Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: augustus 2018

Appen achter het stuur

Vandaag zag ik er weer een…. een appende automobilist, of een rijdende apper, wat het ook is. Zo’n sluipmoordenaar.. word je betrapt dan heb je pech en krijg je een boete. Jammer dan! Ik zou willen dat de straf voor deze (in mijn ogen) misdaad een taakstraf is, en wel een aantal dagen meelopen en meewerken in een revalidatie centrum. Alternatief: loop een dag mee in het leven van een van mijn cliënten. Ik schreef er een blog over voor het CGMV:

Als ik mijn voicemail beluister hoor ik iemand zeggen: “Altijd hetzelfde met die ambulant begeleiders, nooit te bereiken”. Vervolgens kan ik enkele minuten genieten van iemands belevenissen in het afgelopen weekend. De volgende dag word ik opnieuw gebeld, en blijkt het telefoontje afkomstig te zijn van een UWV dame. Ik vertel mijn ervaring met haar vorige telefoontje en ze is blij met mijn feedback.

Het telefoongesprek gaat over de aanvraag voor een gesprek met een van mijn klanten. Marieke is 21 jaar en is een aantal jaar geleden aangereden door een appende autobestuurster. De gevolgen zijn nog dagelijks merkbaar en zijn blijvend. Ze volgt een beroepsopleiding en loopt hopeloos vast in haar stage. De dagen zijn te lang voor de beschikbare energie. Hoe kan zij ooit haar eigen brood verdienen? Deze vraag willen we voorleggen bij het UWV, vandaar de aanvraag.

Gisteren was de afspraak met de arbeidsdeskundige. Marieke zag er best tegenop. Het voelde voor haar spannend, en ze wist niet goed wat haar te wachten stond.  En als in het verleden behaalde resultaten wel meetellen, was ik wat pessimistisch. Tot nu toe had ik niet veel arbeidsdeskundigen meegemaakt die (goed) inschatten wat de impact van NAH is. Zou dat deze keer beter zijn?

Even is er twijfel bij de arbeidsdeskundige of zij het gesprek wel door zal laten gaan: Marieke is nog niet klaar met haar opleiding, en nu al een aanvraag? Pro-activiteit kent kennelijk grenzen. Toch gaan we van start. De arbeidskundige legt een en ander uit en stelt haar vragen.  Duidelijk is in ieder geval dat een Wajong uitkering niet aan de orde is. Daar komt Marieke niet voor in aanmerking omdat er wel wat mogelijkheden tot loon verdienen zijn. We gaan in eerste instantie voor een aanvraag “indicatie banenafspraak”. Marieke doet haar best, zoekt naar woorden en komt er af en toe niet helemaal uit. Op die momenten kan ik bijspringen. De arbeidsdeskundige zit druk mee te pennen, gelukkig deze keer geen zoemende computer met storende geluiden. De conclusie van dit gesprek is al snel duidelijk: zeker wordt de aanvraag van Marieke gehonoreerd. De vraag is nog wel wanneer een en ander ingaat.  We spreken af dat ik daar bericht over krijg, om mijn klant niet te zeer te belasten.

We drinken nog ergens koffie, om terug te kijken op het gesprek. Koffie met iets lekkers, het voelt deels of er een overwinning behaald is. Een overwinning die voor Marieke als een nederlaag voelt…

 

Zondagskind

In de afgelopen weken las ik het boek Zondagskind, geschreven door Judith Visser. Een populair boek, ik heb het via de bibliotheek gelezen en moest een paar maanden wachten voor ik aan de beurt was om het te lenen.

Dit boek is een autobiografische roman. Het vertelt het verhaal van Jasmijn Vink, geboren en getogen in Rotterdam. Ze kon lezen toen ze drie was, maar drinken zonder rietje lukte als puber nog steeds niet. Haar leven verloopt met hobbels en bobbels. Ze is anders dan de anderen. Veel sneller overprikkeld, en schijnbaar ‘normale’ dingen als een gesprek voeren zijn bijna onmogelijkheden voor haar.

Ze is geboren in 1978. Het boek beschrijft haar leven vanaf haar schooltijd. De eerste dag op de kleuterschool verloopt al moeizaam, en zo verloopt haar hele schoolleven. Niet omdat ze de lesstof niet aankan, integendeel. Wel omdat het (school)leven en alles wat daarin gebeurt ongrijpbaar is voor haar. Haar oudere broer en ouders begrijpen niet goed hoe dat kan. Voor hen is het leven overzichtelijk, voor Jasmijn niet. Haar grote vriend is haar hond Senna, met haar kan ze communiceren op haar eigen manier. Echte vriendinnen heeft ze niet, wel op de middelbare school, daar ontmoet ze een vriendin die (veel) rekening met haar kan houden. De ouders van Jasmijn doen dat ook wel, ze mag bijvoorbeeld eten op haar eigen kamer, hoeft niet (altijd) mee op familiebezoek en dergelijke. “Je bent nu eenmaal zo”, zegt haar moeder regelmatig.

Het boek beschrijft hoe het leven een worsteling is voor Jasmijn. Toch vind ik het geen deprimerend boek. Ik voelde wel vaak medelijden. Zoveel onmacht, zoveel onbegrip, zoveel pijn (letterlijk en figuurlijk) bij Jasmijn. Voor de lezer is waarschijnlijk wel duidelijk wat er met haar aan de hand is. Aan het eind van het boek doet de vriendin van Jasmijn (die dan in het onderwijs werkt) haar de tip aan de hand zich te laten testen. In eerste instantie wil ze dat niet, om vervolgens toch te bedenken dat het een antwoord op veel waarom vragen kan zijn.

Bij de schrijfster van dit boek is op (relatief) latere leeftijd een stoornis in het autismespectrum vastgesteld. Inmiddels is zij bezig/ van plan een vervolg op dit boek te schrijven. Ik zie er naar uit, al vraag ik me ook af of dat niet meer van het zelfde gaat worden. Al lezend had ik nu ook wel eens de gedachte: o ja, nu krijgt z e weer een migraineaanval… en ja, dat was dan ook zo.

Toch, ondanks dat ik het soms wat voorspelbaar vond, boeide het me van begin tot einde.  Het maakte voor mij meer inleefbaar hoe het is om zo’n stoornis te hebben. Hoe verstrekkend de gevolgen (kunnen) zijn. Het vervolg op dit boek wacht ik met spanning af, en intussen ga ik op zoek naar de andere boeken die zij geschreven heeft. Boeken die overigens een heel ander genre zijn.

Geef regen Heer….

Al een paar dagen zingt deze regel in mijn hoofd: “Geef regen, Heer, geef regen, de aarde is zo droog”. Afgelopen zondag waren we in een dienst waar  het ‘origineel’ gezongen werd: geef vrede Heer, geef vrede (liedboek 1010). Een nieuwe berijming zou inmiddels kunnen, bij deze droogte en bij deze temperaturen.
In een Nederlands Dagblad van vorige week stond een artikel over de zomer van 1976 waarin de warmte net zo groot was als nu en de droogte minder. Ik kan me herinneren dat het toen erg warm was, het was ons trouwjaar. Ik herinner me dat het toen heel bijzonder was dat het zó warm was. Toen we trouwden was het 30 graden, toen uitzonderlijk! Nu komt het zo vaak voor, dat we er bijna niet van opkijken, alleen temperaturen ver boven de 30 zijn bijzonder. Ik word er zo langzamerhand erg moe van, en met mij velen.Hoe blij was ik vorige week met een enkele regenbui. Bijzonder om te zien dat slakken uit hun schuilplaats kwamen en voorzichtig een fietspad overstaken.

De hitte..en het (dreigende?) watertekort. Wat hebben die temperaturen een impact op het dagelijks leven. Ik verzuchtte onlangs dat ik naar een kouder land wilde emigreren. Nou ja, laten we beginnen met een vakantie in een koel land.  Ik voelde me bijna een klimaatvluchteling. En bedacht dat het niet zo heel vreemd is dat mensen hun land verlaten, als je ziet hoe landen woestijnen worden. Oogsten die mislukken, en vee dat sterft. Het lijkt mij niet zo heel vreemd als je dan op zoek gaat naar betere leefomstandigheden. Inmiddels is er ook voor ons land de angst/ bijna zekerheid dat oogsten mislukken of in ieder geval veel kleiner zullen zijn. Dat zal ongetwijfeld prijsstijgingen tot gevolg hebben. Geen goede vooruitzichten, maar hoe goed hebben wij het in ons deel van de wereld?  (en wat doen we ermee?)

In dat artikel over de zomer van 1976 kwam ik nog een opvallend zinnetje tegen, iets wat me nogal triggerde: een dominee noemde in een blad het bidden om regen een heidens ritueel..

Huh? Hoe kan dat? Waar blijft het aloude geloof in Gods zorg voor de aarde? Zorg waar je om mag vragen? De wereld is in nood, en bij / met alle nood mag je naar Hem gaan!

Tegelijk is het de vraag (en waarschijnlijk is het geen echte vraag) waardoor de droogte wordt veroorzaakt. Toeval? Is dit een een op een gevolg van hoe wij met de aarde omgaan? Of, beter gezegd: niet omgaan, en onze gang gaan? Is dit een boodschap van God en welke dan?

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén