Maand: juni 2019

65

Op juni 24, 2019

Vandaag vier ik mijn verjaardag en ben ik 65 jaar geworden. Tegenwoordig eigenlijk geen bijzondere leeftijd, een aantal jaren geleden een leeftijd om naar uit te zien, want AOW-gerechtigd.Mijn vader hoefde maar tot zijn zestigste te werken, van FLO (functioneel leeftijdsontslag), mijn schoonvader mocht op zijn 65e eindelijk stoppen met werken. Voor hem was het ook “eindelijk”. In de afgelopen jaren is er ook wat dat betreft alweer veel veranderd. Leek het erop dat ik vanaf mijn 67e van de AOW gebruik kon maken, inmiddels is dat verlaagd tot 66jr en 4 maanden. En ik ga wel zien hoe en wat ik verder ga met mijn werk. Allernaaste is wel aan het afbouwen, overdragen en nadenken over een leven zonder betaalde baan, hij is een jaartje ouder.

Die verjaardag van mij.. ik vind het best wel confronterend 65 te zijn. Vorige week fietsten twee meisjes me tegemoet, een jaar of tien jong. Hun gesprek ging over ouderen. Ik ving flarden op. Het ging over “lekker van je pensioen genieten”, “niets meer hoeven leren”, en ook over:”maar dan heb je alles al meegemaakt, er is niets nieuws meer”. Ik kreeg de indruk dat ze er zo over praatten. Ik denk dat ze ook wel een goed beeld hadden. Heel veel dingen heb je al meegemaakt. Ervaringen die je zijn getekend en gekleurd hebben. Heldere en sombere kleuren. En ik ben benieuwd naar de kleuren die er nog bij komen.

Zaterdagmiddag nam allernaaste me mee voor een wandeling, niets nieuws onder de zon, dat gebeurt veel vaker. Wat wel apart was dat hij me “iets” wilde laten zien…

Dat “iets” bleek deze mooi aangeklede tafel te zijn, uitgestald op het Rutbeek, een waterplas achter de achtertuin. Alle kinderen hadden zich daar verzameld, en ik werd met gezang en veel liefde ontvangen!

Avondmaal en meer.

Door Margé

Op juni 23, 2019

In Leven als kind van God

Vanmorgen vierden we in alle rust avondmaal in onze gemeente. (= het eten van een klein stukje brood en het drinken van een slokje wijn. Daarbij denk je aan het offer dat de Here Jezus voor jou gebracht heeft. Door dat offer mogen wij vrij tegenover God, en leven als zijn kind)

We hebben veel gezongen, mochten voor de viering naar een preek luisteren en deden dit alles in volle vrijheid. Personen die belijdenis van het geloof hebben afgelegd, mogen het avondmaal vieren. En zij doen dat dan ook. Je viert het avondmaal om te gedenken en om je geloof te versterken. Je viert het niet om daarmee een statement te maken, of om te laten zien hoe goed jij bent.

Een tijdje geleden kocht ik een boek (hetgeen geen nieuws is). Ik kocht het boek: “Goed dat je er bent, een realistische kijk op jezelf”. Een boek dat door een christelijke psycholoog geschreven is, over het onderwerp zelfbeeld. Een onderwerp dat me privé en in m’n werk bezighoudt. Ik was benieuwd naar de christelijke invalshoek over dit onderwerp.

Gelijk in de inleiding van het boek verbaasde ik me al.. de gebruikte bijbelvertaling is de statenvertaling. De schrijfster haakt af als een andere auteur niet separeert en geen onderscheid maakt tussen iemand die echt gelooft en iemand die niet echt gelooft. Verderop in het boek gaat het over niet wedergeboren christenen.

Afgelopen week zag ik op de site van het CIP (christelijk informatie platform) een bericht staan waar het ook over separerende prediking ging:

“Er wordt in verschillende kerken een tweedeling gemaakt tussen voorwaardelijke en onvoorwaardelijke beloften. De voorwaardelijke beloften zijn beloften waarbij bepaalde voorwaarden gelden. Denk daarbij aan geloven en tot inkeer komen. Bij onvoorwaardelijke beloften heeft God geen enkele voorwaarde. Daarin geeft God wat wij missen of niet kunnen uit onszelf.” bron: CIP.

Deze manier van denken staat ver van mij af. Dit zijn woorden die ik niet begrijp. Het lijkt me zo verschrikkelijk zwaar en moeilijk om zo te geloven. Ik vraag me af of je dan niet teveel naar jezelf kijkt en te weinig oog hebt voor Gods liefde en trouw. Aan het avondmaal gaan is bij deze manier van denken, een bijna onhaalbaar iets. Lang niet alle belijdende leden zullen brood en wijn aannemen. Je kunt dat pas doen als je heel zeker weet dat jij een wedergeboren christen bent…

Ook deze week ontving ik in mijn mailbox deze tekst: “De God die heeft gezegd: “uit de duisternis zal licht schijnen” heeft in ons hart het licht doen schijnen om ons te verlichten met de kennis van zijn luister, die afstraalt van het gezicht van Jezus Christus” (2 Kortintiërs 4:6)

Hier zie en ervaar ik licht. Licht dat God wil geven. De God die hemel en aarde gemaakt heeft en hiervoor zal blijven zorgen. De God die verrast in zijn schepping, zo zag ik deze mooie bloem, waar ik erg blij van werd!

Vroeger…..

Door Margé

Op juni 13, 2019

In NAH

Vroeger was alles beter, wordt weleens gezegd. Of dat zo is betwijfel ik sterk, wat wel zeker is dat veel dingen vroeger anders gingen dan ze nu gaan.

Vandaag bracht ik iemand naar het ziekenhuis. Ze kwam voor een operatie. Om één uur waren we aanwezig. Mevrouw kreeg een polsbandje met haar gegevens en een barcode. We gingen naar de operatie afdeling. Daar meldden we ons opnieuw, en volgde een kort gesprek met de laatste informatie. (geen nieuwe dingen gehoord) Het polsbandje zou gescand worden, waardoor alle gegevens op een computer zichtbaar werden, zo hoorden we. Vervolgens begon het wachten tot “patiënte” aan de beurt was. We wachtten in een kamer waar veel meer mensen op hun beurt zaten te wachten. De een sliep bijna, de ander was druk in gesprek met zijn ‘begeleider’. Over de prijs van het opmaken van een eenvoudig testament. Af en toe werd er iemand opgehaald om verder voorbereid te worden voor de operatie. Na verloop van tijd kwam een gastvrouw de ‘begeleiders’ iets te drinken aanbieden. Uiteraard mochten de “patiënten” niets drinken, want nuchter. Beetje raar idee om koffie te drinken terwijl de ander niets mag hebben. Na een uur wachten was “mijn” patiënt aan de beurt. Toch even een kleine knuffel en zij mocht met de gastvrouw mee. Op weg naar de operatiekamer, op weg naar een beslissende operatie.

“plafond” van ziekenhuishal

Hoe anders ging dat in de tijd dat ik in het ziekenhuis werkte. De patiënt werd een dag voor de operatie opgenomen.Kreeg een polsbandje om, met daarop naam, geboortedatum en afdeling waar hij lag. Zo nodig werd het het operatiegebied geschoren. (waarvan later bleek dat dat onhygiënischer is dan niet scheren) Dat was nou niet een van mijn favo klusjes destijds. De patiënt moest zich vervolgens wassen of douchen met (stinkende) desinfecterende zeep. Voor het slapen kreeg de patiënt een slaaptablet en een rustgevend pilletje. En hij moest na 24.00 uur nuchter blijven. De volgende ochtend ging een telefoontje van de operatieafdeling naar de gewone afdeling: de prémedicatie kon toegediend worden. Dit waren twee injecties, een rustgevende en een pupilverwijdende. Na het volgende telefoontje brachten twee verpleegkundigen de patiënt naar de operatiekamer.

Het is bijna zoek de verschillen. Ik merkte vanmiddag dat het wachten veel stress opleverde. Ik vond het zelf niet prettig om in zo’n kamer te moeten wachten, waar allerlei mensen eveneens zaten te wachten. Een echt gesprek lukt niet, met veel vreemden om je heen, dus we zaten een beetje stilzwijgend om ons heen te kijken. Het positieve voor patiënten is dat er iemand bij hen is, tot ze de OK ingaan.

Wat me opviel was dat er weinig verpleegkundigen aan te pas kwamen. Even voor dat gesprekje, daarna nam een vrijwilligster het over. Iets dat steeds meer gebeurt, dat overnemen. Jammer dat er zo banen verdwijnen.

Inmiddels is de operatie achter de rug en geslaagd. Dat is dan weer iets om erg dankbaar voor te zijn!