Vandaag is het Emmadag. Vandaag 17 jaar geleden werd Emma geboren. Zo lang geleden alweer, zo dichtbij nog steeds. Emma, meisje zonder geschiedenis, zonder toekomst op aarde. Stil was je in ons leven. Nooit gehoord, behalve dat ene moment dat ik haar harttonen mocht horen bij een controle.
Dit blijft een bijzondere dag, stilstaan bij wat was en wat nooit zal zijn. Ik ben dankbaar dat er ruimte en liefde is om dit te delen en mee te maken.
Vrij recent verscheen een nieuwe cd van de groep LEV, waar dit lied op staat. Ik vind het echt een lied voor deze dag!
Onze kerk wordt bestuurd door de kerkenraad. Sinds een aantal jaren zijn dit de ouderlingen en de dominee. (voorheen waren diakenen ook lid van de kerkenraad) De periode dat ouderlingen ouderling zijn is vier jaar in onze gemeente. Dan ben je aftredend, en worden er nieuwe ouderlingen gekozen. Ieder jaar treedt een deel van de kerkenraad af, dat zorgt voor continuïteit.
Doorgaans vinden de verkiezingen in het voorjaar plaats. Gemeenteleden mogen namen opschrijven van mensen die ze geschikt achten om een ambt te bekleden. Zo’n briefje waarop je namen mag invullen lag gisteren in ons kerkelijke postvakje.
Al jaren wordt er gesproken en nagedacht over vrouwelijke ambtsdragers. Ik heb het idee dat ik er ook al jaren over blog. (ik verlang naar de tijd dat ik er niet meer over “hoef” te bloggen….) De synode heeft in 2017 besloten dat alle ambten open staan voor vrouwen. Momenteel is de volgende synode aan het vergaderen. Er zijn veel bezwaarschriften ingebracht tegen deze besluiten, en tegen de bijbelse onderbouwing hiervan. Waarschijnlijk komt er in april meer duidelijkheid, al is de algehele verwachting dat de besluiten op zich zullen blijven staan.
In onze gemeente is de kerkenraad nog geheel mannelijk. Er zijn wel een aantal gemeentevergaderingen over dit onderwerp geweest. Vorige maand was er een peiling en tot nu toe is het stil gebleven. Nu mogen er namen ingediend worden, van mannen, wel te verstaan.
Dat betekent dat het in ieder geval nog minstens een jaar duurt voordat er mogelijk misschien een vrouw verkozen wordt. Dat ik dat jammer vind is een understatement. Ik had het fijn gevonden als er in het kerkblad wat over geschreven was, waarom er nu nog geen besluit genomen is. Of, nog een andere optie: de verkiezingen uitstellen tot er een besluit genomen is.
Het is begin week acht en inmiddels heb ik vijf films gezien en staan er nog een paar op mijn kijklijstje. Dit jaar wordt het jaar van de films voor mij. Niet alle films heb ik hier genoemd. Ik zag ook nog Frozen twee, en de film over de twee pausen. Beide leuk, mooi/ leerzaam.
Op Valentijnsdag zaten wij in de bioscoop, tezamen met vele leeftijdsgenoten. Lag dat aan de film, of aan het tijdstip? Het zal ook wel niet toevallig zijn dat deze film op deze datum uitkwam. In deze week van het huwelijk, die eindigt op de veertiende van deze maand.
Ik kwam een paar bijzondere artikeltjes over relaties tegen in kranten. In de Tubantia las ik vorige week een column van Saskia Noort, met de titel: mislukken in de liefde bestaat niet. (vooral n.a.v. de scheiding van Marco Borsato) Zij stelt in die column dat zodra liefde werken wordt, je weet dat je onderweg bent naar het einde ervan. Op diezelfde dag las ik een verhaal in het Nederlands Dagblad, waarin een heel ander verhaal verteld werd. Daarin werd gesteld dat mensen vaak het trouwen met de gedachte dat je dan altijd gelukkig bent en alles als vanzelf gaat. Dat liefde een werkwoord is, om een bekend boek aan te halen, wordt vaak vergeten. Een relatie is dan leuk zolang het leuk is. Met als keerzijde dat alleen maar hard werken in een relatie zeer zwaar kan zijn.
Terug naar de film. De beentjes van Hildegard.Een film van Herman Finkers, met Johanna ter Stege als tegenspeelster. In Twente opgenomen, in het Twents gesproken. Een film over liefde die kan verstikken. Zoals Herman Finkers het bij “De wereld draait door” beschreef: een huwelijk kan ontaarden in begeleid wonen…
Wij vonden het een supermooie film, met een enkel minpuntje. We zagen de ondertitelde versie. Twents is niet onze moerstaal, we verwachtten dat we het niet helemaal konden volgen. Het is leuk om in een film beelden uit je eigen stad te zien. Een feest van herkenning. We zagen zelfs nog het tankstation terug, waar we een tijd boven gewoond hebben. “Zo, ’t zit er weer in”, was een kreet die we de ganse dag hoorden…
De film laat de dynamiek in het huwelijk van Jan en Gedda zien. Jan als “slachtoffer” van de liefde van Gedda. Ingekapseld en hulpeloos. Verzin een list… en dat deed hij. Dankzij die list belandt hij in een verpleeghuis, en verlaat het weer. Hij gaat op reis, op de meest primitieve manier: met een ezeltje aan de wandel. Tijdens die reis ontmoet hij zijn kinderen, ontdekt hij zichzelf. Wijst zijn zoon hem op zijn eigen aandeel in de relatie.
Wij kwamen erg enthousiast uit de filmzaal! Een film die een lach en een traan oplevert. Mooie zinnen als: het heeft geen nut, maar het heeft wel zin. Treffend was ook het beeld van Jan over te dicht bij elkaar zijn: twee houtblokken op elkaar gelegd, zullen niet goed branden. Liggen ze wat verder uit elkaar liggen, dan branden ze als een tierelier. En het minpuntje? Het gebruik van Gods naam in de film. Jammer dat dit op deze manier gebeurt, zoals altijd voegt het echt niets toe, integendeel.
dan was ik hier helemaal niet naartoe gegaan.. zo hoorden jongste zus en ik vanmorgen achter ons mopperen. We waren op weg naar de handwerkbeurs in Zwolle. De mevrouw die achter ons liep had een verkeerd beeld van de af te leggen afstand, bovendien regende het nogal.
Toen ik ’s morgens op het enschedese perron samen met vele grijshoofden stond te wachten, liep een meneer ons vriendelijk groetend voorbij. Ach, wat bijzonder. Eenmaal in de trein bleek dat deze meneer maar een paar woorden nederlands sprak. Hij moest naar Zwolle en vroeg enkele keren aan medereizigers welk station dat was. Dat werd verteld, nog zoveel keer stoppen, dan is het Zwolle. Die gesprekjes gingen in een mengeling van talen. Bij het uitstappen lachte hij me nog eens vriendelijk toe. Hoe zou het zijn zo ver van huis te zijn, of, waarschijnlijker, je huis achter te laten?
De opmerking van de mevrouw: als ik dit geweten had, dan… werd voor zus en mij zo ongeveer de leidraad van de dag. Want het klinkt zo logisch, als ik dit geweten had. Ja, dan had een ieder wel dingen anders gedaan in zijn of haar leven. Al was het maar zoiets als een paraplu meenemen naar Zwolle. De vraag voor mij is dan wel of het leven dan zoveel beter/ aangenamer zou zijn? Wordt het dan niet een plat en lamgeslagen geheel, zorgen juist onze fouten er niet voor dat we leren en vallen en opstaan? Of is dat een te maakbare gedachte?
Met deze filosofische gedachten betraden wij de IJsselhallen. Alwaar veel vrouwen en een enkele man zich verdrongen voor alle stands die er waren. We zagen wol, nog meer wol, katoen, nog meer katoen, boeken, patronen en meer van dit soort dingen. Vorig jaar waren we hier ook. Toen was ik na anderhalf uur compleet klaar en gaar, moe en duizelig. Dat was vijf maanden na mijn fietsval. Deze keer had ik nergens last van, en liep de beurs diverse keren rond, op zoek naar dat ene dat ik toch echt nodig had. Dank zij mijn enorme richtinggevoel lukt het me om vele meters te lopen. Met dank aan zusje, die me door de warboel leidde.
Samen volgden we een workshop kennismaken met naaldfrivolité. Een bezigheid waarvan ik me nu nog afvraag of die in de categorie: als ik dit had geweten dan… valt. Oeps, wat moeilijk vond ik dit! Een gepriegel eerste klas. En uiteraard moet je alles gelijk snappen als je op een kennismakingsworkshop zit. Ik kwam mezelf en mijn karakter weer eens tegen…
Behalve de workshop scoorden we een haakpakket, zusje scoorde er zelfs twee, en ik nog een boek. Al met al (weer) een bijzondere dag. Juist deze ochtend las ik een blog over armoede. Er ontstond een discussie op facebook over armoede, wat de taak van christenen hierin kan zijn. (dit is mijn kort door de bocht vertaling)
Eens te meer besefte ik mijn bevoorrecht zijn in het kunnen gaan en staan waar ik wil. Op lichamelijk en financieel gebied. (en zo sluit deze blog mooi aan bij mijn vorige blog).
Bovenstaande zin las ik in het boek “Duizendmaal dank” geschreven door Ann Voskamp. Eerder las ik van haar: “Gebroken leven”. Beide boeken zijn bestsellers in christelijk Nederland. Vooral met het boek gebroken leven, ben ik lang bezig geweest. Ik moest me er toe zetten om het uit te lezen. Niet omdat ik de inhoud niet mooi vond, of niet begreep. Ik denk dat het aan de schrijfstijl of aan de vertaling ligt. Bovendien denk ik dat dit soort boeken niet bedoeld zijn als “doorleesboeken”
Ann Voskamp woont met man en zes kinderen in Ontario, waar ze een grote boerderij hebben. De kinderen krijgen thuisonderwijs. Haar leven is een vol en druk leven met ups en ook (veel) downs. De ondertitel van Duizendmaal dank is: zoek het ware leven waar het te vinden is: vlak voor je neus.
En dat is dan ook wat er in dit boek gebeurt: al je zintuigen gebruiken om heel veel mooie dingen te zien die God wil geven. Ann beschrijft haar zoektocht, waarbij ze ontdekt dat Gods zegeningen soms letterlijk voor je voeten liggen.
Het hele boek is gegroepeerd rond het woord: eucharisteo, dankzegging. Kort door de (mijn) bocht gezegd gaat het dan over genade, dankbaarheid, vreugde. Diepe vreugde is alleen te vinden aan de tafel der dankzegging (eucharisteo). Dit thema van dankbaarheid wordt heel mooi uitgewerkt. Ik heb genoten van de mooie zinnen die ik las. Ik heb dan de neiging om al die mooie zinnen te onderstrepen, toch maar niet gedaan deze keer.
Soms zijn het simpele zinnen, zoals: “hoe we kijken bepaalt hoe we leven…of we leven. Of: “bidden met wijdopen ogen is de enige weg naar bidden zonder ophouden”
Mooi en herkenbaar vond ik zinnen over bezorgdheid, over willen controleren. De schrijfster beschrijft hoe haar lichaam reageert, handen die zich niet in gebed vouwen, maar gesmeed tot vuisten van controle. “Altijd controle- pseudomacht vanuit de diepte. Bezorgdheid lijkt op actie, zegt ze, maar gebed is het.” En: “Waarom strek ik me uit naar controle, in plaats van naar vreugde?” Vreugde is hèt onderwerp van dit boek. De schrijfster vraagt zich af wat de wereld aan meer woede, meer verontwaardiging heeft? “Hoe wordt de wereld gered als we onverholen vreugde verbieden, terwijl het de vreugde is die ons redt? Vreugde afwijzen uit solidariteit met hen die lijden, verlost niemand uit lijden, het omgekeerde wel. “ Eerlijk gezegd vind ik dat een best moeilijke zin, vooral het -door mij- gecursiveerde deel. Ook al wordt het nader uitgelegd, het is wel een zin waar ik nog op blijf kauwen.
Ik voel me aangesproken door heel veel dingen die Ann Voskamp schrijft. Ik las het boek als een bewustwording. Opnieuw kijken, anders kijken. Bewuster kijken en danken. Dat is wel wat ik uit dit boek haal.
Vorig jaar las ik “Liturgie van het alledaagse, Heilige gebruiken in het gewone leven, geschreven door Tish Warren. Dit boek en het boek van Ann Voskamp lijken wel wat op elkaar. Binnenkort volg ik (hopelijk) een paar nadenk avonden over het boek van Tish Warren, ik zie daar erg naar uit!
En die achteruitkijkspiegels? Ik vond het een prachtig beeld! Midden in ellende is het vaak moeilijk Gods hand en liefde te zien. Kijk je achter om, dan kan het zomaar gebeuren dat je (weer) ontdekt dat Hij er toch bij was!
Wat getwitter en berichtjes tussen achterneef en mij leverde vorige week in eerste instantie een “potloodafspraak”op. Die afspraak werd uiteindelijk een pennenafspraak. (ik schrijf met een potlood in mijn agenda, omdat afspraken bij mij vaak veranderen). Die pennenafspraak was afgelopen woensdag en de ontmoeting was in Apeldoorn. Ongeveer het midden van onze woonplaatsen. Het doel was, naast ontmoeting, het bekijken van de film Dark Waters. Allebei hadden we de film Just Mercy gezien, allebei waren we onder de indruk van die film. En we vonden dat we deze film dan ook moesten zien. Beide films gaan over de strijd die een moedige advocaat aangaat met de gevestigde orde. In beide films overwint de advocaat. Beide films zetten aan het denken.
Dark Waters gaat over de strijd, die uiteindelijk twintig jaar zou duren, van een advocaat, Rob Bilott, tegen de chemiegigant DuPont. Hij is net aan een carrière begonnen als zijn hulp wordt ingeroepen door een boer. Een boer die radeloos is omdat zijn land vergiftigd wordt, zijn koeien agressief worden, en doodgaan. In eerste instantie heeft Rob Bilott er geen zin in. In de loop van de tijd bijt hij zich steeds meer vast in deze zaak. Een zaak die uiteindelijk meer dan vijftien jaar duurt. Een zaak die enorme spanningen in het leven van de advocaat oplevert, spanningen in het advocatenkantoor, in zijn huwelijk en die grote invloed hebben op zijn gezondheid.
Het chemiebedrijf heeft veel vuil gestort, vuil dat chemische stoffen bevat. Deze stoffen kunnen kanker veroorzaken. Die stoffen zijn dus voor mens en dier zeer schadelijk. DuPont moet uiteindelijk gigantische bedragen aan schadevergoedingen betalen.Op zich terecht, die schadevergoedingen, maar wat heb je aan geld als je ziek bent, of grote kans hebt om ziek te worden? Want die kans bestaat.
Het angstaanjagende (vond ik) is wel dat de stof waar het om gaat teflon is. Een stof die algemeen bekend is. En nog angstaanjagender is dat uit de film blijkt dat DuPont willens en wetens door is gegaan met het storten van vuil, en produceren van goederen, terwijl het bij hen allang bekend is dat het zeer ziekte verwekkend is.
Na afloop van de film gingen we nog een hapje eten. Op de een of andere manier ontkwamen we niet aan het vergelijken van beide films. Beiden vonden we dat de film Just Mercy dichter onder je huid gaat zitten, al wisten we niet zo goed waardoor. Maar beide films zijn indrukwekkend en zetten je aan het denken. Hoe gaan we met elkaar om, hoe gaan we met de schepping om?
Kortom, genoeg gespreksstof. Niet alleen de films, ook boeken en muziek waren gespreksonderwerpen. Grappig dat de een heel enthousiast was over een boek, en de ander er vraagtekens bij had. Ach, zo leer je weer van elkaar.
Ik blijf nog wel puzzelen over de film. Ontluisterende beelden over onze omgang met de schepping. De schepping als afvalbak, om maar zoveel mogelijk geld te verdienen, zo lijkt het. Een van de stoffen waar het in de film over gaat, is onlangs ook in Nederland in het nieuws gekomen: PFAS. Het is een onderdeel van veel stoffen die overal voor gebruikt worden. Ik was al eens van plan om mijn teflon pannen te vervangen, maar nu zit ik me af te vragen wat er dan gebeurt met stoffen uit mijn oude pannen…
Vandaag is het Emmadag. Vandaag 17 jaar geleden werd Emma geboren. Zo lang geleden alweer, zo dichtbij nog steeds. Emma, meisje zonder geschiedenis, zonder toekomst op aarde. Stil was je in ons leven. Nooit gehoord, behalve dat ene moment dat ik haar harttonen mocht horen bij een controle.
Al jaren wordt er gesproken en nagedacht over vrouwelijke ambtsdragers. Ik heb het idee dat ik er ook al jaren over blog. (ik verlang naar de tijd dat ik er niet meer over “hoef” te bloggen….) De synode heeft in 2017 besloten dat alle ambten open staan voor vrouwen. Momenteel is de volgende synode aan het vergaderen. Er zijn veel bezwaarschriften ingebracht tegen deze besluiten, en tegen de bijbelse onderbouwing hiervan. Waarschijnlijk komt er in april meer duidelijkheid, al is de algehele verwachting dat de besluiten op zich zullen blijven staan.
En dat is dan ook wat er in dit boek gebeurt: al je zintuigen gebruiken om heel veel mooie dingen te zien die God wil geven. Ann beschrijft haar zoektocht, waarbij ze ontdekt dat Gods zegeningen soms letterlijk voor je voeten liggen.