Een warme dag in september1968. Een saaie les Duits op de middelbare school. Plotseling roept de docent bij het open raam: “De Russen komen!” Dat iedereen toen wel oplette was een inkoppertje. De Praagse lente was net weer veranderd in een Russische winter. Tsjecho-Slowakije had voorzichtige pogingen ondernomen zich los te weken van de Sovjet-Unie, maar de ruimte werd weer ingeperkt en meer dan dat. Troepen uit Rusland en de Warschau landen vielen het land binnen om orde op zaken te stellen.

Er waren nog geen socials in die tijd, dus we zaten er niet zo dicht op als nu. We zagen geen filmpjes van gevechten, of van een student die zichzelf in brand stak als protest. Maar ik zat wel bovenop het nieuws.

Dat de Russen konden komen en wat voor gevolgen dat kon hebben was voor mij van jongs af aan een angstbeeld. Russen= communisme= christenvervolging. Daar waren boeken vol over geschreven, over die vervolgingen. De gedachte dat je niet in God zou mogen geloven en dat je gemarteld zou worden om dat geloof maakte me bang. Bang dat ik nooit vol zou houden als ik gemarteld zou worden. Die hele spannende tijd ging uiteindelijk voorbij. Het leek of er na de val van de Berlijnse muur eindelijk een tijd van rust aanbrak. Wat niet zo bleek te zijn, zie de oorlog in Joegoslavië en de vele oorlogen in het midden oosten. Weinig vrede. In de tijd dat de oorlog in Joegoslavië was, hadden we in ons gezin te kampen met veel ziekte, ik was toen meer naar binnen gericht en begreep er eerlijk gezegd ook niet zoveel van.

Al die oorlogen leken een soort ver van mijn bed gebeuren. Ook omdat het vooral  om “binnenlandse” zaken leek te gaan. Of om een regime te verwijderen, wat niet altijd even goed lukte, gezien de ellende in Libië, Irak enzoverder.

De “reden” om nu Oekraïne binnen te vallen zijn onnavolgbaar. Het is pure machtshonger van iemand die veel mensen meesleept in zijn megalomane gedachtewereld. Het voelt machteloos en maakt somber. Hoever gaat die machtshonger?

We zien de ellende en vernietiging op tv. Het is verschrikkelijk. Je kunt proberen je in te denken hoe erg dit allemaal is maar het blijft bij gedachten. Bidden kunnen we, geld inzamelen ook. En als er vluchtelingen komen, hen ruimhartig opvangen en begeleiden.

En dit alles schrijf ik op de dag dat we in alle vrijheid campagne konden houden voor de gemeenteraadsverkiezingen. Aan de vooravond van de zondag dat kerken weer helemaal open mogen. Leven in vrijheid, we vinden het gewoon en ik ben zo blij dat de coronamaatregelen gestopt zijn! (met wel de gedachte: voor hoelang? En houden we rekening met mensen die extra kwetsbaar zijn)