Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: april 2019

Half a mile

Gisteravond reden we naar Zwolle voor een concert. Een afscheidsconcert van de groep Half a Mile. Onze eerste kennismaking met deze groep was een aantal jaren geleden op New Wine.

We waren onder de indruk van de geweldige muziek van deze band. Puur en mooi. Vooral de vrouwenstemmen (twee zussen) zijn oorstrelend en adembenemend. Na New Wine hebben we jammergenoeg geen optredens meer bijgewoond. Tot gisteravond dus.

Arjen Roolvink, bedankt voor  het ‘lenen” van je foto. 

Een tijdje geleden zag ik de aankondiging dat de band ging stoppen, na bijna acht jaar. Jammer, jammer! We besloten dat we het afscheidsconcert mee wilden maken. Gisteren was de dag. Het was bijzonder. Mooi en melancholisch. Loepzuiver gezongen songs. Eigen werk en eigen invulling van andermans werk. Gister zongen ze een deel van hun repertoire. Het was een feestje met toch wel, een verdrietige ondertoon. Daverend applaus was het slot. Het slot van deze band, ik hoop van harte dat er niet gestopt wordt met zingen. Dat zou pas echt zonde zijn. Dit lied maakte, vooral ook door de tekst, veel indruk op ons. Vandaar dat ik het opnieuw plaats.

We are one in the spirit

In mijn auto heb ik een CD van de Jars of Clay, met daarop dit nummer. Als ik op dinsdag de kleinkinderen uit school haal, zoekt Mees deze cd op en draait dit nummer. Luidkeels brullen we dat mee, heerlijk! Ik vraag me af of hij beseft wat hij zingt, zijn enthousiasme is in ieder geval aanstekelijk.

We weten dat we christenen zijn door onze liefde..

Algemeen Beschaafd Menselijk:

Vanavond keek ik naar het tv programma van Jacobine Geel. Ik las vanmorgen een verhaal daarover in het Nederlands Dagblad. Jacobine in gesprek met Remco Veldhuis. Het gespreksonderwerp was zijn voorstelling over de bijbel, getiteld “Lang verhaal kort”. Zonder bijbel opgevoed, heeft hij alsnog de bijbel gelezen en er een boekje over geschreven en voorstellingen over gemaakt. Wat ik er nu van zag deed me niet heel erg naar een theatervoorstelling verlangen.

In de uitzending waren korte fragmenten van de voorstelling te zien. Mooi vond ik het deel dat hij over de profeten deed. Hij verbaasde zich over wat het volk Israël met de profeten gedaan had, waarom deden ze dat? Wat de profeten als opdracht gaven was toch niet zo bijzonder? Zij lieten zien wat de goede manier van leven is, en hoe je met anderen om moet gaan.

Wat volgde in het gesprek met Jacobien,  was een beetje de  draak steken met hoe hoe wij vaak leven. (ook al trok hij het m.i. wel wat in het absurde) In plaats van de praten over de lengte van rokjes, is het beter te zorgen voor kleding voor hen die dat nodig hebben. in plaats van eieren te gooien bij azc’s kan men beter eieren brengen en zo noemde hij nog een aantal zaken. Algemeen beschaafd menselijk, zo noemde Remco Veldhuis het.

Hij vond deze bijbelboeken makkelijker te volgen dan bijvoorbeeld het boek Jozua. (teveel doden). De strekking van de profeten sprak hem aan. Al denk ik dan wel dat hij die boeken te horizontaal leest en niet goed ziet dat ze net zo goed over God gaan. God de Heer die gediend wil worden door zijn volk. Een volk dat in liefde naar Hem en elkaar leeft.

We are one in the spirit….

Lege flessen

Afgelopen donderdag verscheen er weer een blog van mijn hand op de website van het CGMV:

Het is de eerste dag met echte lentetemperaturen. Ik loop in de stad en zie de eerste moedige blote benen. Ik kijk om me heen en zie een man met een dikke muts op, gekleed in een warme jas. Langzaam fietst hij me voorbij, “alles goed?” vraagt hij. Achterop zijn fiets heeft hij een grote zak met lege flessen. Hij is op weg naar een flessenautomaat, om het statiegeld te innen.

Ik kom hem vaker tegen. Sterker nog, in de (korte) tijd dat ik pastoraal werker in zijn gemeente was, ben ik een paar keer bij hem en zijn gezin op bezoek geweest. De spanning over de vraag of zij een verblijfsvergunning zouden krijgen was destijds enorm. Inmiddels is die onduidelijkheid voorbij.

Gevlucht was hij, met zijn gezin, uit een Afrikaans land waar oorlog was. In onze stad was destijds een AZC. Er waren contacten vanuit de kerkelijke gemeente en zo kwam dit gezin in aanraking met de vrijgemaakte kerk, waar ze lid werden. De stap uit een Afrikaans land naar de Nederlandse cultuur was enorm. De vrouw paste zich aan, zij wilde snel Nederlands leren, deed haar uiterste best om in te burgeren, de taal te leren. Iets wat erg moeilijk voor haar was, ik mocht en kon haar een enkele keer helpen. Om me te verbazen over de moeilijkheidsgraad van de inburgeringscursus. Zij zag ook hoe anders de verhoudingen in Nederlandse  gezinnen lagen, vergeleken bij haar thuisland. Was dit de reden dat hun huwelijk spaak liep? Waren er andere redenen? ik wist dat er een vrij groot leeftijdsverschil tussen hen was en dat zij nog maar een jaar of vijftien was toen ze trouwden. Hoe dan ook, het liep spaak. De kinderen bleven bij haar.  Haar ben ik uit het oog verloren.

Hem kom ik nog regelmatig tegen, altijd op de fiets, altijd met een zak lege flessen achterop. Flessen die hij op zijn bekende adresje ophaalt, om zo een extraatje te ontvangen.  Adresjes waar dan meestal een maaltijd mee te eten valt. Werken kan hij niet door een ernstige ziekte. Gelukkig kon hij goede medische hulp krijgen.

Hij fietst me al voorbij voor ik een antwoord kan geven. Ook dat gebeurt vaker. Daar fietst hij, in de royale lentezon, met zijn muts op. Vluchteling. Vaak worden ze hun eigen land uitgespuugd.. vertrekken naar een ver zo anders land. Om hier (meestal) niet warm ontvangen te worden. Waarschijnlijk vertrok hij met veel hoop op een nieuw, beter leven. En ja, er is hier vrijheid, vrede, en gelukkig ook wel mensen die voor hem willen zorgen, en toch…

Vandaag

Vandaag is een mooie dag en om deze website online te laten gaan. Ik ben er heel blij mee!

Wil je mee blijven lezen, graag! Geef even je mail adres door via de zijbalk (die niet zichtbaar is op je telefoon) en je blijft op de hoogte.

Wordt vervolgd!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén