Maand: november 2018

Deze blog schreef ik voor de website van het CGMV:

Ik ben in de geel met blauwe textielsupermarkt en wacht op mijn beurt bij de kassa. Voor mij is een echtpaar op leeftijd van turkse afkomst aan de beurt. Ze zijn druk in gesprek in hun landstaal (is mijn aanname) Het winkelmeisje heeft een cadeauverpakking voor hen opgehaald. Daar wordt een babyjasje ingedaan. Eerst moet het prijsje nog van het jasje gehaald worden, vindt de mevrouw. “Dat moet hier toch?” vraagt ze. “Ja, is voor mensen bij ons uit de straat, daar is baby geboren. Ik ken die mensen niet, ik wil toch cadeau geven. Is gewoonte bij ons. Is toch gewoon menselijkheid, ja toch?”  Ik vind het bijzonder, wat ik niet laat merken. Het mooi ingepakte jasje, verdwijnt in de tas en vriendelijk groetend verlaat het paar de winkel.

Twee weken later. Schuin tegenover ons (drie huizen naar links) woont sinds een paar jaar een jong stel. Ik kom ze af en toe tegen in de supermarkt, en doe met kerst een kaart in hun brievenbus. Meer contact is er niet. Ooit heb ik hen ontmoet op een buurtfeest en daar bleef het bij.  Ze zijn beiden werkzaam in het onderwijs. Ze stappen allebei ’s morgens vroeg in hun eigen auto en vertrekken. Nu valt me op dat er steeds een auto bij hun huis staat. Zou een van beiden ziek zijn? Zal ik eens gaan vragen? Of ben ik dan te nieuwsgierig? Ik stel het nog even uit.

Een paar dagen later is er veel gedoe rond hun huis. Er lopen veel mensen rond, er is gelach en gepraat. De boom in de voortuin wordt versierd met roze ballonnen. Er hangt een slinger met de naam LOT. Aha, nu ben ik op de hoogte. Kennelijk heb ik een en ander gemist. Dat kan dus blijkbaar, ook al woon je schuin tegenover elkaar. Het voelt wat ongemakkelijk.

Ik moet weer denken aan de ontmoeting in de textielsuper. Een beetje menselijkheid. Tja.. daar ga ik ook maar voor  zorgen.

In de ene week doe je “gewoon” je werk, en in een andere week gebeurt er van alles. Afgelopen week was er een van de laatste soort. Verwachte en onverwachte gebeurtenissen. Maandag kregen we bezoek van bestuursleden van Urban Expression. Het was goed om na ons afscheid nog een keer in gesprek te gaan, terug te kijken, vooruit te kijken, samen te bidden en de zegen te mogen ontvangen.

Dinsdag had ik een uitgaandagje. Ik ging naar Zwolle voor een mooi gesprek, en vervolgens naar Deventer, gewoon omdat ik dat zo’n leuke stad vind en op zoek was naar die ene specifieke agendavulling. (daar aangeschaft, missie geslaagd). Het is zo leuk om zo een dagje rond te struinen. Ondertussen neusde ik wat op facebook rond en zag daar een leuke oproep die ik niet kon weerstaan. Er ontstond een mailwisseling met een vroegere collega. Nog te vroeg om er meer over te vertellen, het ziet er naar uit dat er een leuke schrijfopdracht zit aan te komen.

Woensdag had ik de weerslag van de dag ervoor. Moe en nog eens moe. Een middagdut helpt dan wel wat, maar niet voldoende. Weer wat geleerd, of ontdekt. In de loop van de week volgden nog een paar fijne gesprekken en ontmoetingen, superfijn!

En dan was eergister (eindelijk) mijn nieuwe fiets gearriveerd. Mijn vorige was geruïneerd bij mijn val. Wat een voorrecht om dan een nieuwe te kunnen kopen!

Gisteren  lekker op de fiets naar de open dag van het werk van allernaaste gegaan, waar het goed toeven was. Mooi om te zien wat daar allemaal gebeurt en gemaakt wordt. Leuk om de mensen te zien waar ik alleen de namen van ken.Al met al een bijzondere week met bijzondere ontmoetingen.

Tja… en deze verrassing bij thuiskomst was dan weer wat minder geslaagd.