Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: februari 2019

MV en ambt

Gisteravond was er een avond over man-vrouw-ambt in onze gemeente. Daar moest en wilde ik natuurlijk bij zijn. De avond was nadrukkelijk niet als discussie avond bedoeld, puur informatief. Over onze gemeente valt te vertellen dat we sinds 1 januari van dit jaar samen zijn gegaan met de Samenwerkingsgemeente. Die bestaat uit leden van de Christelijke Gereformeerde kerken en uit leden van de Nederlands Gereformeerde kerken.

De eerste spreker benoemde dat er al heel veel is geschreven over dit onderwerp, dat het gevaar bestaat dat het meer van hetzelfde wordt. Hij wees ons onder andere op het boek van ds. Niemeijer, met de titel: “Zwijgteksten, scheppingsorde en geesteswerk”.  De spreker legde dit boekje wat achteloos terzijde. (zo was mijn gedachte). Hij vertelde zijn eigen ontwikkeling over de materie. Er volgde een uitleg over hermeneutiek. Vervolgens ging hij (toch) op enkele bijbelteksten in. Er volgde uitleg over de min of meer bekende teksten uit Timotheüs en 1 Korintiërs 14 en Efeziërs 5. De uitleg had als conclusie dat vrouwen wel diacones kunnen zijn, en geen ouderling of predikant. Dat was volgens hem toch wel de meest schriftgetrouwe uitleg, zo begreep ik. Met daarbij de waarschuwing ons niet door de tijdgeest te laten beïnvloeden.  En tenslotte nog het veelgebruikte argument dat als de Here Jezus vrouwen in het ambt had willen hebben, hij ook wel vrouwelijke discipelen had aangesteld. Ik denk dat Jezus juist wel rekening hield met zijn tijdgeest en daarom geen vrouwen aanstelde bij de twaalf discipelen. Verder blijf ik me dan afvragen waarom vrouwen de eerste getuigen mochten zijn van zijn opstanding?

De tweede spreker nam een andere aanvliegroute; aandacht voor de vraag hoe we de bijbel zien. Is de bijbel een eenzijdig boek, in de zin van: Gods leefregels voor ons. Dan lees je de bijbel vooral met je verstand en is bijbelkennis afhankelijk van de hoeveelheid namen en feiten die je kunt noemen. Geloven kan dan  een verstandszaak worden. Misschien komt dit vooral voort uit de verlichting. De tijd waarin een groot geloof in maakbaarheid en kennis is ontstaan.

Of is de bijbel meer relationeel? Uiteraard betrouwbaar, meer dan een set regels en voorschriften, ook een geschiedenis waarin mensen een rol (mogen) spelen. Denk bijvoorbeeld aan de ‘advocatuur’ voor Sodom en Gomorra door Abraham, en zo werden er meer voorbeelden genoemd.

Wat dat met het onderwerp te maken heeft? In ieder geval dat het mogelijk moet zijn dat meningen naast elkaar bestaan, zonder af te doen aan de integriteit van de ander. Dat laatste is een forse opdracht. Het komt er op aan elkaar te aanvaarden. Hoe gauw zien we onze eigen mening, die immers op de bijbel gebaseerd is, als waarheid? Waarheidsliefde en verdraagzaamheid zijn twee principes die voor ons besef moeilijk te combineren zijn. Dit zijn zinnen uit een zeer lezenswaardig artikel uit Onderwegonline.nl waar de spreker op wees.

Eerlijk werd benoemd dat het best lastig kan zijn om elkaar te aanvaarden, zeker als je zelf van mening bent dat vrouwen geen ambten mogen bekleden, terwijl het wel in jouw gemeente gebeurt. Onlangs las ik in een kerkblad de vraag: wat als we worden gedwongen tot zonde? (= als vrouwen ambtsdrager worden). Als dit het uitgangspunt is, wordt het wel erg ingewikkeld…

Wat ik leuk vond was dat ook de tweede spreker het boek van ds. Niemeijer noemde en er erg positief over was. We kregen enkele passages te horen. Het sprak me erg aan. Het verhaal van deze predikant was voor mij een verademing en rustgevend. Het geheel werd boven het nietes/welles exegese verhaal getild en dat deed me goed.

Tenslotte…. Dit was een avond waar mannen de hoofdrol hadden. Logisch, predikanten. Wat ik miste was, zonder diep in allerlei emoties te duiken, de vraag wat dit voor vrouwen betekent. Zoals ik al vaker schreef, het lijkt er soms op dat vrouwen alles mogen doen binnen de gemeente, zolang het A-woord er maar niet aan verbonden is. En dat kan soms flink pijn doen.  Ik vraag me af of mannen zich dat realiseren….

Ik denk dat er een bepaalde vanzelfsprekendheid is in het denken over rolverdelingen tussen mannen en vrouwen. Heel veel dingen lijken/zijn “logisch”. In ons onderbewuste speelt dat een veel grotere rol dan we denken. Onlangs las ik in het Nederlands Dagblad een verhaal over hoe Bellingcat (een onderzoekscollectief)  is ontstaan. Lees de volgende zinnen: “oprichter en directeur van Bellingcat is Eliord Ward Higgins. Hij raakte in 2012 werkloos. Hij bleef toen thuis om op zijn kind te passen. Om zijn tijd door te komen, begon hij een blog.” Ooit iets dergelijks over een moeder gelezen? (overigens, ik blog niet om mijn tijd door te komen).

Wie meer wil lezen over M/V in de kerk: Fokke Pathuis houdt een blog bij, waarin hij veel over dit onderwerp geschreven heeft: https://fpathuis.wordpress.com/

 

Zwart op wit

Morgen zou je zestien zijn

zou je fietsen?

zou je paardrijden?

of zou je voor een scooter gaan?

 

Vandaag is je naam geschreven

kreeg je je plek

die je altijd al had,  zwart op wit, de oudste:

EMMA

We hebben een deal!

Gisteren mochten we van het gezelschap van twee kleinkinderen genieten. Het plan was om ’s middags naar de bioscoop te gaan en na afloop bij een gele M te gaan eten. De ochtend was niet ingevuld, maar de schuur van opa biedt ongekende speel en knutselmogelijkheden. En er zijn altijd nog de ontelbare mogelijkheden van de diverse schermen.

Toen ik Mees (8) en Floor (6) ophaalde ging hun onderlinge discussie of de gekozen film in 2D of 3D gezien zou worden. (belangrijk item: immers, moesten de bij hun aanwezige 3D brillen nu wel of niet mee. We blijven nederlanders, of beter: letten op het milieu, iedere keer nieuwe brillen is onzin)

We kwamen nog niet tot besluitvorming, de brillen gingen gewoon mee. In goed Nederlands zei ik dat we vast wel tot een deal zouden komen. Dat woord had nog wel enige uitleg nodig.  We reden naar huis en maakten een tussenstop bij de Intratuin, ik wilde potgrond kopen. Mees wilde kopen en gaan, Floor wilden het liefst nog alles bekijken en blijven. Mees keek blij en zei: “Oma, dit is de deal: we gaan naar de 3D film, dat wil Floor graag, en gaan nu snel de winkel uit, dat wil ik graag”.

Nadat Floor en ik een paar planten van nieuwe aarde en potten voorzien hadden, Mees samen met opa hout gehakt had en echte geweren gemaakt had, was het tijd om naar de film te gaan. Van te voren hadden we al wat te drinken en snoepen gekocht en die spullen in mijn tas gedaan. Dit in verband met de woekerprijzen in de bioscoop. We kochten kaarten en wilden naar binnen. Toen kwam de vraag of we wat te eten of drinken bij ons hadden, want dat mag niet. Ehm… ja, het antwoord was ja. (mijn tas was idd wel wat erg groot en dik). Dan moesten we dat afgeven, en jawel, heel fijn, dat mochten we na afloop van de film weer ophalen. Dat weigerde ik in eerste instantie. En ja, het systeem van regels zijn regels, dat ken ik. We liepen door naar boven, waar de filmzalen zijn. Helaas, daar werden we opnieuw aangehouden. En werden we gesommeerd onze spullen uit de tas te halen. Dat deden we dan maar. Met de plechtige belofte aan het personeel dat dit de laatste keer is dat we deze bioscoop bezoeken.

De film, waar we uiteindelijk voor kwamen, was leuk en boeiend. Drie D blijft bijzonder, de gebeurtenissen kwamen wel heel erg dichtbij. We keken de film Corgi. Een film met humor voor kinderen en volwassenen. Een film met een fraai verpakte ethische boodschap. Gelukkig had ik in mijn tas nog wat zakjes M&M’s, zodat de kinderen toch nog wat te snoepen hadden.

Floor en Mees vonden de film erg leuk al bleef Mees  3D lastig vinden, wat vooral komt doordat hij een bril draagt en het dus bril over bril is. Beiden genoten van de gekke scènes en gebeurtenissen, net zoals wij deden.

“Wat iedereen moet weten over euthanasie”

Dat was de titel van een lezing waar ik gisteravond was. Een lezing gegeven door Rob Bruntink. Aan het begin van de avond werden een paar stellingen geponeerd. De meningen over de antwoorden waren verdeeld.

In de lezing werd uitgebreid uitgelegd wat euthanasie wel is, en wat vooral ook niet. Welke voorwaarden er zijn, wat het “nut” is  van een euthanasieverklaring. Het ging over de verschillen tussen euthanasie en palliatieve sedatie. Een uitgebreide uitleg.Er is een stijgende lijn in het aantal keren dat euthanasie gepleegd wordt. Eveneens is er een verbreding van de situaties waarin het gevraagd wordt. In het begin ging het vooral om situaties van dodelijke ziektes. Nu wordt er een pleidooi gevoerd om ook bij het zogenoemde voltooide leven euthanasie toe te passen.

Na de pauze kon men vragen stellen. Het grotendeels grijsharige publiek maakte daar grif gebruik van. De meeste vragen gingen over euthanasie bij dementie. Misschien wel omdat het in andere situaties meer gemeengoed is geworden. We zijn eraan gewend geraakt dit stuk van ons leven te overzien en organiseren. (denk ik)

Diverse keren kwam voorbij dat je toch “recht” hebt op euthanasie. Die stelling werd terecht ontzenuwd. Ik meende een soort verontwaardiging hierover te horen in de reacties. Tevens vond men dat als je maar vaak genoeg tegen je arts gezegd had dat je niet dement wil zijn, de arts dan toch euthanasie moet toedienen, ook al kun jij dat zelf op dat moment niet duidelijk meer aangeven. Dat is echter niet zo, een arts mag en kan dit niet doen. Mooi vond ik dat Rob Bruntink enkele keren benadrukte dat het niet niets is voor een arts om euthanasie toe te passen. Het levert slapeloze nachten op. Een arts kan niet verplicht worden dit te doen, noch een patiënt om het te vragen.

Mensen willen graag controle over hun leven hebben. En het leven is voor een groot deel maakbaar geworden, meer dan ooit. Hoe je levenseinde/ sterfbed is, weten we niet. Angst voor lijden/ pijn kan grotendeels weggenomen worden, dankzij goede pijn bestrijding. Angst voor dementie kan veel minder weggenomen worden omdat deze ziekte zo ongrijpbaar en tot nu toe ongeneselijk is.

Afgelopen twee zondagen was in het programma Kruispunt een  documentaire te zien over een echtpaar waarvan de man de ziekte van Alzheimer heeft. Je wordt meegezogen in de worsteling van man en vrouw. De man was dominee geweest, je zag terugblikken op zijn preken. (deze documentaire was door een zoon die filmmaker is, gemaakt) In de film merkte je de onmacht van beiden. De man begreep goed dat er van alles niet klopte, de vrouw had soms moeite haar geduld te bewaren. De man probeerde te verdoezelen dat hij dingen niet meer begreep: ik trap daar niet in hoor, je houdt me voor de gek, zegt hij, als hij niet weet wat hij moet doen. Ik vond het boeiend en verdrietig en helaas zeer herkenbaar.
Ik vond deze films confronterend, bijna ontluisterend ook. In de aankondiging van deze documentaire in het Nederlands Dagblad las ik: “Het is te hopen dat de zoektocht naar de medicijnen die de ziekte afzwakken of zelfs tot staan brengen, doorgaat”.

Ik weet niet of ik het daar mee eens ben. Op het moment dat de ziekte zich openbaart is er al (veel) beschadigd in de hersenen. Als je dan medicijnen krijgt die het proces vertragen/ verlengen, realiseer je je nog langer je onvermogen en onmogelijkheden. Juist de tijd dat je weet wat je hebt en zelf (nog) doorhebt wat niet goed meer gaat, je onvermogen om je verbaal uit te drukken, zoals ook bij deze dominee het geval was, is voor de patiënt de meest heftige en pijnlijke tijd.

Zo vielen twee dingen voor mij samen, de lezing en beide afleveringen van Kruispunt. Bij die documentaire kwamen weer veel herinneringen boven. Bij de lezing ook wel, maar anders. Ik dacht terug aan mijn tijd op de intensive care, hoe lastig ik het vaak vond als een behandeling gestopt moest worden. (wat geen euthanasie is). Toch vond ik vaak moeilijk, al was er geen andere weg. Ik hoorde gisteren de feitelijke zaken rondom euthanasie. Het tegen euthanasie zijn was (soms) een lakmoesproef voor het al dan niet christen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat God de gever en nemer van het leven is. In die zin is het hele euthanasieverhaal iets dat ver van je bed lijkt. Toch is het zeer zinvol om er stil bij te staan, over na te denken en alert te blijven. Vorige week stond er een interview met Pia Dijkstra in het Algemeen Dagblad. Daarin gaf zij aan dat de regering toch maar eens haast moet gaan maken met het onderzoek naar voltooid leven en hoe daar een einde aan te maken. Een waardig levenseinde vindt zij heel belangrijk. Dat zal een ieder graag willen, maar helaas, ook hier in is gebrokenheid zichtbaar “Euthanasie alleen toestaan op medische gronden is nooit de bedoeling van Els Borst geweest” zo besluit ze. Om te vervolgen met haar persoonlijke missie: “Dat wil ik rechtzetten”. Zonder te willen doemdenken, lijkt het me wel belangrijk om wakker te blijven!

P.S: deze lezing werd gegeven bij aula Vredehof, ivm het 150 jarig bestaan. Er was zoveel belangstelling voor dat een tweede avond wordt overwogen.

Ben is back

In de afgelopen week zag ik bovenstaande film, Ben is back. Een heftige film, beklemmend, aangrijpend, met een einde waarvan we ons afvroegen: en nu?

Ben is een jonge man, opgenomen in een afkick kliniek. Vlak voor kerst stapt hij, onverwacht, het gezin van zijn moeder, zus, halfzus en halfbroer en stiefvader binnen. Een ieder reageert op zijn/ haar manier. Duidelijk is dat de overzichtelijke wereld op de kop wordt gezet. Er is blijdschap, woede, en nog  veel meer bij zijn familieleden.

Ben mag blijven, één dag. Hij moet beloven bij zijn moeder te blijven. Dat betekent in de praktijk onder haar toezicht. Wat volgt is een enerverende dag. Een dag waarin veel gebeurt, en meer dan de traditionele kerstviering.

Ik volgde de film op het puntje van mijn stoel. Het verhaal is  spannend. De invloed van een verslaving op een gezin is enorm. En niet alleen in het gezin zelf. Om aan geld te komen dealde Ben, en in de film komen enkele slachtoffers van zijn dealerschap voor. Zijn moeder weet de verslaving aan het gebruik van oxycondin tabletten, na een kleine operatie. Zij verwijt dit de arts die deze medicijnen destijds voorschreef. Wel heel actueel, gezien de recente krantenartikelen over deze medicijnen.

Ik las in het Nederlands Dagblad een recensie van deze film. De kop luidde: “Het hart van het evangelie in een rauwe film”. In de recensie wordt dan vooral gewezen op de rol van de moeder. De moeder die haar kind trouw blijft, uiteindelijk ook redt. Het kind dat geen lieverdje is, zelfs anderen de dood in gejaagd heeft, door te zorgen dat ook zij verslaafd raken. Een moeder die ondanks dat onvoorwaardelijk van haar kind houdt en achter hem aan gaat als hij een moeilijke klus moet klaren.

Voor mij sprong de moeder van zo’n overleden medeverslaafde eruit. Zij geeft haar auto mee aan Bens moeder en het tegengif tegen drugs. Dat tegengif had haar dochter niet kunnen redden. De dochter die door Ben beïnvloed was en uiteindelijk aan een overdosis stierf. Die moeder gaf de mogelijkheid dat Ben gered kon worden……

Ik vond het een mooie film, mijn medefilmkijkers eveneens, al hadden we alledrie het gevoel dat het slot wat onbevredigend was.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén