Gehoord, gezien, gelezen en gedacht

Maand: oktober 2020

Nieuw Sion

Vrijdagochtend, ik word wakker van een onbekend, irritant geluid. O ja, de wekker… Een geluid dat ik niet vaak meer hoor en onaangenaam blijft, zeker als ik (al) het om half zeven hoor.

Ik hijs mezelf het bed uit en heb(toch) zin in deze dag. Vrijdag is Nieuw Siondag! Sinds eind mei gaan allernaaste en ik iedere week naar Diepenveen, waar dit klooster staat. Sinds ongeveer  2016 bestaat het als Klooster Nieuw Sion, tot die tijd was het abdij Sion. Er woonden nog maar een paar monniken, zij vertrokken naar Schiermonnikoog. Een klooster vol spullen achterlatend. Een groep mensen wilde graag dat het klooster bleef bestaan. Niet als toeristische trekpleister, wel als een plek waar je God, de medemens en de natuur kunt ontmoeten. Er is een woongemeenschap van jonge mensen, er is een getijdengemeenschap, die zorg draagt voor het doorgaan van de getijdengebeden en er is de werkgemeenschap waar wij deel van uitmaken: de vrijwilligers. Nieuw Sion biedt mooie programma’s aan. Stilte dagen, retraites, er is van alles te beleven. (gewoon beleven, niet gaan doen!)

Vanaf het begin had ik steeds in mijn hoofd: ik wil daar iets, maar… nog aan het werk, de afstand, en nog meer van dat soort beren en andere beesten op de weg.

Stoppen met werken, corona, er gebeurde van alles in ons leven. Op een zondag zat ik wat te pieren op Facebook en zag een aantal vacatures op Nieuw Sion voorbijkomen. (een klooster op de socials!). Men vroeg een administratieve ondersteuner voor de directie, een archivaris, een vrijwilligers aanspreekpunt en ook nog een fotograaf. Ha! Dat was wat! Ik vertelde allernaaste over deze vacatures. Meestal hoorde hij mijn kloosterverlangens aan, en had niet diezelfde gedachten als ik daarover had. Echter, hij had zich al aangemeld als fotograaf voordat ik uitgedacht was over de veelheid aan mogelijkheden.

Lang verhaal kort: we zaten nog diezelfde week aan tafel bij de directie van Nieuw Sion. Toen bleek dat behalve fotograferen lassen ook nog een vaardigheid van allernaaste was, was hij nog meer welkom. Ik ben begonnen als administratieve ondersteuner. Inmiddels ben ik ook aanspreekpunt voor vrijwilligers geworden. In gesprek gaan met mensen die vrijwilliger willen worden, proberen wat wegwijs te maken, gesprekken voeren, dat zijn zo ongeveer mijn taken. Er zijn al heel wat foto’s gemaakt, zowel van het gebouw als van alle vrijwilligers. Iedere vrijdag is klusdag. Er is genoeg te doen. Er is een grote moestuin waar heerlijke groenten groeien, er is een grote binnentuin. Die groenten zijn zo lekker! Iedere week neem ik wel wat groenten mee.

Het gebouw is oud, er is veel onderhoud nodig. Nieuw Sion herbergt een woongemeenschap, voor hen is woonruimte gemaakt in het klooster. In de afgelopen jaren is een gastenverblijf gerealiseerd. Het is de bedoeling dat er nog meer gastenkamers komen. Kortom, plannen te over. Iedere vrijdag wordt er hard gewerkt.  Niet alleen gewerkt, ook gebeden.

In het klooster worden de getijdengebeden in ere gehouden. Tegen twaalf uur wordt de klok geluid, en om twaalf uur is het gebed. Zingen (doen we heel zacht) bidden, stil zijn. Het is supermooi om mee te maken!

Om een uur of twee, drie rijden we weer naar huis. Meestal met een vol hoofd en een blij hart. Thuis worden de foto’s uitgewerkt, mensen daar al dan niet blij mee gemaakt. En heb ik iedere dag mails te beantwoorden, of nog dingen uit te werken. Geen straf om daar mee bezig te zijn, integendeel.

We zijn superblij met deze mooie plek (echt een aanrader!), de mensen, de nieuwe contacten, het voelt als een deken in deze barre tijden.

Corona, mondkapjes, en Daniël in de leeuwenkuil.

Half maart maakten we kennis met de eerste corona persconferentie. Corona ging ons ons land niet voorbij. Nee, de scholen hoefden niet dicht, luidde de boodschap. Gemor in de maatschappij zorgde er toch vrij snel voor dat de scholen dicht moesten, met alle gevolgen van dien, voor ouders en kinderen. Corona woekerde door en vroeg veel van ons.

Na de zomer steeg het aantal besmettingen. Tot aan september werd gezegd dat mondkapjes dragen niet heel effectief is. Luid en duidelijk uitgelegd op de website van het RIVM. Virussen zijn heel erg klein en kunnen overal doorheen, dus ook door de gewone mondkapjes. Tot vorige week. Ineens drong de tweede kamer bij de regering aan een besluit te nemen over mondkapjes. Want de mensen willen het en daarom doen we het toch maar, onder het motto: baat het niet, het schaadt ook niet. In openbare binnenruimtes is het nu sterk aan te raden een mondkapje te dragen.
Toen ik dit hoorde dacht ik: dat is nu twee keer iets wat gebeurt omdat de “mensen” het willen. Ik ben benieuwd wat de derde keer is/wordt.

Wat betreft mondkapjes dragen: het gruwt me als ik zie hoe Mark Rutte een mondkapje uit zijn broekzak haalde, met de mededeling dat hij dat waarschijnlijk wel ging dragen in de supermarkt. Ik denk/vind: als je dan toch mondkapjes wilt dragen, doe het dan zodra je de deur uitgaat. Niet dat halfgebakken gedoe van wel in winkels en buiten niet. Iedere keer weer opnieuw die dingen op en afdoen, in je broekzak of waar dan ook bewaren, dat heeft geen enkel effect, eerder het tegendeel. De kans op besmetting wordt zo alleen maar groter. En dan heb ik het nog niet eens over alle mondkapjes die op straat terecht komen, of over het gebruik van grondstoffen voor iets dat in veel gevallen niet goed gebruikt wordt.

Ik hoefde niet lang te wachten op het derde voorval waarin het volk weer iets wilde! In Staphorst gaan mensen naar de kerk! Heel veel  mensen! (ze volgen alle regels van de overheid, behalve het advies om niet te zingen) De socials werden ingeschakeld. Groot was de verontwaardiging. Onze nationale omroep vond dit gebeuren urgent genoeg om er een filmploeg naar toe te sturen. Dit moet het ganse land weten.

Nee, ik vind het niet heel wijs om de randen van het mogelijke op te zoeken. (al waren de 600 aanwezigen over drie zalen verdeeld, wat niet vaak gemeld werd in de media) De horzels van de NOS besprongen de kerkgangers, en een enkeling liet zich interviewen. Het is bemoedigend een jonge man te horen vertellen dat hij op God vertrouwt en niet bang is om ziek te worden. Klinkt mooi en  moedig. Nu maar hopen dat hij geen anderen besmet, het gaat om meer dan alleen je eigen gezondheid. Het acht-uur journaal begon met dit item. Schande over het kerkvolk! Aan het einde van het journaal zagen we ook nog even beelden van een illegaal feest in het zuiden van het land. Veel politie op de been, veel mensen in een te kleine zaal. Nee, er waren geen bekeuringen uitgedeeld, geen gegevens genoteerd van de aanwezigen…..

Het netto resultaat van al dit gedoe is nu dat kerken sterk wordt aangeraden terug te gaan naar de eerste maatregelen. Niet meer dan 30 gasten per dienst. Groot is de verontwaardiging in kerken. Niet iedereen is van plan zich aan deze regels te houden. Kerkdiensten zijn van levensbelang, zo wordt gezegd. Ja, ik ben het ermee eens dat kerkdiensten belangrijk zijn. Ik mis ze ook. Ik denk niet dat ik als gelovige meer “recht” heb op kerkdiensten dan een ander recht heeft op iets waar hij troost en bemoediging uit haalt.

Gisteren lazen we de geschiedenis van Daniël in de leeuwenkuil. (Daniël 6)  Een favoriet kinderbijbel verhaal, hoe gruwelijk het ten diepste ook is. Ik zag een soort parallel: degenen die koning Darius hadden aangezet tot dit plan lagen te wachten tot Daniël zich niet aan deze opgelegde wet zou houden. Klaar om hem aan te geven bij de koning, klaar om hun jaloezie te laten spreken.

Zoiets als NOS verslaggevers die reikhalzend uitkijken naar de kerkgangers in Staphorst?

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén