Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: mei 2019

(Na)Genieten

Gelukkig hebben we de foto’s nog… zeggen we dan. Het klopt, ik heb een aantal foto’s en filmpjes. En er zullen nog wel meer foto’s komen. (er liep in ieder geval een fotograaf rond)

Uiteraard heb ik het over DE trouwdag! Het was een supermooie dag, met veel blije mooie mensen. Het was ook een lange dag… om half tien stapten we in de auto, en om een uur of half drie lagen we in bed. (in Utrecht)

de trouwzaal

In de tussentijd waren we naar een geweldige trouwlocatie geweest, werd daar, voorafgaand aan de ceremonie een film gedraaid die het bruidspaar zelf gemaakt had. Een film met liefde, humor en zelfspot als hoofdingrediënten.

 

 

 

 

 

Na deze ceremonie bleven een tijd in    het kerkgebouw waar we ’s morgens al gekomen waren.We dronken champagne, aten taart, en we  mochten het bruidspaar in het zonnetje zetten.  Daar werd vrolijk gebruik van gemaakt. Lang waren  we  bezig geweest met onze bijdrage,  we hadden veel voorpret, en de uitvoering was raak!

De kerkdienst was mooi. Ik mocht Steven de kerk in leiden. Met liefde gedaan. Willemijn werd door haar vader “begeleid”. Samen zongen zij het lied: Ik hef mijn ogen op naar de bergen. Hoe mooi om de dienst zo te beginnen.

Na afloop van de dienst was er een feest in een leuke locatie. Een feest met veel muziek waarvan ik het bestaan niet kende. Het was fijn om familieleden te zien en spreken. (al was ik wat schor de volgende dag). En jammer om andere familieleden dan weer net niet te spreken..

Gelukkig konden we in Utrecht bij vrienden blijven slapen. De volgende dag, na uitgebreid bijgepraat te hebben reden we weer naar huis. “moe maar voldaan”, om het cliché te zeggen. Maar eerlijk gezegd kwam de echte moeheid gisteren pas. En hoe heerlijk is het dan dat ik nog even van een paar vrije dagen kan genieten!

The day before….

Wat doe je de dag vóór de trouwdag van je zoon? Dat zit ik me nu de hele dag al af te vragen, en ik rommel maar wat aan… voel me fijn en voel me warrig. Alles is klaar en niets is af. Wij houden van op het laatste moment de punten op de i zetten en dat doen we dus ook. De wereld is voor dit moment klein geworden, en dat is goed. Even onze eigen kleine bubbel van vreugde en ook wel spanning. Hoe gaat het morgen? Lukken de dingen die we willen doen?

Vanmorgen schoot me zo’n ontzettend zoet oud liedje te binnen: morgen ben ik de bruid. Dat ben ik natuurlijk niet, en toch roept het van alles bij me op.

David

Vandaag bekeek ik mijn favoriete boekhandel eens van de andere kant. Ik mocht achter de toonbank. Ook leuk om het eens van die kant te bekijken. Het was een redelijk drukke middag. Morgen moederdag, en een belijdenisdienst in een van de gereformeerde kerke zorgden voor klandizie. Er is morgen ergens een eerste communiedienst en ook daarvoor wordt boekhandel David gevonden.

Ik waagde me maar niet aan de pin automaat of kassa. Om problemen te voorkomen. Ik stortte me op het inpakken… al weet ik honderd procent zeker dat schoondochter 2 het veel beter kan dan ik. Sorry moeders in Enschede als jullie  een niet zo heel mooi ingepakt kadootje krijgen. Ik heb mijn best gedaan..

Ik vond het leuk om er te zijn. Zou dat ook wel vaker willen, maar op dit moment heb ik daar nog geen tijd voor.En hoe ik er verzeild raakte? Er was geen vervanging voor schoondochter 2, die deze dag graag vrij wilde hebben. Leuk toch, dat je dan zo maar in mag springen?

Het huis met ogen dicht

Vandaag een verhaal over de straat waar we in wonen. Even een dagelijks onderwerp. We wonen hier nu ruim zestien jaar. In een wijk uit de beginjaren tachtig, toen er nog premie A en premie B woningen gebouwd werden. In onze hoek woonden een behoorlijk aantal eerste bewoners. Gezinnen met pubers, mensen die wat jonger waren dan wij, en enkeling van dezelfde leeftijd. Een enkele alleenlevende, merendeels complete gezinnen.

In de eerste jaren hadden we in het weekend vaak korte nachten, met dank aan uitgaande pubers die hun uitgaansavonden evalueerden onder de lantaarnpalen. Langzamerhand veranderde de bevolking. We waren getuige van de luidruchtige stranding van een huwelijk. Het huis werd verkocht, en inmiddels woont er een jong echtpaar met hun dochtertje.

Een ander echtpaar zocht en vond een gelijkvloerse woning en hun huis wordt nu bewoond door een jong stel. Al een jaar wordt daar verbouwd en de container staat nog steeds voor de deur.

<– Deze tekening werd ooit door een van de kleinkinderen gemaakt, ik weet niet meer wie.

De vijftigste verjaardag van onze overbuurman werd groots gevierd. De kerstdagen in het daaropvolgende jaar zat hij verlaten en alleen in zijn huis. Na een aantal jaren zagen we steeds vaker dezelfde mevrouw de deur in en uitgaan. Totdat er niemand meer naar binnen ging of naar buiten kwam. De luiken zaten dicht.

<— er werd verhuisd…

 

In de afgelopen weken is er in dit huis veel geschuurd, geboord en hard gewerkt. Onze nieuwe buren zijn een jong stel. Een stel met plannen voor de hoek. Leuk om het enthousiasme mee te maken. En grappig om te merken dat de bevolking na verloop van jaren verandert.

 

Dood

Gisteren plaatste ik het laatst uitgebrachte filmpje van Kinga Ban. ’s Avonds hoorde ik dat haar situatie erg snel verslechterde. Vanmorgen las ik overal het bericht dat ze gestorven is. Ze is niet meer hier. Ze mag zingen zoals ze nog nooit gezongen heeft.

Zaterdagavond stierf Rachel Held Evans, een amerikaanse christelijke vrouw, die boeken schreef. Evenals Kinga stierf ze op 37 jarige leeftijd. Ook zij was ziek, maar niet zo lang als Kinga.

Vanmiddag zag ik op Twitter het bericht dat er geen treinen reden tussen Holten en Deventer, ivm een aanrijding met een persoon.

Ik kan het niet begrijpen. Twee vrouwen die een gezin hebben, kinderen die nu geen moeder meer hebben. Zoveel pijn en verdriet voor de achterblijvers. Zoveel licht en vreugde voor beiden. En dan iemand die geen licht meer ziet, geen vreugde ervaart en besluit te stoppen met leven.

Leef met volle teugen

Dat gister vier mei was en (dus) vandaag vijf mei, een ieder zal het weten. Die paar minuten stilte, het denken aan gevallenen, het blijven bijzondere momenten. We vonden het indrukwekkend gisteravond. De bijeenkomst in de grote kerk. De bijeenkomst op de Dam. De veteranen die in rijen stonden, met als uitzondering de soldaat in de rolstoel. Benen onderweg verloren.

We keken naar de kransleggingen.Goed om te horen voor wie de kransen waren. Mooi om te zien dat er nog steeds “overlevers” zijn die de kransen kunnen leggen. Maar hoe fragiel ogen de overlevers!

Ik zag de oude man in de rolstoel, en zat me hardop  af te vragen in hoeverre hij dit alles bewust meemaakte. En zie… hij salueerde! Wat een moment! Ik kreeg tranen in m’n ogen. Zo bijzonder!

 

Net zo bijzonder was de oude Roma vrouw. Voor mij was zij de koningin van de avond! Zo mooi!

(beide foto’s heb ik op Twitter gevonden, beide beelden waren op tv te zien)

Vier en vijf mei. We  herdenken de gestorvenen, we vieren dat we in vrijheid mogen leven. Eerlijk gezegd vergeet ik nog weleens te leven in en uit dankbaarheid. Opgeslokt door de dagelijkse dingen. Opgeschrikt door verdrietige dingen. (niet zozeer in ons  eigen leven, als wel in de wereld om ons heen)

Dan is het soms lastig om dankbaar te zijn, te leven als een bevrijd mens, te vertrouwen op God als Vader. Ook hierover vond ik iets op het wereldwijde web, hier een citaat uit een krantenartikel:

“Als je weet dat je door God geschapen bent, naar zijn evenbeeld, en dat Hij zijn zoon voor jou gegeven heeft, en dat je een toekomst hebt na de dood, dan heb je toch alle reden om ondanks alle ellende, buitengewoon opgewekt en blijmoedig door het leven te gaan?”

Ja, dat is waar. En toch, soms is het moeilijk om te leven in blijdschap, ook al weet je van alles en nog wat heel erg goed. Ik plaats hier een lied, een lied dat me in huilen deed uitbarsten toen ik het voor de eerste keer hoorde… een lied met een “opdracht”:

 

Jurken passen

Vandaag zat ik ongeveer vijf uur in de trein. Van het ene einde van het land naar het andere einde, en weer terug. Het doel was het passen van een jurk. Niet zomaar een jurk… een trouwjurk!

Een jurk die over een paar weken gedragen wordt door schoondochter drie. Zij hoopt dan te trouwen met zoon twee.

Een bijzondere gebeurtenis, die veel vreugde en dankbaarheid met zich mee brengt. We zijn als gezin al druk bezig met allerlei voorbereidingen, waarover nog niet valt uit te wijden. Af en toe is er wat  stress: we hebben een feest en wat trekken we aan?

Voor mij is het kopen van een jurk die niet voor mijzelf bestemd is, iets bijzonders, als zonenmoeder. Hoe blij en trots je ook op je zonen bent, je mist soms wel iets. Daarom had ik bedacht dat ik graag met kleindochter Floor kleren voor deze trouwdag wilde kopen. Dat vond Floor een redelijk goed plan, ze wilde wel graag dat papa dan ook mee ging. Zo gingen we een paar weken geleden met z’n drieën naar de stad. Drie winkels bezochten we, toen was het klaar. Op meerdere fronten. Het eindresultaat hangt thuis in Floors kast.

 

Vandaag ging schoondochter drie haar trouwjurk voor de laatste keer passen. En ik mocht deze keer mee! We maakten er gelijk maar een dagje uit van, met een gezellige lunch.

De jurk is goedgekeurd, en meer dan dat. Nog twee weken wachten en voorbereiden….

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén