Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: april 2020

De vrouw en het woord

Sinds een aantal weken hebben we in onze gemeente op woensdagavond een meditatief moment. Geen kerkdiensten in het echt, geen enkele ontmoeting. Dan kan het fijn zijn halverwege de week bemoedigd te worden. De eerste twee overdenkingen werden door de beide predikanten verzorgd, de rest door gemeenteleden. Door ziekte van de oorspronkelijke spreekster, mocht ik vorige week woensdag als eerste gemeentelid de meditatie verzorgen. Ik had al snel bedacht wat ik wilde doen. Om het vervolgens echt uit te werken, was een de volgende uitdaging.

Uiteindelijk kreeg ik mijn verhaal op papier. Woensdagavond zelf vond ik nog wel spannend. Ik heb het nog nooit eerder gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan, is niet helemaal mijn lijfspreuk.

Ik had me niet gerealiseerd hoeveel werk zo’n uitzending is. De koster was paraat, evenals enkele mannen die zich bezig hielden met techniek. Ik kwam even de kerk binnenwandelen, deed mijn verhaal en kon weer gaan. Ik kwam als laatste en ging als eerste weer weg. Hieronder de tekst:

Overdenking woensdag 22 april 2020

Fijn dat we elkaar hier weer digitaal mogen ontmoeten.Fijn dat we in een land leven waarin we dit in vrijheid mogen doen. Eerst luisteren we naar een bewerking van psalm 16. Enkele woorden uit deze psalm:

Behoed mij God, ik schuil bij U. Heer, mijn enig bezit, mijn levensbeker, U houdt mijn lot in handen. U wijst mij de weg naar het leven: overvloedige vreugde in uw nabijheid, voor altijd een lieflijke plek aan uw zijde.

We leven in spannende tijden. Ik ben bang, bang voor mijzelf, bang dat mijn oude moeder en schoonmoeder ziek worden. Wat als ik zelf ziek word, of mijn man?  Wanneer kan ik weer naar de kapper?  Wat gebeurt er in vluchtelingenkampen? Wat in Afrika, als daar het virus  echt losbarst? Hoe ziet ons veilige leventje er straks uit? En wanneer is dat straks? Oftewel, hoe lang gaat dit duren?  Mogen we ooit nog weer naar de kerk? Hoe dan? Dan kunnen er zomaar allerlei vragen opploppen.

Waar is God? Wat doet Hij? Waarom gebeurt dit?

Ik kom allerlei gedachten over het waarom van deze crisis tegen. En ik word er soms erg moe van, tegelijk kan ik niet goed stoppen met alles te lezen en alles te volgen. Het lijkt of we er makkelijker mee kunnen dealen als we weten waarom dit gebeurt.

Op de radio hoorde ik iemand zeggen: ik wou dat ik in God kon geloven, en dan zou kunnen denken dat dit een straf van God is, dan kan ik er veel makkelijker mee om gaan. Ik vond het wel bijzonder dat er dan aan een straf gedacht werd, wat voor beeld heb je dan van God? Zo is onze cultuur, we willen weten waarom iets gebeurt. Dan heeft het zin, zo lijkt het.

Terwijl de gebeurtenissen op zich even erg blijven, of je nu wel of niet weet waarom iets zo gebeurt.

Wat barre tijden betreft is er niets nieuws onder de zon.

We gaan nu terug naar de tijd van  de ballingschap van het volk Israël. Het volk was weggevoerd naar Babel. Dit was een straf voor hun slechte gedrag. Ze waren vaak gewaarschuwd en gingen alsnog hun eigen gang. De straf was de wegvoering uit Israël, naar Babel.  Al veel jaren wonen daar. Ze zijn er gesetteld. Ze hadden van God de opdracht gekregen daar huizen te bouwen, tuinen aan te leggen, huwelijken aan te gaan, kinderen te krijgen.

Kortom: leef daar, ver van je eigen land, je leven. Bovendien kregen ze de opdracht te bidden voor de stad waar ze naar toe gebracht waren. Want, zo zegt God: de bloei van de stad is ook jullie bloei. (je kunt hier over lezen in Jeremia 29) Er zal een hele generatie opgegroeid zijn in het verre Babel die het  vaderland niet kent.

Dan komt die  oproep/ mogelijkheid/opdracht,  om weer terug te gaan naar hun eigen land. Durven ze dat aan? Hun relatief veilige omgeving verlaten, terug te gaan naar een land dat er verwoest bij lag? Wat ze niet eens meer kenden.

God laat deze woorden spreken door Jesaja. Ik lees een paar verzen uit hoofdstuk 40, hierin laat Hij  zien wie Hij is. Je wordt stil als je leest hoe groot God is: Wie heeft de wateren met holle hand omvat, de hemel gemeten met een ellemaat?  Wie heeft het stof van de aarde met een maatlepel afgepast?

Wie heeft de bergen gewogen op een weegschaal, de heuvels met balans en gewichten?

Wie heeft de geest van de Heer gemeten? Heeft iemand hem ooit raad gegeven?

Wie raadpleegt hij, wie biedt hem inzicht? Wie lijdt hem op de paden van het recht? Wie lijdt hem naar de wijsheid? Wie toont hem de weg van het inzicht?

In zijn ogen zijn de volken als een druppel in een emmer, als een stofje op de weegschaal; eilanden weegt hij als zandkorrels.

Hoofdstuk 40 vers 28: een eeuwig God is de Heer, schepper van de einden der aarde. Hij wordt niet moe, hij raakt niet uitgeput, zijn wijsheid is niet te doorgronden.

Hoofdstuk 41 vers 10: wees niet bang, want ik ben bij je, vrees niet, want ik ben je God.

Deze woorden zijn een bemoediging voor het volk. Deze grote God, die de hele wereld in zijn hand heeft, die alles naar zijn wil laat gebeuren, deze grote God zal voor hen zorgen, zal het troosten, zegt dat hij altijd bij hen zal zijn.

Ik vind dat een wonder! Gods macht en kracht, de god die hemel en aarde gemaakt heeft, die de wereld bestuurt, die God kijkt naar ons om. Hij zegt: wees niet bang, want ik ben bij je.

Deze grote God zorgt nog steeds, dat heeft Hij beloofd ook door de woorden van zijn zoon Jezus Christus, vlak voor de Here Jezus naar de hemel ging: ik ben met jullie alle dagen van jullie leven.

Deze God is erbij, ook in tijden van Corona. Niet dat dan alles in een keer een eitje wordt. Niet dat alleen zitten dan ineens leuk wordt. Dat was niet de belofte van God, een leuk leven geven.

Wel weten we dat we aan de hand van de vader mogen lopen, dat Hij erbij is!

We luisteren nu nog naar een psalm, uit de bundel psalmen voor nu. Psalm 16 uit psalmen voor nu.

Kreuzweg

Vanavond zag ik deze film. Een veertienjarig katholiek  meisje (Maria)  is zich aan het voorbereiden op het vormsel. Volgt daartoe lessen bij een priester. Maria is bloedserieus en wil een heilig leven leiden. Steeds meer op God gericht zijn en steeds minder gericht op het aardse leven. Dat betekent voor haar dat het niet meer belangrijk is hoe ze er uit ziet, niet mag genieten van de mooie dingen van dit leven. En juist daardoor is ze constant bezig met letten op haar eigen gedrag en woorden en gedachten.

De film is ingedeeld in veertien korte delen, aan de hand van de staties van het lijden en sterven van de Here Jezus. (zoals die in de rk kerk gezien worden) Iedere statie is een scene uit het leven van Maria. Ze groeit op in een streng katholiek gezin, dat lid is van een bepaald deel van de rk kerk. Een kerk vol regels en weinig genade. Door zonden te doen kom je in de hel of het vagevuur. Er zijn zonden en doodzonden. De laatsten leiden tot de hel. Een doodzonde is overspel. En alle sexualiteit buiten het huwelijk is overspel. Bizar vond ik de biecht die Maria aflegde (geen idee of dat zo heet), vlak voor ze het vormsel kreeg. Als veertienjarige voelt ze zich aangetrokken tot een klasgenoot. Dit biecht ze op aan de priester, die haar helemaal uithoort over wat ze gedaan heeft met die jongen (samen huiswerk gemaakt) en wat ze gedacht heeft over deze jongen. Misschien mijn eigen dirty mind, maar ik had het idee dat de priester bijna zat te genieten van zijn vragen.

Uiteindelijk offert Maria zich op, ze sterft. En op het moment dat zij sterft, zegt haar vierjarige broertje zijn eerste woorden… haar offer levert iets op.

Ik vond dit een bijzondere film, beklemmend. Hoe kun je op deze manier geloven en leven? Tegelijk herken ik sommige dingen wel, helaas. Gelukkig niet uit mijn eigen leven. Ik denk dat deze manier van denken en het  geloof gelijkstellen aan het volgen van regels en je onthouden van bepaalde soorten muziek bijvoorbeeld, echt nog wel voorkomt. Helaas.

Het is bijna Pasen, we vieren de overwinning op de zonde door de Here Jezus. We mogen vrij voor God staan. Leven uit genade, leven uit zijn liefde. We hoeven niet voortdurend op ons zelf gericht te zijn om te zien of we het wel “goed” doen. We doen het goed, dankzij de liefde en genade van God!

Langzaam leven

Ik voel me momenteel een beetje een slak. Langzaam, heel langzaam verder. Bij ‘gevaar’ trek ik me terug in mijn veilige hokje, wil ik even niet weten wat er gebeurt of gebeurd is. Daarna ga ik er weer uit, mijn voelsprieten uitgestoken, om op te vangen wat er gebeurt. Het lijkt wel of door de kleine wereld alles heftiger binnen komt dan anders.

In de afgelopen week stierf een (aangetrouwde) neef, na een ziekbed van vier weken. De begrafenis volgden we via internet. Dichtbij en toch veraf. Verbonden door internet, verdriet en geloof. Een andere (aangetrouwde) neef belandde op de intensive care, door corona. Momenteel lijkt hij wat aan de beterende hand. Angstvallig volg ik de berichten op televisie. Om er vervolgens moe van te worden, want al die tegengestelde berichten geven nog meer onrust. Ik duik maar weer in mijn veilige huisje met mijn haakwerkje. De stapel dingen die ik wil haken wordt steeds hoger…

Ik vlucht maar weer in het internet. Chat wat met de een, raak met een ander na jaren weer in gesprek, ontmoet weer een ander op een dieper niveau dan voorheen, lees de zoveelste discussie over de gevolgen van deze pandemie. Volg een discussie over hoe avondmaal te vieren in deze tijden, de een zegt doen en de ander zegt laten. Beide keuzes gaan gepaard met grote woorden. Grote woorden zijn een valkuil in deze barre tijden merk ik. Ook ik laat me verleiden.

Dank aan onze kerkenraad die besloten heeft een digitale viering te organiseren, aanstaande donderdag. We zien er naar uit, en vinden het wat onwennig. Net zo onwennig als meezingen met een internet kerkdienst. Tegelijkertijd dankbaar dat het kan, zo de diensten vieren. Vanmorgen was er als kindmoment een filmpje waarin kinderen vertelden wat deze tijd met hen doet, wat ze doen, wat ze missen. “we missen opa en oma”, kwam verschillende keren voorbij. Ja, wij missen jullie ook! Al is contact via ZOOM fijn, het is een beetje behelpen. Net zo behelpen en net zo fijn is het een filmpje van je kinderen te ontvangen, nog ter ere van je stoppen met werken. Ik ben gezegend met zoveel lieve mensen, zoveel liefde.
En toch….

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén