Maand: oktober 2018

Gerechtigheid

Op oktober 27, 2018

Vorige week zondag was het (in onze gemeente) Micha zondag. Niet helemaal op de goede

datum. De preek ging uiteraard over Micha 6:8. In deze tekst gaat het niet alleen over goed doen en recht doen. Het gaat er vooral om wat je aan God geeft en waarom. Om Hem ‘gunstig’ te stemmen, uit gewoonte, uit dankbaarheid? Voor ons in het nu de vraag hoe je dat recht doen en trouw betrachten in de praktijk brengt. Met ook voor ons de vraag waarom je dat doet. Aan het slot van de preek werd gesteld dat er geen kant en klare antwoorden te geven zijn. We mogen er zelf over nadenken en puzzelen. Zelf nadenken is natuurlijk altijd goed, ik houd ook wel van antwoorden…

Die avond was op tv de 100e aflevering van “Adieu God”. Een programma waarin Tijs Brink met mensen in gesprek gaat die afscheid hebben genomen van hun geloof zoals ze dat als kind meekregen. Dit gesprek was met Sigrid Kaag, minister van buitenlandse handel en ontwikkelingssamenwerking. De term ‘maakbaarheid’ viel. Mevrouw Kaag bedoelde niet te zeggen dat wij zelf de wereld kunnen (ver)maken. Ze benoemde wel de mogelijkheid mee te helpen in de maatschappij. We kunnen omkijken naar buren, familie etc. Je kunt meedoen met maatschappelijke organisaties. Zo kunnen we met z’n allen leefbaarheid bevorderen. (dit is mijn interpretatie). Wat ze zei sprak me aan. Niet de grote toon van wereldverbeteren, wel om je heen kijken en doen wat je kunt. Ik vond dit een mooi antwoord op de vraag van de preek van die ochtend. Praktisch en zinvol.

Vandaag was de Justice Conference in Barneveld. Georganiseerd door TEAR en veel andere organisaties op het gebied van hulp aan anderen. In het voorjaar had ik al kaarten besteld. Helaas lukte het me niet om er naar toe te gaan. (al gaat het best de goede kant op met mijn gezondheid). Ik was er graag bij geweest en ik ben blij met internet, zodat het mogelijk is de toespraken terug te zien. Ze zijn hier te vinden.

Vanavond zag ik bij iemand die naar die conferentie geweest was, op zijn Facebookpagina een mooie kreet. Door deze quote werd voor mij de cirkel rond:

“That we can’t fix the world doesn’t meam we can’t change the world”

Opstaan en weer opkrabbelen.

Door Margé

Op oktober 16, 2018

In Persoonlijk

Het is vandaag vier weken geleden dat ik van mijn fiets gevallen ben. Ik was erg geschrokken, en mijn naasten eveneens. Ik deed een paar dagen rustig aan, en vond dat het best meeviel. Volgens mijn eigen onderzoek had ik geen echte hersenschudding, want niet misselijk, geen hoofdpijn, niet duizelig. En in het ziekenhuis hadden ze gezegd dat ik misschien een lichte hersenschudding had, maar dat was niet zeker..Ik had geen adviezen over wat ik wel en niet mocht doen meegekregen.

Nou, dan lukt werken na een week best wel weer, vond ik. Ik ging weer vrolijk aan de slag. Al zag ik er niet uit. Ik kreeg tips van mijn klanten: denk eraan, bouw rustpauzes in, let op je energie. Tja… van wie had ik dat eerder gehoord?

Maar wat was ik moe en wat sliep ik slecht! Ik modderde een week door, en sliep steeds slechter en werd steeds vermoeider. Dat ging zo ver door, dat ik een soort paniek aanval kreeg. Gelukkig heb ik lieve en wijze schoondochters en een van de drie raadde me toch zeer een bezoek aan de huisarts aan. Daar kon ik binnen een uur terecht.

Mijn huisarts was nogal onder de indruk van de smak die ik gemaakt had. Ze was minder onder de indruk/enthousiast over het feit dat ik weer aan het werk was. (nu werkte ik echt wel minder dan ‘normaal’ en had ik alle avondactiviteiten stopgezet). Haarfijn werd me uitgelegd dat ik een beste klap gemaakt had, en dat mijn hersenen daardoor ook een beste dreun gehad hebben. Dat betekent niet dat je zes weken plat moet, maar wel dat je niet meteen weer op volle kracht bezig mag gaan.

Tja… dan is het toch echt wel tijd om pas op de plaats te maken. Het is inmiddels twee weken geleden dat ik naar de huisarts ging. Behalve goede adviezen, en alle tijd, had ze ook nog een recept voor slaapmedicatie voor me. Dan maar met wat hulpmiddelen, slapen is en blijft belangrijk. Ik ben (nog) minder gaan werken, heb de afspraken wat meer verdeeld. Vorige week zijn we een midweekje weg geweest, Dat was al voor mijn ongeluk gepland. Het was fijn om de deur achter je dicht te trekken en even ergens anders te zijn. Confronterend is het dan te merken dat je niet meer die lange wandelingen van voorheen kunt maken. Ik hoop zo ontzettend dat dat weer terugkomt…

Deze week ben ik weer begonnen met werken. Ik kan het niet laten… en het is ook een beetje het lastige van ZZP-er zijn, dat vervanging lastiger te regelen is. Ik merk dat ik zoek hoe mijn energie te verdelen. Wat doe ik wel en wat doe ik niet? Ga ik toch naar de interessante conferentie, of is het wijzer niet te gaan? En die stiltewandeling? En zang? Ik heb de neiging om de werkdingen belangrijker te vinden dan de ontspanningsdingen. In begeleidingsgesprekken zijn dit ook vaak de puzzelstukken. Ik weet wel wat ik anderen in die situaties adviseer… De kunst is om mijzelf hierin net zo serieus te nemen als ik in die gesprekken aangeef!