Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: juli 2020

Je ziet er helemaal niet autistisch uit

is de titel van een boek dat ik las. Bianca Toeps is de schrijfster. Ze vertelt in dit boek hoe het is autistisch te zijn. Ze begint met de beschrijving van de kenmerken van autisme, aan de hand van de DSM5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders: het diagnostisch en statistisch handboek van psychiatrische aandoeningen. En inmiddels is de vijfde versie van dit handboek verschenen)

Ze beschrijft de vijf kenmerken van ASS (autisme spectrum stoornis) en hoe zij die ervaart, wat zij er van merkt. Op deze manier krijg je al een goed beeld van wat autisme is. Dit is een interessant deel, waar in ze haar licht laat schijnen over verschillende manieren van kijken naar autisme.

In het vervolg van het boek vertelt ze haar eigen geschiedenis. Ze is een middendertiger en weet nog niet zo heel lang dat ze autistisch is. Overigens schrijft ze aan het einde van het boekje ook nog over autistisch zijn/ autisme hebben, en  hoe dit te benoemen. Op een nuchtere manier schrijft Bianca over de dingen die moeilijk waren en zijn in haar leven. Nergens zielig, wel helder en verhelderend.

Aan het eind van het boek krijgen nog een aantal andere mensen het woord over hun autisme. Ieder verhaal is anders, tegelijk zijn er wel constanten aanwezig. (overprikkeling is zo’n constante). In ieder hoofdstuk zijn tips te vinden over hoe om te gaan met iemand met autisme. Hoe kun je iemand helpen als hij/ zij vast zit? En ook: wat moet je vooral niet doen? Voor mij was een eye-opener dat een exacte planning niet erg zinvol is. Het lijkt helpend. Maar doorgaans kloppen planningen niet en ontstaat er paniek doordat het niet klopt. Het is beter en helpender in opties te denken in plaats van te plannen. Het is niet erg om niet precies te weten wat wanneer gebeurt, als je maar een “ontsnappingsroute” in voorraad hebt.

Ik ben erg enthousiast over dit boek. Het is helder, nuchter, informatief. Kortom: aanrader!

Terug naar de film

ons favoriete filmhuis

Wat een feest, we mogen weer naar de bioscoop! We besloten gelijk maar twee opeenvolgende avonden te gaan. Eerst naar een erg oude film, uit 1965. Toen waren we nog iets te jong voor deze film. En naar een bioscoop gaan zat niet in het systeem.

We gingen naar “Un homme et une femme”. Zoals de titel zegt een film over een man en een vrouw. Beide met kind, beide met overleden partner.Hij een snelheidsduivel en rokkenjager, zij scriptgirl bij een filmmaatschappij. Hun kinderen zitten op dezelfde kostschool. Romantiek ten top zou je denken. Uiteindelijk blijft het onduidelijk of er echt een happy end is.

De dag erna gingen we naar “Les plus belles annees d’une vie. Zelfde acteurs, tot aan de “kinderen” uit de eerste film. Vele jaren later. Hij is in een verzorgingshuis, waar aan geheugentraining gedaan wordt, door het oplepelen van jaartallen en gebeurtenissen. Hij doet er niet aan mee, zoals hij nergens aan mee doet. Is in gedachten verzonken, droomt, moppert. Zijn zoon heeft Haar opgespoord en gevraagd of ze bij zijn vader, haar vroegere geliefde, op bezoek wil gaan.

Dat doet ze. Hij herkent haar niet als zijn geliefde. Vertelt wel steeds dat zij op iemand lijkt waar hij veel van gehouden heeft. Hij laat een foto zien die hij al vijftig jaar in zijn portemonnee heeft. Een foto van hen samen.

Zij vertelt wie ze is. Even lijkt dat te landen. “We konden niet samen leven, kunnen we wel samen sterven?” is zijn vraag. Wat volgt in de film vraagt enige oplettendheid. Wat zijn zijn dromen, wat gebeurt echt? Bizarre dromen, humor dromen.

Iedere keer als zij op bezoek komt begint de kennismaking opnieuw. Iedere keer de vraag of ze in het verzorgingshuis is komen wonen. Nou ja, wonen noemt hij het niet. Het is geen wonen, geen leven, slechts wachten op de dood. Dat wachten wordt wat verlicht door de bezoeken die zij aflegt. Hij leeft op, zo ziet zijn zoon. Zijn zoon en haar dochter ontmoetten elkaar ook weer na al die jaren. Het lijkt of er een romance tussen hen ontstaat.

Bijzondere films, allebei. Waarbij het verschil in tempo en hoeveelheid geluid opvallend is. We vonden het mooie films.Liefde, onvermogen tot samen leven, elkaar terug vinden, opnieuw een liefde beleven, maar dan anders.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén