kadootje van Floor.
Nog anderhalve dag, dan is dit jaar voorbij. Een jaar om nooit te vergeten of om zo snel mogelijk te vergeten, ik ben er nog niet uit. Het was in ieder geval een jaar waarin veel gebeurde, in het grote en in het kleine. Corona beheerst ons leven nog steeds voor een groot deel. Golven komen en gaan. In het rijke westen is volop gevaccineerd, iedereen die dat wil is geprikt, of heeft inmiddels een afspraak voor een derde prik. Wat was ik blij toen ik mijn eerste prik kreeg. Het leek dat de problemen voorbij waren. Helaas was dat niet het geval. Nog steeds zijn er veel besmettingen en overlijden er dagelijks mensen aan Covid. Net zo erg en soms vind ik het nog erger, is de grote onrust en boosheid die in de maatschappij is ontstaan. Lelijke woorden en teksten over en weer. Verharding alom. Het vreet aan me en tegelijk lees ik me suf op bijvoorbeeld Twitter.
Alleen twee kleinkinderen hebben in lichte mate Covid gehad, dichterbij in ons gezin is het niet gekomen. Goddank. Dit was het jaar van ziektes van onze (mijn) moeder. Dat was tot twee keer toe spannend. In haar flat blijven was niet meer mogelijk en zij en wij ook, zijn blij met de plek waar ze nu kan wonen. Moeder van allernaaste woont nog zelfstandig en dat op haar 94e. Het lukt, nog, zeggen we er maar bij. Halverwege het jaar was er heftig nieuws over ernstige ziekte in de vriendenkring van een van de kinderen. Het was spannend en het is nog steeds spannend voor een grote kring mensen.
We mochten een nieuw lid in onze gezinskring verwelkomen. Hier zijn we blij en dankbaar! In juli herdachten we dat we 45 jaar getrouwd waren, we hebben het niet uitgebreid kunnen vieren, dat hopen we volgend jaar met het hele gezin te doen. Als de gezondheid van een ieder het toelaat. In de afgelopen weken werden we opnieuw geconfronteerd met de onvoorspelbaarheid van auto-immuun ziektes.
Kerkelijk maakten we de overstap naar de Nederlands Gereformeerde Kerk. De eerste ervaringen zijn positief al is het nog zoeken naar een echte plek. Ach ja, ook hier worden we gehinderd door corona. We zijn benieuwd wat er op ons pad komt om te doen en mee te maken.
Tenslotte, ons wekelijkse ritje naar Nieuw Sion. Dat doen we met veel plezier. Ook daar gebeurde veel, ondanks beperkingen. De opening van de koffieschenkerij was voor het klooster wel een hoogtepunt. Voor mijzelf vond ik het bijzonder om Pasen mee te maken in het klooster. Ik werkte mee aan de adventsvieringen, die een experiment waren dat goed uitpakte. Binnenkort gaan we nadenken over hoe aankomend jaar Pasen in het klooster te vieren. Ik vind het superfijn om daar aan mee te denken en mee te werken!
Zo ging een jaar voorbij, met veel onrust in de grote wereld en ook wel in onze eigen kleine bubbel. We gaan zien wat er in 2022 gebeurt, we wachten af en ik besef steeds opnieuw dat ik het niet alleen hoef te doen, sterker nog, niet eens alleen zou kunnen!
Lieve lezers, ik wens jullie een gezegend 2022!