Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: september 2018

Keukentafelgesprekken

Afgelopen week was ik aan de beurt voor het schrijven van een blog voor de CGMV website.

Gelukkig had ik die blog al geschreven en opgestuurd, voordat ik  viel.

Keukentafelgesprekken.

Sinds een aantal jaren is in ons land de term “keukentafelgesprekken” ingeburgerd. Een  gesprek bij iemand thuis, bij voorkeur heel ontspannen aan de keukentafel. Een wijkteamlid, of een wijkcoach gaat in gesprek met de inwoner, die een ‘hulpvraag’ heeft. In dat gesprek kan de inwoner aangeven waar hij/ zij tegen aanloopt, wat er niet goed gaat. Deze gesprekken worden(sinds de gemeente de hulp/ begeleiding betaalt) op deze manier gevoerd. Als het gaat om het aanvragen van begeleiding ben ik vaak bij deze gesprekken aanwezig.

De hele transitie van rijk naar gemeentes is voor een groot deel bedoeld als bezuiniging. Dat verkoopt niet zo heel goed, vandaar dat we mensen nu in hun kracht zetten, en net doen alsof het voor mensen veel fijner is als iemand uit het netwerk inspringt, in plaats van een professional over de vloer te hebben.

Vanuit het werkveld werd dit alles met scepsis bekeken. We geloofden er niet zo erg in. Je kunt wel of niet bouwen op je netwerk, en dat verandert niet door een gesprek aan de keukentafel. Van  mijn (toenmalige) baas ontvingen we instructies voor deze gesprekken.

Zoals met alles, werd ook deze gang van zaken na verloop van tijd onderzocht. Afgelopen week waren de resultaten van dit onderzoek bekend gemaakt. (Helaas  kan ik niet meer traceren hoe en wie dit onderzoek is uitgevoerd. Ik hoorde  het 13 september op Radio 1. Exact kan ik het niet terughalen. Wel werd benoemd dat er ruim 66 gesprekken helemaal geanalyseerd waren, en dat er uit 3 gesprekken naar voren kwam dat het netwerk wel iets actiever kon zijn: in twee situaties zou er over nagedacht worden, en in de derde situatie kon een kleine bijdrage uit het netwerk geleverd worden. )

Het blijkt dat in die keukentafelgesprekken wel de vraag gesteld wordt of het netwerk meer in kan springen. En het blijkt dat de praktijk weerbarstiger is dan de theorie. Of ernstiger en verdrietiger. Heel vaak hebben mensen geen toereikend netwerk. Dat is dan best confronterend in zo’n gesprek. Ik maakte het ook wel mee, dat een enthousiaste wijkcoach een eigen kracht conferentie op touw wilde zetten om een cliënt van mij te ondersteunen. Helaas, er was geen enkel netwerk, ook (zelfs) niet uit de familiekring. Zoiets kan een faalgevoel geven, als je zelfs geen contact meer hebt met je eigen familie… wat zegt dat over jou?

Conclusie van dit onderzoek; eigen netwerken inzetten is veel minder een optie dan gedacht en verwacht. Het kan zelfs averechts effect hebben doordat het voor mensen zeer confronterend kan zijn, te merken dat je geen mogelijkheden hebt om anderen dingen voor jou te laten doen.

Zeer verbaasd was ik toen ik een van de onderzoekers op de radio een mogelijke oplossing hoorde noemen. Haar voorstel was om dan maar in een iets verdere kring naar vrijwilligers te zoeken. Dan moet er maar een opbouwwerker bij die gesprekken aanwezig zijn, en die kan dan in zijn netwerk, bijvoorbeeld in het buurthuis, naar geschikte mensen zoeken. En ik maar denken dat opbouwerkers en buurthuizen allang wegbezuinigd zijn?

 

Gevallen vrouw

Het is hier een beetje stil, erg stil voor mijn doen zelfs. Er gebeurt niet zo heel veel, wel in mijn gedachten, niet in het echt. Bovendien heb ik de laatste weken vrij veel last van mijn rug, de pijn komt in golven, het liefst ’s nachts. Ik merk dat mijn humeur en energie er nogal door beïnvloed worden. Gelukkig gaat het zo langzamerhand weer wat beter, al zijn er nog wel erg slechte nachten, zoals de nacht van maandag op dinsdag jl.

Gisteren fietste ik in  gedachten van de ene afspraak naar de andere. Totdat ik op het fietspad lag en een aantal mensen om me heen zat, te deppen met doekjes. Verbaasd keek ik op. Ik was blijkbaar van mijn fiets gevallen. Ik voelde niet veel, zag wel wat bloed. Gelukkig kwam er net een kennis aanfietsen. Zij zorgde dat allernaaste gebeld werd, en dat mijn fiets opgehaald werd. Kennelijk had iemand al 112 gebeld en ik werd voorzichtig in de ambulance geschoven.

Was ik in het afgelopen jaar een paar keer als begeleider meegeweest naar het ziekenhuis, deze keer was ik de patiënt.

Het is raar om daar te liggen, ik kan me niet meer herinneren wat er allemaal gebeurde. Er zal een röntgenfoto gemaakt zijn, een hartfilmpje, een scan. In de ambulance had ik al een infuus gekregen. Ik kreeg nog een tetanusprik.Het was super dat allernaaste gelukkig snel kon komen.  En verder?  Verder was ik wat in de war en herhaalde voortdurend mijn vraag/opdracht over kleinkinderen uit school halen. Loslaten is zelfs in het ziekenhuis lastig!  Het was rustig op de spoedeisende hulp, er was alle tijd, inclusief koffie voor naaste.

Na een onderzoek door een neuroloog, overleg met een cardioloog, werd besloten dat ik naar huis mocht, dat ik geen letsel had. Hooguit een scheurtje in mijn jukbeen, en misschien een lichte hersenschudding. Niet iets ernstigs gelukkig. Iets waar we zeer dankbaar voor zijn!

Gisteravond ging ik vroeg naar bed en heb prima geslapen. Ik heb geen pijn, ben niet misselijk, geen hoofdpijn of wat ook. Gister besloot ik al even een paar dagen pas op de plaats te maken, even een paar dagen geen werk en niet teveel andere dingen. Ik hoop dat mijn blauwe gezicht en dichte oog langzamerhand weer meer toonbaar worden!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén