Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: oktober 2019

Laatste blog voor het CGMV

Een aantal weken geleden schreef ik onderstaande blog..

In de afgelopen zomer kwam er een pensioen akkoord, dat voor mij inhoudt dat ik vanaf eind 2020 van mijn AOW in 2020 kan genieten. (inmiddels komt de poststroom van de SVB al op gang). Zonder dit akkoord kon ik in 2021 mijn AOW aanvragen. Dat leek nog erg ver weg, en ik schoof de gedachte aan AOW ver voor mij uit.

inmiddels hebben we het afscheid van het werk al gevierd.

Mijn man is een jaar ouder dan ik ben. De dag van zijn pensioen komt steeds dichter bij. Er hangt nog net geen afstreeplijst in ons huis, wel tellen we de weken af: half oktober is het zover. Hoe zal dat zijn, het werkende leven verlaten/ loslaten? Wat ga je doen? “ik werk, dus ik ben” lijkt een beetje een adagium te zijn. Dus wie ben je zonder werk?

Onze gedachte was steeds we allebei op onze AOW datum stoppen met werken. Dat zou mijn man de rust en ruimte geven zijn plek te vinden. Ritme en structuur zijn voor hem erg belangrijk, die zijn hem jaren aangeleverd door het werk. Je eigen structuur vinden… dan kan best lastig zijn. Een uitdaging, zeggen we dan maar. Die uitdaging gaat hij met zichzelf aan.

Dat gezondheid iets kostbaars en  breekbaars is, is voor mij geen theorie. Niet alleen in mijn werk, ook in ons gezin ben ik daar regelmatig mee geconfronteerd. In de zomer kreeg ik gezondheidsklachten. Niet iets ernstigs, wel zeer pijnlijk en langdurig. Ik merk dat deze klachten mijn dagelijks leven erg beïnvloeden. En mijn werkplezier niet bepaald vergroten. Na bidden en wegen heb ik besloten ook te stoppen met werken. Een ingrijpend besluit, ook al betekent het praktisch gezien maar een half jaar eerder stoppen met werken.

Er moet veel geregeld worden. Mijn klanten inlichten, zorgen dat zij andere begeleiding krijgen, overleg met collega’s en bestuur van de Coöperatie. Van alles en nog wat. Vervolgens nog andere dingen: website verwijderen, abonnementen opzeggen, verzekeringen opzeggen. Net zoveel zaken als toen ik begon als zzp-er, en nu in de omgekeerde volgorde.

Het besluit toch wat eerder te stoppen geeft me rust. Tegelijkertijd, ook voor mij de uitdaging om te bedenken wat ik zou kunnen doen als ik niet meer werk. Alleen lezen en handwerken, nee, dat is niet aan mij besteed. Het is een beetje de aard van dit beestje om te willen overzien en ‘nuttig’ te zijn. ( gelukkig  kregen we recent een uitnodiging van het CGMV, voor een leerzame dag : “Oriëntatie op je pensioen”. )

Voor nu betekent het ook dat ik stop met deze columns voor het CGMV. Ik hoop dat ik jullie wat mee heb kunnen nemen in het leven met NAH. Ik heb met veel plezier geschreven. A Dieu!

Nawoord op de website van het CGMV:

Margé Buitinga zwaait af als blogger voor CGMV nu zij stopt met haar werk als ambulant begeleider bij/voor mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Margé: enorm bedankt voor de wijze waarop je ons meenam in de wereld van NAH!

O happy day

Zondag zag ik op twitter een mooie tweet voorbijkomen: “vandaag op weg naar Utrecht, om daar mijn maiden preach te houden”. Janneke Burger heeft in de afgelopen weken toestemming om te preken gekregen. Nu zou zij haar eerste preek houden. Die wilde ik dan wel graag horen. De preek was snel gevonden, nogmaals hoera voor het internet. De preek ging over Johannes 4. De ontmoeting van de Here Jezus met de Samaritaanse vrouw. Een onderwerp waar al heel vaak over gepreekt is. Dit was een preek met als thema: God in het alledaagse, een thema waar (kennelijk) de hele maand over gepreekt was.

Allereerst deed het me toch best wel wat, een vrouw in onze kerken horen preken. Overal en nergens hoorde ik weleens een vrouwelijke spreker, in een kerkdienst van “ons” had ik het nog niet meegemaakt. Nu had ik geen beeld, alleen geluid. Ik vond het mooi totaal geen preektoon te horen, wel een soort natuurlijk verhaal dat zich ontrolde.

Wat ik er uit meegenomen heb…

In het eerste deel van de preek werd gezocht naar waar mensen God in het alledaagse zien. Ook Janneke zelf gaf een aantal voorbeelden van waarin zij God in het dagelijkse leven kan ontmoeten.

Het slot van de preek ging over ontvankelijk zijn voor de Geest van God. Opmerken wat er gebeurt. De valkuil is God alleen in grootse en bijzondere gelegenheden te “herkennen”. De kunst is juist God te zien in de alledaagse dingen.Behalve ontvankelijk zijn voor de Geest, is God te vinden in waarheid. (in Johannes 4 vers 24 staat: God is Geest, dus wie Hem aanbidt moet dat doen in Geest en in waarheid”.

Gevoelig zijn voor de Geest, en ook bidden in waarheid. Dat kan massief klinken. Toch staat er in datzelfde hoofdstuk dat God de Vader mensen zoekt die hem zo aanbidden. Waarheid is dus belangrijk. Dat betekent God zoeken en ontdekken in zijn woord. Zoeken wat Hij voorheeft met deze wereld en met ons.

En nu

Deze dagen zijn allernaaste en ik een paar dagen op vakantie. Aan het uitwaaien. Een beetje uitrusten, een beetje terugkijken, een beetje vooruitkijken. Vorige week nam allernaaste afscheid van zijn werk. Pensioengerechtigd, zoals dat dan heet. We mochten een mooie afscheidsreceptie meemaken. Goede en mooie woorden in ontvangst nemen. Genieten van een prachtig lied voor vier mannen en drie vrouwen. ’s Avonds nog met de hele club uit eten.

Nu breekt er een nieuwe levensfase aan, zoals dat zo mooi (en cliché) gezegd wordt. Afscheid nemen is en blijft bijzonder. Draadjes worden doorgeknipt. Structuur verdwijnt. Onduidelijk is wat er voor in de plaats komt. Dat vinden we allebei best wel spannend. Het is een soort heruitvinding van onszelf en onze relatie.

Gisteravond aten we buiten onze (vakantiedeur). We praatten nog wat na over de preek van Janneke. Hoe doe je dat dan, gevoelig zijn voor de Geest? Ben je dan niet alleen maar bezig alles wat er gebeurt geestelijk te duiden? We bedachten dat dat ook juist de bedoeling was, God juist ook in de dingen van alledag te blijven zien. Niet alleen maar op zondag, ook / vooral in de dagelijkse dingen.

Plotseling hoorden we een liedje tijdens het eten. Een liedje van heel erg vroeger. Uit de tijd dat we elkaar net kenden, net verkering hadden. We bedachten dat dit best bijzonder was. Een liedje uit onze begintijd, dat nu na zoveel jaren ineens weer opplopt, op een soort kruispunt in ons leven. Zo komen dingen bij elkaar. De start van ons samen leven, en nu een nieuw begin.

de preek is hier te vinden,

Potpourri 2

Onlangs stond in het Nederlands Dagblad een essay met de titel: “Hunkeren naar God in prekerige erediensten”. In een aantal punten benoemde de schrijver de dingen die hij lastig vindt in een kerkdienst. Bijvoorbeeld dat je het idee krijgt een televisiekijker te zijn, je kijkt naar iets dat uitgevoerd wordt. In de meeste protestantse erediensten is er een voorganger, die zo ongeveer de hele dienst aan het woord is. Een dienst kan dan een soort one man show worden. Troost van de schrijver: we komen als gelovigen samen voor Gods aangezicht, om Hem te eren, te bidden, naar elkaar om te zien.

Ik moet zeggen dat dit artikel me aansprak. Ik ervaar de kerkdiensten soms als vervreemdend. (heb ervaren) Of zit me af te vragen wat het doel en de zin van een dienst is. Niet snel na het verschijnen van de krant ontstond een discussie op Twitter. Onder predikanten, wel te verstaan. Er moesten toch wat kanttekeningen bij dit artikel geplaatst. Een ander verwachtte veel ingezonden stukken in de krant. Inmiddels hebben een paar predikanten gereageerd. Ik denk dat social media   ingezonden brieven wat vervangen)

Onze eigen gemeente.

In de afgelopen weken hebben we in onze kerkelijke gemeente een veertigdagen project gedaan. Sinds januari dit jaar zijn de Gereformeerde kerk (vrijgemaakt) en de gecombineerde gemeente van Nederlands Gereformeerde kerk en Christelijke Gereformeerde kerk, samen gegaan. Er blijven (voorlopig?) twee wijkgemeentes bestaan.

Omdat het een goed plan leek het (kerkelijke) seizoen samen te beginnen is dit project bedacht. Een startzaterdag, startzondag hadden we begin september. In de afgelopen weken ging de preek in beide gemeentes over het zelfde onderwerp. Iedere week kwamen we in kleine groepen bij elkaar om dit onderwerp te bespreken en te onderzoeken wat er in de bijbel staat. Behalve deze kringavonden waren er ook ontspannende activiteiten georganiseerd. Ik was deel van de commissie die dit alles organiseerde. Met veel plezier en enthousiasme ben ik er mee bezig geweest. Heerlijk om weer de rust en gelegenheid te hebben om met dit soort dingen bezig te zijn. Toch erg gemist, merkte ik.

Zondag was  de laatste speciale dienst, met gezamenlijke avondmaalsviering. Het thema van deze dienst was: droomkerk. De kinderen, die meestal hun eigen programma hebben, hadden gezamenlijk een droomkerk gebouwd. Ieder kind had op een steentje zijn/ haar wens bij droomkerk geschreven.

Het was een mooie dienst, die wel heel erg vol was. Eerlijk gezegd was ik nogal moe na afloop. ’s Middags was er weer een dienst, zoals elke week. Maar niet elke week ga ik er naar toe. Door een gesprekje naar aanleiding van bovenstaand krantenartikel, wist ik dat er in  deze dienst een meditatieve stilte zou zijn, en ik was daar erg benieuwd naar.

De stilte was goed en mooi. De preek kwam echt binnen en gaf weer nieuw inzicht en licht. Mooi om een tekst uitleg te krijgen aan de hand van een film. (the shawshank redemption)

In deze dienst werd opnieuw het avondmaal gevierd. Nu alleen in de eerste vijf rijen van de kerk. Ik was dat vergeten en zat in rij vijf. Ik dacht: ik geef brood en wijn wel door, geen probleem. Echter, bij de uitnodiging tot de viering werd gezegd: misschien bent u zo geraakt door de dienst, als u wilt kunt u rustig opnieuw meevieren. Dat heb ik toen maar gedaan, in blijdschap opnieuw brood en wijn nemen. Ik dacht terug aan alle keren dat ik geen avondmaal vierde, omdat het niet kon. Niet dat het me ooit ontzegd is, wel omdat er tijden zijn geweest dat ik het niet kon vieren, met alle dingen die destijds speelden.

Zo werd dit een bijzonder weekend. Met momenten die me diep raakten. Momenten om van na te genieten, te herkauwen en te gedenken. De titel van deze beide blogs is potpourri. Potpourri kan iets geurigs zijn, geurige blaadjes die je ergens neerzet om een goede lucht te verspreiden. Een potpourri kan ook een verzameling zijn, van liedjes bijvoorbeeld. Voor mij zijn beide betekenissen van toepassing voor dit weekend.

Potpourri 1

foto via facebook….

Afgelopen zaterdag waren we in het Muziekcentrum en maakten de première mee van het nieuwste programma van Daniël Lohues, met als titel: op zoek naar Bach. Een samenwerking tussen Holland Baroque en Daniël Lohues. We kregen delen van composities van Bach te horen. En een aantal liederen van Daniël, die dan begeleid werden door het orkest, en daardoor een soort barok karakter kregen. Ik had er bij de wereld draait door al eens een voorproefje van gehoord en gezien, wat me erg aansprak. Het was bijzonder, ontroerend, en nodigde uit tot een lach. Eén van de liedjes die hij speelde was “Holt veur op ’t vuur”. Dat liedje begreep ik als: investeer in relaties, ook al kost het je veel (moeite). Het gaat over voeden, of smeulen en dus wat onder de grond/oppervlakkig aanwezig zijn. Ik herken dit wel in menselijke relatie(s), en zat me af te vragen of dit ook zo te benoemen is in de relatie met God. God blijft dezelfde. Je kunt zelf soms afstand voelen en soms ook creëren, in je relatie met Hem,  door je afzijdig te houden van allerlei dingen. ( zoals bijvoorbeeld bijbellezen, bidden, praten over Hem)  Of je kunt je afzijdig voelen door allerlei gebeurtenissen, in je leven of in het hele kerkelijke gebeuren. Dit is het liedje dat ik bedoel:

Hieronder de link naar een deel uit DWDD:

Het enige negatieve van deze voorstelling was dat het veel te kort duurde, na ruim een uur stonden we alweer op straat…


Groen geloven. (2)

Vandaag kreeg ik een leuke mail over de Groengeloven dag. Dan kan ik het toch niet laten die te plaatsen. Inmiddels alweer bijna een week geleden. Ik denk er met veel plezier aan terug. Tegelijk denk ik: wat ga ik nu doen? Meer m’n ogen openhouden, en ontdekken wat ik anders kan doen. Ga doen. Doe…

Groen geloven

Zaterdagochtend stond er om een uur of negen een lange rij mensen voor de deur van het Dominicaner klooster. Allemaal mensen die groen willen geloven. Verschillende organisaties hadden de handen ineen geslagen om deze dag te bedenken en uit te voeren. De kaarten waren in de voorverkoop al uitverkocht. Vorig jaar kwamen hier zo’n 12o mensen op af, dit jaar was de max 600 personen. De kerkzaal zat vol, de diverse proeverijen (workshops) waren vol tot overvol. Niettemin, een zeer geslaagde dag! De dag was te volgen via Facebook, en er werd ook veel getwitterd, #groengeloven. Voor mij verbazingwekkend (noem het naïef) welke toon sommige tweets hadden.

In de kerkbanken lag voor iedere bezoeker een duurzame bucketlist. Een afvinklijst over verschillende onderwerpen, om je ‘vorderingen’ bij te houden. Boeiend en confronterend. Het zet me aan het denken en aan het werk.

’s Morgens waren er een paar sprekers: Reinier van den Berg, (die zich tegenwoordig vuilnisman noemt). Dat verhaal was indringend en heftig. Het is vijf over twaalf… en dat terwijl we in ons land doen alsof er nog alle tijd is om het tij te keren. Een goede oplossing is veel bomen planten. En delen is vermenigvuldigen: kies twee personen in je omgeving die je de komende weken positief wil betrekken.

Trees van Montfoort, theologe, zij schreef het boek: groene theologie. Dat verscheen dit jaar, en zij vertelde een en ander over haar visie.

Nicky Kroon was de volgende spreekster. Zij vertelde een verhaal over leven zonder afval. Hoe ze daar “argeloos” aan begon en hoe het tegenviel en hoe het tenslotte toch behoorlijk lukt.

Hierna waren de eerste proeverijen. Ik wilde graag naar het afvalloze leven, helaas (?)  waren er veel mensen die dat wilden, dat lukte me niet. (en och ja, Nicky en haar zus hebben een boek over dit onderwerp geschreven, en de boekhandel in Zwolle is dichtbij het klooster, probleem opgelost)

Ik besloot een zangproeverij te doen, en zo even iets anders in mijn hoofd te stoppen dan woorden. We leerden een tweede en derde stem aan bij een lied dat de afsluiting van de dag zou zijn. In twintig minuten kun je veel leren ontdekte ik.

deze madonna is van afval gemaakt, ze stond in de tuin.

Na de lunch kon je verder gaan met proeverijen, of een college volgen. Ik koos voor het laatste. Het leek me boeiend weer eens een theologiecollege te volgen.  Trees van Montfoort vertelde een en ander over haar boek, en de achterliggende gedachten. Zij benadrukte hoe onze gedachten beïnvloed zijn door het griekse wereldbeeld en door de verlichting. Daarin is de mens heerser over de schepping. Zij kan niets met het woord rentmeesterschap, dat geeft teveel eigenaarschap aan. De mens maakt daarin de natuur onderschikt aan zichzelf, met desastreuze gevolgen. De wereld draait niet om mensen, is haar stelling. God wil een relatie met heel de schepping. Dat geeft de mens veel verantwoordelijkheid om goed met de schepping om te gaan.

Vervolgens legde ze het begrip eco feminisme  uit. En dat ging mijn begrip te boven. Ik bleef wat in verwarring achter en zat te puzzelen over hoe dat dan in elkaar zat en wat ik er dan mee moest. Na afloop raakte ik in gesprek met iemand van de organisatie A Rocha.  Ook hij was bij dit college geweest, en het was prettig nog even wat te sparren. Het boek dat Trees van Montfoort schreef over groene theologie kocht ik maar niet. Het boek dat door A Rocha, is uitgegeven: Het groene hart van het geloof, dan weer wel. Mijn gesprekspartner gaf aan dat dit wat praktischer is, en daar houd ik wel van.

Na alle proeverijen en colleges volgde nog een plenair gedeelte. Ervaringen werden gedeeld. De meeste praktische tip was: we moeten gewoon beginnen. Dat had ik bijna zelf kunnen bedenken. Iemand zei dat groen leven zonder geloof al snel in moralisme kan belanden. Een vers uit Mattheus 6 vers 33: zoek eerst het koninkrijk van God en zijn gerechtigheid. Gerechtigheid als zorg voor de naasten. Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag.

Gedurende de dag was Gerdien van Delft- Rebel bezig met een kunstwerk. Een kunstwerk gemaakt van plastic doppen. Dat kunstwerk werd aan het einde van de dag aan Martine Vonk overhandigd. Zij is zo ongeveer de grondlegger uit christelijke kring, van het denken over milieu en het zorgen voor de schepping. Helaas is ze ongeneeslijk ziek.Dit kunstwerk is bedoeld als eerbetoon. Een stilmakend indrukwekkend moment.

Dagje krant

In het Nederlands Dagblad van vandaag stond nog een artikel over de open dag van zaterdag, dus ik vind dat ik er ook nog wel over mag schrijven..

Na een prima reis probeerde ik in Amersfoort het ND-gebouw te vinden. Ik had nog een kwartier, voordat mijn workshop over hoe een essay/ column te schrijven begon. Ik kwam een hevig foeterende man tegen, hij was op weg naar de Berkenweg. Ha, dacht ik, we kunnen samen lopen. Hij kon de weg schijnbaar niet vinden en samen lukt het beter. Terwijl de meneer mij overweldigde met allerlei verhalen en vertelde over wat hij allemaal al geschreven  had, (ook hij wilde de schrijfworkshop volgen) liepen we verder en verder. Dat verder betekende dat we steeds verder van het ND gebouw verwijderd raakten. Mijn talent voor verkeerd lopen is overontwikkeld. Lang verhaal kort: om kwart over elf belandden we bij het gebouw. Ik liet de workshop aan me voorbij gaan, halverwege ergens binnenvallen vind ik niet zo fijn.

Daarna ging ik maar aan de koffie en bekeek de rest van het programma. Het politieke programma liet ik aan me voorbij gaan. Met aandacht luisterde ik naar wat zuster Monica te vertellen had en met nog meer aandacht volgde ik de column van Rinke Verkerk. Zij is wel mijn favoriete columnist. Hierna besloot ik naar de derde verdieping te gaan, waar de werkruimtes van het ND zijn. In de lift bekeek iemand, zij was getooid met een ND-badge,  mijn naametiketje, en vroeg: “Hé, ben jij Margé? Ik heb je blog gelezen over de krant. We kregen het doorgestuurd”. Vandaar dat er zoveel views waren in de afgelopen dagen! Echt heel gaaf!

Ik dwaalde wat rond op de werkafdeling. Wat een hoeveelheid beeldschermen! Leuk om het geheel zo te zien! Het grappige vind ik dan dat ik allerlei mensen tegen kom die ik denk te kennen, en ik heb de neiging om te groeten. Maar ja, ik ken ze alleen van een foto uit de krant! Leuk om hen in het ‘wild’ tegen te komen.

In een gang lagen allerlei boeken, die je mee mocht nemen. Recensie exemplaren denk ik. Ik nam een boek over punchen mee. Zo kan ik weer met een nieuwe hobby beginnen.

Onderweg kwam ik nog enkele goede bekenden tegen, die ik echt al heel erg lang niet meer gesproken had. Het waren korte gesprekjes, wel erg gaaf. Van een van hen ontving ik bemoedigende woorden, als een kado voor deze dag. (en volgende dagen)

Ik had genoeg gehoord en gezien en besloot weer in de trein te stappen. Een trein die me naar Harderwijk bracht. Daar hielden we onze jaarlijkse familiedag. Een ontmoeting van alle zussen/broer/ kinderen/ kleinkinderen. Ik denk niet dat ik iedereen gesproken heb, we waren met 56 personen. (en niet iedereen was er). Ook dit was een fijne ontmoeting!

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén