Maand: mei 2019

Gelukkig hebben we de foto’s nog… zeggen we dan. Het klopt, ik heb een aantal foto’s en filmpjes. En er zullen nog wel meer foto’s komen. (er liep in ieder geval een fotograaf rond)

Uiteraard heb ik het over DE trouwdag! Het was een supermooie dag, met veel blije mooie mensen. Het was ook een lange dag… om half tien stapten we in de auto, en om een uur of half drie lagen we in bed. (in Utrecht)

de trouwzaal

In de tussentijd waren we naar een geweldige trouwlocatie geweest, werd daar, voorafgaand aan de ceremonie een film gedraaid die het bruidspaar zelf gemaakt had. Een film met liefde, humor en zelfspot als hoofdingrediënten.

Na deze ceremonie bleven een tijd in    het kerkgebouw waar we ’s morgens al gekomen waren.We dronken champagne, aten taart, en we  mochten het bruidspaar in het zonnetje zetten.  Daar werd vrolijk gebruik van gemaakt. Lang waren  we  bezig geweest met onze bijdrage,  we hadden veel voorpret, en de uitvoering was raak!

De kerkdienst was mooi. Ik mocht Steven de kerk in leiden. Met liefde gedaan. Willemijn werd door haar vader “begeleid”. Samen zongen zij het lied: Ik hef mijn ogen op naar de bergen. Hoe mooi om de dienst zo te beginnen.

Na afloop van de dienst was er een feest in een leuke locatie. Een feest met veel muziek waarvan ik het bestaan niet kende. Het was fijn om familieleden te zien en spreken. (al was ik wat schor de volgende dag). En jammer om andere familieleden dan weer net niet te spreken..

Gelukkig konden we in Utrecht bij vrienden blijven slapen. De volgende dag, na uitgebreid bijgepraat te hebben reden we weer naar huis. “moe maar voldaan”, om het cliché te zeggen. Maar eerlijk gezegd kwam de echte moeheid gisteren pas. En hoe heerlijk is het dan dat ik nog even van een paar vrije dagen kan genieten!

Wat doe je de dag vóór de trouwdag van je zoon? Dat zit ik me nu de hele dag al af te vragen, en ik rommel maar wat aan… voel me fijn en voel me warrig. Alles is klaar en niets is af. Wij houden van op het laatste moment de punten op de i zetten en dat doen we dus ook. De wereld is voor dit moment klein geworden, en dat is goed. Even onze eigen kleine bubbel van vreugde en ook wel spanning. Hoe gaat het morgen? Lukken de dingen die we willen doen?

Vanmorgen schoot me zo’n ontzettend zoet oud liedje te binnen: morgen ben ik de bruid. Dat ben ik natuurlijk niet, en toch roept het van alles bij me op.

Vandaag een verhaal over de straat waar we in wonen. Even een dagelijks onderwerp. We wonen hier nu ruim zestien jaar. In een wijk uit de beginjaren tachtig, toen er nog premie A en premie B woningen gebouwd werden. In onze hoek woonden een behoorlijk aantal eerste bewoners. Gezinnen met pubers, mensen die wat jonger waren dan wij, en enkeling van dezelfde leeftijd. Een enkele alleenlevende, merendeels complete gezinnen.

In de eerste jaren hadden we in het weekend vaak korte nachten, met dank aan uitgaande pubers die hun uitgaansavonden evalueerden onder de lantaarnpalen. Langzamerhand veranderde de bevolking. We waren getuige van de luidruchtige stranding van een huwelijk. Het huis werd verkocht, en inmiddels woont er een jong echtpaar met hun dochtertje.

Een ander echtpaar zocht en vond een gelijkvloerse woning en hun huis wordt nu bewoond door een jong stel. Al een jaar wordt daar verbouwd en de container staat nog steeds voor de deur.

<– Deze tekening werd ooit door een van de kleinkinderen gemaakt, ik weet niet meer wie.

De vijftigste verjaardag van onze overbuurman werd groots gevierd. De kerstdagen in het daaropvolgende jaar zat hij verlaten en alleen in zijn huis. Na een aantal jaren zagen we steeds vaker dezelfde mevrouw de deur in en uitgaan. Totdat er niemand meer naar binnen ging of naar buiten kwam. De luiken zaten dicht.

<— er werd verhuisd…

In de afgelopen weken is er in dit huis veel geschuurd, geboord en hard gewerkt. Onze nieuwe buren zijn een jong stel. Een stel met plannen voor de hoek. Leuk om het enthousiasme mee te maken. En grappig om te merken dat de bevolking na verloop van jaren verandert.