Maand: juni 2018

Afscheid

Op juni 24, 2018

De hele dag heb ik al een liedje in mijn hoofd:

Dit liedje (dat al eens eerder op mijn blog stond) werd ons vanmorgen toegezongen bij Hiernaast.Dat was nog maar één van de kadootjes die we mochten ontvangen. Deze dag mocht ik mijn 64e verjaardag vieren. En deze dag was de dag van ons afscheid van Hiernaast.

Vanmorgen bakte ik voor de laatste keer de broodjes. Kookte Jan voor de laatste keer de eieren. Voor de laatste keer hielpen we met tafeldekken, zette ik koffie, hebben we als team samen gebeden. Voor de laatste keer mocht ik de brunch met gebed beginnen. Voor de laatste keer werd er voor òns gebeden.

Het deed pijn en het was goed.

Begin dit jaar realiseerde ik me dat ik moe was, erg moe. Ik dacht na over waar die moeheid vandaan kwam. Ik kon het niet helemaal terughalen. Wel realiseerde ik me dat ik met heel veel dingen bezig was. Ik besloot om een stapje terug te doen bij Hiernaast. Ik was er minder en ik deed minder. Dat hielp wel wat, ik voelde me weer rustiger. Toch ontdekte ik dat het nog niet voldoende was.

Nadenken, sparren met allernaaste, vriendinnen, kinderen, bidden. Het was een heel proces. Een proces dat uiteindelijk tot het besluit om helemaal te stoppen bij Hiernaast leidde. Een besluit dat pijn deed. Een besluit dat ook rust opleverde. Een besluit dat allernaaste en ik samen namen, zodat we uiteindelijk ook besloten om samen te stoppen.

Vandaag was de dag dat we afscheid namen. Het was een bijzondere brunch, waarbij ik vaak dacht: dit is de laatste keer dat…..

Nu kijken we terug op een bijzondere dag. Met mensen die speciaal voor ons gekomen waren. Met een mooi gedicht dat gelezen werd. We kregen een kado, er hing een geweldige slinger bij Hiernaast. Een slinger waar we nog vaak naar zullen kijken. En bovenal ontvingen we goede woorden, woorden die ons hart raakten.

Dank voor alles!

Rust

Door Margé

Op juni 19, 2018

In Leven als kind van God

In deze (voor mij) onrustige tijden geniet ik van mijn Micha kalender. Niet altijd, dan heb ik weer het idee dat ik iets moet doen. Of vooral nalaten. Dat doen en nalaten zijn wel herkenbaar. Vanmorgen fietste ik voor de zoveelste keer langs een berm waar veel rommel ligt. Maar ja, ik ben onderweg naar een volgende afspraak en ik heb geen troepprikker bij me. Dus ik kan deze situatie echt niet veranderen, vind ik. En waarom zou ik de troep van een ander opruimen?
Als iedereen zijn eigen zooi opruimt, ziet de wereld er een stuk opgeruimder uit. De wereld, te beginnen in Nederland, en nog liever in mijn eigen straatje.

Beter is het te voorkomen dat je rotzooi en afval hebt. Dat is een nog grotere uitdaging dan rommel opruimen. Dat voorkomen betekent selectief boodschappen doen, (dus minder -plastic- verpakkingen etc.Minder/ andere kleding, enzoverder.)

Dit zijn zomaar wat gedachtes naar aanleiding van de Michakalender. Dit was de tekst van deze dag. Mooi om te lezen. Ik was nieuwsgierig naar de schrijver van deze bijdrage. Gelukkig hielp Google me weer eens op weg..

Weer even met beide voeten op aarde gezet worden, even zitten, even rusten. We hebben het zo nodig, en de verleiding is groot jezelf en de Ander voorbij te rennen.

Dagje den Haag

Door Margé

Op juni 16, 2018

In Gehoord/ gezien/ gelezen

Jongste zus en ik vonden het weer eens tijd worden een dagje te treinen, te kletsen, en wie weet, ook nog te shoppen. De NS was zo vriendelijk mij weer een dag “vrij reizen” te gunnen, dat is altijd prettig. (oftewel, hoe houd je jezelf voor de gek… die vrij reizen dagen betaal je uiteraard wel)

Afgelopen dinsdag reisden we af naar den Haag. We wilden (ik wilde) een voor de herkansing van het reuzenrad op de pier. Vorig jaar hadden oudste kleinzoon en ik al eens een poging gedaan.

Wie weet zou het nu wel lukken. Het was dinsdag veel kouder dan de dagen ervoor, en het waaide wat. Gelukkig niet zo hard als de vorige keer, dus we mochten instappen. In traag tempo draaide de molen rond. Vier rondjes later stonden we weer stil en mochten we uitstappen. Was het eng? Ik vond van niet, en zusje de eerste ronde wel en later niet meer. We vroegen ons af waarom dit eng was. De gedachte was dat je als mens, geen enkele invloed hebt op dit gebeuren. Je moet je overgeven.

Bijna ieder mens vindt loslaten, overgeven moeilijk. Het eeuwige “ikke self doen”, zit er al jong in en blijft toch best lang hangen. Als je in zo’n cabine zit, ben je overgeleverd aan?? Geen idee eigenlijk. Dat begint natuurlijk al met het maken van zo’n ding, het moet wel stevig geconstrueerd zijn. En als je in de cabine zit, wordt die dichtgedaan door de dienstdoende werker. Dat was iemand die druk bezig was met het slijpen van iets. Iedere keer als we weer beneden waren zagen we hem druk bezig, en hoorden het geslijp. Hij keek niet op of om. Gelukkig had hij ons nog wel op de noodknop gewezen, die in het plafond van ons onderkomen zat. (hmm en dan denk ik altijd: wat gebeurt er als je die knop (onnodig) gebruikt? Toch maar niet uitgeprobeerd.

Na vier rondjes draaien stonden we weer op de grond. Een leuke ervaring rijker. Het was druilerig en somber weer, daardoor konden we niet heel ver zien. Op het strand was het erg rustig. Nadat we nog een kop koffie gedronken hadden, besloten we terug te lopen naar het centrum. Daar ontdekten we mooie zandsculpturen. Wat een kunstwerken! (het is het wereldkampioenschap zandsculpturen maken, dit in het kader van 200 jaar badplaats Scheveningen.

Na een heerlijke en gezellige maaltijd zochten we onze treinen op en reisden naar huis. Het was een goede dag.

Enne…. voorlopig staan er geen nieuwe uitstapjes gepland en wordt er gewoon gewerkt.

Dagje Zutphen

Door Margé

Op juni 11, 2018

In Persoonlijk

Vorige week was ik met een van mijn zussen in Zutphen. Een dag samen op pad zat al lang in de planning, en nu dus eindelijk concreet. We wilden een stadswandeling maken en een (over)ijverige stagiair bij de Zutphense VVV legde ons diverse routes uit. Wij hadden onze keuze snel gemaakt en kozen voor de hofjesroute.

Wat is het mooi om in een stad echt oude gebouwen te zien. In mijn eigen stad is in 1862 een stadsbrand geweest waarbij de hele binnenstad afbrandde, en de stad van mijn zus is in de tweede wereldoorlog per ongeluk gebombardeerd. In beide steden is niet heel veel ouds te ontdekken. We keken onze ogen uit, en verwonderden ons over de oudheid van huizen en gebouwen.

Behalve een hofjesroute is er een literatuurroute. Beide routes overlappen elkaar wat. We zagen mooie teksten op huizen staan. Deze bijvoorbeeld:

De tekst ontlokte een gesprek over kippen en eieren, oftewel: word je eenzaam omdat je leest, of lees je omdat je al eenzaam bent? Ik las als kind al heel veel. (En ik denk dat mijn zus nog meer las dan ik). Iedere woensdagmiddag gingen we naar een wijkgebouw waar de bibliotheek in was. Ik herinner me niet dat ik me eenzaam voelde door mijn vele lezen. In latere jaren bleef ik veel lezen, meestal ontspanningslektuur. Soms was dat lezen een beetje een vlucht uit het dagelijkse leven, even iets anders dan was opvouwen en schoonmaken en wat er nog meer te doen valt in een gezin. Ik kon helemaal in een boek opgaan. Nu nog wel, maar ik lees veel minder, met dank aan social media en het internet. Het was leuk om hier over na te denken en filosoferen.

We belandden in een kerk waar een fototentoonstelling (“Zie mij”) was. En een verbouwing. De tentoonstelling was samengesteld en gemaakt door Caroline Waltman. De foto’s waren bedoeld als beelden bij de bijbel. Niet alle beelden konden wij goed plaatsen, al waren de (meeste) foto’s erg mooi. Deze foto sprak mij erg aan:

Of die tekst op het shirt toevallig is of niet, dat zullen we wel nooit weten. De bijbeltekst die erbij stond was Ezra 1 vers 4: “Allen die hier nog als vreemdeling verblijven, waar zij zich ook mogen bevinden dienen van hun medeburgers ondersteuning te krijg in de vorm van zilver, goud, goederen en vee.” Zeker een mooie tekst… en meer dan “slechts” een bijbeltekst. Een tekst om over na te denken, en een tekst om mee aan de slag te gaan.

Het was warm die dag, en het was goed die dag. We aten en dronken en praatten en genoten van elkaar.

Baat bij muziek

Door Margé

Op juni 4, 2018

In Gehoord/ gezien/ gelezen

Afgelopen week waren we (weer) bij een voorstelling van Daniël Lohues. Opnieuw een feestje, van begin tot einde. Deze keer alleen Daniël Lohues op het podium, met een piano, gitaren in verschillende soorten, een strijkplank met daarop een keyboard. Liedjes, verhalen, muziek. Schijnbaar simpel maar zo diepgravend.

Verhalen over vroeger, over heimwee naar tijden die waren. Verhalen die de draak steken met deze tijd: hij tindert zijn vingers kapot… bijvoorbeeld.

Zoals vaker, ik zou bijna zeggen, zoals altijd, ging het ook nu over geloven, over wie God is. Nooit spottend, altijd met een vleug heimwee naar verloren geloof: “Jezus heeft geleefd, maar aan zijn vader twijfel ik, en daar schijnt het om te gaan…. Om verder te gaan met: waarom is de wereld zoals die is? Waarom zien we niets van God?” Om vervolgens een toch een (soort) antwoord te vinden in:

“Of waren ‘t dan toch Elvis?
John Lennon en van Gogh,
Mozart, Bach en Beethoven
Van boben stuurt
Was ‘t dat dan toch?”

Zo eindigt zijn liedje “de kerke”. Het houdt hem bezig…En deze tekst raakt me, omdat het lijkt of er een zoektocht is, geen afgesloten geheel.Hoewel hij vervolgens aangeeft een cultuurchristen te zijn. Wel het een en ander weten over het christelijke geloof, daar ook dankbaar voor zijn, maar het niet (kunnen?) geloven. De kennis over geloof is onmisbaar, hoe kun je anders van bijvoorbeeld de Mattheus Passie genieten als je het verhaal niet kent?

Onderstaand liedje was een van de laatste liedjes die gezongen werd. In mijn beleving ook weer helemaal waar, dat je baat hebt bij muziek. Voor mijzelf zou ik het nog wat sterker willen zeggen dan alleen baat hebben bij: muziek geeft me troost en helpt me verder.

Samengevat: dit was een mooie voorstelling, waar we van genoten hebben. Voorlopig de laatste op deze manier. De nieuwe show wordt iets met elektronische muziek, in een zaal zonder stoelen, we mogen dan op de grond zitten, als we persé willen zitten. Hm, ik voel toch een generatiekloofje…