Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juli 2018

Geloven in begeleiding.

Deze blog schreef ik voor het CGMV en is daar op de website te vinden.

Onlangs las ik in het Nederlands Dagblad een interview met iemand die zowel predikant als psycholoog is.  Aan het slot van het gesprek ging het over het bidden met een patiënt bij een therapiegesprek. De geïnterviewde gaf aan hier moeite mee te hebben omdat de grens tussen pastoraat en psychotherapie dan overschreden werd.  De gesprekken die ik voer zijn duidelijk niet bedoeld als therapie. Begeleiding, meelopen is het doel. Toch zat ik wat te puzzelen over deze opmerking…

illustratie ellen de bruijn

 

 

Dat ik christen ben is voor mijn klanten geen geheim. Op de een of andere manier komt het wel ter sprake. Al is het door mijn antwoord op de door mijn klant gestelde vraag: “En, wat heb jij dit weekend gedaan? Soms aarzel ik om hier op in te gaan. Wat wil ik wel of niet delen met mensen waar ik beroepshalve kom?  De laatste keer dat deze vraag me gesteld werd, was mijn antwoord dat ik op zondag naar de kerk was geweest. Dat werd voor kennisgeving aangenomen.

Soms komt mijn christenzijn spontaan ter sprake. Daar houd ik van. Niet dat er dan van mijn kant onmiddellijk een getuigend gesprek komt. Uiteraard ben ik altijd bereid verantwoording af te leggen van de hoop die in me is. Al wordt er niet vaak naar die hoop gevraagd.

Een van mijn klanten heeft een (voor mij) bijzondere manier van geloven. Daar vertelt hij graag over. Hij weet dat ik christen ben en zijn zienswijze niet deel. Toch kan hij het niet laten vol vuur  te vertellen over de opdracht die Jezus gegeven heeft, om twee aan twee het goede nieuws aan anderen te brengen. Een opdracht die hij wekelijks in praktijk brengt, op een manier die doorgaans niet op veel bijval kan rekenen. Uiteraard respecteren we elkaar en ik ben blij te zien dat hij troost put uit zijn geloof.

En het bidden met klanten? Vorig jaar vroegen twee mensen specifiek om begeleiding van mij, mede omdat ik christen ben. Zij vroegen of het mogelijk was de gesprekken af te sluiten met gebed. En dat doen we dan ook. Danken voor de goedheid van God onze Vader, vragen om kracht die nodig is in de komende tijd. Vragen om rust in het dragen van de beperkingen die er zijn. Dank brengen voor het uitzicht op heelheid in de nieuwe wereld die komen zal.

Geloven in begeleiding.

Deze blog schreef ik voor het CGMV en is daar op de website te vinden.

Onlangs las ik in het Nederlands Dagblad een interview met iemand die zowel predikant als psycholoog is.  Aan het slot van het gesprek ging het over het bidden met een patiënt bij een therapiegesprek. De geïnterviewde gaf aan hier moeite mee te hebben omdat de grens tussen pastoraat en psychotherapie dan overschreden werd.  De gesprekken die ik voer zijn duidelijk niet bedoeld als therapie. Begeleiding, meelopen is het doel. Toch zat ik wat te puzzelen over deze opmerking…

illustratie ellen de bruijn

 

 

Dat ik christen ben is voor mijn klanten geen geheim. Op de een of andere manier komt het wel ter sprake. Al is het door mijn antwoord op de door mijn klant gestelde vraag: “En, wat heb jij dit weekend gedaan? Soms aarzel ik om hier op in te gaan. Wat wil ik wel of niet delen met mensen waar ik beroepshalve kom?  De laatste keer dat deze vraag me gesteld werd, was mijn antwoord dat ik op zondag naar de kerk was geweest. Dat werd voor kennisgeving aangenomen.

Soms komt mijn christenzijn spontaan ter sprake. Daar houd ik van. Niet dat er dan van mijn kant onmiddellijk een getuigend gesprek komt. Uiteraard ben ik altijd bereid verantwoording af te leggen van de hoop die in me is. Al wordt er niet vaak naar die hoop gevraagd.

Een van mijn klanten heeft een (voor mij) bijzondere manier van geloven. Daar vertelt hij graag over. Hij weet dat ik christen ben en zijn zienswijze niet deel. Toch kan hij het niet laten vol vuur  te vertellen over de opdracht die Jezus gegeven heeft, om twee aan twee het goede nieuws aan anderen te brengen. Een opdracht die hij wekelijks in praktijk brengt, op een manier die doorgaans niet op veel bijval kan rekenen. Uiteraard respecteren we elkaar en ik ben blij te zien dat hij troost put uit zijn geloof.

En het bidden met klanten? Vorig jaar vroegen twee mensen specifiek om begeleiding van mij, mede omdat ik christen ben. Zij vroegen of het mogelijk was de gesprekken af te sluiten met gebed. En dat doen we dan ook. Danken voor de goedheid van God onze Vader, vragen om kracht die nodig is in de komende tijd. Vragen om rust in het dragen van de beperkingen die er zijn. Dank brengen voor het uitzicht op heelheid in de nieuwe wereld die komen zal.

Weekendje weg

Neem een huis, een dertienpersoonsvakantiehuis. Op vrijdagmiddag kom je er. De kamers zien er schoon en opgeruimd uit. Een dag later staat er van alles en nog wat, in de douches heeft een ieder zijn/ haar territorium ingenomen. Maandagochtend tien uur: het huis is weer leeg, en alles staat weer op zijn plek. En in de tussentijd is er veel en ook niets gebeurd.

 

 

We vierden de 65ste verjaardag van allernaaste met ons allen in een vakantiehuis in Steenwijk. Al weken waren we er mee bezig geweest, dat wil zeggen, de hele club, met uitzondering van allernaaste. Niet dat we zoveel plannen gemaakt hadden, wel dat we al veel voorpret hadden. Op mijn verjaardag, (drie dagen voor de zijne) werd de verrassing onthuld. Een verrassing die in de smaak viel.

Zo waren we dan bij elkaar, afgelopen weekend. We genoten van elkaar en van het mooie weer, van goede gesprekken en lekker eten. Zaterdagmiddag waren we in twee boten in de Weerribben te vinden. Voor sommigen van ons leek het in eerste instantie best wel eng, in zo’n boot varen met zeven personen. Er kan zoveel gebeuren en je weet het maar nooit van tevoren. Loslaten en overgeven heet zoiets. De verzekering dat, als het ècht te spannend zou worden we weer terug zouden gaan werkte al zo rustgevend dat de rest van de middag zonder zorgen verliep. Zelfs Titanic liedjes werden gezongen. (wat ik dan weer iets minder rustgevend vond)

Het was een mooie tocht, waarin we veel plezier hadden en genoten van de omgeving. Bijzonder om in eigen land toch steeds weer nieuwe dingen te ontdekken.

 

Die nieuwe dingen waren er zondagochtend ook. We gingen uitgebreid met elkaar in gesprek. We deelden welke bijbeltekst ons raakt en waarom. In alle openheid konden we met elkaar praten, delen, zingen en bidden. (al vonden de jongsten deze (kerk)dienst wel erg lang duren)

Vanmiddag kwamen we weer thuis. Ik moet dan eerst omschakelen. Vanuit de drukte weer naar de rust van ons samenzijn. Dankbaar terugkijken op geweldige dagen, die we als bijzonder cadeau uit Gods hand mochten ontvangen.

 

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén