken. De mensen wisten het zelf niet goed, in die zin kwam het onderzoek niet heel ver. De (meeste) mensen straalden enorm veel levenslust uit. Hielden zich bezig met van alles en nog wat, pensioengerechtigde leeftijd kwam niet in hun woordenboek voor. Misschien wel noodgedwongen. Er was een vrouw van bijna negentig, zij zei dat ze hoopte niet nog heel lang te (moeten) leven. Ze wachtte tot God haar zou roepen. Zo mooi, die overgave. Geen woord over voltooid leven en dan maar actie ondernemen.
We kregen een inkijkje in ‘medische’ methodes: een cavia werd gebruikt als diagnosemiddel. Voor ons, ubergeciviliseerde westerlingen een bijzonder tafereel. Ongelofelijk zelfs. Ik voelde een soort elitaire meewarigheid in me opkomen. Na deze sessie ging Stef naar een hospice. Een hospice dat gerund werd door katholieke zusters. Een bijna negentigjarige liet Stef raden hoe oud ze was, en zelfs op die leeftijd is het nog een eer als iemand je twintig jaar te jong inschat..
Stef Biermans wilde wel graag weten hoe hier tegen euthanasie aangekeken werd. Hoe kan het toch dat de kerk dat tegenhoudt? Op tijd stoppen met leven, het lijkt hem belangrijk. Het is een onderwerp dat hij regelmatig met zijn vader bespreekt. Zijn vader die absoluut niet afhankelijk van anderen wil worden.
Stef keek mee in het hospice, bij een ernstig zieke mevrouw. Haar kinderen waren bij haar. Liefdevol stonden ze om hun moeder. Een dochter wilde graag gezegend worden door haar moeder, en hoe ziek moeder ook was, ze zegende haar dochter in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Stef vroeg aan de zuster (non) hoe lang deze mevrouw nog te leven had. De non gaf als eenvoudig antwoord: totdat God haar roept. Ze benadrukte dat er ‘integrale’ zorg geboden werd, zorg voor de ziel en zorg voor het lichaam. De vraag naar euthanasie werd stevig aan de kant gezet. Dat kon en mocht niet om voor de hand liggende redenen. Wij zijn God niet, Hij gaat over het leven. Het mooiste vond ik dat ze zei: Zo kan ik als Christus voor haar, de patiënt zijn. En zij is Christus voor mij…. Dat waren genoeg woorden, er ontstond een stilte.
De stilte is bijna voorbij. Morgen zal het Pasen zijn!